Kinderwens deel 2

[schelpje3]

Ik heb God ook al talloze malen gevraagd om rust en genezing, maar ik ervaar helaas na al die jaren nog steeds geen rust. God lijkt erg ver weg voor mij op dit moment en dat vind ik niet fijn. Ik heb me dan ook voorgenomen om meer tijd aan Hem te besteden. Want ik geloof heilig in zoeken en vinden.... en in alles van Hem verwachten en niet van mensen.... en in rust voor iedereen die vermoeid en belast is......

Fijn dat jij die rust al hebt, Evelien!

Ik denk ook niet dat wij die echte rust zullen ervaren hier.
Nu blijft er een rust voor het volk van God, dus dat is pas na hun overlijden.
Dan is alle verdriet weg, God zal Zelf hun tranen wissen.
Ja, bepaald verdriet is weinig plaats voor, dat ervaar ik zelf ook.
In mijn geval niet van de kinderloosheid, maar van iets anders ingrijpends.
Ik denk dat het een stuk machteloosheid is van mensen, hoe moet je iemand troosten met dit verdriet ?
Ik zou het ook niet weten.
Maar probeer wel een luisterend oor te zijn voor iemand, ook al begrijp ik ten diepste zijn/haar verdriet niet.
Door te luisteren word je wijzer !
En helaas zijn veel mensen niet zo fijngevoelig dat ze een beetje indammen en hun eindeloze verhalen over baby's en probleempjes breeduit meten terwijl er iemand zit die hier niet, misschien wel nooit, over mee kan praten.

[*Annette*]

Maar al die mensen die om tal van andere klachten/problemen bij een psycholoog/maatschappelijkwerker komen, kunnen toch ook goed geholpen worden bij hun klachten terwijl die psycholoog/maatschappelijkwerker misschien zelf wel niet eens een depressie o.i.d. heeft gehad. Al snap ik je 'angst' er ook wel een beetje voor, iemand weet alleen hoe jij je kunt voelen als diegene in zo'n beetje hetzelfde schuitje zit/heeft gezeten... Een psycholoog/maatschappelijkwerker hoeft geen oplossingen te bedenken voor jou, door samen erover te praten kun je samen tot een evt. oplossing komen. En voor kinderloosheid ed. is niet 123 een oplossing, zij kunnen er niet voor zorgen dat jullie zwanger raken, maar door erover te praten kan het wel opluchting en misschien een stukje rust geven.

Al is er ook sprake van een stukje 'rouwverwerking'...
Heel veel sterkte voor jullie allemaal, *HUG* en knuffel !

[Merisja]

Maar aan de andere kant zou het veel verdriet schelen als er niet zo vaak over kinderen/zwangerschappen gesproken zou worden.
Dit is gewoon heel moeilijk voor de meeste kinderloze vrouwen, dat zal het denk ik ook blijven.

Hier heb ik toch wel een beetje moeite mee, Tuinfluiter. Ik begrijp je heel goed, maar voor mij is dit ongeveer hetzelfde dat ik bij een vrijgezelle vriendin niet teveel over mijn man moet praten, omdat zij een man mist. Die man hoort bij mijn leven, daar doe ik van alles mee, wij zijn sámen. Ik zou het nooit extra benadrukken dat ik wel een man heb en zij niet, maar het is wel gewoon een feit. Ik zie dat met kinderloosheid ook. Ik zou echt nooit iemand willen kwetsen door over mijn kinderen te praten en als ik weet dat er kinderloze mensen bij zijn probeer ik het onderwerp ook echt wel te vermijden. Maar aan de andere kant vind ik ook, hoe hard het misschien wel eens kan overkomen, dat die kinderen wel bij mij horen, die horen bij mijn leven. Ik ben trots op ze, ze zijn een stukje van mezelf. En als je (voor het eerst) zwanger bent, dan ben je daar helemaal vol van! Nogmaals, ik zou er echt niet zoveel over praten, maar vermijden zou ik het niet.

Het is belangrijk om goed voor ogen te houden dat moeders je niet bewust kwetsen.

Dit wil ik echt even benadrukken, want ik denk dat dat idd zo is. Ik geloof niet dat moeders of zwangeren kinderlozen bewust kwetsen. Helemaal mee eens, Tuinfluiter!

Tja, het blijft gewoon wel ontzettend moeilijk...

[Tuinfluiter]

Merisja: Kan me heel goed voorstellen dat jij, als moeder zijnde zo reageert!
Ben het ook zeker met je eens dat het waanzin zou zijn als er niet, op een verjaardag of wast dan ook, over de kinderen/zwangerschao gesproken mag worden.
Maar wij, als kinderloze vrouwen, maken het toch regelmatig mee dat moeders er wel zo vol van zijn er lange tijd over door blijven praten, dan voel je je als kinderloze gewoon anders dan de andere en je staat er gewoon buiten.

[Hortensia]

Een gezonde balans is soms wel fijn. Ik praat niet de hele avond over mijn werk of hobby en dat geldt voor moeders met kinderen/zwangeren naar mijn mening ook. Alleen werkt het in de praktijk dus niet altijd zo.

En natuurlijk snap ik dat moeders die over hun kinderen praten mij als kinderloze niet bewust willen kwetsen!! Maar ze mogen soms wel wat bewuster zijn van het onderliggende verdriet.

[Merisja]

Een gezonde balans is soms wel fijn. Ik praat niet de hele avond over mijn werk of hobby en dat geldt voor moeders met kinderen/zwangeren naar mijn mening ook. Alleen werkt het in de praktijk dus niet altijd zo.

Toch ben ik bang dat je dit wel een beetje zwart - wit ziet. Gebeurt het echt vaak dat moeders een hele avond alléén maar over kinderen en zwangerschappen praten? Of ben je er zo op gefocust dat je dat alleen nog maar hoort? Ik heb heel veel moeders in mijn omgeving, maar we hebben zat avonden dat we het echt minimaal over de kinderen hebben! Dit geldt ook voor verjaardagen en feestjes waar ik kom. Tuurlijk heb je het er even over: hoe is het nu met je kinderen? En dan laat ik ook vol trots even een foto'tje van ze zien, maar dan is het onderwerp ook weer snel afgedaan. Naar mijn idee is bij de meest moeders die gezonde balans wel aanwezig. Tenminste, dat is mijn ervaring!

Maar wij, als kinderloze vrouwen, maken het toch regelmatig mee dat moeders er wel zo vol van zijn er lange tijd over door blijven praten, dan voel je je als kinderloze gewoon anders dan de andere en je staat er gewoon buiten.

Dat kan ik me heel goed voorstellen. Maar ik vraag me af, wat ik al eerder in deze post aangaf of het écht zoveel is dat moeders het over hun kinderen hebben of dat het misschien toch wat zwart - wit gezien wordt. Je kunt bijvoorbeeld ook al een instelling hebben als je weet dat er een zwangere op je verjaardag hebben: o nee hè, dat gaat de hele tijd weer over kinderen. En ja, dan hoor je dat waarschijnlijk ook alleen maar.

Maar, Hortensia en Tuinfluiter en anderen, dat neemt niet weg dat ik héél goed kan begrijpen wat een intens verdriet jullie met je mee moeten dragen. Allemaal heel veel sterkte!

[saartje]

Allereerst heel veel sterkte voor iedereen hier!

Waar ik me niet in herken is in het feit dat sommigen het vervelend vinden als er bijv. foto's van kinderen langs gaan en dat die ook aan hen geshowd worden. Ik zou me juist enorm 'zielig' voelen als ik daarin overgeslagen werd. Want dan ga ik juist in een apart hoekje waar ik niet in wil. Dat neemt niet weg dat ik het niet altijd makkelijk vind hoor, maar als ik buitengesloten word voel ik me nog veel rotter.
Maar het scheelt misschien dat de mensen die heel dicht bij ons zijn er ook best goed oog voor hebben en ook ons de ruimte geven.

[Tuinfluiter]

Saartje: Helemaal gelijk heb je!!
Maar zo bedoel ik het ook niet.
Zou het naar vinden als ze mij gewoon zouden overslaan met een foto laten zien of iets.
Maar het is ook soms erg confronterend als je er middenin zit en je dan zeg maar mee moet doen met de moeders maar je dat niet kunt omdat je geen moeder bent en je dit dan zo diep voelt.
En tuurlijk is het leuk, verhalen over alle lieve neefjes en nichtjes, zwangerschappen etc, maar je voelt het gemis dan gewoon zo want je ziet de ouders glimmen van trots want het zijn HUN kinderen en wij willen ook zo graag eigen kinderen...

[LeChat]

Lieve meiden, wat een moeilijke dingen maken jullie mee, ook in de communicatie met anderen! Al die verhalen over zwangerschappen en kinderen, ergens herken ik dat wel en ik geloof ook wel dat er (a.s.) moeders zijn die (vrijwel) over niets anders praten. Hoorde of las onlangs nog dat zwangeren ontzettend egoïstisch kunnen zijn (kúnnen, dat geldt uiteraard niet voor iedereen). Het is heus niet kwetsend bedoeld, ik denk dat ze er gewoon niet over nadenken en vertellen over dat waar het hart van vol is... Er zijn, zoals wat bijv. *Annet* aangaf, gelukkig ook mensen die wél over andere dingen praten, maar volgens mij hebben we daar al in een ander topic eens over gepraat.

Allemaal al het nodige toegewenst, sterkte, etc. (ook al zo moeilijk te verwoorden).

[Marnix]

Wat heftig weer Hortensia:
Als het aan mij lag zou ik willen dat moeders eens niet zoveel over kinderen praten, showen met de kids, maar ik heb daarin niets te zeggen en dat zou ook niet goed zijn denk ik.
Wij hebben oppaskinderen, daar praat ik ook regelmatig vol trots over tegen mensen die nabij ons staan.
Daarom kan ik wel begrijpen dat moeders vaak zo vol zitten van hun eigen kinderen.
Maar aan de andere kant zou het veel verdriet schelen als er niet zo vaak over kinderen/zwangerschappen gesproken zou worden.
Dit is gewoon heel moeilijk voor de meeste kinderloze vrouwen, dat zal het denk ik ook blijven.
Het is belangrijk om goed voor ogen te houden dat moeders je niet bewust kwetsen.
De vraag waarom er over alles gesproken kan worden en de kinderwens vaak niet besproken word, dat is een vraag die mij ook pijn kan doen, totaal onbegrijpelijk, maar het zij zo.
Als je zelf soms niet aanleiding geeft dat je kinderloos bent en wat dit met zich meebrengt, dan word er zo goed als nooit naar gevraagd of over gesproken.
Daar zit ik zelf ook mee, als je nu naar een psyg of iets gaat die zelf niet met kinderloosheid te maken heeft, kan die persoon jou dan wel helpen, of misschien juist wel beter als iemand zonder kinderen.
Daarom heb ik toen eigenlijk ook wel een beetje die psyg afgezegd.

Ik denk dat mensen het vaak ook wel een moeilijk onderwerp vinden om aan te snijden, niet goed weten wat ze moeten zeggen.

Wat het gemis betreft wat Hortensia noemt, ik denk dat je dat sowieso voelt, ook als het onderwerp structureel wordt genegeerd als je er bij bent. Je wordt er hoe dan ook mee geconfronteerd. Daarnaast kan je mensen moeilijk vragen om er niet over te praten, het is gewoon een essentieel deel van hun leven. (en ik heb het idee dat dat in gereformeerde kringen dat extra veel zo is, waardoor het misschien inderdaad wel irritant veel kan zijn, sommigen kunnen echt nergens anders over praten). Maar voor de verwerking is negeren / vermijden denk ik geen optie en tegen trotse ouders zeggen dat ze je geen foto's moeten laten zien etc. ook niet. Kijk uit dat je gemis niet in jaloezie verandert, dat je daar ook niet meer van kan genieten. En bij God troost zoeken is wel een optie... een hele goede optie. Succes en sterkte!

[Kate Spade]

Mijn man en ik hebben op dit moment nog geen kinderwens, maar laatst waren we op een verjaardag en iedere vrouw daar was zwanger. Er werd gepraat over 1 onderwerp en over niks anders Ik vind het prima om te praten over datgene wat de mensen bezighoudt, maar nu zat ik er alleen maar een beetje bij te zitten. Toen ik ging trouwen, las ik ergens in een tijdschrift: "Je vindt het geweldig dat je gaat trouwen, maar blijf ook interesse tonen in anderen en praat ook over andere dingen. Als je alleen maar over trouwen praat, kan dat vervelend zijn voor anderen." Ik denk dat dit ook geldt voor zwanger zijn.

[LeChat]

Mijn man en ik hebben op dit moment nog geen kinderwens, maar laatst waren we op een verjaardag en iedere vrouw daar was zwanger. Er werd gepraat over 1 onderwerp en over niks anders Ik vind het prima om te praten over datgene wat de mensen bezighoudt, maar nu zat ik er alleen maar een beetje bij te zitten. Toen ik ging trouwen, las ik ergens in een tijdschrift: "Je vindt het geweldig dat je gaat trouwen, maar blijf ook interesse tonen in anderen en praat ook over andere dingen. Als je alleen maar over trouwen praat, kan dat vervelend zijn voor anderen." Ik denk dat dit ook geldt voor zwanger zijn.

Precies, dat bedoelde ik dus ook.

[Marnix]

Hm, das denk ik net zoiets als wanneer je met vrouwen op een verjaardag zit en ze praten alleen maar over kleren kopen, maken etc

[Hortensia]

[quote="Marnix"]Kijk uit dat je gemis niet in jaloezie verandert, dat je daar ook niet meer van kan genieten. [quote]

Ik voel en gemis en jaloezie en ik kan er echt niets aan doen.

[Bumba]

Kijk uit dat je gemis niet in jaloezie verandert, dat je daar ook niet meer van kan genieten.

Ik voel en gemis en jaloezie en ik kan er echt niets aan doen.

Ach Hortensia, wat een verdriet! Ik wens jou en je man veel sterkte toe. Volgens mij hoef je je er echt niet voor te schamen dat je een gemis en jaloezie voelt! Je bent mens en je had het je heel anders voorgesteld dan waar je nu staat. En dan de afweging om wellicht nog een behandeling te gaan doen. Ik vind het knap allemaal!

Volgens mij begrijpen wij hier op het forum best met welke gevoelens je worstelt, het is zuur dat je dit in je nabije omgeving niet zo mag ervaren.
Hugs en sterkte!