Homofilie 2

[froske]

Om eerlijk te zijn vind ik dit een volledig schizofreen standpunt, omdat je een mens wel zo'n ontzettende beperking oplegt, een beperking die ik in ieder geval nooit zo willen dragen.

Leg dat de dominee maar eens uit

Het blijft lastig, de een vind van wel, de ander niet.
Zoalng er maar met wederzijds respect gesproken blijft worden vind ik het prima!

[Zareb]

Misschien moet je uitkijken naar een andere kerk, en je best doen om op jouw manier God te dienen,

Je reageert op Denkertje21, maar mag ik even .....

Weet je, uitkijken naar een andere kerk is wat velen gedaan hebben en nog doen. Op zoek naar een geloofsgemeenschap waar men welkom is. Alleen, waar zoveel mensen tegenop lopen is het feit dat ze zich zo nauw verbonden voelen met het reformatorische gedachtengoed, wat ze in die andere kerken niet of nauwelijks beleven.
Daarbij, en dat is voor velen toch ook een niet te onderschatten factor, is het sociale vangnet in de reformatorische kringen heel groot. Zodra je naar een andere kerk gaat betekend dat veelal ook een breuk met de omgeving waarin je bent opgegroeid. Kun je van het een op het andere moment alleen komen te staan. Dat geldt overigens niet alleen voor homo's maar voor iedereen. Zeker als je in een kleinere dorpsgemeenschap woont en leeft is dat gigantisch moeilijk.

Ten tweede, ik vind het een gemakkelijk advies. Ooit zei een dominee tegen mij “in mijn gemeente zijn geen homo's.” Tja, ik was er zelf belijdend lid en kende er nog een aantal. Maar inderdaad verschillende waren al weggegaan. En zo blijft de noodzaak om zich eens echt te verdiepen in de materie dan achterwege. Terwijl andere jongeren die in het coming-out proces zitten (al is het maar alleen voor zichzelf) nog meer het idee krijgen alleen te zijn in hun geloofsgemeenschap.

Er is een kloof en die zal altijd blijven. Een weinig opbeurend gegeven, maar helaas wel de waarheid.

In voorgaande topics heb ik al eens verteld hoe het gesprek binnen mijn gemeente gegaan is. Waarin door open en eerlijke gesprekken ruimte is gekomen. Waardoor Juan en ik van harte welkom waren. Ik ben het geloof in de kerk op zich en in het vinden van ruimte nog steeds niet verloren. Daar geloof ik in, daar hoop ik op en bid ik voor.
En waar nodig en mogelijk hoop ik daar een beetje, wellicht een stofje op de weegschaal, aan te mogen bijdragen.

[meboy]

Mooi verwoord Zareb. Je zit in de kerk omdat je (ook) daar God wil ontmoeten. Zolang dat het geval is is de noodzaak er niet om te vertrekken.

Ik heb de illusie niet (meer) dat ik de ger. gem. ga veranderen van standpunt. Maar ik geloof zeker dat mijn gemeente ervan geleerd heeft. De volgende die dezelfde stap zal maken, zal denk ik/hoop ik meer menselijkheid en nazorg meekrijgen.

Ondanks alles, en dat hoorde ik Denkertje ook al zeggen heb ik zeker geen spijt van het feit dat ik alles met de kerk heb gedeeld. Want hoe gek het ook klinkt; ik heb nog nooit zó intens met mijn kerk over het geloof gesproken als toen.

@ mr. sokkie

het is niet zozeer het voorschrijven of opleggen. Het is meer een uitleggen en uitspreiden van wat de kerk goed acht. Aan jou de keus om je daarmee te vereenzelvigen of niet. Uiteindelijk heb je de verantwoordelijkheid ten opzichte van God. Een kerk is daar een instrument, ondersteuner/begeleider in.

[Denkertje21]

Ik lees, ondanks dat jij dat keihard ontkent, zelfmedelijden.

(...)

Je kunt zeggen, je hebt het zwaar. Dat geloof ik. Dat vind ik zwaar knudde voor je. Maar betekent dat dat je je in zelfmedelijden moet wentelen?

Dit soort psychologie van de koude grond is niet echt goed! Deze jongen gaat fluitend door het leven en degenen die mij kennen weten dat zelfmedelijden wel het laatste is dat bij mij past. Probeer me nou niet iets aan te praten wat er niet is!

Misschien moet je uitkijken naar een andere kerk, en je best doen om op jouw manier God te dienen,

Zie je nou echt wat je zegt! Dáár vecht ik dus tegen! Dit is de plek waar God mij heeft geplaatst. Niet een plek waar ik toevallig ben tercht gekomen. Wie ben jij dan om mij ergens anders heen te verwijzen!

en misschien moet je wat meer respect hebben voor de mannen Gods, die een kerk Gods, leiden, met inspiratie uit Gods Woord. Ik geloof niet dat jij het recht hebt om zo neerbuigend te praten over kerkelijke mensen die hun best doen.

Wat trek je vreemde conclusies! Ik ben nooit neerbuigend. Niet over predikanten en niet over 'gewone mensen'. Maar ik mag met respect wel hun daden bekritiseren. Net zoals dat andersom mag: "Het zijn mijn vrienden die mij mijn feilen tonen", zegt een oud spreekwoord!

En ja, ik ben wel eens fel. Maar dit onderwerp gaat me gewoon heel erg ter harte!

[Raido]

En dat is misschien ook wel wat Denkertje hier zegt. Waarom bid de dominee niet voor een strijdende homo?

Bij ons bidden ze vaak iets in de trent van 'allen die tegen de zonden strijden, zonden van het vlees, of zonden van de geest'..

Daar valt homofilie toch ook onder (als je die mening bent toe gedaan?)

[Denkertje21]

Ja man, natuurlijk is dat waar. Maar durf het eens expliciet een naam te geven... Op straat luister je toch ook niet als iemand 'hé' roept. Maar wel als ze je naam roepen!
Als mensen 50 jaar getrouwd zijn, wordt hun naam genoemd, als mensen ziek zijn wordt hun naam genoemd en ga zo maar door....

Benoem dan die strijd eens een keer!

[Katlheen]

In mijn vorige gemeente werd wel expliciet gebeden, en ik geloof dat er ook eens met naam en toenaam gebeden werd. En weet je, heel veel kerkleden vonden dat goed. Geen grapjes, geen afkeer, geen wijzende vingertjes. Nee, juist nabespreken wat er in de kerk gebeurd was. Bepaalde vermoedens werden natuurlijk bevestigd, maar niet in de negatieve sfeer. De gemeente ging juist om de persoon in kwestie heen staan, bewust van de moeilijke strijd die die knul moest leveren. En daarom denk ik dat het goed is dat een predikant voor homo´s bid. Dat de gemeente duidelijk wordt gemaakt dat het voor deze mensen zwaar is. Niet om ze zielig te maken of om ze anders te maken. Anders qua geaardheid, ja. Maar net als ieder mens, een zondig mens. Niemand is een haar beter dan de ander.
Ik denk dat bidden voor homo´s bijdraagt aan acceptatie van homo´s in de kerk. Dat de gemeent leert dat er ook homo´s onder hen zijn die het moeilijk hebben. Want we bidden wel voor mensen die ziek zijn, maar niet voor homo´s. Nu wil ik gelijk ook even zeggen dat homo zijn geen ziekte is hoor, voordat ik daarop wordt afgeschoten Maar dat de gemeente gaat inzien dat deze mensen dagelijks een strijd leveren. Net als een ieder ander mens. Want hoeveel mensen in een kerk denken wel niet: bij ons zijn geen homo´s in de kerk. Come again. Die zijn er dus wel. Zo vaak hoor ik mensen in een kerk zeggen of denken: bij ons gebeurt dat niet, of dat gaat onze deur wel voorbij.
Dat zie ik dus wel van dichtbij met refo jongeren hier om me heen. De ouders maar denken dat ze zich gedragen, maar ondertussen. Ze gedragen zich nog erger dan de heidenen, om het zo maar even uit te drukken.

Dus laten we ook specifiek bidden voor homo´s, op die manier gaat de gemeente zich realiseren waar deze mensen tegen strijden, en krijgen homo´s ook meer het gevoel dat ze er voor uit kunnen komen. Dat is mijn ervaring, ik weet natuurlijk niet hoe sommige kerken en de mensen erin reageren, sommigen zijn zo overtuigd van hun eigen gelijk dat het toch niet werkt. Christus onwaardig vind ik.

Laten we omzien naar elkaar, want als Jezus je moet gaan vragen waarom je niet gebeden hebt voor die man/vrouw die het zo moeilijk had met de geaardheid, en die daarom de kerk is uitgestapt, verbitterd en wel, dan denk ik dat je aardig met de spreekwoordelijke bek vol tanden staat.

Dat is alles wat ik bij heb te dragen op dit moment. Vrede zij met u.

[Denkertje21]

Dat is alles wat ik bij heb te dragen op dit moment.

Bedankt! In mijn felheid vergeet ik wel eens de nuances aan te brengen, maar zoals jij het verwoordt, is precies datgene wat ik bedoel!

[froske]

mooie bijdrage Katlheen

Bij ons bidden ze vaak iets in de trent van 'allen die tegen de zonden strijden, zonden van het vlees, of zonden van de geest'..

Daar valt homofilie toch ook onder (als je die mening bent toe gedaan?)

Toch blijft dat heel algemeen. Je hoort de dominee ook wel bidden voor alleenstaanden, maar meestal wordt er dan bij gezegd: "die het verlies van hun man/vrouw met zich meedragen". Ik vind het belangrijk dat daarvoor gebeden wordt, maar daar worden de alleengaanden die nooit een partner hebben gevonden of een homo die celibatair wil leven wel vergeten.

Waarom zouden dominees het niet expliciet gaan noemen? Hoeft echt niet elke week, maar het kan wel enorm veel troost geven als er ook daar aan gedacht wordt. Kleine moeite, toch?

[Markie]

Maar een praktiserende homo die heeft die strijd tegen de vleselijke zonden al opgegeven toch?

Niet dat daarvoor niet gebeden moet worden, integendeel zelfs, maar het lijkt mij dat niet praktiserende homo's het zwaarder hebben...

[Katlheen]

Ik denk dat beiden het even zwaar hebben. De niet toegevende homo vanwege verlangens, en er niet aan toe willen geven, en menig praktiserende homo die eigenlijk best baalt van zichzelf.

[MrSokkie]

Sta mij toe met een voorbeeldje te komen. Misschien slaat het niet altijd overal helemaal ergens op, maar toch maar.

Ik ga er voor het gemak even van uit dat de meeste mensen hier hun christen-zijn als een onmiskenbaar onderdeel van hun identiteit zien. Dat als je vraagt: omschrijf jezelf in 10 simpele termen, dat christen daar zeker tussen zal staan. Goed, daar gaan we even van uit.

Stel nu, dat je het gevoel hebt gekregen van God dat je rechten moet gaan studeren in Leiden. Daar doe je heel erg je best opgenomen te worden in de groep. Ze hebben er alleen een apart regeltje. Ze respecteren je wel, als mens én als christen, zeggen ze tenminste, alleen mag je je christen-zijn niet laten zien. Dus niet bidden, geen bijbellezen in college. En ook in je privé-leven mag je er eigenlijk niks aan doen. Als je met je christenvrienden omgaat mag je het ook niet over geloof hebben en alles wat er verder mee te maken heeft mag eigenlijk niet.

Nou kan ik me zo voorstellen dat de meeste mensen hier binnen een maandje of wat volledig op springen staan. Iedereen wil toch erkent worden in zijn bestaan, volledig en onvoorwaardelijk. Maar in deze situatie is je leven als christen gereduceerd tot slecht een bestaan. Wat dan te doen? Ergens anders rechten gaan studeren? of een hele andere studie? Terwijl je voelt dat God je precies op die plaats wil hebben...

Is dit niet een beetje vergelijkbaar met wat de gemiddelde houding van een gemeente die homo-zijn, al dan niet praktizerend, afwijst homo's aandoet?

[Denkertje21]

Is dit niet een beetje vergelijkbaar met wat de gemiddelde houding van een gemeente die homo-zijn, al dan niet praktizerend, afwijst homo's aandoet?

Ik denk inderdaad dat je het heel dicht benadert, met dit voorbeeld. Je kunt ook in de kerk, je blijheid met je relatie, als je die hebt, vaak niet kwijt, je kunt er met je verlangen naar een relatie niet terecht, je kunt er met je wezenlijke 'zijn' niet terecht. Een heel belangrijk deel van je blijft opgesloten.

En dan doet hetw el eens pijn dat je kennelijk ook niet bestaat als homo in de gemeente.

En acht ik weet het wel, God zorgt voor je, hij weet van je af, maar soms zou het zo heerlijk zijn als je je gevoel ook kon delen met je geestelijke broers en zussen...

[froske]

Maar een praktiserende homo die heeft die strijd tegen de vleselijke zonden al opgegeven toch?

Niet dat daarvoor niet gebeden moet worden, integendeel zelfs, maar het lijkt mij dat niet praktiserende homo's het zwaarder hebben...

Er zijn nogal wat consequenties aan verbonden als je als homo toch een relatie aangaat terwijl veel mensen in je omgeving die afwijzen. Lijkt me ook best zwaar, maargoed daar heb ik geen ervaring mee, dus veel kan ik er niet over zeggen.

Of een praktiserende homo de strijd heeft opgegeven? Ik denk van niet, er blijft altijd wel strijd, ook daarin. Je gaat ook niet over een nacht ijs, als het goed is. En daarin blijf je toch ook strijden denk ik...

@mrsokkie:

duidelijk voorbeeld!

[Raido]

Ja man, natuurlijk is dat waar. Maar durf het eens expliciet een naam te geven... Op straat luister je toch ook niet als iemand 'hé' roept. Maar wel als ze je naam roepen!
Als mensen 50 jaar getrouwd zijn, wordt hun naam genoemd, als mensen ziek zijn wordt hun naam genoemd en ga zo maar door....

Benoem dan die strijd eens een keer!

Vraag een voorbede aan, anders bidden ze ook niet voor je 50 jarige huwelijk of als je ziek bent. Bel je dominee, het vraag het.