Zelf kwam ik laast ook achter een vooroordeel dat ik hier op dit forum ook lees, maar ik zelf ook had, namelijk dat christenen sneller aan relaties zouden beginnen?
Nou ja, bij de introductie van me huidge deeltijd studie deden we een nogal uitgebreid voorstelrondje in een klas van 20 man, grootste deel tussen 20 en 30 in leeftijd, en op 1 na allemaal mannelijk.
Wat bleek, iedereen op 2 na hadden een relatie, de uitzonderingen waren ik en een klasgenoot die al wel flink in de 30 zat en alweer gescheiden was.
Of de rest van mijn klas is ook christelijk en ik heb het nog niet ondekt...
of wat ik vermoed is dat mijn vooroordeel niet blijkt te kloppen,
waarschijnlijk heeft Jort met zijn evolutionaie paringsdrang die niet direct religie afhankelijk is toch gelijk
Lalage schreef:Maar het ging hier over singles! Vraagje: als je single bent, kies je er dan voor om alleen te wonen of woon je liever met een paar huisgenoten?
Inmiddels heb ik er voor gekozen alleen te wonen,
maar hoewel ik niet de studentenkamers periode zelf heb meegemaakt, alleen wel bij vrienden van de sfeer geproefd, stond me dat toen ooit wel aan, en besloot samen met een neef een huis te huren, ja beiden werkten we al, en dit was goedkoop, dichtbij het werk en voor beide eerste keer echt zelfstandig.
Ik heb het lange tijd best leuk gevonden, je krijgt opdat moment ook met de vriendengroep van de ander te maken, maar een ook wel fijn punt is het vor elkaar koken, qua eten is met huisgenoten het toch wel wat gezelliger als alleen, nu ben ik ook eerder geniegd me met het koken er sneller van af te maken.
Maar waarom woon ik dan nu op mezelf, tja als de ander een relatie krijgt, krijg je daar als huisgeno(o)t het nodige van mee, en besloot ik dat het tijd werd ze wat privacy te gunnen, en zelf maar eens een stap verder te kijken in de huizenmarkt.
En het aller relaxte van opmezelf is dat niemand zeurt over de vele troep die ik achter me kan laten slingeren
Kreeg laatst nog een diacen onaangekondigd op bezoek, was waarschijnlijk zijn ambtelijke plicht om de eenzaamheidsvraag te stellen, ik zeg dus tegen hem van kijk es om je heen, een ander zou me al lang op de kop hebben gegeven van deze chaos, waar ik me huis thuis in voel
lekker aan niemand storen, geen agenda's om rekening mee te houden, en eten waneeer je zin hebt. Nu een paar jaar nadat ik me ook wel eens net zo heb gevoeld als sommige van die 19-jarigen in dit topic, kan ik het eigenlijk steeds beter waarderen.
En aan de andere kant, als ik naar me directe collega's op kantoor kijk, beide laat getrouwd met een minstens 10 jaar jongere, dan vind ik dat ook niet het slechtste vooruitzicht dat er te bedenken is.
