Alles hebben... en nog niet vrolijk?

[Anna-Catharina]

Sinds kort lees ik mee op dit stukje van het forum. Veel vragen / problemen komen me bekend voor en ik vind het interessant om alle reacties te lezen.

Ik twijfelde steeds of ik zelf ook zou posten, maar vandaag doe ik het toch maar… Ik vraag me namelijk af of ik de enige ben die voor het oog van de mensen alles lijkt te hebben, maar zich toch niet helemaal happy voelt.

In het kort de situatie: ik ben een meid van 28 jaar met een leuke baan (waar ook toekomstmuziek in zit) met aardige collega’s en een prima salaris. Ik woon in een leuke buurt en binnenkort hoop ik in een eigen huis in een heel mooi stukje Nederland te gaan wonen. Ik ben niet getrouwd en heb geen kids, heb wel vrienden die getrouwd zijn en kinderen hebben. Die vrienden wonen helaas niet heel dichtbij (overal verspreid in Nederland) en ik woon een beetje in het midden, maar goed, aan autorijden heb ik geen hekel. Zo kom je ook nog ‘ns ergens.

Zoals je leest heb ik niets te klagen en alle reden om gelukkig te zijn. Toch voel ik me niet zo. Ik ben, vooral de laatste tijd, niet echt vrolijk; alles lijkt heel veel energie te kosten en ik vind het moeilijk om iets echt leuk te vinden. Ook merk ik dat ik me zorgen maak over ‘later’: ik ben best een beetje bang om helemaal alleen over te blijven als mijn ouders er niet meer zijn. (Ik weet dat het wat bot klinkt, mij kan ook heel snel wat overkomen, maar ik schrijf nu even over mijn angst.) Het lijkt me vreselijk om als enige over te blijven met alleen maar mensen die je wel kent, zoals je buren, maar waar je verder ook weinig mee hebt. Die mensen hebben hun eigen gezin met bijkomende problemen… Ik heb nl. heel weinig familie (naast m’n ouders) en die familie woont ook nog eens ver weg.
Veel mensen vinden dat ik een makkelijk leven heb; geen partner om rekening mee te houden, geen gezin om voor te zorgen of je zorgen over te maken. Ik kan gaan en staan waar en wanneer ik wil en hoef daarover aan geen mens verantwoording af te leggen. Vrienden spreek ik regelmatig, hoewel de gesprekken meer-en-meer over de kinderen gaan; een onderwerp waar ik niet over mee kan praten. Langzamerhand voel ik dat we uit elkaar groeien, hoewel ik heel erg mijn best doe om dat niet te laten gebeuren en steeds probeer geïnteresseerd te zijn in hun levens en op de hoogte wil blijven van het wel-en-wee van de kids.

Enkele keren heb ik een vriend gehad, maar na een paar maanden hielden we het één van twee weer voor gezien, het klikte gewoon niet goed genoeg om het leven zeg eens vijftig jaar met elkaar te delen.
Ik heb me dan ook afgevraagd of dát de reden kon zijn dat ik me niet zo happy voel, maar ik kan nu niet echt zeggen dat ik om een relatie zit te springen; maar misschien spelen daar te veel de vorige negatieve ervaringen mee?!

Herken je dit? Hoe kan ik me wél weer happy gaan voelen? Het klinkt zo ontevreden allemaal, als ik dit lees. Alles hebben. En nog niet vrolijk.

[mw]

mwah vage herkenning

maarre begrijpen dee ik het wel heel goed. Vooral de angst om alleen over te blijven. Daarin ben je echt niet de enige.
Je zegt wel alles te hebben, maar allemaal materiele dingen zeg maa. Uiterlijk. Dingen die heel leuk en makkelijk zijn om te hebben, maar geen geluk geven als de rest tegen zit. Dan ist ook niet gek dat je je niet happy voelt.

[spacy]

Op veel punten begrijp ik je, hier ook alle: goeie baan, eigen huisje, gezond, vrienden, genoeg hobby's en ook alleen, al ben ik niet direct bang alleen over te blijven, ben ook nog maar 25 en misschien omdat ik behoorlijk veel familie heb en nog es erg dichtbij ook.

Ja en dan knaagt er iets aan je, is dit waar ik tevreden mee ben? zelf moet ik antwoorden dat ik me gelukkig voel en lekker in me vel zit, alleen ken ook dat de verveling soms wel es toeslaat, in mijn geval het best te bestrijden door me te richten op (jeugd)kerk activiteiten, en ga weer naast me werk leren, deeltijd hbo, ach moet toch iets met m'n tijd doen...
en klussen in me huis vreet tegenwoordig ook wel genoeg tijd en geld

Over dat mensen dat een makkelijk leven kunnen vinden, ja aan de ene kant vind ik het zelf wel erg makkelijk om met niemand rekening te hoeven houden, aan de andere kant, betekend het ook dat je voor alle dingen dan ook zelf moet zorgen, agenda bijhouden (niet mijn sterkste kant, gelukkig bellen vrienden/familie vaak op als ik iets vergeet! ) huishouden en zo zijn er nog wel meer dingen op te noemen waar je dan alleen voor staat, wat dat betreft is alleen zijn niet zo makkelijk.

[Jort]

Die materiele dingen die jij in redelijke overvloed hebt zijn wel belangrijk maar niet allesbepalend voor 'geluk' denk ik. Niet dat een levensgezel dat geluk wel per definitie zou geven (hoeveel slechte huwelijken zijn er niet) maar dan heb je wel meer 'thuis' denk ik.


Maar aan de andere kant, hoeveel mensen zijn er niet getrouwd omdat ze nu eenmaal niet alleen wilden overblijven, of je dan altijd een gelukkig huwelijk hebt...Dan is jouw situatie toch weer beter. Maarja, dat is rationeel gezien en zo zit een mens niet altijd in elkaar.


Ik verkeer zelf in een andere levensfase en herken dat niet zo, ben niet gesetteld en moet mij nog ontwikkelen op veel punten. Wel heb ik angst om ooit angst te krijgen om alleen over te blijven zonder ouders, maar dat is nu allemaal nog niet zo van belang.

[Marnix]

Sinds kort lees ik mee op dit stukje van het forum. Veel vragen / problemen komen me bekend voor en ik vind het interessant om alle reacties te lezen.

Ik twijfelde steeds of ik zelf ook zou posten, maar vandaag doe ik het toch maar… Ik vraag me namelijk af of ik de enige ben die voor het oog van de mensen alles lijkt te hebben, maar zich toch niet helemaal happy voelt.

In het kort de situatie: ik ben een meid van 28 jaar met een leuke baan (waar ook toekomstmuziek in zit) met aardige collega’s en een prima salaris. Ik woon in een leuke buurt en binnenkort hoop ik in een eigen huis in een heel mooi stukje Nederland te gaan wonen. Ik ben niet getrouwd en heb geen kids, heb wel vrienden die getrouwd zijn en kinderen hebben. Die vrienden wonen helaas niet heel dichtbij (overal verspreid in Nederland) en ik woon een beetje in het midden, maar goed, aan autorijden heb ik geen hekel. Zo kom je ook nog ‘ns ergens.

Zoals je leest heb ik niets te klagen en alle reden om gelukkig te zijn. Toch voel ik me niet zo. Ik ben, vooral de laatste tijd, niet echt vrolijk; alles lijkt heel veel energie te kosten en ik vind het moeilijk om iets echt leuk te vinden. Ook merk ik dat ik me zorgen maak over ‘later’: ik ben best een beetje bang om helemaal alleen over te blijven als mijn ouders er niet meer zijn. (Ik weet dat het wat bot klinkt, mij kan ook heel snel wat overkomen, maar ik schrijf nu even over mijn angst.) Het lijkt me vreselijk om als enige over te blijven met alleen maar mensen die je wel kent, zoals je buren, maar waar je verder ook weinig mee hebt. Die mensen hebben hun eigen gezin met bijkomende problemen… Ik heb nl. heel weinig familie (naast m’n ouders) en die familie woont ook nog eens ver weg.
Veel mensen vinden dat ik een makkelijk leven heb; geen partner om rekening mee te houden, geen gezin om voor te zorgen of je zorgen over te maken. Ik kan gaan en staan waar en wanneer ik wil en hoef daarover aan geen mens verantwoording af te leggen. Vrienden spreek ik regelmatig, hoewel de gesprekken meer-en-meer over de kinderen gaan; een onderwerp waar ik niet over mee kan praten. Langzamerhand voel ik dat we uit elkaar groeien, hoewel ik heel erg mijn best doe om dat niet te laten gebeuren en steeds probeer geïnteresseerd te zijn in hun levens en op de hoogte wil blijven van het wel-en-wee van de kids.

Enkele keren heb ik een vriend gehad, maar na een paar maanden hielden we het één van twee weer voor gezien, het klikte gewoon niet goed genoeg om het leven zeg eens vijftig jaar met elkaar te delen.
Ik heb me dan ook afgevraagd of dát de reden kon zijn dat ik me niet zo happy voel, maar ik kan nu niet echt zeggen dat ik om een relatie zit te springen; maar misschien spelen daar te veel de vorige negatieve ervaringen mee?!

Herken je dit? Hoe kan ik me wél weer happy gaan voelen? Het klinkt zo ontevreden allemaal, als ik dit lees. Alles hebben. En nog niet vrolijk.

Hm ik mis een essentieel stukje op dit christelijke forum... geloof. Zou je daar ook iets meer over kunnen vertellen, hoe je daar in staat of tegenaan kijkt.

[Kaw]

Marnix! Je haalt de woorden uit mijn mond. Ieder mens die zonder God leeft mist een essentieel gedeelte en dat is het eenvoudige levensgeluk dat je eigendom bent van Jezus Christus. Dat wisten die ouderwetse HC-makers toch wel heel goed in te zien. Zo kon een man uit Nigeria gelukkig zijn, zelfs nadat moslimstrijders zijn vrouw en dochters hadden verkracht en vermoord en hijzelf voor dood was achtergelaten. Hij heeft de moslimstrijders zelfs vergeven.
Maar ook ik zie in mijn leventje heel duidelijk dat ik met God ten alle tijden gelukkig kan zijn, maar zonder God alles kan hebben en toch ontevreden door het leven ga.

[Jort]

Marnix! Je haalt de woorden uit mijn mond. Ieder mens die zonder God leeft mist een essentieel gedeelte en dat is het eenvoudige levensgeluk dat je eigendom bent van Jezus Christus. Dat wisten die ouderwetse HC-makers toch wel heel goed in te zien. Zo kon een man uit Nigeria gelukkig zijn, zelfs nadat moslimstrijders zijn vrouw en dochters hadden verkracht en vermoord en hijzelf voor dood was achtergelaten. Hij heeft de moslimstrijders zelfs vergeven.
Maar ook ik zie in mijn leventje heel duidelijk dat ik met God ten alle tijden gelukkig kan zijn, maar zonder God alles kan hebben en toch ontevreden door het leven ga.

Ik weet het niet.

Natuurlijk heb je gelijk dat alleen in het geloof in Jezus het ware geluk te vinden is. Maar dat neemt niet weg dat bepaalde omstandigheden toch te preferen zijn boven andere en dat ook een waar christen een mens is met soms onvervulde verlangens oid. Ik ken oprechte christenen die er toch veel moeite mee hebben om alleen te zijn etc..

Dadelijk ga je nog zo ver dat je het gevoel van 'ongeluk' van de topicstartster een kwestie is van ongeloof. Het lijkt mij eerder gewoon menselijk, christen of niet. Je hebt wél gelijk dat een christen het in ander perspectief mag zien.

[L'être extraterrestre]

Hmm, ik ken mensen die waren met God doodongelukkig, en nu, zonder God, heel happy en vrij.

Het is net wat je voelt. God is iets wat je je in kunt beelden, psychisch. Als jij op momotone toon zingt, depressie, ik ben stom, levenm is loos, krijg je vanzelf een depressie. Andersom evenzo. Ik geloof dat het geloven in God voor een groot gedeelte psychisch is. Je kunt er heel gelukkig van worden, maar ook doodongelukkig. Net wat je tegen jezelf zegt.

[Kaw]

Ik geloof dat het geloven in God voor een groot gedeelte psychisch is. Je kunt er heel gelukkig van worden, maar ook doodongelukkig. Net wat je tegen jezelf zegt.

Ik geloof dat als je van het geloven ongelukkig wordt, dat je dan een beeld van God hebt of hebt gekregen die absoluut niet klopt. Dat is inclussief het godsbeeld die in sommige rechtse kerken wordt gehanteerd. Ik lees geen voorbeeld in de bijbel van mensen die tot geloof kwamen en daar minder van werden.
Ik zeg niet dat de topicstarter ongelukkig is omdat hij/zij niet geloofd. Ik zeg wel dat dit het essentiele missende deel kan zijn wat hem/haar ongelukkig maakt.
Ik ken ook mensen die depressief zijn, maar die zijn ongelukkig omdat ze ziek zijn en door die ziekte hebben ze geen reeel beeld meer over zichzelf en niet zelden ook niet van God. (Ben zelf ook depressief geweest overigens)
Ik ken mensen die alleen zijn of ongewenst kinderloos en die zijn soms ook ongelukkig. Ik zal dat niet bagataliseren, maar ondanks dat ongeluk kun je toch een gevoel hebben dat je leven compleet is omdat je geloofd.

[Cisca]

Dadelijk ga je nog zo ver dat je het gevoel van 'ongeluk' van de topicstartster een kwestie is van ongeloof. Het lijkt mij eerder gewoon menselijk, christen of niet. Je hebt wél gelijk dat een christen het in ander perspectief mag zien.

Precies, het is iets wat ieder mens kan overkomen, welk principe men ook heeft.
'k Herken er wel het één en ander in, zij het dat ik op die leeftijd materieel niet alles had, alleen zijn heeft ook z'n problemen, vaak worden die door anderen onderschat, met ziet alleen de leuke dingen die men zelf niet meer zo makkelijk kan doen.
Het is best moeilijk als je leeftijdgenoten een relatie, en kinderen krijgen, dat is slikken, kom je op kraamvisite, duwt men goed bedoelt de baby in je armen, daar zit je dan en ziet en voelt wat je mist.
Toen ik half de dertig was werd dat minder, nog later ging het over.
Op een bepaald moment ben ik gaan kijken naar de negatieve kanten van een relatie, dat zijn er best veel, lang niet iedereen is gelukkig met de relatie die men heeft, als je alleen bent heb je sowieso de ellende van een scheiding niet, ook zag ik dat men soms grote problemen met de kinderen kreeg, drugs, drank, noem maar op, die ellende had ik ook niet.
Geluk, Van Dale zal er best een prima omschrijving voor hebben, wat mij betreft is het een gevoelskwestie die moeilijk te beschrijven is, omdat iedereen dat waarschijnlijk anders ervaart.
Juist de laatste jaren ben ik eindelijk echt gelukkig, dat terwijl ik weet dat ik door m'n ziekte geen lang leven meer heb, toch ervaar je dan de positieve dingen, 'k geniet van iedere dag, er is zoveel wat je wel hebt, het is beter daar naar te kijken, dan naar hetgeen je niet hebt.
Als je kijkt naar hetgeen je niet hebt, word je inderdaad niet vrolijk, zoek de positieve dingen in je leven op, het brengt je zoveel vreugde, zoveel mensen die op een positieve manier met je meeleven, dat is echt geweldig, het klinkt heel dubbel, omdat ik uiteraard nog jaren en jaren zou willen leven, de realiteit is anders, de laatste jaren zouden heel anders zijn als ik gezond was geweest, juist de laatste jaren zou ik niet willen missen!

[L'être extraterrestre]

Ik geloof dat het geloven in God voor een groot gedeelte psychisch is. Je kunt er heel gelukkig van worden, maar ook doodongelukkig. Net wat je tegen jezelf zegt.

Ik geloof dat als je van het geloven ongelukkig wordt, dat je dan een beeld van God hebt of hebt gekregen die absoluut niet klopt. Dat is inclussief het godsbeeld die in sommige rechtse kerken wordt gehanteerd. Ik lees geen voorbeeld in de bijbel van mensen die tot geloof kwamen en daar minder van werden.
Ik zeg niet dat de topicstarter ongelukkig is omdat hij/zij niet geloofd. Ik zeg wel dat dit het essentiele missende deel kan zijn wat hem/haar ongelukkig maakt.
Ik ken ook mensen die depressief zijn, maar die zijn ongelukkig omdat ze ziek zijn en door die ziekte hebben ze geen reeel beeld meer over zichzelf en niet zelden ook niet van God. (Ben zelf ook depressief geweest overigens)
Ik ken mensen die alleen zijn of ongewenst kinderloos en die zijn soms ook ongelukkig. Ik zal dat niet bagataliseren, maar ondanks dat ongeluk kun je toch een gevoel hebben dat je leven compleet is omdat je geloofd.

Uiteraard staat er in de Bijbel geen voorbeeld van een ongelukkige gelovige. Dat is te demotiverend.

Maar vaak kan geloof een uitkomst bieden. Het is een soort houvast.

Maar, @topicstarter, veel succes met het zoeken van geluk in je leven. (dat meen ik)

[tweetietwee]

Ik geloof dat het geloven in God voor een groot gedeelte psychisch is. Je kunt er heel gelukkig van worden, maar ook doodongelukkig. Net wat je tegen jezelf zegt.

Ik geloof dat als je van het geloven ongelukkig wordt, dat je dan een beeld van God hebt of hebt gekregen die absoluut niet klopt. Dat is inclussief het godsbeeld die in sommige rechtse kerken wordt gehanteerd. Ik lees geen voorbeeld in de bijbel van mensen die tot geloof kwamen en daar minder van werden.
Ik zeg niet dat de topicstarter ongelukkig is omdat hij/zij niet geloofd. Ik zeg wel dat dit het essentiele missende deel kan zijn wat hem/haar ongelukkig maakt.
Ik ken ook mensen die depressief zijn, maar die zijn ongelukkig omdat ze ziek zijn en door die ziekte hebben ze geen reeel beeld meer over zichzelf en niet zelden ook niet van God. (Ben zelf ook depressief geweest overigens)
Ik ken mensen die alleen zijn of ongewenst kinderloos en die zijn soms ook ongelukkig. Ik zal dat niet bagataliseren, maar ondanks dat ongeluk kun je toch een gevoel hebben dat je leven compleet is omdat je geloofd.

Uiteraard staat er in de Bijbel geen voorbeeld van een ongelukkige gelovige. Dat is te demotiverend.

Maar vaak kan geloof een uitkomst bieden. Het is een soort houvast.

Maar, @topicstarter, veel succes met het zoeken van geluk in je leven. (dat meen ik)

als eerste voorbeeld van een ongelukkige gelovige komt Asasf in me op in het begin van psalm 73.......

[Anna-Catharina]

Mensen, dank voor jullie reacties!

Ik vind het fijn om te lezen dat ik niet de enige met deze angst / gedachten.

@ Marnix; zo’n vraag had ik verwacht J Ik heb er zelf over zitten denken of ik het wel of niet zou meenemen in mijn ‘verhaal’, omdat ik allerlei mensen ken, gelovig en ongelovig, waarvan sommigen zich gelukkig voelen en sommigen niet. Ik weet daarom niet of ‘geloof’ bepalend is voor het al-dan-niet welbevinden. Ik ken atheïsten, gereformeerden, rozenkruisers, hervormden, vrijmetselaars en enkele moslims… en ik kan niet zeggen dat een bepaalde groep wel gelukkig is en een andere groep niet. Zelf zou ik niet weten hoe het is om zonder geloof te leven; het is me bij wijze van spreken met de paplepel ingegeven en het overboord gooien zou toch altijd een leegte achterlaten waar ik nooit gelukkig mee zou worden.

@ Ciska: jouw opmerking over dat goedbedoeld baby’s ‘op je schoot dumpen’ is ook herkenbaar! Juist nu krijgen veel vrienden kinderen en soms vind ik het heel moeilijk om enthousiast te doen op kraambezoek. En dan die goedbedoelde opmerkingen die mensen soms maken….
Hoewel ik ook zie dat relaties niet altijd even leuk en soepel verlopen, denk ik toch dat het gezegde ‘gedeelde smart is halve smart, gedeelde vreugde is dubbele vreugde’ waar is.
Ciska, ik wens jou heel veel sterkte, de komende tijd!

[Airke]

[quote="Anna-Catharina"]@ Marnix; zo’n vraag had ik verwacht J Ik heb er zelf over zitten denken of ik het wel of niet zou meenemen in mijn ‘verhaal’, omdat ik allerlei mensen ken, gelovig en ongelovig, waarvan sommigen zich gelukkig voelen en sommigen niet. Ik weet daarom niet of ‘geloof’ bepalend is voor het al-dan-niet welbevinden. Ik ken atheïsten, gereformeerden, rozenkruisers, hervormden, vrijmetselaars en enkele moslims… en ik kan niet zeggen dat een bepaalde groep wel gelukkig is en een andere groep niet. Zelf zou ik niet weten hoe het is om zonder geloof te leven; het is me bij wijze van spreken met de paplepel ingegeven en het overboord gooien zou toch altijd een leegte achterlaten waar ik nooit gelukkig mee zou worden. /quote]

Dit klinkt op zich niet alsof je heel erg overtuigd bent...

[Anna-Catharina]

Dit klinkt op zich niet alsof je heel erg overtuigd bent...

'Heel erg overtuigd...'; onlangs had ik het hier over met een collega die ernstig ziek is. Hij vertelde dat je soms hoorde/las dat zieke mensen op een bepaald moment ook kúnnen sterven, maar hij had dat niet meegemaakt: hij kon God nog niet ontmoeten. Aan de ene kant was ik verbaasd over zijn eerlijkheid: meestal hoor je dus de andere verhalen, waarin mensen er wel klaar voor zijn. Maar aan de andere kant... hoe vaak zou die overtuiging terecht zijn geweest? Ik sprak er met hem over; de smalle weg, weinigen die ingaan, de 'kemel' door het oog van de naald, etc, en we vroegen ons af of je er bent met het 'alleen maar aannemen van God' omdat iedereen het dan kan doen als het hem uitkomt en dan is o.a. 'de smalle weg' geen waarheid meer. Ik ben er over gaan nadenken, en nee, als het er écht op aan zou komen zou ik hetzelfde zeggen als hij.

Maar volgens mij hoort zoiets meer in een ander topic thuis; er zal er vast wel eentje zijn die hier over gaat!?

Andere vraag aan refowebbers: zijn er hier mensen die (ook) enig kind zijn en waarop ook de (toekomstige) mantelzorg voor de ouder(s) neerkomt? Hoe combineren jullie dit met werk? Uit ervaring weet ik dat een oudere het nauwelijks meer redt zonder mantelzorg, maar het lijkt me een immens grote taak om zoiets naast je werk te doen.
Graag hoor ik jullie mening hier over.