persoonlijk kan ik me niet vinden in een huwelijksrelatie tussen mensen van hetzelfde geslacht omdat daarmee gewerkt wordt aan een relatie zoals God deze heeft bedacht voor man en vrouw in de vergelijking Christus en zijn kerk. het dienende karakter in een huwelijk betreft niet alleen het zorgen voor elkaar, wat voor mij zoveel zegt als: je kunt ook buiten die relatie voor elkaar zorgen en intiem zijn. het verschil zit m.i. in het perspectief en de instandhouding van een verordening die zichtbaar en herkenbaar moet blijven als erfgoed voor het nageslacht. zij moeten weten dat het huwelijk een verordening van God is en waar de oorsprong van die relatie in te vinden is en waarom. elke beconcurerende samenlevingsvorm die gebruik maakt van de gedachte 'leven zoals God het heeft bedoeld' is een bedreiging voor het huwelijk.
wat je dan doet met een liefdesrelatie die niet gepast is binnen dat kader? die relatie kan de functie van ambassadeur van het huwelijk niet vervullen en zal dus ambassadeur van een ander soort relatie zijn, een relatie die nooit eerder formeel bestond maar waar de samenleving blijkbaar niet omheen kan. wel begrijpelijk vind ik dat kerken er moeite mee hebben dit te accepteren omdat zij allereerst het erfgoed van het huwelijk willen beschermen en dus optreden als mindguards tegenover de bedreigende factoren, helaas ten koste van menselijkheid.
!
