tot voor kort had ik iets heel goeds met de voor mij perfecte vrouw. maar door een misverstand is het stuk gelopen: ik dacht dat ze het uit wilde maken (ze uitte haar onvrede op vrij harde wijze), en in haar vraag hoe het daarna verder kon gaan, kon ik geen lijmpoging begrijpen ('we blijven vrienden? jaja, zal wel' ). pas dagen later kreeg ik een mailtje, dat ze het eigenlijk als lijmpoging had bedoeld, maar dat dat blijkbaar niet gelukt was; blijkbaar had ik enthousiast moeten reageren op de gebeurtenissen.
dus ik er achteraan, uitleggen dat we elkaar fout begrepen hadden, heel duidelijk zeggen dat ze nog steeds alles voor me is. maar toen was het ineens te laat, want ze had tijd gehad om na te denken en nu 'ineens' geen zin meer.
misschien laat een vrouw nooit het achterste van haar tong zien, maar ik kan niet indruisen tegen haar beslissingen over haar geluk. ik ga niet moedwillig iemand ongelukkig zitten maken.
de vraag hier is: vrouwen in mijn omgeving zeggen, dat ik er gewoon voor moet gaan. ik moet me niks aantrekken van wat zij wil, haar gewoon opnieuw versieren. ik wil best voor haar door het stof gaan, maar er is echt geen enkel aanknopingspunt om te zeggen dat dat zin heeft. doordrammen? zou ik op afknappen. geen hand vol maar een land vol? de weg van de minste weerstand en oneerlijk tegenover mijzelf.
)
).