Zo, weer eens een berichtje van mij! Het derde gesprek is alweer 2 weken geleden. Het was een vreemd gesprek. Het ging voornamelijk over het wel of niet adopteren van een kindje met een medisch probleem. Mijn man en ik zijn daar erg duidelijk in: we staan voor alles open.
Nou, dat hebben we geweten. Want zoiets maakten ze maar zelden mee. Het was voor ons gevoel dus een beetje een vijandig gesprek, waarin we ons moesten verdedigen voor onze keuze. Pfff. Dat geeft gewoon een rotgevoel, want op een gegeven moment zijn je argumenten op. Sommige dingen kun je goed uitleggen, andere dingen zitten gewoon in je hart. Op een gegeven moment zei ik maar: "we kunnen hier heel lang over doorpraten, maar dit is een beslissing die we hebben genomen met ons hele hele hart en ons volle verstand." Gelukkig zei de raadsmedewerkster toen, dat ze dat wel kon merken. Gelukkig maar.
Omdat we ook geen grenzen hebben aan de leeftijd, zit onze raadsonderzoekster met een unieke situatie. Voor adoptieland zijn wij heel jong. We staan voor alles open. Geen grenzen. Zo'n gezinsrapport schrijft ze zelden. Want voor adoptieland zijn we zo piepjong, maar ze gaf al wel aan, dat uit de gesprekken bleek, dat onze leeftijd niets zegt in ons geval. Maar o, wat was ik nu graag 30 geweest (dat ik dat ooit nog zou zeggen). Ik heb echt het idee, dat wanneer je leeftijd met een 3 begint, je pas echt meetelt voor die mensen. Zucht.
Maar goed. We zijn vandeweek gebeld met de mededeling, dat ze pas in jauari ons rapport gaat schrijven. Jammer genoeg lukt het niet meer voor de feestdagen. Dat rapport moet dan door de gedragsdeskundige beoordeeld worden. Die zal ons wel willen zien, want alles klopt, alles wat we hebbengezegd is consequent, zelfverzekerd, maar dat klopt niet met onze leeftijd... onze raadsmedewerker was ons alvast op een vierde gesprek aan het voorbereiden.
En dat vinden we prima. De toestemming om te adopteren hebben we denk ik wel. Op basis van de gesprekken zou ik me echt niet voor kunnen stellen, dat wij geen kind mogen adopteren. En ik denk dat een medisch probleem ook wel goed komt (ondanks de 'vijandigheid'). Maar die gedragsdeskundige ziet dalijk natuurlijk alleen maar '26 en 29 jaar'.
Ik snap het wel. Want wij zijn dan wel al 7,5 jaar getrouwd, maar toen ik laatst een avondje ging eten met collega's van me rond diezelfde leeftijd, tsja, dan merk je wel dat sommigen van die leeftijd nog wel een beetje los en puberig rondleven.
Maar goed. Het komt erop neer, dat de grootste hobbel in het proces onze leeftijd is. Wanneer mensen aan me vragen, of er dingen zijn uit de gesprekken waar ik me druk over maak, dan is dat het enige wat ik kan noemen. En dat voelt zo oneerlijk. Maar we gaan wel zien wat er in januari uitkomt. Het komt wel goed, dat weten we van binnen, maar die afhankelijk, dat jezelf moeten bewijzen, dat wachten, dat.... dat hakt er hier even heel diep in. Vandaar dat ik een tijdje niets heb geschreven...
Maar het komt goed. Voor onze kinderen doen we alles. Welke ouder doet dan nou niet?
Nee serieus, wij waren 23 en 25 toen Michael kwam, 22 en 24 toen de gesprekken begonnen en als jij gewoon bent zoals je bent dan zien ze echt wel dat jullie er mega geschikt voor zijn! We bidden voor jullie.
