Het alleen slapen van een kindje op een eigen kamer is wel heel erg westers. In de rest van de wereld slaapt bijna alles bij elkaar. Ik vind het zelf veel natuurlijker om een kindje de eerste tijd dicht bij je te houden.
Maar goed, in het geval van een geadopteerd kindje zoals bij ons, hebben we hem heel bewust altijd in ons bed gelegd. En het is echt goud waard geweest voor die eerste hechting, dat gevoel van veiligheid, dat vertrouwen. Alleen nu wordt hij groter, ook daarin, en dan moet je hem toch los gaan laten. Dat is heel mooi, want het kan, want hij doet het zo goed! Maar aan de andere kant... mijn kleine mannetje!
Bij een biologisch kindje zou ik het kindje de eerste tijd ook echt op onze kamer houden. Geen twijfel over mogelijk. Weet niet waarom, is een gevoel, misschien omdat voor biologische kinderen een goede hechting en veiligheid net zo belangrijk zijn. Maar ja... daar kan ik niet over meepraten natuurlijk, dus die gedachte moet je lekker meteen weer naast je neerleggen.
Bij nummer 2 doen we het weer zo. Tenzij het kindje liever in een eigen bed slaapt, ook goed natuurlijk, alles mag. Maar dat zal dan wel eindigen in twee kinderbedjes op onze slaapkamer. Als de tweede bij ons slaapt, dan wil de eerste dat natuurlijk ook weer. En dat mag. Het zou namelijk betekenen dat we terug geweest zijn naar waarschijnlijk Nigeria, zoonlief toch weer die veiligheid en bevestiging nodig gaat hebben, etc. En ruimte? Ach, desnoods breken we er een muurtje uit. Alles staat dan wel een beetje volgebouwd in onze slaapkamer, maar we zijn nog jong en lenig en wurmen ons overal tussendoor
Als iedereen maar lekker slaapt en zich veilig voelt. Wij zijn een echte knuffelfamilie
