Wat is een depressie?

[L'être extraterrestre]

Ik zou wel wíllen afbreken, (of niet) maar ik zou niet weten hóe!

[Riska]

Ik zou wel wíllen afbreken, (of niet) maar ik zou niet weten hóe!

daar heb je een behandelaar voor... die moet/kan je dat leren!

[Maara]

En wat nou als je je verhaal niet eens kan vertellen?
Zoek er dan maar eens de goede emoties bij...
Ik klap volledig dicht als iemand mij vraagt hoe en wat alles zit.
Zelfs als ik die persoon al heel goed ken of beter gezegd als die persoon mij al heel goed kent.
Dan kan ik wel vrolijk gaan zeggen dat ik een muurtje bouw en dat anderen vinden dat het niet goed gaat...
Het enige wat ik hooguit kan zeggen is wat anderen denken dat er is.
Maar als ik die anderen niet meer op de hoogte hou betekent dat dus ook dat die informatie al weer verjaard is.
Daar hebben ze toch niks aan?

Misschien zijn het bij mij wel die onbenoemde emoties die alles blokeren.
Weer eens wat anders dan L'être extraterrestre.

Zoveel mensen zoveel problemen...

[Bloemenkind]

Ik heb al zó vaak te horen gekregen dat mijn uitstraling volledig in tegenspraak is met wat ik vertel.
Ik baal daar enorm van.
Ik ben erg depressief en dan krijg ik nog te horen dat ik zo'n rust uitstraal.
En dat ik mijn verhaal wel érg klinisch en afstandelijk vertel.
Terwijl ik het idee heb dat de emotie er aan alle kanten vanaf spat.
Helpt niet echt me serieus genomen te voelen c.q. mezelf serieus te nemen.

Mijn oplossing: schrijven, schrijven, schrijven.
Ik hou op mijn pc een dagboek bij en daar kan ik wél m'n emoties uiten.
En dat laat ik dan lezen.

[L'être extraterrestre]

Ik heb al zó vaak te horen gekregen dat mijn uitstraling volledig in tegenspraak is met wat ik vertel.
Ik baal daar enorm van.
Ik ben erg depressief en dan krijg ik nog te horen dat ik zo'n rust uitstraal.
En dat ik mijn verhaal wel érg klinisch en afstandelijk vertel.
Terwijl ik het idee heb dat de emotie er aan alle kanten vanaf spat.
Helpt niet echt me serieus genomen te voelen c.q. mezelf serieus te nemen.

Mijn oplossing: schrijven, schrijven, schrijven.
Ik hou op mijn pc een dagboek bij en daar kan ik wél m'n emoties uiten.
En dat laat ik dan lezen.

Ik herken het zoals jij zegt meer dan bij Maara. Gelukkig kan ik mijn verhaal wel vertellen. Alhoewel ik er vanaf sta, ik kijk naar mijn leven en dan vertel ik het in plaats van dat ik het zelf meemaak.

Hoe het ook zei, het is nooit leuk. Nooit prettig. En het zal altijd onbegrepen blijven.

Overigens ben ik niet depressief, dat scheelt ook wel miss?

[Bloemenkind]

Ik herken het zoals jij zegt meer dan bij Maara. Gelukkig kan ik mijn verhaal wel vertellen. Alhoewel ik er vanaf sta, ik kijk naar mijn leven en dan vertel ik het in plaats van dat ik het zelf meemaak.

Hoe het ook zei, het is nooit leuk. Nooit prettig. En het zal altijd onbegrepen blijven.

Overigens ben ik niet depressief, dat scheelt ook wel miss?

Ik kan op zich mijn verhaal ook wel 'live' vertellen.
Maar dan volgt steevast een stomverbaasde reactie, omdat wat ik uitstraal volstrekt niet strookt met wat ik vertel.

Vroeger was ik blij dat ik zo'n effectief masker had.
Nu frustreert het alleen maar.

Ik vraag me ook wel eens af of het niet óók aan de ander ligt.
Of veel mensen niet gewoon niet wíllen of kúnnen zien hoe het echt met iemand gaat.

[Maara]

Ik denk dat veel mensen niet willen dat er iets met die ander is.
Dat geeft zoveel gedoe en dan moet je je anders gedragen enzo.
De meesten mensen weten dan ook niet hoe ze moeten reageren, dus denken ze maar dat er wel niks zal zijn.
Ik ben gewoon een vrolijk iemand die nergens mee zit.
Dat ik soms moe en afwezig ben....
"Tja, ze zegt toch zelf dat ze gewoon wat minder heeft geslapen..."
En ze geloven maar al te graag al je smoesjes

[Bloemenkind]

Daar heb je denk ik gelijk in, Maara.
Mij is gebleken dat maar weinig mensen goed kunnen omgaan met psychi(atri)sche problemen.
Dus steken ze liever hun kop in het zand...

Overigens heeft het ook vaak met bezorgdheid te maken.
Het is moeilijk om iemand van wie je houdt te zien lijden.
Soms lijkt het dan makkelijker krampachtig je ogen te sluiten.
'Wat je niet ziet, is er ook niet', zoiets...

[Maara]

Overigens heeft het ook vaak met bezorgdheid te maken.
Het is moeilijk om iemand van wie je houdt te zien lijden.
Soms lijkt het dan makkelijker krampachtig je ogen te sluiten.
'Wat je niet ziet, is er ook niet', zoiets...

Dan zie ik bezorgdheid toch anders.

Maar dat van 'Wat je niet ziet, is er ook niet' is iid wel vaak de gedachten.
Niet alleen in de zin van ontkenning.
Ook als ze het weten, snappen ze het al snel niet.
Als ze je been in het gips zien snappen ze wel dat ze rekening met je moeten houden. Maar van je psygische zorgen zien ze niks.
Dus moet je je maar niet aanstellen.

[L'être extraterrestre]

Ik kan me bezorgtheid niet op die manier voorstellen.

Ik ken zelf een meisje met anorexia. Het vreet aan me. Ik heb er nachtmerries van. Ik heb er een ongelofelijk groot ik-faal-gevoel door. Omdat ik haar niet kan helpen. Het word alleen maar erger.

Ik trek bezorgtheid weer wat ver door misschien, maar het tegenovergestelde kan ik me niet voorstellen.

Is het misschien dat je het op een gegeven ogenblik zo vaak verteld, en dat de mensen toch niet weten wat ze er mee aanmoeten, dus vragen ze er maar niet meer naar?

[Maara]

Inderdaad.
Wat voelt zoiets machteloos hè?
Het is dan in mijn geval geen anorexia, maar toch...

Ik denk dat de meeste mensen niks durven te vragen omdat ze er in het begin ook niet naar hebben gevraagd of echte interesse hebben getoond.
En om dan oppeens je ermee gaan te bemoeien...
Of dat ze zijn uitgepraat, want het helpt toch niks.
Jammer dat mensen soms niet weten dat ook een klein en schijnbaar effectloos gebaar zoveel kan betekenen...
Al was het maar voor de vorm...

[Bloemenkind]

Ik kan me bezorgtheid niet op die manier voorstellen.

Ik ken zelf een meisje met anorexia. Het vreet aan me. Ik heb er nachtmerries van. Ik heb er een ongelofelijk groot ik-faal-gevoel door. Omdat ik haar niet kan helpen. Het word alleen maar erger.

Ik trek bezorgtheid weer wat ver door misschien, maar het tegenovergestelde kan ik me niet voorstellen.

Is het misschien dat je het op een gegeven ogenblik zo vaak verteld, en dat de mensen toch niet weten wat ze er mee aanmoeten, dus vragen ze er maar niet meer naar?

Ik heb zelf anorexia.
Een vriendin van mij heeft een paar jaar geleden het contact verbroken omdat ze te bezorgd om me was en dat niet meer aankon.
Ze was bijv. steeds bang dat ze een telefoontje zou krijgen dat ik in het ziekenhuis lag o.i.d.
Dat vond ik toen erg moeilijk, maar wel heel begrijpelijk.

En ja, heel veel mensen voelen zich machteloos.
Ze zien me worstelen en kunnen niets doen en dat vreet aan ze, maakt ze verdrietig, boos, gefrustreerd, enz.
Ook heel begrijpelijk.
Over zulke emoties praten, kan wel helpen is mijn ervaring.
Bespreekbaar maken wat zo'n situatie met beide partijen doet.

[L'être extraterrestre]

Tjah. Ik heb ook heel wat mensen verloren omdat ze het niet meer aankonden. Ik die wel mijn gal spuide, maar geen hulp wilde zoeken, en zij die er niets aan kunnen doen...

[Maara]

En nou schijnt de koppigheid bij ons in de familie te zitten en ik ben er rijkelijk mee bedeeld.
Maar als je mensen niet te dichtbij laat komen schrikken ze er ook niet vanaf...

[Bloemenkind]

En nou schijnt de koppigheid bij ons in de familie te zitten en ik ben er rijkelijk mee bedeeld.
Maar als je mensen niet te dichtbij laat komen schrikken ze er ook niet vanaf...

Maar als je mensen niet te dichtbij laat komen, laat je de mooie dingen ook niet toe.
En blijf je in je eentje worstelen.