Berichtdoor Dorothea » 14 mei 2011 18:54
Beste Bolwang,
Zoals je weet, heb ik ook de diagnose schizofrenie of schizo-affectieve stoornis. Ikzelf neig momenteel, net als enkele artsen, naar dat laatste.
Momenteel ben ik best heel druk. Vannacht was ik bijvoorbeeld al om 3.45 uur klaarwakker en heb daarna niet meer geslapen. Momenteel ben ik nog steeds heel actief, terwijl ik normaal al hartstikke moe zou zijn. Maar daar heb ik nu geen last van.
Ik gebruik 2 mg risperdal en zo'n 6-8 mg seroxat per dag. De risperdal is tegen psychoses en de seroxat is, zoals mogelijk bekend, tegen depressie. De risperdal slik ik al sinds 1999, mijn laatste grote psychose. De seroxat gebruik ik al vanaf mijn zestiende jaar (ben nu meer dan het dubbele). Ik heb niet bijzonder veel last van bijwerkingen, alleen één heel nare. Daar wil ik mogelijk iets aan gaan doen door van medicijn te veranderen. Ik wil dat overleggen met mijn psychiater. Ik vind het aan één kant wel jammer, omdat het voor de rest zo goed werkt.
In november heb ik (na een jaar de seroxat te hebben afgebouwd) de seroxat-inname stopgezet. Ik kreeg echter toch weer teveel klachten en ben zo'n vier weken geleden weer begonnen. Nu gaat het weer super (beetje te goed, misschien, terwijl ik echt een heel lage dosis seroxat gebruik). Ik ben socialer, minder angstig, minder dwangmatig, minder depressief, kortom: alle zaken waar ik last van had, zijn veel minder of niet meer aanwezig. Ik hoop overigens niet dat ik doorschiet naar een psychose/manie.
Ik besef dat iedereen anders op medicatie reageert. Je kunt eigenlijk bijna niet vergelijken.
Maar ik vraag mij toch wel af of het verstandig is geweest dat je met je medicatie (anti-psychotica) bent gestopt. De verschijnselen die je nu beschrijft, doen mij denken aan een proces waarin je toch een beetje de verkeerde kant (psychotische kant) opgaat.
Ik besef dat ik zelf ook eventjes heb meegezongen in het koor dat zegt dat schizofrenie te overwinnen is door gebed en healing e.d., maar ik begin er mijn twijfels bij te krijgen. Ook omdat mensen voor mij soms baden tot ik bij wijze van spreken een ons woog, maar er slechts verbetering optrad wanneer ik weer mijn medicijn ging nemen. Bijvoorbeeld: rond 2000 ben ik opgenomen geweest in een psychiatrisch ziekenhuis, en ik was zeer depressief (nadat mijn psychose zo'n beetje uitgewoed was), zozeer dat men vreesde voor mijn leven. Wanneer kwam er verbetering in mijn situatie? Toen ik mijn 'seroxatje' weer ging nemen en de inwerktijd voltooid was. Mijn ouders hebben wat keren tegen mij moeten zeggen dat ik mijn medicijn weer moest nemen! Heel veel keren heb ik niet naar hen geluisterd, en telkens ging het weer slechter na verloop van tijd. Terwijl ik nu moet erkennen dat ze gewoon gelijk hadden.
Misschien zou je het boek 'Zal God mij genezen' van Ron Dunn eens moeten lezen. Dat is een evenwichtig boek. Die man heeft zijn zoon verloren doordat zijn zoon zelfmoord heeft gepleegd wegens zijn manische-depressiviteit en zelf heeft Ron Dunn een depressie gekregen waarvan hij slechts genezen is door klinische behandeling (en niet direct door gebed en healing). Die man heeft ondanks dit alles een evenwichtige kijk op genezing en zegt ook dat God nog steeds genezend optreedt in de menselijke geschiedenis, alleen niet altijd. Dunn is zelf predikant (o.i.d.) en heeft ook wel voor mensen gebeden die ernstig ziek waren. Sommigen genazen, anderen niet. Dat lijkt mij de realiteit. Ik heb ook nog nooit geamputeerde ledematen weer zien aangroeien bij mensen. Ik heb ook nog nooit mensen met het syndroom van Down genezen zien worden van hun kwalen. Ik heb ook nog nooit mensen met dementie genezen zien worden van hun kwalen. Terecht is door sommigen in deze draad al opgemerkt dat niet iedereen geneest.
Ik zie momenteel mijn ziekte als een chemische onbalans in mijn hersenpan, waarvoor hulpmiddelen beschikbaar zijn die - helaas - ook negatieve bijwerkingen hebben, maar die - gelukkig - wel werken, waardoor mijn leven een heel stuk aangenamer is.
Ik ben getrouwd, heb geen kinderen, maar voel mij goed, ondanks mijn beperkingen. Ik probeer van mijn beperkingen (bijvoorbeeld minder uren kunnen werken per week) een kracht te maken (bijvoorbeeld door anderen te helpen/te bezoeken).
Mijn partner is overigens ook bekend met psychosen e.d. Hij heeft er vorig jaar nog een gehad. Daarom schrik ik eerlijk gezegd ook een beetje van wat ik lees: dat je heel veel gedichten aan het schrijven bent, en dat soort dingen. Het hoeft niet verkeerd te zijn, begrijp me goed, maar het kán wel een waarschuwingssignaal zijn. Mijn partner volgt momenteel een zogenaamde Liberman-module op het centrum voor geestelijke gezondheidszorg. Dat zou voor jou mogelijk ook iets zijn. Je leert daar herkennen welke signalen je waarschuwen voor een psychose, en hoe je daarin moet handelen. Wat je moet doen om de waarschuwingssignalen weer te verminderen en weer stabieler te worden. Ik denk echt dat het mijn partner veel helpt (ook al is het tempo van de cursus uiterst traag). Je bent er een paar maanden bewust mee bezig, met de signalen en ook met de blijvende symptomen (want die zijn er ook vaak bij schizofrenie), en dat geeft gewoon een heel stuk bewustwording bij jezelf. Misschien een tip?
Bolwang, ik wil niet streng overkomen en ook niet doen alsof ik alles weet, want dat is zeer zeker niet het geval. Ik heb slechts getracht mijn ervaringen te vertellen, mijn eigen allerindividueelste ervaringen. En dat hoeven niet jouw ervaringen te zijn, of die van iemand anders. Maar als je er op enige manier je voordeel mee zou kunnen doen, zou ik dat fijn vinden. Hoewel ik ook weet hoe moeilijk het is wanneer mensen je zeggen dat je toch weer medicijnen zou moeten nemen. Tenminste, dat het beter zou zijn om weer IETS tegen psychosen in te nemen, ofwel om een LIberman-training te volgen.
Het is een heel verhaal geworden en ik hoop dat ik het niet voor niets heb getypt (of het soms wegens de lengte niet geplaatst wordt, ofzo). Ik zal het straks wel zien, wanneer ik op de 'Bevestig'-knop klik.
Bolwang, ik wens je het allerbeste en kijk vaak op refoweb om je bevindingen te kunnen lezen, want ik ben oprecht belangstellend hoe het met je gaat.
Hartelijke groet.