Boekenlezer schreef:miepjuh schreef:Het voordeel van een relatie is natuurlijk wel dat je 'bezet' bent.
Als je vrijgezel bent heb je dat niet, en daar baal ik nog wel eens van. Telkens weer een verliefd persoon achter je aan.

Net alsof ik het leuk vind om telkens nee te moeten zeggen.
Echt niet lollig meer. Laat mij nou gewoon lekker vrijgezel zijn!
Dat bezet zijn ervaar ik nou juist andersom. Dat niet-bezet-zijn als vrijgezel vind ik juist wel mooi, want je hebt nog alle vrijheid om eventueel voor iemand te kiezen. Maar misschien komt dat doordat de man meer 'zender' (degene die de ander actief opzoekt) is, en de vrouw meer 'ontvanger'?
Ik merk dat er best wel dames zijn die mij wel zien staan. Maar irritant? Nee, zo zou ik dat niet kunnen noemen. Ik kan het negeren, ik kan ook contact met zo iemand aangaan (ook al is het dan in bescheiden mate). Dat laatste vind ik meestal het leukste. Een beetje contact kan nooit kwaad, zo leert mij de ervaring. Je leert er altijd weer interessante en uiterst nuttige dingen van. Bovendien is sociaal contact voor mij nog heel wat anders dan een bijzondere relatie. Met het eerste sta ik eigenlijk voor alles open, met het tweede is dat bepaald anders. Ik zie er wel nauwgezet op toe aan wie ik mij ooit nog eens geef!
Ja, maar ik vind het wel irritant om contact te hebben met iemand die misschien op meer hoopt. Ik heb dan het gevoel dat ik moet oppassen om hem niet al te veel aandacht (en hoop) geef, en dat vind ik zó irritant. Ik wil gewoon met iemand om kunnen gaan zonder daar over na te hoeven denken. En dan vind ik dat dat contact met diegene ook wel heel close kan zijn en dat ik niet bij het 3e/desnoods 20e smsje op een dag moet gaan nadenken of hij daar misschien meer achter zou kunnen gaan zoeken. (ik noem maar wat)
Maar ja, dat het wat intimiderend voor een dame kan zijn om zo'n vent bij je te hebben, die je zo maar kan gaan vragen, ik kan me er wel iets bij voorstellen. Alhoewel ik zelf met wat dames over mij denken zoiets heb van: ze komen er vanzelf wel achter in de praktijk.
Als iemand mij 'zo maar' zou vragen zou ik heel hard wegrennen, denk ik

. Dat merk je toch vanzelf wel? En als het op gegeven moment zó duidelijk is dat je niet gewoon vrienden meer bent, dan moet je er wel een keer over gaan praten ja.
Misschien is dat op een man ook toe te passen. Het kan je een stuk onbezorgder en ontspannener maken. En ik neem het een dame nooit kwalijk als ze gewoon zichzelf is op een onbezorgde manier, gewoon lekker open en spontaan, maar als ze op een gegeven moment laat blijken dat het niets met verliefdheid van doen heeft. Ik heb nog altijd meer gehad aan die 'hardere' dames die gewoon onbekommerd zichzelf zijn, zich niet te druk maken over hoe alles bij me aankomt en gewoon open staan voor het contact, dan die overbezorgde 'zachtere' dames die het contact maar uit de de weg gaan, omdat ze bang zijn je pijn te doen.
om van mezelf uit te gaan: ik zou geen contacten uit de weg gaan, maar zou het óf onder woorden brengen, óf negeren.. maar irritant is het wel; het gevoel dat de ander meer van je wil dan gewoon vriendschap.
Zeker als je al eens hebt uitgelegd dat het waarschijnlijk nooit meer gaat worden, en je hebt toch het gevoel dat die ander je probeert over te halen om het eens te proberen ofzo
