De dominee is ook maar een mens.

[MissF]

Volgens mij is het prima als een ander die hoed wel op zet, maar ik vind het te ver gaan om het te verplichten.
Eigenlijk vind ik het in onze gemeente ook raar dat de dominee en kerkenraad in het zwart in de kerkenraadsbanken zitten en op de preekstoel staan. Al snap ik wel dat het een herkenning is, dat is de leiding van de gemeente. Maar zodra ze niet in de kerkenraadsbank zitten, zitten ze, zoals mijn vader, wel gewoon met spijkerbroek in de kerk. Dus ik snap het niet helemaal, iedereen ziet toch dat ze voorin zitten, dus waarom dan niet gewoon in hun gewone kleding? Maargoed, prima als ze dat afgesproken hebben het zo te doen. Net zoals hoedjes bij vrouwen en meisjes, prima als een ander het wel doet, maar verplicht het mij niet.

Zolang die 30 jarige student die zwarte hoed draagt, gewoon, omdat hij dat vindt horen, prima, zodra hij zich daarmee meer voelt dan zijn medemens, dan vind ik het niet goed.

[LeChat]

Bij mijn ouders in de kerk (GG) dragen de oudere ouderlingen (waaronder mijn vader) een hoed. Eigenlijk uit gewoonte, zeker niet omdat ze zich meer voelen. De jongere ouderlingen zijn er gewoon niet aan begonnen, en de diakenen ook niet en daar heeft iedereen vrede mee. Ik had als puber een hekel aan dat ding en heb heel wat gepleit om 'm thuis te laten, maar zonder resultaat . Nu denk ik, ach, als ze zich daar goed bij voelen... Begrafenisondernemers en dragers hebben ook vaak een hoed op/bij zich, dat heeft ook iets stemmigs.

[TheKeimpe]

Een beetje offtopic, maar wel over de uiterlijkheden...

In mijn studententijd had ik de dankdag (of biddag) gemist bij ons in de gemeente en in Eindhoven, dus ik dacht: ik ga wel naar een buurgemeente (van Eindhoven). Dus ik bel de ouderling van een gemeente een eindje verderop op, maar daar was de dag ook al geweest. Maar, zo zei hij, wij gaan naar mijn zoon, daar in de gemeente hebben ze nog bid/dankdag. Wil je mee?

Dus ik ben meegegaan, in een vale spijkerbroek, tikkie oversized fleecetrui, met skatersikje...
Kom ik die kerk binnen, staan daar twee pubergrietjes, ze kijken mij aan, ze kijken elkaar aan, en schieten proestend weg achter een muurtje...

Het was nogal een gedekt geklede gemeente waar ik toen kwam. Gelukkig was ik geen "echte" buitenstaander en kon ik de humor van dit gebeuren wel inzien. Maar ik vraag me nog steeds af hoe ik mij als buitenkerkelijke gevoeld zou hebben...

[Jo'tje]

Begrafenisondernemers en dragers hebben ook vaak een hoed op/bij zich, dat heeft ook iets stemmigs.

Die overeenkomst alleen al maakt het voor mij onbegrijpelijk om zo naar de kerk te gaan. Daar gaat het om het evangelie, de blijde boodschap! Stemmig?

[Spons]

En kan iemand me dan uitleggen, of een motivatie geven waarom soms vrouwen van nog geen 30 a 35 jaar in donkere kleding lopen .. en hun kinderen er bij lopen als de regenboog, en ze ook nog een gezicht trekken alsof de hele wereld op hun drukt ?

[pannenkoek]

En kan iemand me dan uitleggen, of een motivatie geven waarom soms vrouwen van nog geen 30 a 35 jaar in donkere kleding lopen .. en hun kinderen er bij lopen als de regenboog, en ze ook nog een gezicht trekken alsof de hele wereld op hun drukt ?

Nee, ik niet. Ik loop zelf ook graag in regenboog kleuren. Ik hou van fleurig, geen grijs/s.blauw en zwart. En ik ben 37. Moet er niet aan denken

Maar ws hebben deze vrouwen het zo mee gekregen van thuis? Misschien is hier op refoweb zo'n vrouw die het uit kan leggen?

[LeChat]

Begrafenisondernemers en dragers hebben ook vaak een hoed op/bij zich, dat heeft ook iets stemmigs.

Die overeenkomst alleen al maakt het voor mij onbegrijpelijk om zo naar de kerk te gaan. Daar gaat het om het evangelie, de blijde boodschap! Stemmig?

Met die hoed weet ik het niet precies, maar wat donkere kleding betreft vind men dat -meen ik- eerbied uitstralen (misschien de hoed ook?), en mensen die -zoals dat genoemd wordt- met overtuigingen rondlopen, dat wil zeggen zeer sterk beseffen en ervaren dat ze zondig zijn en zo niet voor God kunnen verschijnen, hebben helemaal geen behoefte aan vrolijke kleding. Ik denk dat daar de gezichten die Spons beschrijft wellicht ook vandaan komen: zulke mensen ervaren veel verdriet over hun zonden en dat zie je op hun gezicht...
Dat is meteen een reactie op Jo'tje: in reformatorische kerken gaat het niet alléen over het Evangelie/de blijde boodschap, maar ook over het naar hun overtuiging daaraan voorafgaande en onlosmakelijke zondenbesef. Niet alleen 'vrolijkheid'. Vandaar ook 'stemmig'.

[Marnix]

Niet alleen de vrolijkheid? Ik heb meer het idee dat de vrolijkheid helemaal geen plaats krijgt, tenminste, niet als we het hebben over uitten. Ellendekennis uit je, vreugde "bewaar je maar in je hart". Dat vind ik altijd zo opmerkelijk, er wordt wel eens gezegd dat gereformeerden niet zo van het uiten van dingen zijn... maar geldt dat niet alleen voor positieve emoties? En ligt de nadruk dan niet teveel op het negatieve? Het evangelie is een blijde boodschap voor wie in Hem geloven. In de Bijbel lezen we dat die blijdschap ook een plaats mag krijgen. Dat donkere kleding vanwege rouw wel even kunnen, maar niet dat het voor wie gelooft niet zo blijft. Dat we ons mogen verblijden en verheugen in Hem, mogen juichen, ons ten allen tijde mogen verblijden. De Bijbel is vol van die oproepen! David zingt:

12 Mijn rouwklacht hebt Gij veranderd in een reidans,
mijn rouwkleed hebt Gij losgemaakt, met vreugde mij omgord,

Durven we met Paulus te zeggen: Voor wie in Christus Jezus zijn is er geen veroordeling meer? Dat Hij stierf vanwege onze zonde en we ons dan ook vergeven mogen weten? Ik wil geen pleidooi houden voor een makkelijk omgaan met deze zaken maar zijn mijn broers en zusters in de rechterflank soms niet wat de Bijbelse balans kwijt, blijft men soms niet teveel hangen in de ellende waar de Bijbel toch met verlossing en dankbaarheid (waar vreugde een Bijbels onderdeel van is) volgt? Blijven we soms niet teveel hangen bij onze oude mens waar de Bijbel ons leert dat die met Christus is gekruisigd en gestorven en we in een nieuw leven zijn opgestaan?

[Speedy]

Niet alleen de vrolijkheid? Ik heb meer het idee dat de vrolijkheid helemaal geen plaats krijgt, tenminste, niet als we het hebben over uitten. Ellendekennis uit je, vreugde "bewaar je maar in je hart". Dat vind ik altijd zo opmerkelijk, er wordt wel eens gezegd dat gereformeerden niet zo van het uiten van dingen zijn... maar geldt dat niet alleen voor positieve emoties? En ligt de nadruk dan niet teveel op het negatieve? Het evangelie is een blijde boodschap voor wie in Hem geloven. In de Bijbel lezen we dat die blijdschap ook een plaats mag krijgen. Dat donkere kleding vanwege rouw wel even kunnen, maar niet dat het voor wie gelooft niet zo blijft. Dat we ons mogen verblijden en verheugen in Hem, mogen juichen, ons ten allen tijde mogen verblijden. De Bijbel is vol van die oproepen! David zingt:

12 Mijn rouwklacht hebt Gij veranderd in een reidans,
mijn rouwkleed hebt Gij losgemaakt, met vreugde mij omgord,

Was jij het niet die ook vaak roept dat je nooit iemand mag beoordelen om zijn uiterlijk en uiterlijke zaken?

[pannenkoek]

Begrafenisondernemers en dragers hebben ook vaak een hoed op/bij zich, dat heeft ook iets stemmigs.

Die overeenkomst alleen al maakt het voor mij onbegrijpelijk om zo naar de kerk te gaan. Daar gaat het om het evangelie, de blijde boodschap! Stemmig?

Met die hoed weet ik het niet precies, maar wat donkere kleding betreft vind men dat -meen ik- eerbied uitstralen (misschien de hoed ook?), en mensen die -zoals dat genoemd wordt- met overtuigingen rondlopen, dat wil zeggen zeer sterk beseffen en ervaren dat ze zondig zijn en zo niet voor God kunnen verschijnen, hebben helemaal geen behoefte aan vrolijke kleding. Ik denk dat daar de gezichten die Spons beschrijft wellicht ook vandaan komen: zulke mensen ervaren veel verdriet over hun zonden en dat zie je op hun gezicht... Dat is meteen een reactie op Jo'tje: in reformatorische kerken gaat het niet alléen over het Evangelie/de blijde boodschap, maar ook over het naar hun overtuiging daaraan voorafgaande en onlosmakelijke zondenbesef. Niet alleen 'vrolijkheid'. Vandaar ook 'stemmig'.

Er zijn in onze gemeente ook mensen die dat beseffen, en deelnemen aan het H.A.
Maar die lopen niet in donkere kleding. Zou het dan bij deze mensen niet echt zijn? OMdat ze niet in donkere kleding lopen?
Veel mensen die in donkere kleding lopen nemen niet deel aan het H.A. ( ik ken gemeentes hiervan) dan zou dat ook niet echt zijn? Dus het is maar net wat je gewend bent en hoe je het van huis uit hebt meegekregen.

De één zegt: Het gaat om je hart. Om je innerlijk ( zo denk ik erover) en een ander zegt: Het gaat ook om je lange haar en om de broek die je niet mag dragen. Maar goed, hier kun je over blijven discuseren. Zoveel mensen zoveel meningen. Ik zal het nooit eens worden met iemand die op de veluwe woont. Ik zal me er ook niet thuis voelen.

[Marnix]

Niet alleen de vrolijkheid? Ik heb meer het idee dat de vrolijkheid helemaal geen plaats krijgt, tenminste, niet als we het hebben over uitten. Ellendekennis uit je, vreugde "bewaar je maar in je hart". Dat vind ik altijd zo opmerkelijk, er wordt wel eens gezegd dat gereformeerden niet zo van het uiten van dingen zijn... maar geldt dat niet alleen voor positieve emoties? En ligt de nadruk dan niet teveel op het negatieve? Het evangelie is een blijde boodschap voor wie in Hem geloven. In de Bijbel lezen we dat die blijdschap ook een plaats mag krijgen. Dat donkere kleding vanwege rouw wel even kunnen, maar niet dat het voor wie gelooft niet zo blijft. Dat we ons mogen verblijden en verheugen in Hem, mogen juichen, ons ten allen tijde mogen verblijden. De Bijbel is vol van die oproepen! David zingt:

12 Mijn rouwklacht hebt Gij veranderd in een reidans,
mijn rouwkleed hebt Gij losgemaakt, met vreugde mij omgord,

Was jij het niet die ook vaak roept dat je nooit iemand mag beoordelen om zijn uiterlijk en uiterlijke zaken?

Over hun geloof zal ik nooit oordelen. Maar je gedrag toetsen aan de Bijbel ben ik nooit tegen geweest... waarom zou ik anders naar de kerk gaan, dan om te horen hoe je als gelovige mag leven, wat God van ons vraagt? Ik pleit juist altijd voor kijken naar wat de Bijbel ons leert en niet naar wat onze gewoonten zijn. Niet veroordelen op basis van cultuur maar elkaar onderwijzen op basis van de Bijbel. En als iemand me vraagt waarom ik geen donkere kleding aan heb naar de kerk zal ik dat vanuit de Bijbels onderbouwen

[TheKeimpe]

Toch Marnix, onlangs hoorde ik een voorbeeld in een preek (van een GG-dominee) over een vrouw die altijd goed van de Heere sprak. Toen sommige kerkleden daar hun twijfel over uitspraken tegen haar, zo van: "Heb je dan nooit last van je zonden, etc, etc.?", antwoordde zei: "Daar praat ik wel met de Heere over, tegen anderen spreek ik liever goed van Hem."

Dus het is beslist geen algemeen standpunt in de GG dat men de vreugde bewaard voor tussen de Heere en de ziel!

[Marnix]

Ik denk ook niet dat het alleen maar zo gebeurt als ik beschreef. Ik weet dat er ook andere voorbeelden zijn. Ik weet dat er helaas ook kerken zijn waar je die blijdschap niet teveel moet uiten, anders hebben anderen er weer een hoop over te zeggen. Het komt wel veel voor, maar ik zeg niet dat het alleen maar zo gebeurt. Ik weet dat er in de GG ook veel vreugde in Hem is. Bedankt voor de aanvulling, ik moet uitkijken voor eenzijdigheid.

[lammetje]

ik kan me die vrouwen goed voorstellen. Ik vind zwart ook een hele nette kleur. ik heb veel zwart maar ga gerust ook in het wit naar de kerk.

Stemmigheid hoort bij mij bij de kerkgang. je gaat er niet juichend naartoe want je hoort tenslotte dat je die week ieder gebod van God's wet hebt overtreden. Dat er vergeving is, natuurlijk, dat hoor je ook! Maar je moet toch niet juichen omdat je die vergeving nodig hebt? Het is toch al erg genoeg dat we niet meer aan God's wet kunnen voldoen? Daar kun je toch niet over lachen? Daar kun je toch ook niet aan voorbij leven?

Natuurlijk mag je blij zijn dat er vergeving van al je zonden aangeboden wordt, maar dat wil niet zeggen dat je alleen naar de vergeving moet kijken, maar met name waarom dit noodzakelijk is. En ik kan me dus goed voorstellen dat mensen zich dan voelen lopen met een zware last op hun schouders. Ook als ze mogen geloven dat die last weggenomen wordt, blijft die last er telkens weer opkomen, want vergeving is iedere keer weer opnieuw nodig.

maargoed we dwalen van het onderwerp af volgens mij

[Spons]

hmm ja en nee ! Dat bv lammetje er voor kiest om op zondag in het zwart ( OF WIT ) naar de kerk te gaan kan ik me iets bij voorstellen vanuit haar standpunt . Echter waar ik op doel dat er ook mensen zijn die er zo door de weeks bij lopen , getrouwd zijn en die zie je dan met hun kinderen maar die kinderen lopen bij wijze van spreke in alle kleuren van de regenboog, maar mams in donkere rok, etc.. haar strak naar achter en een gezicht alsof de wereld vergaat ... en ik persoonlijk kan dat niet rijmen met de liefde van God, de schepping is toch ook niet zwart... De schepping is zo wonderlijk mooi !

Dat een dominee op zondag er netjes bij loopt kan ik me in denken maar die man is naast dominee ook vader .. zou hij minder dominee zijn als hij in een korte broek in de tuin zit bv ?