Veel scheidingen ook binnen christelijke gezinnen.

[Mortlach]

Zelfs op zijn werk weten ze het. Zijn vader is daar immers naar binnen gestapt en heeft geezgd: Zo is de situatie. Hij kan je gewoon helemaal in elkaar meppen als je bij hem het bloed onder de nagels vandaan haalt dus probeer het maar niet.

Ik ben benieuwd wat een rechter daarvan zou zeggen mocht het onverhoops een keer zo ver komen...

Nu niet meer. Nu denk ik: ze willen mij anders omdat mijn man anders voor schut loopt met een boerentrien. En dat kan ik niet hebben. Niet meer.

Nou, dan lijkt het alsof je hebt besloten. Begrijp me niet verkeerd, het laatste wat ik wil is iemand een scheiding aanpraten, maar het lijkt er steeds meer op dat je al besloten hebt, alleen de stap niet durft te zetten.

[Pretoogje]

Nou, dan lijkt het alsof je hebt besloten. Begrijp me niet verkeerd, het laatste wat ik wil is iemand een scheiding aanpraten, maar het lijkt er steeds meer op dat je al besloten hebt, alleen de stap niet durft te zetten.

Ik bedoelde meer te zeggen dat de maat vol is. Maar hoe vol? En wil ik het wel, de echte stap zetten? Ik heb er vaak genoeg over nagedacht. Ik wil niet leven in een wereld waarin ik gekleineerd en gedomineerd word. Ik wil een liefdevolle verhouding met een echtgenoot die oprecht van me houdt en niet lacht om elk stompzinnig antwoord en vergeet volwassen te worden. Ik wil geen relatie met iemand die mij een hoer noemt en daar vervolgens smakelijk om moet lachen alsof het een leuke grap is. Ik wil ook niet mensen om me heen die mij proberen te veranderen omdat dat hun beter bevalt. Ik ben gewoon mezelf en ik wil weer mezelf worden. Maar als ik dát als reden opgeef om weg te gaan, dan krijg ik verhalen van: jaaa dan had je het moeten zeggen, dan had je dit of dat moeten doen, we bedoelen het goed, blabla. De nasleep is heftig. dat weet ik zeker.
Natuurlijk, met iedereen is er wat. En altijd is er wel iets wat iemand niet kan bevallen. Maar hey: we praten hier over een man die alles best vind, niets doet, er geen moeite voor doet en binnen een week alles weer in hetzelfde patroon laat vallen. Op mij komt dát over als: ik doe er even moeite voor en ik vind het wel weer best. Hoe graag wil je dan een huwelijk redden denk ik dan?

Ten derde kan het natuurlijk niet bestaan dat hij je uitscheld voor hoer. Dat lijkt me op zijn minst reden voor een time-out. Heb je ergens een plek waar je een week kan logeren ofzo, mocht dit of iets dergelijks nog een keer gebeuren?

Nee, ik heb niemand waar ik naar toe kan. Echt niemand. Ik heb weinig mensen met wie ik echt goed omga. Een paar collega's weten er van, die steunen me wel maar hebben ook hun eigen gezin en werk e.d. Mijn familie zegt dat ik me eigen niet moet aanstellen en dat dit huwelijk iets is waar ik voor heb gekozen. Ik wist hoe hij was, e.d. Mijn schoonfamilie zegt dat ik prima bij hem past dat ik hem goed aanvoel en lief ben enzo. Ja dat zal allemaal wel maar ze kijken alleen naar hem. Als hij maar gelukkig is. Hij is het lievelingetje van de familie, de jongste, bij hem werd de hand boven het hoofd gehouden. Er kwam zelfs thuiszorg voor m'n schoonouders terwijl hij nog thuiswoonde. De thuiszorg vond dat hij mee kon helpen in het huishouden, dat gebeurde niet want hij was zielig. Hij werkte veel, hij had een zware baan (ahum) en hij had goed z'n rust nodig. Hij heeft nooit wat geleerd om iets te doen.

En ja ik laat inderdaad het hoofd hangen. Want ik weet zeker dat als ik hem hier (voor de honderdduizendste keer op aanspreek) dat het gewoon weer niet goed gaat. Ja, een week. Daarna niet meer. En dan weer een week goed, en daarna niet meer. Ik wil mij niet meer als slaaf laten behandelen. Nu gaat het redelijk maar de afgelopen 4 jaar zijn voor mij een hel geweest.

[Mortlach]

Ik wil niet leven in een wereld waarin ik gekleineerd en gedomineerd word. Ik wil een liefdevolle verhouding met een echtgenoot die oprecht van me houdt en niet lacht om elk stompzinnig antwoord en vergeet volwassen te worden. Ik wil geen relatie met iemand die mij een hoer noemt en daar vervolgens smakelijk om moet lachen alsof het een leuke grap is. Ik wil ook niet mensen om me heen die mij proberen te veranderen omdat dat hun beter bevalt. Ik ben gewoon mezelf en ik wil weer mezelf worden. Maar als ik dát als reden opgeef om weg te gaan, dan krijg ik verhalen van: jaaa dan had je het moeten zeggen, dan had je dit of dat moeten doen, we bedoelen het goed, blabla. De nasleep is heftig. dat weet ik zeker.

Reden geven? Aan wie ben jij een verklaring verschuldigd dan, behalve misschien de rechter die de daadwerkelijke ontbinding uitvoert? Het lijkt me echter niet dat die man of vrouw erg moeilijk zal doen.

Natuurlijk is de nasleep heftig, maar daar heb je zelf de regie over. Als jij denkt/aanvoelt dat verklaren naar je man/ouders/schoonouders niet de beste weg is om te gaan, dan zeg je toch lekker niks! "Ik houd niet meer van hem en het gaat niet meer," letterlijk meer verklaring hoef je niemand te geven. Wat kunnen ze doen, je duimschroeven aanzetten om de waarheid uit je te martelen?

Natuurlijk, met iedereen is er wat. En altijd is er wel iets wat iemand niet kan bevallen. Maar hey: we praten hier over een man die alles best vind, niets doet, er geen moeite voor doet en binnen een week alles weer in hetzelfde patroon laat vallen. Op mij komt dát over als: ik doe er even moeite voor en ik vind het wel weer best. Hoe graag wil je dan een huwelijk redden denk ik dan?

Mij hoef je niet te overtuigen hoor, en je schoonouders hoef je ook niet te overtuigen. Bot gezegd, wat kan het jou in vredesnaam schelen wat zij van jouw scheiding zullen vinden?

Mijn familie zegt dat ik me eigen niet moet aanstellen en dat dit huwelijk iets is waar ik voor heb gekozen.

Precies, en nu kies je ervoor om iets aan je situatie te doen. Je eigen familie klinkt ook behoorlijk bot, moet ik eerlijk zeggen.

En ja ik laat inderdaad het hoofd hangen. Want ik weet zeker dat als ik hem hier (voor de honderdduizendste keer op aanspreek) dat het gewoon weer niet goed gaat. Ja, een week. Daarna niet meer. En dan weer een week goed, en daarna niet meer. Ik wil mij niet meer als slaaf laten behandelen. Nu gaat het redelijk maar de afgelopen 4 jaar zijn voor mij een hel geweest.

Ga naar Google. Voer in als zoekopdracht 'Scheidingsadvocaat + de plaats waar je woont', en onthoud dat je niemand een verklaring schuldig bent. Die advocaat betaal je om de juridische kant van de strijd te voeren, want ik vermoed dat die er wel zal zijn. En de sociale kant? Tja, je ex-schoonfamilie in spe hoef je uberhaupt niet te woord te staan, tegen je eigen familie mag je wel zeggen dat je een beetje meer medeleven verwacht en zoek dan maar die collega's op die je wél steunen.

[Pretoogje]

Zo Mortlach. Zo klinkt het inderdaad wel simpel als je het zo schrijf. Maar als ik over de stap ga nadenken dan zinkt de moed weer in m'n schoenen. Ergens diep van binnen houd ik van hem maar als het zo moet m'n hele leven laat ik mijn eigen kans op geluk liggen. En de vraag is of ik me dat kan/wil veroorloven.

Ik bedenk me opeens (2 uur later, kan je nagaan) dat zowel mijn eigen familie als schoonfamilie erg bot is. Ik kan werkelijk op niemand terugvallen. *voelt zich alleen*.
Mijn zus & ouders: Je kiest er zelf voor, dus dan moet je ook niet zeuren.
Schoonouders: tsja had je maar moeten praten of had je het maar moeten zeggen. Jij hebt dit zelf gewild. Je wist hoe hij was (zij denken dat ik mij aanstel en dat ik last heb van m'n humeurwissellingen)
Schoonzus/zwager: tsjonge jij kan ook nergens tegen (van dat 'hoer' gedoe) met name zwager zegt dit.
Schoonzus/zwager: je komt toch uit een ander milieu he, dan zul je je toch moeten aanpassen
Schoonzus/zwager: zijn iets minder bot en cru maar hebben nog steeds de mening ongeveer van de anderen.

[Riska]

Scheiden is een grote stap.
En er zijn een heleboel zaken, zeker binnen bepaalde kerkelijke kringen, die het nog een stukje moeilijker maken. Het zou kunnen zijn (let op mijn formulering, ik zeg dus niet: 'het is zo'...) dat de beide families er moeite mee hebben en het dus bagatelliseren.
Er zijn dingen die gewoon nooit gezegd mogen worden, ook niet als grapje. Dat geeft aan hoe erover dingen gedacht wordt.

Misschien zie jij het allemaal te donker in. En dan doel ik op een scheiding. Er is voortdurend de vraag: "kan het wel", "had ik niet..." en daarnaast: "hoe moet het nu verder".
Als je erin zit, lijkt het onoverkomelijk. Achteraf denk je: 'hoe kon ik er zo tegenop zien'.
Ik spreek uit ervaring. Ja, het is een loeizware periode en iedereen die zegt dat mensen 'zomaar' scheiden, weten niet waar ze het over hebben.

Overleg met een advocatenkantoor, maak voor jezelf een plan wat je wilt (woning, etc.), dat is de beste manier om eruit te komen. Dan zou het ook nog kunnen zijn dat de reactie van (schoon)familie meevalt, omdat ze dan merken dat bepaalde dingen echt niet kunnen.

Ik wens je sterkte in wat je ook besluit. Maar blijf dan bij dat besluit!

[Mortlach]

Zo Mortlach. Zo klinkt het inderdaad wel simpel als je het zo schrijf. Maar als ik over de stap ga nadenken dan zinkt de moed weer in m'n schoenen. Ergens diep van binnen houd ik van hem maar als het zo moet m'n hele leven laat ik mijn eigen kans op geluk liggen. En de vraag is of ik me dat kan/wil veroorloven.

Ik wil niet net doen of het makkelijk is, of geen strijd zal opleveren, maar het lijkt me duidelijk dat je de beslissing al genomen hebt, en alleen duwtje in de rug nodig hebt. Je weet wat je kunt/moet doen, nu is het alleen nog maar een kwestie van wachten totdat je er echt genoeg van hebt gehad.

[Pretoogje]

Je weet wat je kunt/moet doen, nu is het alleen nog maar een kwestie van wachten totdat je er echt genoeg van hebt gehad.

daar begint het inderdaad wel verdacht veel op te lijken.

[Riska]

Als je aan niets anders meer kunt denken is het zo ver.
Als dat niet het geval is of nog niet, moet je het nog tijd gunnen.

[Lalage]

Pretoogje, ik leef met je mee, vind dit echt heel naar Heb je je man al weleens vertelt dat je weleens aan scheiden denkt? En wat zegt hij dan? De kans is wel groot dat hij het pas echt gelooft als je weg bent.

Jouw goede voornemen wordt waarschijnlijk een eigen woning zoeken... al is het maar voor tijdelijk. Je hebt werkt toch? Dus dat moet kunnen. Al is het maar een klein flatje.

Zit je ook bij een kerk waar je mensen kunt vragen om te helpen verhuizen? Of wellicht willen collega's helpen. Of mensen van Refoweb...

Het lijkt me vreselijk om dit te moeten doormaken, dus ik wil je heel veel sterkte wensen juist ook in de komende week.

[Katlheen]

@Pretoogje.

Op deze kerstochtend toch even een reactie naar aanleiding van je schrijven. Laat me eerst beginnen met te zeggen dat ik het moedig vind dat je je verhaal deelt. Ik hoop dat dat al enige opluchting heeft gegeven.
Nu je probleem van een huwelijk waar we hier allemaal intussen wel afscheid van nemen. Ik denk dat je diep in hart wel weet dat je gelukkiger af bent zonder je man. Je kijkt alleen op tegen een berg dingen er omheen. Terecht dat je er tegenop ziet, maar nu door de zure appel heen bijten is beter dan over 30 jaar jezelf afvragen wanneer je voor het laatst gelukkig bent geweest.

Een huwelijk is geven en nemen, OVER EN WEER! Wat ik tot nu toe heb gelezen, is dat je al jarenlang aan een lichtelijk autistisch dood paard staat te sjorren. Stop daarmee, want dat blijf je anders nog eens 30 jaar of meer doen. Zoek hulp, zoals hier eerder is aangegeven.

Wat betreft het niet echtbreken: Denk je dat je man en schoonfamilie hier wel onderuit komen? Oh ja, ze kiezen niet bewust voor het verbreken van het huwelijkscontract, maar hun gedrag, houding en woorden, zijn alles behalve christelijk. Dus wie doet hier nu aan echtbreken? Je man heeft toch ook een en ander beloofd bij het huwelijk? Zoals zijn vrouw eren? Je vrouw dan voor hoer uitmaken is in mijn ogen niets meer dan een brevet van onvermogen. Een voorbeeld te zijn voor je vrouw doe je niet door haar als een sloofje te behandelen. Ja, goed genoeg om kinderen te baren. Helaas houdt het huwelijk meer in dan wat hij er van vindt. Kortom, de echtbreker in dit geval is hij, en niet jij omdat jij het niet meer trekt en er aan kapot gaat. Laat je schoonfamilie je vooral geen dingen aanpraten, zij zullen geoordeeld worden. Laat al die poepfijne christenen die gelijk beginnen te roepen over niet echtbreken je keuze niet vertroebelen. Want waar waren zij al die tijd? Weten zij wat je doormaakt? Hebben zij door dat dit huwelijk jou bij Christus weg houdt?

Sterkte met dit alles en beloof jezelf gewoon: 2011 was het laatste jaar dat ik met deze liefdeloze, Christus niet kennende! man getrouwd bent geweest. 2012 wordt voor mij een nieuw begin, een begin waarbij ik weer naar Christus mag gaan groeien.

[Pretoogje]

Wat een lieve reacties weer. Het was weer raak met Kerst. Ik ben echt nog steeds helemaal kapot. Eerste kerstdag niets mis mee maar had me de volgende dag verslapen voor m'n werk. Die middag heb ik van half 5 tot 9 gelopen. 4 kinderen en 2 ouders kwamen eten. M'n schoonzus en ik hebben alles gedaan. Heb gedaan (niet schrikken)
- de tafels klaargezet (met klein beetje hulp)
- de gourmetschotels uit de verpakking gehaald en netjes gesorteerd op het bord
- de laatste dingen ontdooid
- mbv de kinderen komkommer gesneden, champignons gesneden
- eiersalade gemaakt
- eieren geklutst zodat de kinderen eieren konden bakken
- 4 stokbroden afgebakken
- tafel gedekt met borden, bestek en alles klaargezet (met een beetje hulp)
- stoelen klaargezet
- in m'n borsten geknepen door zwager omdat hij wilde voelen hoe zacht ze waren (wilde vergelijkingsmateriaal )
- de kinderen geholpen met eten
- drinken ingeschonken de hele avond
- ondertussen 2 wassen aangezet omdat er wat gemorst was en de wasmand vol was
- tussen het diner door 3x afgewassen omdat ik niet met een torenhoge vaat wilde zitten 's avonds lang

Zo en hij was moe
Ik heb het woord scheiden voorzichtig in de mond genomen, in het mom van een geintje zoals hij dat ook altijd doet met het schelden. Hij lachte er om en zei dat ik het lef niet had om hem te verlaten. Tsja...
@Kathleen: hij was eigenlijk m'n eerste liefde. Mijn allereerste vriendje was eigenlijk een relatie die ons allebei geen goed deed. We waren totaal verschillend, hij was echt autistisch en snapte niet hoe het in elkaar zat. Dat duurde ongeveer anderhalf jaar en binnen het halve jaar ontmoette ik HEM. En dat is nu haast 6 jaar geleden. Binnen anderhalf jaar getrouwd omdat we niet samen mochten wonen. Alles ging gecontroleerd door familie en dan met name schoonfamilie. Ik was bijna m'n vader kwijt door bemoeizucht van schoonfamilie. Ik ben beter af zonder hem. Dat weet ik. Dan twijfel ik weer. Moet ik het niet nog een keer proberen? Nee want hij veranderd niet. Hoe erg is het eigenlijk? Stel ik me eigen niet aan? Heb ik het niet genoeg geprobeerd? Ik weet het niet. Dan denk ik weer: misschien ben ik inderdaad beter af zonder hem want ik wil niet over 30 jaar gigantisch spijt hebben dat ik die stap nooit heb gemaakt. Familie krijg je er bij, fijn he.

[Riska]

Even heel nuchter: had er niet een deel al eerder voorbereid kunnen zijn?
Dan was het iets minder druk geweest misschien?

Ik vrees dat ik een reflexreactie had gehad wat betreft die tussenzin...
Dan was het bepaald geen Kerst meer geweest (wat het op die manier toch niet was).
Wat heb je gedaan? Of: wat ga je doen?
Toelaten zonder repercussies voor die aangetrouwde vent?

[Mortlach]

Ik heb het woord scheiden voorzichtig in de mond genomen, in het mom van een geintje zoals hij dat ook altijd doet met het schelden. Hij lachte er om en zei dat ik het lef niet had om hem te verlaten. Tsja...

Kijk, wat dat betreft heeft hij het wel door, aangezien het grootste deel van de posts hier gaan dat je niet durft te scheiden omdat je bang bent voor negatieve reacties van je omgeving. Toch hoop ik vurig dat je hem kunt laten zijn dat hij het mis heeft.

Het laat trouwens wel wat meer zien. Je man zal nooit veranderen, maar vanuit je man gezien HOEFT hij ook niet te veranderen als hij oprecht gelooft dat jij toch niet weg zult gaan, hoe wanstaltig hij zich ook gedraagt. Van willen veranderen uit genegenheid voor de ander is al helemaal geen sprake, lijkt me.

[vpk]

in m'n borsten geknepen door zwager omdat hij wilde voelen hoe zacht ze waren (wilde vergelijkingsmateriaal )

wat vindt je man hiervan??

ik heb het topic alleen maar vluchtig doorgekeken, wil je heel veel sterkte wensen bij je beslissing...

[jenn]

@ Pretoogje

Ik heb je posts doorgelezen en wil je ook veel sterkte wensen.. En dat van die zwager: dat lijkt me een regelrechte aanranding ...
Ben zelf niet getrouwd maar bij zo'n man zou ik echt niet willen wonen, zou gillend gek worden volgens mij.
Sterkte!