alexander91 schreef: Een vraagje: is het kennen of wetenschap van die paradox zoals je het stelt een voorwaarde voor waar geloof? Of mag je het ook geloven en het toch theologisch incorrect beschrijven. Een gedachte die ik daarbij heb is mbt de eerste christenen die zich lieten dopen: zouden die hun geloof en bekering op de juiste wijze beschreven hebben als het hen gevraagd was? Hadden we hun geloof zo kunnen keuren (zoals dat tegenwoordig soms gebeurt)?
Deze vraag is dus geenszins een aanval op je analyse, maar vooruitgekeken met je analyse in gedachte houdend.
Het is geen voorwaarde voor waar geloof.
Waar waar geloof ís daar heeft men die paradox gezien en ontstegen(aan de hand van de Heere)
Dan ziet zo één, dat Woord en Geest dit geloof gewerkt hebben.
Dat dit geloof door God gewerkt is.
En waar de mens ziet dat dit geloof door God gewerkt wordt/is daar kan/zal die mens erkennen dat bij hemzelf dat geloof niet gevonden wordt/werd(terwijl hij eerst dacht dat zélf op te moeten/kunnen brengen).
Het natuurlijke is eerst, dan het geestelijke.
De natuurlijke mens, natuurlijk als hij is, zal in contact gekomen met het evangelie een natuurlijk geloof opbrengen.
Dat zélf opgebrachte geloof is echter niet in staat een levende relatie aan te gaan met de Heere.
Over wat de Heere doet in hem kan dus niet gesproken worden.
Daarom ook wordt de schijnwerper op het geloof gezet. Het geloof is het item.
Niet Christus en wat Hij in de gelovige doet.
Het geloof is gewerkt, opdat het van Christus ontvangt wat Hij te geven heeft.
Spurgeon noemt het geloof de pijpleiding, waardoor de gaven van Christus door de gelovige ontvangen worden.
Je hebt dus de mens en zíjn geloof.
En je hebt hét geloof dat van Christus ontvangt.
@mealybug.........daarom ook heeft Jacobus het juist over hét geloof!
Dus géén voorwaarde, maar de weg die tot het ware geloof leidt.
Waar die paradox niet gezien/erkend wordt, wordt gesproken over míjn geloof.
Daar waar de natuurlijke mens begint en daar waar de Heere in de natuurlijke mens het geloof werkt
daar zal in het begin vaak iets theologisch incorrects gezegd worden. Dat is ook helemaal niet erg.
Zaak is dat er door de tijd heen groei( o.a.door de vermaningen) is dan komt dat met dat theologisch incorrecte wel goed. Het theologisch correcte(wat een term zeg

) spreken is toch ook een werk van de Heere Zelf?
Ik ben als baby gedoopt.
Ik begreep er dus niets van.
Als 27 jarige deed ik belijdenis.
Een soort erkenning van mijn kant dat ik geloofde dat God is.
Jaren later kwam het zoeken pas.
Tot dat zoeken heb ik veel gezegd over De Heere en Zijn Woord.
Enkel theologisch incorrecte uitspraken, tot het tot mij doordrong dat wat ik in Zijn Woord niet begreep( zonder die erkenning was er bij mij geen verandering gekomen! met name in mijn theologisch incorrecte uitspraken; hetgeen niet wil zeggen dat dat bij tijd en wijle niet meer voor komt) gewoon aan Hem kon vragen omdat het Zijn Woord is en Hij dat uit kan/wil leggen.
Als je nadat Filippus weg was genomen bij de Moorman had kunnen vragen naar zijn bekering en geloof (hij reisde zijn weg met blijdschap,waarom was hij blij?) dan spreekt zijn belijdenis voor zich.
Hij las in het Woord en nu kent hij Hem Die Zijn leven voor hem heeft gegeven.
Het "ik geloof" betrekt hij direct op Jezus Christus, de Zoon van God.
Theologisch correct ?
h.g.
Learsi