caprice schreef:Ik heb niet, ik kan niet, ik wil niet, ik deug niet en ik weet niet. Mochten we dat maar bevindelijk inleven.
Dat is onmiskenbaar
Wilhelmus Schortinghuis.
Ik vraag mij bij het verhaal van Caprice toch een beetje af: is dat nou de bijbelse raad? Het klinkt mij eigenlijk wat meer als een naspreken van wat binnen een bepaald kerkverband gangbaar is, om niet te zeggen: als het afdraaien van een grammofoonplaat. En dat is toch iets, waaraan ik nogal blijf twijfelen. Natuurlijk, er zit best een hoop goeds in. Maar het gevaar van eenzijdigheid is levensgroot als je een bepaalde kerkelijke traditie als bron gaat nemen met al het jargon van dien, terwijl bepaalde bijbelse zaken buiten beeld blijven.
Zo vind ik het antwoord van Petrus nogal verschillen, als hij mensen raad moet geven in hun nood (Handelingen 2):
37 En als zij dit hoorden, werden zij verslagen in het hart, en zeiden tot Petrus en de andere apostelen: Wat zullen wij doen mannen broeders?
38 En Petrus zeide tot hen: Bekeert u, en een iegelijk van u worde gedoopt in den Naam van Jezus Christus, tot vergeving der zonden; en gij zult de gave des Heiligen Geestes ontvangen.
39 Want u komt de belofte toe, en uw kinderen, en allen, die daar verre zijn, zo velen als er de Heere, onze God, toe roepen zal.
40 En met veel meer andere woorden betuigde hij, en vermaande hen, zeggende: Wordt behouden van dit verkeerd geslacht!Hij komt niet met een verhaal van:
'Tja, dan moet er dit en dat gebeuren, en dan zullen we nog wel eens zien.' Terwijl het echte Ger.Gem.-denken daar m.i. toch niet aan ontkomt. Een punt waar je als gergemmer toch nogal onaangenaam in je maag blijft zitten, als je het mij vraagt.
Maar Petrus spreekt heel direct in de gebiedende wijs.
Dan zul je misschien tegenwerpen: maar er staat wel dat die mensen verslagen in het hart werden.
Maar volgens mij pakte Johannes dat niet zo heel anders aan m.b.t. de Farizeën en Sadduceën die bepaald niet verslagen van hart waren (Mattheüs 3).
7 Hij dan, ziende velen van de Farizeën en Sadduceën tot zijn doop komen, sprak tot hen: Gij adderengebroedsels! wie heeft u aangewezen te vlieden van den toekomenden toorn?
8 Brengt dan vruchten voort, der bekering waardig.
9 En meent niet bij u zelven te zeggen: Wij hebben Abraham tot een vader; want ik zeg u, dat God zelfs uit deze stenen Abraham kinderen kan verwekken.Ook weer gewoon een gebiedende wijs, en lekker direct, recht op de man af.
En de profeten van het Oude Testament deden niet anders bij het onbekeerlijke volk.
caprice schreef:Het is zeer goed en noodzakelijk om jezelf te toetsen aan Gods Woord, wat nu mijn staat is voor de eeuwigheid.
Klinkt me te veel als een statisch gegeven onderzoeken (het is m.n. die laatste subzin achter de komma die het doet), wat je met je vingers trommelend op tafel of op je kin even lekker gaat zitten doen. Waarom niet gewoon de Torah serieus gaan nemen, en daarnaar handelen? Ik heb het gevoel dat dat deel van de Bijbel veel te veel genegeerd wordt, en dat men ondertussen stiekem zijn eigen Torah gefabriceerd heeft. (Bijvoorbeeld de Ger.Gem.-torah, die de mens rustig op zijn stoel laat zitten, om zichzelf te gaan beschouwen. Waarbij het praktische gehoorzamen aan Gods geboden uit beeld blijft en haast irrelevant wordt.)
En al dat bevindelijke zondebesef klinkt mij ook wel eens te veel als een vroomheidsreligie in de oren. Net alsof men de camera daarop eens flink gaat inzoomen. ("O, wat zijn wij heden vroom! Kom toch eens kijken, kom toch eens kijken!" op de melodie van "O, wat zijn wij heden blij...") Ik ben echter niet meer zo erg onder de indruk van de menselijke vroomheid, sinds ik mijzelf op dat punt beter ken. Als een mens werkelijk gaat zien wie hij is - en noem dat voor mijn part dan maar bevindelijk zondebesef - dan krijgt hij een ontluisterend beeld van zichzelf, en het eerste wat hij over zichzelf leert is: zwijgen. Want dan heeft hij niks moois meer over zichzelf te vertellen. Dan gaat hij beseffen dat hij als
goddeloze gerechtvaardigd zal worden. En dat is geen vroom gevoel! (Dan heb je inderdaad het 'ik heb niet' in zijn volle betekenis in zicht! Maar dan niet als vroomheidsbeleving!)
Ik denk dat de bijbelse weg van de Torah (praktische gehoorzaamheid) daarvoor een veel betere weg is, om dat te leren kennen, dan dat gestaar op en gegraaf in jezelf. Ik denk dat dat laatste eerder een groot obstakel is, dan dat het iemand verder zou helpen.
En als Riska nu beseft dat zij niks anders is dan al die mensen die ze gezien heeft, en dat er in haar geen reden is voor God om haar te zien en al die andere mensen niet, dan is er eigenlijk maar één ding te zeggen:
'bij Christus is redding, hoe wonderlijk dat voor ons begrip ook wezen mag! Keer je naar Hem toe!' Om het te zeggen zoals Petrus het predikte (Handelingen 4:12):
"En de zaligheid is in geen Anderen; want er is ook onder den hemel geen andere Naam, Die onder de mensen gegeven is, door Welken wij moeten zalig worden." Het zijn goddelozen die verloren gaan, maar het zijn eveneens goddelozen die door Christus gered worden, en die zich tot Hem bekeren. Op dat punt is er geen onderscheid. En goddeloos en zondig in zichzelf zal men blijven, ook na de bekering.
Inderdaad, zoals caprice het zei:
caprice schreef:En dan valt alles van de mens weg.
Sorry dat ik nogal kritisch reageerde. Maar ik heb mij al op mijn 17de voorgenomen om geen klakkeloze spreekbuis te willen worden van een bepaalde kerkelijke traditie met alle beperktheden van dien, maar dat ik wilde weten wat de volle bijbelse waarheid is. Ik denk dat origineel denken, waarbij de Bijbel als hèt uitgangspunt wordt genomen in àl zijn facetten, daarvoor onontbeerlijk is.
(Dat is iets waar je nooit mee klaar bent!) Een denken, waarbij men bereid is om alles van zichzelf, en de kerkelijke praktijk onder de kritiek van Gods Woord te stellen. En dan heb je ook geen oud-nederlands jargon meer nodig, maar dan kun je het ook zeggen in het Nederlands van vandaag.
Dat èchte serieus nemen van de Bijbel, dat mis ik wel eens te veel!
Die hier beschreven kritische inslag van mij heb ik bij deze dan weer eens in praktijk gebracht.
De twijfel die jij beschrijft is op zich wel herkenbaar, je kunt je inderdaad afvragen als je de hoeveelheid mensen ziet, zou Hij ons écht allemaal persoonlijk kennen? Dat is een reëele vraag denk ik.
