Hallo lieve mensen,
Sorry dat ik het een poosje niets meer van me liet horen. Khad het eigenlijk bewust een poosje niet gedaan omdat ik eerst wilde zien hoe het met mij en mijn vriend zou lopen. Dat kan ik jullie nu vertellen, ondanks dat er nog steeds niet echt duidelijkheid is
Na een halve week hielden wij (dus niet alleen ik) het niet meer uit en wilde mijn vriend mij weer spreken. Hij wist het nog steeds niet goed want toen hij mij zag voelde het eigenlijk toch ook weer heel goed... Later heeft hij mij in een brief geschreven dat hij nog wel echt als zijn vriendin van me hield, maar dat die liefde grotendeels verdwenen was maar hij er nog wel voor wilde gaan om van onze verkering wat te maken.
we hebben toen wat regels gesteld over hoe we met elkaar om zouden gaan, bijv. dat we minder intiem met elkaar om zouden gaan(elkaar minder zien enzo) en dat ik zou proberen hem minder te belasten omdat ik af en toe nogal veeleisend over kan komen. Dit werkte in het begin wel goed en ik begon me juist wat beter te voelen toen ik weer een dip kreeg en onze relatie weer in elkaar stortte, omdat hij zei dat zijn 'reserves' opwaren. Ik voelde me heel erg rot omdat ik het idee had dat ik 'zo mijn best deed' om onze relatie weer op de rit te krijgen maar dat ik er bijna geen response op kreeg en ik nu ook aan het einde van mijn krachten was. Toch zijn we allebei doorzetters en willen we het allebei niet uit, ik niet omdat ik heel erg van hem houd, en waarom hij het niet uit wil weet hij nog steeds niet precies... hij wordt heen en weer geslingerd en zegt de ene keer dat en de andere keer dat. Bijvoorbeeld pas hadden we een hele fijne dag gehad samen en de dag erna begon hij er weer over te piekeren of hij niet toneel had gespeeld en dergelijke, en omdat hij er niet uitkomt(ook uit meerdere dingen niet, hij twijfelt zelfs over zijn seksuele geaardheid)luister hij nu naar wat andere mensen daarover zeggen. Het probleem ligt volgens mij hier dat hij zichzelf niet goed durft te zijn en zijn mening durft te zeggen uit angst om een ander te kwetsen. Ik daarentegen zeg wel waar het op staat, maar voel me daar achteraf ook schuldig over omdat ik hem zo geen ruimte geef voor zijn eigen gevoelens, maar zelf zegt hij ook niks
Nu heb ik hem gevraagd of hij alsjeblieft naar een psycholoog wilde gaan omdat hij anders de kans loopt om weer helemaal depressief te worden. Zelf zit er ook aan te denken om naar een psycholoog te stappen maar ik ben bang dat die niks anders zegt als dat ik afstand moet nemen. Nu wil het zo dat ik op het moment erg druk voor school ben en het nog maar de vraag is of ik over ga, zeker als ik me nu zo voel. Ik heb nu opnieuw tegen hem gezegd dat ik niets van me zal laten horen en dat hij maar wat van zich moet laten horen. Nu wilde ik jullie vragen of jullie misschien voor mij en ook voor mijn vriend willen bidden om het geduld en de wijsheid want we zijn ook net christen geworden maar vinden dit heel moeilijk om bij God neer te leggen.
Groetjes van een heel verdrietig meisje....
Ps: ik hoop dat dit lange berichtje mijn tijd van afwezigheid weer een beetje goedmaakt
maar ik stel hem toch:
die onzekerheid he!!
