vlila voor de armen en stof voor ieder reptiel

[Gershwin]

Met een nonchalant gebaar trok Benedictus de stekker uit Brenda's neusgaten. "Ze heeft genoeg geleden", mijmerde hij. Prompt versprong de secondenwijzer van zijn wekkerradio. Hij rekte zich nog eens stevig uit en staarde een halve G# lang naar de bodem van zijn tot de nok gevulde glas melk. En toen, opeens, wist hij wat de twinkeling van de Grote Beer hem al een paar dagen duidelijk had willen maken: hij had zichzelf hervonden. Met een dringend doch immer kuis gevoel van overmoed schreeuwde hij zich de longen uit het lijf, niet vermoedend welke consequenties dit zou hebben voor zijn toekomstige stofwisseling.

[JialiKelly]

"Ze is mooi", zei de linker hersenhelft. De rechter hersenhelft kon niets anders doen dat dit beamen. Ze lag stuitend mooi te zijn, zoals alleen druiven met pit dat maar kunnen.

[Collateral]

'Bier is niets,' mijmerde Johan, 'daarom vind ik het zo lekker.'

[leclerc]

De opgeheven vinger van de nog jonge predikant leek als versteend naar iets onbestemd te wijzen toen zijn altijd vertroebeld oog een moment van helderheid kreeg en de in netkousen gestoken jongedam een geheel andere dimensie voor hem aannam. Was zij niet de vrouw die zijn bolide steevast betitelde als een "pooierbak"?
De prins der duisteris werd door dit ongelukkig toeval de pimp der duisternis en voelt zich tot op de dag van vandaag geen moment serieus genomen.
De jongeling besloot zijn loopbaan een wending te geven en werd postbesteller in een west-vlaams dorp waar hij ongegeneerd de wulpse Flandriénnes nakeek en lofdichten schreef over impossante decoletté's.

[Collateral]

'Decolleté? Nee,' riep Gé. 'Voor mij is het lucht, dus wat moet ik er mee?'
'Tjee,' lachte zijn vrouw, Dorothé. 'Zeg jij maar nee, dan krijg je er twee.'
Hé, dacht Gé, daar kan ik iets mee.

[Gershwin]

Hij wiste zich de wijnvlekken van het voorhoofd, pakte zijn breedsprakige collectie prekenbandjes bij elkaar en zei nogmaals tegen zichzelf dat de hoeveelheid kwijl die zijn honden per dag produceerden in geen verhouding stond tot de werktijden die hij voor zichzelf hanteerde.

[Stefanus]

Waarom hij die dag naar buiten ging wist hij niet. Hij was in ieder geval tevreden. Zijn glimlach reikte tot aan de horizon, en donderde de aarde af, wat hem een gescheurde lip opleverde. Langzaam maar zeker begon de zon te schijnen, en herstelde zijn lip, de zeurende pijn achterlatend in een diepe put.

[Othello]

Het leven ging er die morgen in gestrekte draf vandoor, Hendrik zielloos achterlatend op het bemodderde bospad.

[Stefanus]

DEN 3e VERKLAARING
afgelegd op den 10e April, van het jaar onzes Heeren 2006
door Stefanus, Topic-starter

Mij de gewoonheid en de strakke gelederen van de burgerlijke taal toeëigenende, heb ik u enige dingen te zeggen:
Briljant, het gaat lekker zo.

De dank rijst in een verlicht hart.

Uw aller Topic-starter,
Stefanus

(Verklaring gesloten)

[FV]

Het papier waarop met grote letters voor iedereen zichtbaar een grijze jongeling de woorden 'verklaring' had opgeschreven, daarvoor onzichtbare inkt gebruikende, wapperde het raam uit, de lucht in, op weg naar een onbekende bestemming. Het had de wolken als doel, waardoor het uiteindelijk als veregend vodje de aarde zou bereiken, mits het niet bleef steken aan een of andere bliksemschicht.

[The_hacker91]

'Soms,' mijmerde Carl. 'Soms zijn vrouwen gewoon onuitstaanbaar.'
Hij zakte nog wat verder onderuit op de bank, nam een slok bier en greep naar de afstandsbediening. Gedachtenloos volgde hij de poppetjes die over het groene veld bewogen. Eerst tikte hij nog langzaam met zijn voet met het brullende legioen mee. Daarna knikte hij langzaam met zijn hoofd mee en tenslotte knikte of tikte er helemaal niets meer. Een diep geronk steeg op uit de woonkamer.

[Charlotte]

Ik zal die OEZO wel eens even in de kiem smoren. Laat de boom liever gaan bloesemen! Aaahh..... de zon.

[Othello]

'Het is zinloos', mompelde de oude vrouw, en ze kantkloste zich drie slagen in de rondte.

[Stefanus]

Hij trok het gordijntje voor het raampje weg, gooide het uit het vliegtuig, dwarrelde naar beneden, stapte in de auto, zakte door de vloer, hup, zo in de kelder, en deed het licht aan. Zo, beter het kunstmatige licht dan dat irritante zonnetje.

[Collateral]

'Geweldig,' huilde de barkeeper, 'drie nieuwe punaises.' En omdat zijn even trouwe als ongeïnteresseerde hond daar weinig aan leek te hebben besloot Crying Shame, want zo heette de barkeeper, terug te gaan naar de plaats van zijn jeugd: Meppel.