Wat moet het een gemis zijn om God niet als Pappa te willen of kunnen zien.
Noemen.
Geeft het ook niets iets weer van moeilijk te kunnen buigen?
Nee, ik buig voor YHWH, de Ik Ben die Ik Ben, God die ik soms mijn Vader noem.
Of heeft het met ons (vaak niet zo volmaakte aardse) vaderbeeld te maken? Bedoel te zeggen dan het woordje Pappa ons automatisch maakt tot kleine kinderen want meer volwassen geworden kinderen spreken meestal Pa of Vader uit. Denk dat daar de schoen wel eens kan wringen. Dat we het maar moeilijk kunnen verteren dan we tegenover Hem altijd kind zullen blijven.
Wij zullen ook niet altijd kind voor hem blijven, wel kinderen. Ik hoop dat jou ouders (als je ze nog hebt, anders sorry) jou niet behandelen als hun kleine petertje van 10, ik denk dat, als ze dat deden je intens gekwetst zou voelen.
Voelen we ons daar dan ongemakkelijk bij?
Ik zou me inderdaad ongemakkelijk voelen om mijn God, Pappa te noemen, omdat dat woordje te weinig betekend.
Vinden we ons te groot om nog een Pappa te hebben? Ligt dit ten grondslag aan al dit verzet?
Nee, ik vind het een degradatie va n de Almachtige God.
Het is mogelijk. Maar ik vind het heerlijk om een Pappa te hebben waar ik in tijde van lijden en extreme nood (maar soms ook gewoon zo maar) nog op schoot kan kruipen. Hij is mijn God, Heer, Verlosser, Zaligmaker en eeuwige Vader, ja wat meer is…een onvervalste Pappa die met een onvervangbare liefde van mij wil houden.
Hoe mooi ook geschreven, ik krijg er echt, letterlijk maagpijn van. Alleen van dat op schoot kruipen, ik vind dat een ongelofelijk eng Godsbeeld, een God bij wie je op schoot kruipt. Het gaat om hoe je het benoemt, ik zou het een troostende God noemen, niet omdat Hij alles maar goed doet, maar omdat ik alles fout doe en Hij dingen leid, dat troost mij. Jij noemt dat op schoot kruipen..
Tegen zo’n God zeg ik graag...Pappa! Jij niet?
NOOIT!
