Nx schreef:Ik geloof het allemaal gewoon niet meer. Het christelijk geloof houdt voor mij geen steek meer. Ik wilde het heus geloven (er zijn stromingen waar je als homo helemaal welkom bent, en waar ik dus ook voor mijn belijdenis koos), maar zoals ik in de vraag zei: de feiten haalden mijn geloof in.
Hoi Nx,
Best dapper van je dat je een account aangemaakt heb. Ik vind dit zo herkenbaar! Velen worstelen hiermee. Ik ook!
Dan denk ik, zou het nu allemaal wel waar zijn? Ik lees hier op het forum verhalen van mensen die geloven en nooit twijfelen. Dat herken ik niet in mezelf. En ben ik soms bang dat ik overgegeven wordt aan het oordeel.
Je hebt dus met twee dingen te maken gehad, je geloof verdween en je ontdekte homoseksuele gevoelens bij jezelf.
En toen liep je vast.
Nx schreef: Ik had liever gehad dat iemand de vraag had beantwoord die ervaring heeft met de situatie: een ouder met een niet-gelovig kind. Wát doet dat met je? Want ik begrijp ook wel dat je dat niet leuk vindt als vader of moeder.
Ik ben geen moeder van een ongelovig kind, maar ik heb wel kinderen en kan me wel inleven met de gevoelens van dergelijke ouders, want die ken ik. En ik weet hun smart hierover, terwijl ze zielsveel van hun kinderen zijn blijven houden.
Soms krijgen die ongelovige kinderen dan zelf kinderen, zodat de kleinkinderen niet meer gedoopt worden en er niet meer met hen gebeden wordt. Als de kindjes bij opa en oma logeren, wat moeten opa en oma dan, hardop bidden met hen?
Weet je, dergelijke beslissingen zijn als een steen in de vijver. Je gooit hem erin en je ziet langzaam de kring groter worden, totdat de waterringen de oevers bereiken.
Jij kent je ouders het beste en weet dan ook uit welke Bron zij putten en hoe zij in het leven staan. En hoe ze (waarschijnlijk) gaan reageren als je hen de hele waarheid vertelt.
Als moeder zeg ik, ik zou verdrietig zijn als mijn zoon me zou vertellen dat hij homo was. Vanwege die consequenties. Maar ik zou het vele malen erger vinden als hij me zou vertellen dat hij zijn geloof kwijt zou zijn!
In de reformatorische kerken wordt gezegd:
Genade is geen erfgoed, m.a.w. een kind van gelovige ouders wordt niet automatisch gelovig en bekeerd. Het is een
persoonlijke zaak. Je bent opgegroeid in de Gereformeerde Bond (?) En dus als kindje gedoopt. God heeft je toen bij je naam geroepen. Je ouders hebben beloofd je op te voeden in de "voorzeide leer", zoals die dus in die kerk geleerd wordt en zij mochten pleiten op de beloften van God.
Dan begrijp jij als 30jarige man denk ik wel dat dit jouw ouders veel verdriet geeft.
Ze zullen niet minder van je houden, maar het zal heel moeilijk voor hen zijn.
Zeg ik als moeder van volwassen zoons.
Zou je het fijn vinden als wij voor je bidden?
)
