Waarom heb jij geen relatie?

[schelpje3]

Ik vertel ook niet alles hoor. Niet dat ik van die geheimen heb, maar soms vertelt een vriendin mij iets en dat houd ik dan voor me. Zeker als het op verzoek is. Ik zou het ook niet prettig vinden als mijn vriendinnen ALLES doorbrieven aan hun man.
Dat heeft niets met stiekem of iets te maken, maar soms interesseert het je niet, of je man.
Of je vertelt iets na jaren nog, dat kan ook.

[bruggenbouwer]

Kijk dat je niet doorbrieft wat andere jou in vertrouwen vertellen lijkt me zeer begrijpelijk. Je schaadt dan namelijk het vertrouwen. Maar uit de reacties van Schelpje3 en Acire lijkt het levensmotto door te klinken: "wat niet weet, wat niet deert". Dat lijkt me in een relatie niet zo handig, namelijk dat je bewust dingen gaat achterhouden: Lopen namelijk genoeg relaties terecht om stuk.

(btw volgens mij (de psychologie dan) bestaat effectief verdringen niet, iets verdringen zorgt er voor dat het als een boemerang later weer terug komt)

[Loucom]

Ik snap Acire wel, ik zou ook niet zomaar alles eerst vertellen. Eerst zelf uit willen denken en dan willen vertellen zodat je ook kunt zeggen wat je eraan gedaan hebt of wat dan ook. Ik ben ook eentje die zelf alles wil oplossen en pas later vertel wat er aan de hand was.

[nonno]

Ik weet dat ik vroeger ook erg zinspeelde op open en eerlijkheid en alles vertellen/delen. Toen dit een keer zo ter sprake kwam zei een van mn ouders ook dat het erg vermoeiend was, en dat het gezegde "wat niet weet wat niet deert" soms best wel klopt.
Soms is het gewoon niet het goede moment om dingen te vertellen, en wordt het later verteld. Soms blijkt dan dat het niet zo heel belangrijk is, dus wordt het helemaal niet verteld.
Of als het de ander zou schaden. En soms heeft mijn man er gewoon echt niks aan als ik iets zou delen. Het zou bijvoorbeeld niks toevoegen of hij zou er alleen maar gefrustreerd van raken.
Ik geloof dat je in een goede relatie best wel weet wat je wel en niet hoeft te vertellen.

[nonno]

Misschien zit het verschil em in geheimen hebben?
Als er iets is wat ik niet vertel zijn het vaak dingen die hij op zich best mag weten. Als het dan niet gezegd wordt is het geen ramp.
Maar als je echt geheimen gaat hebben voor elkaar, wat de ander echt niet te weten mag komen. Daar zou ik denk ik wel mee oppassen.

[ajl]

Ik vertel ook niet alles aan mijn man. Sommige dingen houd ik gewoon liever voor mijzelf. Toch lijkt het mij wel zinvol om over mogelijke bi sexuele gevoelens en mogelijk homosexuele gevoelens wel iets los te laten tegen je nieuwe partner. Dat lijkt mij dusdanig essentieel over de voortgang van je realtie dat je hierover wel moet praten.

Als mijn huidige man dit mij in het begin vertelt zou hebben, zou ik vermoedelijk de relatie verbroken hebben. ILiever nu een korte periode van verdriet, dan later heel veel verdriet met alle schade van dien. Ik heb er eerlijk gezegd er geen zin om om na enige tijd verdriet te krijgen over latente gevoelens die ineens weer opbloeien. Ik heb dat namelijk te veel in mijn omgeving gezien. Mensen die niet overduidelijk wisten dat zij homosecueel waren, maar daar in de loop van hun relatie steeds meer achter kwamen.

[Nina87]

Als mijn huidige man...

Haha, daar moest ik even om lachen.

Ik denk ook niet dat het nodig is dat je alles aan elkaar vertelt, en zeker als je net samen bent lijkt me dat geen goed idee. Mijn vriend en ik hebben geen geheimen voor elkaar maar dat betekent niet dat we in het begin van onze relatie gelijk heel ons verleden op tafel hebben gegooid. Zoiets gaat langzaamaan naarmate je elkaar beter leert kennen. Sommige dingen praat ik ook niet over: als ik iets vervelends voor mezelf heb afgesloten denk ik niet dat het zin heeft om daar weer helemaal doorheen te gaan omdat de ander alles van je wil weten. Je moet elkaar ook kunnen vertrouwen daarin.

Aan de andere kant, bi- of homosexuele gevoelens zijn wel zo serieus en zo dicht bij de kern van de relatie dat dat wel een keer ter sprake moet komen. En wat ajl zegt, ik zou het dan toch heel moeilijk vinden om met iemand verder te gaan.

[Jo'tje]

Je kunt voor jezelf wel bedenken wat verteld moet worden en wat niet per se nodig is.
Volgens mij kun je dat precies aanvoelen en weet ieder voor zich wanneer het verkeerd is om iets achter te houden.
De term zegt het al eigenlijk.

De ander hoeft nou eenmaal niet alles precies te weten. Soms is dat ook lastig uit te leggen.
Zo heb ik met 3 vriendinnen een paar keer per jaar meidenweekend/avond. Gewoon, lekker meiden onder elkaar.
Niet dat er dan dingen besproken worden of gebeuren die de mannen niet mogen weten ofzo. Maar zonder mannen is het toch anders en bespreek je toch weer andere dingen dan mét mannen.
Marnix snapt daar geen barst van, die heeft zelf niet de behoefte om met een stel vrienden zonder aanhang te zijn.
Hij vindt het maar ongezellig dat 'ie niet altijd mee 'mag'.

[ajl]

Als mijn huidige man...

Haha, daar moest ik even om lachen.

quote]

Ik wissel jaarlijks van man

[bruggenbouwer]

Aan de andere kant, bi- of homosexuele gevoelens zijn wel zo serieus en zo dicht bij de kern van de relatie dat dat wel een keer ter sprake moet komen. En wat ajl zegt, ik zou het dan toch heel moeilijk vinden om met iemand verder te gaan.

Vergeef me he, maar ik probeer ook maar n mening te vormen...
Dat je het moeilijk vindt om met iemand verder te gaan, heeft dat niet meer met angst te maken, vanwege het onbekende? (eigenlijk dus of je vrienden of vriendinnen heb met homofiele gevoelens, en dat het ontbreken van dergelijke vrienden een mogelijke oorzaak is van de moeite?) En voel je je niet bedrogen als dat pas in een laat stadium ter sprake komt?
Je mag dit natuurlijk veel breder trekken he, ik bedoel er zijn genoeg zaken die op een relatie zouden kunnen drukken. Dan is dit slechts een voorbeeld. Denk bijvoorbeeld ook aan bepaalde verslavingen of aan iemand die soms worstelt met suïcidale gedachten.

(ff de eigenaar van de quote gewijzigd, zie het maar als een beginnersfoutje)

[ajl]

Dat denk ik niet. Ik heb zelf ook homosexuele vrienden en heb daar geen enkele moeite mee ( al moet ik wel zeggen dat het hier om niet-refo vrienden gaat). Ik denk toch dat het anders is als het om een mogelijke partner gaat. Ik wil gewoon iemand die voor 100% voor mij gaat en niet een partner die twijfelt over zijn geaardheid en daardoor niet kan zeggen of hij wel voor 100% voor mij gaat..

Je hebt inderdaad een punt als je stelt dat degene in kwestie zich bedrogen kan voelen als je het later pas ter sprake brengt. Ik weet niet hoe oud je bent, maar mijn ervaring is dat je op een bepaalde leeftijd sneller alle kaarten op tafel legt om te kijken waar iemand staat dan als je bv 16 bent en wel ziet waar het schip strand.

Ook andere zaken kunnen een stempel drukken op een relatie en misschien ben ik wel heel egoïstisch, maar ik zou ook de benen nemen als iemand aan het begin van een relatie kampt met suïcidale gedachten of een verslaving heeft. Ik ben niet iemand die zich snel bind en zal zeker in het begin van een relatie daar niet in willen investeren. Ik heb gewoon geen zin om als hulpverlener aan de slag te gaan.

[bruggenbouwer]

bestaat 100%? ik bedoel is dat geen illusie die tijdens de verliefdheid zo lijkt. Wel voel ik wat voor 100% trouw, gewoon vanwege het feit dat je elkaars vertrouwen niet mag beschamen, ondanks de tekortkomingen die je toch hebt.

Als je me zou kennen, dan zou je weten dat hulpverlener spelen bij mij niet zal lukken, maar dat heeft er mee te maken dat ik toch wel streef naar een evenwichtige relatie.

[ajl]

Ik denk dat 100% ervoor gaan wel bestaat. Met minder neem ik in ieder geval geen genoegen. Natuurlijk zit je in eerste instantie in een verliefdheidsroes en dat wordt minder. Dat betekent echter niet dat je vervolgens niet voor de volle 100% voor iemand gaat.

Dat van de hulpverlener bedoel ik meer in het kader van verslavingen en psychiatrische aandoeningen. Als iemand homosexueel is, heb je i.p. geen hulpverlener nodig. Dat is gewoon een gegeven.

Persoonlijk zou ik ervoor passen om een relatie met iemand aan te gaan die niet zeker is van zijn geaardheid. Daarom zou ik het ook vreselijk vinden als mijn man sexueel gezien ook voor mannen zou vallen. Daar is voor de partner namelijk niet tegenop te boksen. Ik denk dat iemand eerst zeker moet weten in welk 'vakje/hokje' je hoort alvorens je een relatie begint. En de 100% trouw daar heb ik niets aan, dat zou ik met elk willekeurig iemand ook kunnen krijgen. Ik houd van mijn man voor de volle 100% en wil mij daarom lichamelijk en geestelijk ook aan hem geven. Ik verlang dat ook van hem.

[Mortlach]

Mij lijkt dat als je ergens mee zit, je erover moet praten. Gewoon omdat het helpt, en je partner je dan kan steunen. Als iets geen probleem is, dan vertel je iets misschien niet.

[Mortlach]

(btw volgens mij (de psychologie dan) bestaat effectief verdringen niet, iets verdringen zorgt er voor dat het als een boemerang later weer terug komt)

Later... inderdaad... maar daarom kun je iets NU nog wel verdringen.