Kinderdoop: graag jullie hulp

[Nina]

Ereunao:

Er staat hier heel het volk en daar wordt Israël mee bedoeld, want Hij was niet gezonden dan tot de verloren schapen van het huis Israëls Matt. 15:24. En ook Petrus sprak tot de Joden, Hand.2:5,14 heidenen komen niet naar Jeruzalem op het Pinksterfeest. Die kinderen zijn dus kinderen van de Joden! De heidenen komen in Hand.10 pas in zicht. En in Ps 87 gaat het over de volken die met Israël de Heere zullen dienen in het messiaanse rijk na de wederkomst van de Messias en het definitieve herstel van Israël in het laatste der dagen. De kerk houdt geen rekening met het interval in de profetie tussen komst en wederkomst van de Messias waarin Hij Zijn Gemeente vergadert. En daar gelden andere regels voor. In Gods verbond met Israël was de bloedlijn bepalend, maar in het N.V.de wedergeboorte en het geloof. Intussen ontken ik niet dat de kinderen van de gelovigen ook nu heilig zijn en er helemaal bij horen zoals ook de ongelovige partner van de gelovige 1Kor.7. Maar dat is geen grond voor de doop, die ingesteld is om het geloof te versterken. En als de kleine kinderen die jong sterven behouden zijn dan is dat alleen Gods barmhartigheid Ex.20:6 Rom.15:8,9 en geen verbondszaak die door de sacramenten verzegeld wordt .

Goed stuk mee eens.
Men plakt maar van alles op zichzelf, zonder goed te kijken aan wie iets is geschreven of beloofd.
In Hand. 10 waren de heidenen nog niet in beeld, dat kwam pas hoofdstukken later. Zoals ik al eerder schreef: Petrus had notabene een visioen nodig om te begrijpen dat God de heidenen ook op het oog had!

Inderdaad gold in het OT de bloedlijn en in het NT wedergeboorte en geloof. Door het verbond met Abraham er bij te slepen bij de doop keert men dus weer terug op de bloedlijn. In Johannes 1:12 staat duidelijk dat dit voor het Nieuwe Verbond niet opgaat.

(Wat betreft kinderen die jong sterven, ben ik benieuwd wat kinderdopers te zeggen hebben over het behoud van kinderen van ouders die niet geloven.. Als de doop daarin een troost is, moet het dus onderscheidend zijn, en kan je dus de conclusie trekken dat kinderdopers geloven dat deze kinderen niet behouden zijn. Toch? Benieuwd hoe dat dan weer wordt onderbouwd..)

[ereunao]

Als nader bewijs voor het niet bepalend zijn van die bloedlijn bij het vergaderen van de Gemeente wijs ik nog op Joh.1:13. Pas als deze Gemeente 'vol' is en in het vaderhuis keert de stroom van Gods genade in de Messias weer terug in de bedding van het verbond met Abraham en dus ook de bloedlijn. zie Zach.12;10-14.Dat is juist het fnuikende van die ongenuanceerde verbondstheologie die heel de Schrift dichtgetimmerd en onder de noemer van een kerk en een verbond gebracht heeft en totaal geen oog heeft voor de bredere relaties van de Schrift ereunao

[elbert]

(Wat betreft kinderen die jong sterven, ben ik benieuwd wat kinderdopers te zeggen hebben over het behoud van kinderen van ouders die niet geloven.. Als de doop daarin een troost is, moet het dus onderscheidend zijn, en kan je dus de conclusie trekken dat kinderdopers geloven dat deze kinderen niet behouden zijn. Toch? Benieuwd hoe dat dan weer wordt onderbouwd..)

1. Ouders die niet geloven, kunnen niet getroost worden door wat ze toch al niet geloven.
2. De christelijke kerk zegt niets over het behoud van jonggestorven kinderen van ongelovigen. Er valt dus ook niets te onderbouwen.

Inderdaad gold in het OT de bloedlijn en in het NT wedergeboorte en geloof.

Interessant om te lezen dat men in het OT niet werd gered middels wedergeboorte en geloof, maar blijkbaar door de bloedlijn? Ik denk dat de schrijver van de Hebreeën brief toch echt wel andere taal spreekt als hij zegt dat al deze mensen in de bloedlijn door het geloof gehandeld hebben (Hebr. 11).
Er is nog nooit iemand gered door zijn natuurlijke afkomst van wie dan ook, ook niet in het OT en dus ook niet in Israel.
De tegenstelling bloedlijn enerzijds en wedergeboorte en geloof anderzijds is dus een valse tegenstelling.
Zo simpel ligt het gelukkig niet. Eerder zie je dat de lijn van geloof en wedergeboorte met name voorkomt in de lijn van de geslachten. Dat wil dus niet zeggen dat de bloedlijn bepalend is (dat is ook in het OT geen automatisme), maar wel dat God middelijkerwijs werkt in onze sociale verbanden, met name in de families/gezinnen. Hij is dan ook de God van de gelovigen en hun kinderen. Daarom komen verreweg de meeste gelovigen ook weer uit christelijke gezinnen. Daar en zo werkt God. God werkt niet met de enkeling hier en het losse individu daar, maar werkt in en door de menselijke verbanden heen. Het gaat ons dus niet aan om op "bloedlijnen" te vertrouwen (alsof we door onze natuurlijke afkomst gered zouden worden, dat heeft echt nog nooit voor iemand gegolden), maar wel dat God ervoor kiest om inclusief te werken in de menselijke verbanden, dus ook de band die er tussen ouders en kinderen bestaat. Hij is dan ook de God van de gelovigen en de kinderen die Hij ze toevertrouwt. Dat geldt voor Israel, dat geldt evenzeer voor de christelijke gemeente. Als je dat niet gelooft, ga dan gewoon eens tellen hoeveel christenen christelijke ouders hebben en hoeveel niet. Ik hoor graag de percentages.

Als nader bewijs voor het niet bepalend zijn van die bloedlijn bij het vergaderen van de Gemeente wijs ik nog op Joh.1:13.

Ik hoop alleen niet dat je Joh. 1:13 als "bewijs" ziet voor hoe God werkt met Zijn volk Israel: dus blijkbaar "wel uit bloed, wel uit de wil van vlees en ook wel uit de wil van een man"? Echt niet! Gods werk met Israel is geheel en al Zijn werk en ook geen kwestie van bloed en de wil van het vlees. Het is eerder zo dat Israël door haar eigenwilligheid van het vlees ons duidelijk maakt hoe het niet moet. Een eigenwilligheid die ons van nature ook niet vreemd is. Ik zie Joh. 1:13 dan ook eerder als bewijs van de polemiek met Israël (tenminste dat deel van Israël dat op vlees en bloed vertrouwt, het Israël dat naar het vlees is, 1 Kor. 10:18, Fil 3:4-5), dan dat het een tegenstelling tussen Gods werk met Israël enerzijds en de Gemeente anderzijds zou bewijzen, want dat doet het allerminst.

Door het verbond met Abraham er bij te slepen bij de doop keert men dus weer terug op de bloedlijn. In Johannes 1:12 staat duidelijk dat dit voor het Nieuwe Verbond niet opgaat.

In Johannes 1:12 staat dat zij kinderen Gods zijn die in de Naam van Jezus geloven. Zou dat voor Abraham niet gegolden hebben denk je? Is Abraham (en Izak, Jakob enz) geen kind van God? Als dat zo is, hoe kan hij dan de vader van alle gelovigen zijn? (Rom. 4:16-17). Jezus zegt nl. dat Abraham naar Jezus heeft uitgezien en dat hij de dag van Christus heeft gezien en verblijd is geweest (Joh. 8:56).

[ereunao]

elbert wat je nu naar voren brengt raakt de kern van de zaak niet. Noch nina noch ik ontkennen dat het ook in het O.T.om het geloof gaat. Maar wij hebben het over dat het bij de besnijdenis primair over de bloedlijn gaat; die kinderen moesten op Gods bevel besneden worden omdat God dit volk apart van de andere volken gezet had en ze naar het vlees Abrahams zaad en uit Joodse ouders geboren waren, ongeacht of die ouders gelovig of ongelovig, vroom of goddeloos waren. In geslachtsregister van de Messias komen namen van koningen voor die uitnemend goddeloos geweest zijn en toch dragers van de belofte waren. Maar met de komst van de Messias is deze belofte vervuld en heeft zich dat uitgekristalliseerd. Daarom moeten ook de besneden Joden zich laten dopen om deel aan de beloften van het evangelie te krijgen. En daarom gaat het niet op om doop en besnijdenis een op een naast elkaar te zetten alsof het bij de doop om het verbond met Abraham gaat! ereunao

[Johan100]

Gelijk Hij gesproken heeft tot onze vaderen, namelijk tot Abraham en zijn zaad in der eeuwigheid. Lukas 1:55

En zij zal een Zoon baren, en gij zult Zijn Naam heten JEZUS; want Hij zal Zijn volk zalig maken van hun zonden. Mattheus 1:21

En de engel zeide tot hen: Vreest niet, want, ziet, ik verkondig u grote blijdschap, die al den volken wezen zal;
Namelijk dat u heden geboren is de Zaligmaker, welke is Christus, de Heere, in de stad Davids. Lukas 2:10 en 11

En de Schrift, tevoren ziende dat God de heidenen uit het geloof zou rechtvaardigen, heeft tevoren aan Abraham het Evangelie verkondigd, zeggende: In u zullen al de volken gezegend worden. Gal 3:8

En Ik zal zegenen die u zegenen, en vervloeken die u vloekt; en in u zullen alle geslachten des aardrijks gezegend worden. De Heere tegen Abram. Gen. 12:3

Aan de hand van bovenstaande teksten kan ik niet anders dan concluderen dat in Lukas 2 : 10 met ''al den volken'' bedoeld wordt het geestelijk zaad van Abram, diegene die zalig worden. Gelukkig maar ook. Dit overstijgt dus m.i. de landsbelofte.

Ik zal Rahab en Babel vermelden onder degenen die Mij kennen; zie, de Filistijn en de Tyriër, met den Moor, deze is aldaar geboren. Psalm 87.

In het oude testament werden mensen door het verkregen geloof zalig, op de belofte ziende van de komst van de Messias.
Zij stonden ervoor en in het Nieuwe Testament staan we erachter, maar gaat het nog steeds om geloof en om de Messias.
Mijns inziens.

[dalethvav]

Aan de hand van bovenstaande teksten kan ik niet anders dan concluderen dat in Lukas 2 : 10 met ''al den volken'' bedoeld wordt het geestelijk zaad van Abram, diegene die zalig worden. Gelukkig maar ook. Dit overstijgt dus m.i. de landsbelofte.

Dit is een foute conclusie die je trekt, alleen al vanwege de volgende taalkundige misser die je hier maakt: Er staat niet alle den volken, maar alle den volke (volke zonder 'n' als uitgang).
Deze naamvalsvorm (die je niet ziet als je geen naamvallen kent) duidt op één volk. Eigenlijk staat er dus, rekening houdend met de naamvalsvorm, al het volk (enkelvoud) ofwel het gehele volk (Israël).

[rotterdam]

En ook Petrus sprak tot de Joden, Hand.2:5,14 heidenen komen niet naar Jeruzalem op het Pinksterfeest. Die kinderen zijn dus kinderen van de Joden!

Dus volgens jou zijn die 3000 gedoopten allemaal Joden ?
Geen Parthers, en Meders, en Elamieten, geen Egyptenaren, geen Romeinen, geen Kretenzen en Arabieren ?

Want u komt de belofte toe, en uw kinderen, en allen, die daar verre zijn. Wie zijn die allen die daar verre zijn ?

Waarom zegt Petrus "Ik zal uitstorten van Mijn Geest op alle vlees". Alle vlees ?

[Nina]

Interessant om te lezen dat men in het OT niet werd gered middels wedergeboorte en geloof, maar blijkbaar door de bloedlijn? Ik denk dat de schrijver van de Hebreeën brief toch echt wel andere taal spreekt als hij zegt dat al deze mensen in de bloedlijn door het geloof gehandeld hebben (Hebr. 11).

Nee, ik had het niet over behouden zijn, ik had het er over dat de leden van het verbond met Abraham loopt (nog steeds dus) via de bloedlijn. Ik zeg hiermee niets over behoud. je kunt een Jood zijn, en niet behouden.
Het 'lidmaatschap' van het Nieuwe verbond loopt niet via de bloedlijn: ieder die tot geloof is gekomen maakt deel uit van dat verbond.

Deel uit maken van het verbond met abraham zegt niet dat die persoon behouden is, maar een ieder die deel uit maakt van het Nieuwe verbond, is dat wel.

[Nina]

ereunao schreef:

En ook Petrus sprak tot de Joden, Hand.2:5,14 heidenen komen niet naar Jeruzalem op het Pinksterfeest. Die kinderen zijn dus kinderen van de Joden!

Dus volgens jou zijn die 3000 gedoopten allemaal Joden ?
Geen Parthers, en Meders, en Elamieten, geen Egyptenaren, geen Romeinen, geen Kretenzen en Arabieren ?

Want u komt de belofte toe, en uw kinderen, en allen, die daar verre zijn. Wie zijn die allen die daar verre zijn ?

Waarom zegt Petrus "Ik zal uitstorten van Mijn Geest op alle vlees". Alle vlees ?

Ja, dat waren allemaal Joden, die Meders, Roemeinen, arabieren enz.. ze kwamen allemaal voor het Pinksterfeest naar Jeruzalem, en leefde in de verstrooiing.
De heidenen kwamen pas hoofdstukken later erbij.

En ja, de belofte van de Heiige Geest wordt hier beloofd aan alle Joden, ook hen die in de verstrooiing waren, (en dat was het merendeel) en aan hun kinderen.

We dichten onszelf als heidenen (niet-Joden) vaak een veel grotere rol toe dan die we eigelijk hebben in de Bijbel. En daar hebben veel mensen moeite mee, merk ik.

[elbert]

elbert wat je nu naar voren brengt raakt de kern van de zaak niet. Noch nina noch ik ontkennen dat het ook in het O.T.om het geloof gaat. Maar wij hebben het over dat het bij de besnijdenis primair over de bloedlijn gaat; die kinderen moesten op Gods bevel besneden worden omdat God dit volk apart van de andere volken gezet had en ze naar het vlees Abrahams zaad en uit Joodse ouders geboren waren, ongeacht of die ouders gelovig of ongelovig, vroom of goddeloos waren. In geslachtsregister van de Messias komen namen van koningen voor die uitnemend goddeloos geweest zijn en toch dragers van de belofte waren. Maar met de komst van de Messias is deze belofte vervuld en heeft zich dat uitgekristalliseerd. Daarom moeten ook de besneden Joden zich laten dopen om deel aan de beloften van het evangelie te krijgen. En daarom gaat het niet op om doop en besnijdenis een op een naast elkaar te zetten alsof het bij de doop om het verbond met Abraham gaat! ereunao

Ik denk dat ik wel de kern van de zaak raak en wel hierom, omdat jullie twee onderscheiden Bijbelse zaken tot 1 geheel mengen. Die twee Bijbelse gegevens zijn:
1. God werkt in de lijn van de geslachten
2. God werkte in het OT vrijwel uitsluitend in de lijn van het geslacht van Israël, maar sinds de komst van Christus en de uitzending van de apostelen in de wereld ook in alle andere geslachten.

Jullie concluderen uit de ontwikkeling van 2. dat 1. daardoor niet meer geldig is. Maar dat is onjuist: net zoals een rivier nog steeds een rivier blijft als de bedding breder wordt, zo werkt God nog steeds in de lijn van de geslachten, ook als er meer geslachten zijn waarin God werkt. Het feit dat iets breder (meer geslachten) wordt, wil nog niet zeggen dat de lengte (Gods werken in de geslachten) daarmee verdwenen is. Dat zeggen zowel jij als Nina hier wel. Deze zaken staan orthogonaal op elkaar en liggen niet in elkaars verlengde.
En nogmaals: ga maar eens in de praktijk kijken hoe God werkt. Over het algemeen nog steeds in de lijn van de geslachten.

Wat heeft dit met het verbond met Abraham te maken? Alles. Want aan Abraham is als onderdeel van het verbond beloofd dat in hem (dat is: in zijn Zaad, Christus) alle geslachten van de aardbodem gezegend zouden worden (Gen. 12:3, Gen. 28:14, Gal. 3:8). Dit moet je niet alleen in de breedte uitleggen (meer geslachten), maar ook in de lengte (het voortgaan in de geslachten). Dit wordt vervuld in de verspreiding van het Evangelie over de hele wereld vanuit Jeruzalem sinds Pinksteren. De geslachtelijke lijn is dus ook nooit uitgeschakeld in de Bijbel en het werken in de geslachten door God ook niet. Daarom zie je in de Bijbel ook overal een focus niet uitsluitend op het individu, maar op de mensen in hun sociale verbanden: gezinnen met alles erop en eraan: mannen, vrouwen, kinderen en slaven worden aangesproken, ook in het NT.

Ja, dat waren allemaal Joden, die Meders, Roemeinen, arabieren enz.. ze kwamen allemaal voor het Pinksterfeest naar Jeruzalem, en leefde in de verstrooiing.
De heidenen kwamen pas hoofdstukken later erbij.

Het gaat in Hand. 2 inderdaad om joden en jodengenoten. Maar dat is uiteindelijk veel minder belangrijk dan je hier stelt. Want de opdracht van de Heere Jezus lag er wel degelijk:
Matth. 8:10 Toen Jezus dit hoorde, verwonderde Hij Zich, en zei tegen hen die Hem volgden: Voorwaar, Ik zeg u: Ik heb zelfs in Israël zo'n groot geloof niet gevonden.
11 Maar Ik zeg u dat er velen zullen komen van oost en west en zij zullen aan tafel gaan met Abraham, Izak en Jakob in het Koninkrijk der hemelen,
12 en de kinderen van het Koninkrijk zullen buitengeworpen worden in de buitenste duisternis; daar zal gejammer zijn en tandengeknars.
Joh. 10:16 Ik heb nog andere schapen, die niet van deze schaapskooi zijn; ook die moet Ik binnenbrengen, en zij zullen Mijn stem horen en het zal worden één kudde en één Herder.
Matth. 28:19 Ga dan heen, onderwijs al de volken, hen dopend in de Naam van de Vader en van de Zoon en van de Heilige Geest, hun lerend alles wat Ik u geboden heb, in acht te nemen.
Mark. 16:15 En Hij zei tegen hen: Ga heen in heel de wereld, predik het Evangelie aan alle schepselen.
Hand. 1:8 maar u zult de kracht van de Heilige Geest ontvangen, Die over u komen zal; en u zult Mijn getuigen zijn, zowel in Jeruzalem als in heel Judea en Samaria en tot aan het uiterste van de aarde.

Het zou dus al duidelijk moeten zijn voor de apostelen dat het Evangelie een bredere reikwijdte had dan Israël alleen. Maar toch hadden ze nog een blinde vlek voor de woorden van Jezus. Die blinde vlek wordt in het vervolg van de Handelingen weggenomen. Maar de blinde vlek is hier niet leidend, maar Gods bedoeling en werk!

[Nina]

Ik kan hier heel kort op reageren: kinderen worden gedoopt omdat het een teken zou zijn van het verbond waartoe zij zouden behoren, op grond van geboorte bij gelovige ouders.

Maar de doop is daar geen teken van. De doop, zo staat in de Bijbel is een vraag om een goed geweten aan God, en een afleggen van het oude leven in het watergraf van Jezus en opstaan in een nieuw leven met Hem.

Er staat nergens in de Bijbel dat het een symbool is voor het behoren tot een verbond.

[Nina]

Ik lees net in Hand. 21 nog een bewijs dat de besnijdenis niet is vervangen door de doop.

Vanaf vers 20 kan je lezen dat er eengerucht rondgaat dat Paulus aan de Joden in de verstrooiing zou leren dat zij hun kinderen niet zouden hoeven te besnijden. Dit gerucht wordt verderop ontkracht, evenals dat de Wet (Thora) zou hebben afgedaan.

Ik lees net in Handelingen 21 nog een bewijs dat de besnijdenis niet is vervangen door de doop.

Vanaf vers 20 kan je lezen dat er eengerucht rondgaat dat Paulus aan de Joden in de verstrooiing zou leren dat zij hun kinderen niet zouden hoeven te besnijden. Dit gerucht wordt verderop ontkracht, evenals dat de Wet (Thora) zou hebben afgedaan.


'19 Na de begroeting deed Paulus uitgebreid verslag over wat God door hem onder de andere volken had gedaan.
20 Toen zij dat hoorden, prezen zij God. Daarna zeiden zij tegen Paulus: "U ziet, broeder, dat hier vele duizenden Joden in Jezus zijn gaan geloven. Ieder van hen hecht grote waarde aan de wet van Mozes.
21 Maar zij hebben gehoord dat u de Joden in het buitenland leert dat zij zich niet meer aan de wet van Mozes hoeven te houden. U zou hebben gezegd dat zij hun pasgeboren jongetjes niet hoeven te besnijden en ook dat zij zich niet aan de Joodse gebruiken hoeven te houden.
22 Wat moeten wij daar nu mee? Want zij zullen vast horen dat u hier bent.
23 Wij hebben een voorstel. Er zijn in ons midden vier mannen die een plechtige belofte hadden afgelegd.
24 Ga met hen mee en neem, net als zij, deel aan de reinigingsplechtigheid. Laat op uw kosten hun haar knippen. Dan zullen alle mensen in de stad weten dat het niet waar is wat over u wordt gezegd, maar dat u zelf trouw leeft volgens de wet van Mozes.'


Zouden alle predikanten die achter het doopformulier staan hier nou overheen lezen?

[Johan100]

Ik lees net in Hand. 21 nog een bewijs dat de besnijdenis niet is vervangen door de doop.
Vanaf vers 20 kan je lezen dat er een gerucht rondgaat dat Paulus aan de Joden in de verstrooiing zou leren dat zij hun kinderen niet zouden hoeven te besnijden. Dit gerucht wordt verderop ontkracht, evenals dat de Wet (Thora) zou hebben afgedaan.

Ik zeg niet dat de doop i.p.v. de besnijdenis is gekomen, maar ik lees de betekenis van hand. 21 : 20-23 anders, op grond van de statenvertaling:

20 En zij dat gehoord hebbende, 36loofden den Heere, en zeiden tot hem: Gij ziet, broeder, hoevele 37duizenden van Joden er zijn die geloven, en zij zijn allen 38ijveraars van de wet.
36 Of: verheerlijkten.
37 Gr. tienduizenden.
38 Namelijk menende dat de wet der ceremoniën nog moet onderhouden worden, en nog niet verstaande dat dezelve door Christus is afgedaan.

21 En zij zijn aangaande u 39bericht, dat gij al de Joden die onder de heidenen zijn, leert van 40Mozes 41afvallen, zeggende dat zij de kinderen niet zouden besnijden, noch naar 42de wijzen der wet wandelen.
39 Het Griekse woord betekent eigenlijk met levende stem onderwezen worden, Luk. 1:4.
40 Dat is, van de wet door Mozes beschreven.
41 Gr. afval. Dit was een lastering tegen Paulus; want hoewel hij leerde dat de ceremoniën des Ouden Testaments door Christus vervuld, en derhalve afgedaan waren, zo leerde hij nochtans niet, dat men de leer van Mozes zou verwerpen, noch dat men de zwakke Joden, die dit nog niet verstonden, voor dien tijd zou dwingen de ceremoniën na te laten, inzonderheid dewijl hij ook zelf om der zwakken wil Timotheüs had besneden, Hand. 16:3.
42 Dat is, de ceremoniën der wet te onderhouden.
Zie:http://statenvertaling.nl/tekst.php?bb=44&hf=21&ind=1#startg

[Johan100]

Dit is een foute conclusie die je trekt, alleen al vanwege de volgende taalkundige misser die je hier maakt: Er staat niet alle den volken, maar alle den volke (volke zonder 'n' als uitgang).
Deze naamvalsvorm (die je niet ziet als je geen naamvallen kent) duidt op één volk. Eigenlijk staat er dus, rekening houdend met de naamvalsvorm, al het volk (enkelvoud) ofwel het gehele volk (Israël).

Bedankt voor de opscherping, maar ik heb het niet over het hoofd gezien. Jij denkt dat ik een taalkundige misser maak, dat is weer wat anders.
Ik denk daarentegen dat je (niet goed) in de context leest en daarmee doe je het evangelie in mijn ogen ernstig tekort.
Je kan ook lezen dat er vanuit alle volken uiteindelijk 1 volk is die zalig wordt, inclusief (de belofte dat) gans Israël die zalig zal worden (rom. 11:25 en 26) en degene uit de heidenen die zalig worden.
Johannes 10:16: “Ik heb nog andere schapen, die niet van deze schaapskooi zijn; ook die moet Ik binnenbrengen, en zij zullen Mijn stem horen en het zal worden één kudde en één Herder.”

Lees de teksten nog maar eens door en dan in de context.

Gelijk Hij gesproken heeft tot onze vaderen, namelijk tot Abraham en zijn zaad in der eeuwigheid. Lukas 1:55

zij zal een Zoon baren, en gij zult Zijn Naam heten JEZUS; want Hij zal Zijn volk zalig maken van hun zonden. Mattheus 1:21

En de engel zeide tot hen: Vreest niet, want, ziet, ik verkondig u grote blijdschap, die al den volke wezen zal;
Namelijk dat u heden geboren is de Zaligmaker, welke is Christus, de Heere, in de stad Davids. Lukas 2:10 en 11

En de Schrift, tevoren ziende dat God de heidenen uit het geloof zou rechtvaardigen, heeft tevoren aan Abraham het Evangelie verkondigd, zeggende: In u zullen al de volken gezegend worden. Gal 3:8

En Ik zal zegenen die u zegenen, en vervloeken die u vloekt; en in u zullen alle geslachten des aardrijks gezegend worden. De Heere tegen Abram. Gen. 12:3

Ik zal Rahab en Babel vermelden onder degenen die Mij kennen; zie, de Filistijn en de Tyriër, met den Moor, deze is aldaar geboren. Psalm 87.

[dalethvav]

(Wat betreft kinderen die jong sterven, ben ik benieuwd wat kinderdopers te zeggen hebben over het behoud van kinderen van ouders die niet geloven.. Als de doop daarin een troost is, moet het dus onderscheidend zijn, en kan je dus de conclusie trekken dat kinderdopers geloven dat deze kinderen niet behouden zijn. Toch? Benieuwd hoe dat dan weer wordt onderbouwd..)

1. Ouders die niet geloven, kunnen niet getroost worden door wat ze toch al niet geloven.
2. De christelijke kerk zegt niets over het behoud van jonggestorven kinderen van ongelovigen. Er valt dus ook niets te onderbouwen.

Of punt 2 waar is, valt nog te bezien.
Hieronder een gedeelte uit een artikel van J.G. en J.Ph Fijnvandraat:

Maar nu het tweede deel van de stelling, namelijk dat de kinderen van ongelovigen verloren zouden zijn. Hoe staat het daar mee?

Wel, als dit waar zou zijn dan komen we met een drietal algemene beginselen, die in de Schrift te vinden zijn, in konflikt. En wel de volgende:

Alle volwassenen hebben óf de prediking van de natuur (Rom. 1 : 19; Ps. 19) óf daarbij die van de Schrift vernomen. Gaan ze verloren, dan komt dat omdat ze deze prediking geen gehoor hebben willen geven. Deze kleine kinderen zouden echter verloren gaan zonder prediking, zonder kans om zich te bekeren. Voor hen zou het niet gelden: "...zodat zij geen verontschuldiging hebben" (Rom. 1 : 20b).
De Schrift laat zien, dat God de mensen liefheeft (Titus 3 : 4) en dat Hij geen wegevallen heeft in de dood van een zondaar (Ezech. 18 : 32). Een eventuele verdoemenis van kleine kinderen valt hiermee niet te rijmen. Zij zouden dan alleen maar te maken hebben met de heiligheid van God en volkomen buiten het bereik van Zijn liefde en erbarming vallen.
Allen die verloren gaan ontvangen "vergelding naar hun werken". Kinderen die jong sterven zouden geoordeeld worden zonder dat er van vergelding sprake kan zijn.

DIREKTE AANWIJZINGEN

Deze drie beginselen laten al zien, dat het tweede deel van de gewraakte stelling evenmin juist kan zijn. Er zijn daarvoor ook een aantal direkte aanwijzingen te vinden. Een paar ervan zijn al genoemd. We geven ze in de volgende opsomming ten overvloede erbij:

1. God straft de kinderen blijkens Deut. 24 : 16 niet om de zonde van de ouders.
Om welke zonde moet God dan deze kinderen veroordelen?

2. Wat de schuldvraag betreft maakt God verschil tussen de volwassen bewoners van Ninevé en de kinderen. Hij stelt deze laatsten gelijk met het vee. De kwestie van eeuwig behoud is hier wel niet in het geding, maar wel de kwestie van schuld en gericht.

3. Dat kinderen een bijzondere plaats bij God innemen wordt op meer dan één plaats in de Schrift betuigd, zoals in:

a. Ps. 83 : 3 en Matth. 21 : 16: "Uit de mond van kleine kinderen en zuigelingen hebt Gij u lof bereid". Daarbij moet bedacht worden dat met zuigelingen kinderen tot een jaar of vijf bedoeld worden.

b. Matth. 18 : 10: "Ziet toe dat gij niet één van deze kleinen veracht. Want ik zeg u, dat hun engelen in de hemelen voortdurend het aangezicht zien van mijn Vader, die in de hemelen is".

c. Matth. 18 : 11: "Want de Zoon des mensen is gekomen om het verlorene te behouden". Dat wordt gezegd met het oog op kinderen.

d. Matth. 18 : 3: "Als gij niet wordt als de kinderen..."

e. Matth. 19 : 14: "Laat de kinderen geworden en verhindert ze niet tot Mij te komen; want voor zodanigen is het koninkrijk der hemelen" (vgl. Luk. 18 : 16).

4. Wanneer een gedeelte van de kinderen, die jong sterven verloren zou gaan dan moeten zij vallen onder de opstanding ten oordeel, waarover Joh. 5 : 29 spreekt.

Die opstanding geldt echter voor hen "die het kwade bedreven hebben". Deze jonge kinderen hebben echter nog geen kwaad bedreven. Dikwijls brengt men hier tegen in, dat op deze kinderen net als op ons allen de schuld van Adam rust (de "erfschuld") en men beroept zich daarvoor op Rom. 5 : 12. De term "erfschuld" komt echter in de bijbel niet voor en het begrip, althans de toerekening van die schuld strijdt met Deut. 24 : 16. Maar zelfs als iemand een schuld erft dan heeft hij die nog niet zelf veroorzaakt. Er is verschil tussen schuld erven en het kwade bedrijven. Welnu, Joh. 5 : 29 spreekt over hen die het kwade bedreven hebben. En dat kan onmogelijk op baby’s slaan. Het oordeel treft iemand om zijn persoonlijke schuld! Bovendien wordt Rom. 5 : 12 door velen anders weergegeven dan de StatenvertaIers hebben gedaan. In plaats van "in wien allen gezondigd hebben" leest men: "omdat allen gezondigd hebben".

5. De opstanding ten oordeel wordt nader omschreven in Openb. 20 : 11 – 15. Ook daar lezen we dat allen, die veroordeeld worden, veroordeeld worden naar hun werken.

Alle onder punt 1 t/m 5 genoemde argumenten sluiten uit, dat kleine kinderen, die jong sterven, onder de termen vallen van het verdoemend oordeel van God, waarover in de Schrift gesproken wordt. Anderzijds tonen ze duidelijk, dat de kinderen een aparte plaats innemen in Gods hart en in Gods raad. Daarmee is echter nog niet alles gezegd.

Laten deze kinderen dan geen persoonlijke schuld op zich geladen hebben omdat ze nog geen zonden hebben bedreven, een zondige natuur hebben ze wel. En dat feit is al voldoende om hen buiten de hemel te sluiten.

Maar… die natuur hebben alle volwassenen, die tot geloof gekomen zijn net zo goed. Als er om die reden voor kleine kinderen geen behoud mogelijk zou zijn, dan is er voor geen enkele gelovige behoud mogelijk. Onze zonden mogen dan wel weggedaan zijn door het bloed van Christus, maar onze boze natuur... hoe zit het daar mee?!

HET KRUIS EN HET KRUIS ALLEEN

Met deze laatste opmerking komen we eigenlijk tot het kempunt van ons betoog. Velen zoeken het behoud van de kinderen te gronden in het ingelijfd-zijn in de kerk "buiten welke geen zaligheid is" (Ned. Geloofsbelijdenis art. 28) of in het Verbond. De konsekwentie is dan dat de kinderen van ongelovigen verloren moeten zijn. Behoudenis is echter alleen in het kruis. Dat is de grondslag. Kerk, Verbond, enz. zijn daarmee wel verbonden, maar die nemen een secundaire plaats in en niet een primaire.

Helaas heeft men dat in de Christenheid dikwijls uit het oog verloren. Dan worden Kerk en Verbond vóór het kruis geplaatst in plaats van er achter. En daarmee is nog een andere zaak gemoeid, namelijk dat men de verchillende betekenissen van het kruis niet heeft ontdekt. En dat vloeit weer voort uit het verachten van de typologie. Onder typologie verstaan we dat oudtestamentische instellingen, gebruiken en zelfs geschiedenissen een zinnebeeldige betekenis hebben en afschaduwingen (typen) zijn van nieuwtestamentische waarheden en gebeurtenissen. Zo wijst het Pascha heen naar het offer van Christus (1 Kor. 5), zijn tabernakel en tabernakeldienst een afschaduwing van de dingen die in de hemel zijn (Hebreeënbrief) en heeft zelfs Hagar een zinnebeeldige betekenis (Gal. 4).

VIJF OFFERS ÉÉN KRUIS

Zo zijn alle offeranden een type van het ene offer, dat voor zondaren is volbracht. Welnu, het boek Leviticus opent met de beschrijving van vijf offeranden. Deze allen moeten dus een bepaald aspekt tonen van het werk dat Jezus Christus heeft volbracht.

Waar echter in de officiële theologie vinden we dit duidelijk uitgewerkt?? Men behandelt de offers in verband met het Israëlitische godsdienstige leven, men geeft een algemene verwijzing naar het Nieuwe Testament, maar van een konsekwent doortrekken van de lijnen is geen sprake. Het verwaarlozen van deze verscheidenheid in het Oude Testament heeft tot gevolg dat men de onderscheidingen, die in het Nieuwe Testament te vinden zijn, niet opmerkt of niet duidelijk aksentueert. Voor de offers van Leviticus verwijzen we naar "Aantekeningen op Leviticus" van G. H. Mackintosh*. We beperken ons hier tot de nieuwtestamentische gegevens.

* Uitgegeven door. Uitgeverij H. Medema, postbus 362, Apeldoorn.

ZONDE EN ZONDEN

De mens is een zondaar, dat betekent dat hij niet alleen kwaad doet, maar verdorven is wat zijn wezen betreft. Hij is te vergelijken met een wilde appelboom. Die is van karakter wild en brengt wilde vruchten voort. Zo spreekt de bijbel over zonde als macht, die in ons woont en over zonde als een verkeerde daad. In het laatste geval komt het woord uiteraard ook in het meervoud voor, in het eerste geval niet.

DIT ONDERSCHEID IS VAN ENORM BELANG

Het begrip zonde als daad is genoegzaam bekend, daarvoor behoeven we geen Schriftplaatsen aan te voeren. Het begrip zonde als macht-in-ons heeft echter niet die aandacht gekregen, die nodig is. Het onderscheid tussen heide is duidelijk te vinden in de brief aan de Romeinen. Deze brief, die een uiteenzetting bevat van de leer van het heil, behandelt tot aan hst. 5 : 11 de kwestie van de zonden, de verkeerde daden dus, waardoor de mens schuld op zich laadt. Vanaf dit vers wordt het probleem van de zonde als boze macht, die ons tot zondigen brengt, behandeld.

Twee kenmerkende verzen zijn bijvoorbeeld Rom. 7 : 17 en 20 waar sprake is van "de zonde, die in mij woont". Ten overvloede zij vermeld, dat deze zonde in ons wordt aangeduid als "het vlees" en als "onze oude mens", beide met een klein verschil in belichting (zie Rom. 7 : 18, 26; 8 : 12; en Rom. 6 : 6; Ef. 4 : 22; Kol. 3 : 9).

EEN DUBBELE OPLOSSING

Het zal duidelijk zijn, dat het offer van Christus tenminste twee aspekten moet hebben wil een zondaar gered kunnen worden. Het kruis moet de oplossing bieden voor het probleem van onze zonden, maar eveneens voor het probleem voor onze zondige aard. Welnu, de Schrift laat zien, dat het kruis die dubbele oplossing biedt (en zelfs nog meer, maar de betekenis van bijv. het brandoffer laten we rusten). De volgende twee teksten kunnen daartoe niet genoeg in uw aandacht aanbevolen worden:

1 Petr. 2 : 22, 24; "Hij die geen zonde gedaan heeft... die zelf onze zonden in zijn lichaam gedragen heeft op het hout, opdat wij, aan de zonden afgestorven, voor de gerechtigheid zouden leven".

In dit vers gaat het dus om onze zondige daden en om de goede daden die we na onze bekering moeten doen. Dit aspekt van het kruis is wel nodig maar niet voldoende. Als iemand van een appelboom alle wilde appels afplukt, zal nog geen enkele tuinier hem in zijn boomgaard willen hebben. Zo is een zondaar wiens zonden vergeven zijn op grond daarvan nog niet geschikt voor de hemel.

2 Kor. 5 : 21: "Hem, die geen zonde gekend heeft, heeft Hij voor ons tot zonde gemaakt, opdat wij zouden worden gerechtigheid van God in Hem".

Hier gaat het om de zonde als macht. Christus kende de zonde als macht in zich niet ("In Hem is geen zonde", 1 Joh. 3 : 5). Maar Hij is tot zonde, tot dat onreine dat in ons woont, gemaakt. Met welk doel? Opdat we niet meer zouden zondigen? Natuurlijk ook, maar dat is hier niet de zaak waar het om gaat. Het doel is dat we iets worden en wel de gerechtigheid Gods. God heeft onze oude mens met Christus geoordeeld en principiëel gezien weggedaan. We zijn volkomen rein en smetteloos. God heeft ons rechtvaardig verklaard in Christus. Vandaar dat de Schrift ons niet meer zondaars noemt (zie: Rom. 5 : 8: "waren"), hoewel we helaas nog wel kunnen zondigen. Eigenlijk kunnen we er niet omheen om ook Rom. 8 : 3 aan te halen. We lezen daar:

"Want wat de wet niet vermocht, omdat zij zwak was door het vlees - God heeft door zijn eigen Zoon te zenden in een vlees, aan dat der zonde gelijk, en wel om de zonde, de zonde veroordeeld in het vlees". De zonde als boze macht is dus geoordeeld.

Passen we dit nu toe op ons onderwerp dan zien we dat God kinderen, die jong sterven, behouden kan, ondanks het feit dat ze een zondige natuur hebben. Deze kinderen hebben nog geen zonde gedaan. Het werk van Christus voor de zonde, dat iemand alleen toegerekend wordt op grond van bekering en geloof, hebben ze dus, met eerbied gezegd, "niet nodig". Zonde in het vlees hebben ze echter wel. Daar de zonde in Christus geoordeeld is heeft God dus een volmaakte grond om alle kinderen op grond van dit aspekt van het offer van Christus in zijn hemel op te nemen. Als het kind jong sterft heeft het om zo te zeggen aan dit aspekt genoeg. God kan hun dat toerekenen. Groeit het echter op, dan zal het tot bekering en geloof in Jezus Christus moeten komen, want dan heeft het zonden gedaan.

BEHOUDEN ZIJN OF BEHOUDEN WORDEN

Ieder voelt, dat in dit licht bezien, de kwestie van wedergeboorte of veronderstelde wedergeboorte waarmee men in de Gereformeerde Kerken zo worstelt, helemaal geen rol speelt. Kinderen zijn niet wedergeboren, maar als ze jong sterven kan God ze op grond van het werk van Christus het nieuwe leven meedelen. Jonge kinderen zijn niet behouden, maar als ze jong sterven worden ze behouden.

Van harte hopen wij dat deze uiteenzetting voor velen troost en geloofsversterking mag betekenen. Mocht iemand menen, dat wij met ons betoog de kwestie van de behoudenis te ruim gesteld hebben, en dat we barmhartiger willen zijn dan God, dan verzoeken wij hem naast Jona onder de wonderboom plaats te nemen. Laat hij daar luisteren naar het onderwijs dat de onbarmhartige profeet ontving met de woorden:

"Zou Ik... niet sparen?" (Jona 4 :11).

Het hele artikel waar dit uitkomt is hier te vinden