Zwanger deel 8

[Evelien]

ja dat is het zeker. Mijn schoonzus en zwager hebben 6 jaar geleden een dood kindje gekregen, net 2 dagen voor de bevalling is het kindje overleden. Ze hebben nooit een oorzaak kunnen vinden. De zwangerschappen daarna waren ook heel spannend.

[Tuinfluiter]

VPK: WOW wat geweldig voor die mensen.
Kan me goed voorstellen dat de blijschap dubbel zo groot is.

Ag: Dat is heftig... erg hoor

[kwebbel]

AG; daar kan ik mij alleen maar bij aansluiten. Het is een God's wonder dat er een kindje komt dat op de wereld kan opgeroeien.

[vpk]

het is echt wonder als het goed gaat met een kindje, in de buik, bij de bevalling.. en daarna natuurlijk.

dat is het zeker! maar heel vaak besef je zoiets denk ik pas ten diepste als je het zelf of in je nabije omgeving meemaakt..
je weet altijd dat het kán, maar toch reken je er niet op..

[ajl]

Ik ben er bij een eventuele volgende wel bang voor hoor! Ik heb dan de vreemde redenatie dat nu ik 2 gezonde kinderen heb er vast wel een gehandicapt kindje of een doodgeboren 'moet' komen. En ik hoor dat ook in mijn omgeving dat vrouwen dat hebben ( en vaak als zij al meerdere kinderen hebben)

[kwebbel]

er is er maar Eén die het weet, ajl!

[trijntjejohanna]

Ik ben er bij een eventuele volgende wel bang voor hoor! Ik heb dan de vreemde redenatie dat nu ik 2 gezonde kinderen heb er vast wel een gehandicapt kindje of een doodgeboren 'moet' komen. En ik hoor dat ook in mijn omgeving dat vrouwen dat hebben ( en vaak als zij al meerdere kinderen hebben)

dat heb ik in de zwangerschap ook erg vaak gedacht! zo van; het is nu 2 keer goed gegaan en we hebben gezonde kinderen mogen krijgen.. een 3e keer gaat het vast niet goed..

[-Judith-]

Toen het kindje van onze zwager en (schoon)zus overleed, kreeg ik een kaartje van een collega, zij had er een gedichtje achterop gezet, waar ik nu nog steeds kippenvel van krijg:
****'s lichaam mocht hier niet volgroeien
maar 't lichtkleed was al voor hem klaar
waarmee hij in de hemel op zal bloeien
Spelend in God's grote kinderschaar
De tranen springen me weer in de ogen, telkens weer raakt het me enorm....

[Schipje]

Toen het kindje van onze zwager en (schoon)zus overleed, kreeg ik een kaartje van een collega, zij had er een gedichtje achterop gezet, waar ik nu nog steeds kippenvel van krijg:
****'s lichaam mocht hier niet volgroeien
maar 't lichtkleed was al voor hem klaar
waarmee hij in de hemel op zal bloeien
Spelend in God's grote kinderschaar
De tranen springen me weer in de ogen, telkens weer raakt het me enorm....

Ik word er stil van.........

[kwebbel]

Toen het kindje van onze zwager en (schoon)zus overleed, kreeg ik een kaartje van een collega, zij had er een gedichtje achterop gezet, waar ik nu nog steeds kippenvel van krijg:
****'s lichaam mocht hier niet volgroeien
maar 't lichtkleed was al voor hem klaar
waarmee hij in de hemel op zal bloeien
Spelend in God's grote kinderschaar
De tranen springen me weer in de ogen, telkens weer raakt het me enorm....

Ik word er stil van.........

[Jo'tje]

bij vrienden van ons een kindje geboren, na de bloedtest is de uitslag downsyndroom
moeilijk hoor!

Marnix' jongste broertje heeft ook Downsyndroom. En natuurlijk is dat best even heftig. Daar was het ook de 5e thuis.
Toch hebben ze van geen kind zoveel plezier als van hem, ondanks de zorg (deels uitbesteed) die het met zich meebrengt. Niet dat ze van de andere kinderen geen plezier hebben, maar het is anders zeg maar
En het is ook echt waar: 't is een prachtkerel

Ken je het boek: de upside van down? Zo niet: absoluut kopen! Fantastisch!

[MissF]

Ik hoor ook om me heen iets te vaak dat een tweede kindje niet 'lukt' of dat er allerlei nare dingen bijkomen. Dat zorgt er bij mij al voor dat ik al een beetje bang word om aan een tweede 'te beginnen', want stel dat het niet lukt...(niet dat dat iets uitmaakt of je dan bij wijze van nu of over 4 jaar het probeert, maar het idee gewoon).
raar eigenlijk he, dat we zo denken.

[kwebbel]

Een beetje vertrouwen kan ook geen kwaad niet negatief bedoeld overigens.

[Sophie77]

Volgens mij is het heel vaak zo dat geen zwangerschap en bevalling zo onbezorgd is als bij een eerste. Bij een volgende keer weet je beter wat je te wachten staat en wat er mis kan gaan. Ik zag er na die eerste keer ook steeds meer tegen op en ik beleefde het echt als een wonder als zwangerschap en bevalling goed verliepen en het kindje weer gezond bleek te zijn.

En over het Downsyndroom: Bij onze oudste dochter twijfelde de verloskundige of het een Down-kindje was; ze was heel erg gestuwd, had een dikke tong, een dik nekje etc.. Een gespecialiseerde verloskundige moest uitsluitsel geven. Het bleek niet zo te zijn, maar op dat moment schrokken wij ook niet heel erg van de vermoedens. Niet dat ik Down onderschat hoor, maar we hadden meer zoiets van: ze is van harte welkom en we houden nu al heel veel van haar en dat zal echt niet minder worden als ze het syndroom van Down heeft. En sowieso: aan onze oudste zag en zie je niks, maar eigenlijk heeft hij met z'n ADHD en PDD-NOS toch ook echt wel een handicap en daar is niet altijd begrip voor, terwijl je van een Down-kind (waar je aan ziet dat hij gehandicapt is) minder verwachtingen hebt (en dan blijkt het kind nog regelmatig redelijk te kunnen functioneren en hoor je vaak dat hij/zij het zonnetje in huis is ).

[paprikameisje2]

Bij Juul had ik het wel heel erg dat het kindje bijzonder zou worden oid, maar bij Marijn absoluut niet. Het maakte mij al ehlemaal niet meer uit wat er geboren ging worden, zonder benen, armen oid, zal wel moeilijk zijn als het daadwerlijke zo was, maar vanlaatst zei iemand: God geeft je wat je aankan. Een moeder van een kindjemet een ernstig downsyndroom zei: GOd weet dta ik dit samen met Hem kan dragen!

Na een verlies van een kindje van 34 weken in onze vriendenkring kijk ik heel andes tegen zulke dingen aan. Idem met het geklaag als mensen zwanger zijn. Tuurlijk snap ik dat het voor sommige heel zwaar valt, maar dagelijks klagen dat je het zooooo moeilijk hebt.... Denk dat je het dananders moet bekijken en dankbaar moet zijn dat je die kwalen mag voelen. Hoewel dat wel moeilijk is soms, is ookmijn ervaring. Maar voelde mij er sterker door dan altijd maar te klagen. Ik durfde zelfs niet meer te klagen. Al moest ik 43 weken zwanger zijn, ik wilde niet zeggen dat ik het zat was. Wat zou onze vriendin toch graag al die kwalen gevoelt willen hebben en mega lang overgelopen hebben.

soms zet zoiets je dus eens goed aan het nadenken.