Reacties op vragenrubriek

[Arjen2015]

Wat zei Paulus in Romeinen 1:16? ' Want ik schaam mij het Evangelie niet, want het is een kracht Gods tot behoud voor een ieder die gelooft.Als de beantwoorder van mening is dat hij het behoud van de vragensteller voor ogen heeft, dan hoeft er zich echt niet voor te schamen.
Ik ben echter bang dat reacties zich zullen beperken tot de deelnemers van het forum en dat de beantwoorder onder de radar blijft.

Qoute" Die God, onze Vader, beledig je tot op het bot...... Je zegt nu tegen Hem: hoepel maar op, ik ga liever verloren. Je trapt op Zijn Vaderhart. En dan vraag je van ons respect voor dit besluit? Hoe ongelooflijk dom kun je zijn. ....... Nee, daar kunnen wij nog geen duizendste milliseconde respect voor opbrengen.  Blijf ze maar voorliegen en je mooier voordoen dan je bent, zodat je al huichelend nog wat respect van ze krijgt?"

Wat je ook geloofd, wat heeft dat nu te maken met ik schaam mij het evangelie niet? ..het is de verschrikkelijke botheid en arrogantie die door deze teksten heen spreken! Daar zou de beantwoorder zich diep voor moeten schamen. Het feit dat jij redaz, dat niet kan inzien laat mij zien dat jij ook een geweldige dikke plaat voor je hoofd hebt zitten aan gezien je het blijkbaar volledig eens bent met het antwoord? Alles kan klaarblijkelijk worden gezegd onder de noemer het evangelie brengen?

[Nx]

Hallo allemaal. Ik wil graag even zelf reageren, want één en ander is duidelijk een eigen leven gaan leiden.
Ik ben de negenentwintigjarige man, ofwel de vraagsteller.

Mag ik voorop stellen, dag het niet de bedoeling was dat deze vraag tot boosheid zou leiden.
Allereerst kan ik bevestigen dat mijn originele vraag volledig geplaatst is. De enige extra informatie die ik gegeven heb is mijn e-mailadres voor eventueel contact. Als je mijn e-mailadres googlet is mijn identiteit gemakkelijk te achterhalen. Dat geeft wel iets te denken over de anonimiteit van de vragenrubriek. Inderdaad ben ik op sociale media herkenbaar als homo (en trots), maar dat is volgens mij niet zo relevant.
Ik stelde deze vraag met een oprecht doel. je geloof verliezen is heus niet leuk. Daar ging jaren overheen met veel twijfel, soms slapeloze nachten. De manier waarop je naar de wereld kijkt verandert en geloof het of niet, dat is een pijnlijk proces.
De beantwoorder van de vraag gaat mij betreft wat kort door de bocht. Ik kreeg bijna het gevoel dat homo (=plat plezier?) en niet-geloven logisch aan elkaar gekoppeld werden. Dat is natuurlijk niet zo. Het is niet zo dat ik het geloof ben kwijtgeraakt, zodat ik dan kan doen wat ik wil. Ik vind dat een gemene beschuldiging.
Ik geloof het allemaal gewoon niet meer. Het christelijk geloof houdt voor mij geen steek meer. Ik wilde het heus geloven (er zijn stromingen waar je als homo helemaal welkom bent, en waar ik dus ook voor mijn belijdenis koos), maar zoals ik in de vraag zei: de feiten haalden mijn geloof in.
Ik ben inderdaad wel degelijk uit de kast bij mijn familie. Als homo, maar niet als niet-meer-gelovend. En dat is best lastig. Refoweb schets een mooi plaatje met 'verloren gaan' enzo. Dat is ook het verdriet dat ik mijn ouders graag wil besparen. Niet omdat ik geloof in eeuwig verloren te gaan, maar omdat zíj dat (mogelijk) geloven. En eerlijk gezegd is dat een zorg of een stress die ik ze na alles wat ze meegemaakt hebben niet wil aandoen.

[Arjen2015]

@ Nx

Hoe jij je vraag heb gesteld en daarna bent afgebrand en om dan nog met zo'n volwassen reactie terug te komen laat me zien dat jij zo veel meer mens bent dan de beantwoorder die blijkbaar verder anoniem wilt blijven...(die trouwens namens de redaktie blijkt te spreken) Dat zegt me genoeg over het niveau van refoweb en de arrogantie die hier tentoon wordt gesteld.

Ik vind het echt SUPER van je hoe je hiermee omgaat. RESPECT!

het allerbeste!

[benefietdiner]

@ Nx
Zouden je ouders( mogelijk) het zelfde gereageerd hebben als Refo-Web als je het hun (niet meer geloven) bekent zou hebben gemaakt ? en wat vind je van het antwoord van Refo-Web ?

[Tante Pollewop]

Ik las pas ergens dat je bij je coming-out geen prioriteit meer geeft aan het ongemak van anderen. Dat vond ik treffend omschreven. Wellicht is het 'uit de kast komen' als niet-gelovige net zo'n proces?

Al met al blijkt dat de redactie en henkie allerlei gevolgtrekkingen hebben gedaan die totaal niet relevant waren voor de vraag. Ook zoals Nx zelf aangeeft: homo zijn en niet geloven worden gekoppeld, terwijl dat lang niet altijd zo is. Op basis van een social-media account worden allerlei conclusies getrokken en de persoon die erachter zit weggezet. (Waar ken ik dat ook alweer van? O ja, van de Drachter stagiair.)
Kwalijk!

[Nx]

@ Nx
Zouden je ouders( mogelijk) het zelfde gereageerd hebben als Refo-Web als je het hun (niet meer geloven) bekent zou hebben gemaakt ? en wat vind je van het antwoord van Refo-Web ?

Beste benefietdiner

Dát is dus de vraag! Kop en spijker. De vraag naar Refoweb is zeg maar een soort van testcase. Het antwoord was rauw en koud, vond ik. Ik had liever gehad dat iemand de vraag had beantwoord die ervaring heeft met de situatie: een ouder met een niet-gelovig kind. Wát doet dat met je? Want ik begrijp ook wel dat je dat niet leuk vindt als vader of moeder. Juist omdat er vanuit het reformatorische oogpunt nogal wat te verliezen valt.
Maar verandert dat je relatie met je kind?
'Je blijft toch een kind, een broer' scheef de beantwoorder. Dat was nagenoeg de enige regel waar werd ingegaan op mijn vraag (of wat ik op het oog had). Bij nader inzien had ik misschien bepaalde details uit de vraag moeten laten, omdat die duidelijk tot een dwaalspoor leidden.

De weblog van mensen die uit de refo-hoek die niet meer geloven, waar eerder naar verwezen is, geven handrijkingen, maar dan vooral uit het gezichtspunt van mensen die het geloof zijn kwijtgeraakt en dus niet van mensen die zelf wél geloven en nu 'te doen hebben' met een naaste die het geloof zijn kwijtgeraakt.

[Tante Pollewop]

Beste benefietdiner

Dát is dus de vraag! Kop en spijker. De vraag naar Refoweb is zeg maar een soort van testcase. Het antwoord was rauw en koud, vond ik. Ik had liever gehad dat iemand de vraag had beantwoord die ervaring heeft met de situatie: een ouder met een niet-gelovig kind. Wát doet dat met je? Want ik begrijp ook wel dat je dat niet leuk vindt als vader of moeder. Juist omdat er vanuit het reformatorische oogpunt nogal wat te verliezen valt.
Maar verandert dat je relatie met je kind?
'Je blijft toch een kind, een broer' scheef de beantwoorder. Dat was nagenoeg de enige regel waar werd ingegaan op mijn vraag (of wat ik op het oog had). Bij nader inzien had ik misschien bepaalde details uit de vraag moeten laten, omdat die duidelijk tot een dwaalspoor leidden.

De weblog van mensen die uit de refo-hoek die niet meer geloven, waar eerder naar verwezen is, geven handrijkingen, maar dan vooral uit het gezichtspunt van mensen die het geloof zijn kwijtgeraakt en dus niet van mensen die zelf wél geloven en nu 'te doen hebben' met een naaste die het geloof zijn kwijtgeraakt.

Ik vraag me af of er nog verschil is voor mijn ouders als ik nu vertel dat ik niet meer naar de kerk zou gaan.
De kerk waar ik naartoe ga is al fout, en dat ik als man een relatie heb met een man is ook al zo fout dat ze al een keer gezegd hebben dat het niet goed afloopt. Je zou denken dat het dan geen verschil meer maakt.
Kijk ook even hier. Een ouder schrijft: "We merkten bij alle ouders het grote verdriet dat de meeste kinderen de kerk verlaten hebben of waarbij dit proces in gang is gezet. Dit wordt door allen ondervonden als de grootste smart. Alleen bij de Heere is ook voor hen kracht steun, liefde, rust en vrede te vinden in deze moeilijke strijd."

Dus dan is de vraag: wat vinden jouw ouders erger: dat hun zoon een relatie heeft, of dat hij niet meer gelooft?

Eerder in dit topic heb ik geschreven dat als je er niet over praat dit vaak leidt tot een verslechterde relatie.
Als je er wel over praat met je ouders kun je natuurlijk een pijnlijke situatie verwachten. Maar als de relatie met je ouders dat kan hebben, is dat volgens mij toch beter dan verzwijgen. Zachte heelmeesters maken stinkende wonden!

[pindas83]

@Nx
Moeilijke situatie is dit zeg. Ik denk dat je de reactie van je ouders zelf het beste kunt inschatten. Jij kent ze immers, wij allemaal niet. Hoogstwaarschijnlijk zullen ze er verdriet van hebben, maar jij bent volwassen en maakt je eigen keuzes, daar heeft een ander (dus ook je ouders) in wezen niets mee te maken.
Het eerlijk zeggen lijkt mij het beste, hoewel dat voor een ander makkelijk praten is.

Ik heb ook dingen gedaan, die niet door de reformatorische beugel konden en een hele lange tijd niets met het geloof gehad.
Heb dat nooit zo expliciet gezegd, maar straalde dat wel uit. Mijn ouders hebben mij er nooit op veroordeeld maar was altijd welkom, net als andere broers en zussen.

Vanbinnen wist ik zelf heus wel dat ze er verdriet van hadden en het er niet mee eens konden zijn.
Maar ik weet wel zeker dat ze altijd voor me zijn blijven bidden, dat heeft God zij dank ook geholpen!

Dus hoe ze zullen reageren? Ik heb geen idee, ik hoop voor jou dat ze dat doen zoals bij mij en je in gebed steeds weer opdragen bij Hem.
Al zie je dat nu niet als meerwaarde, wellicht in de toekomst.

Sterkte met alles!

[Arjen2015]

Beste Nx

Ik kan alleen maar aangeven hoe ik zag hoe mijn moeder reageerde toen ik uiteindelijk de stap nam om het te vertellen.
Ze vond het in eerste instantie erg moeilijk tot huilens toe. Maar dat was mede ook door de intensiteit en heftigheid (door het opkroppen) waarmee ik duidelijk maakte dat ik niet meer geloofde in de christelijke leer. Ik denk dat iedereen het anders zal beleven en verwerken. Ze vond het in ieder geval erg moeilijk omdat ze indirect wel geloofd dat ik anders verloren ben. De brief kan je lezen op een ander forum. Later heb ik een persoonlijk gesprek met haar gehad. Ze houdt denk ik nog vast aan het feit dat ik niet echt meer geloof maar dat er altijd nog een waakvlammetje zal overblijven waardoor jezus me zal accepteren. Ze bid ook altijd nog voor me. De relatie is niet veranderd hierdoor. Ze houdt nog steeds evenveel van me. Ik heb me voor geen moment afgewezen gevoelt. Het deed me pijn dat ik haar hierdoor pijn deed. Wel vond ik het jammer dat ik niet echt met ze in discussie kan gaan waarom ik dan niet meer geloof. Alle vragen die ik had over de bijbel en het geloof, hebben zij in wezen ook, gaven ze toe. Het verschil is dat zij de vragen in de kast laten zitten en vertrouwen op de goedheid en rechtvaardigheid van God en ik nu een mening over diezelfde vragen heb.Hoe ze nu kunnen leven met het feit dat ik volgens hun geloof en God, verloren ga en achter hun god kunnen blijven staan is wat mij betreft niet te begrijpen. Maar dat is een ander onderwerp. Uiteindelijk ben ik blij dat ik het verteld heb omdat het mijzelf in de weg zat in mijn relatie met mijn moeder. Eerlijkheid en openheid is denk ik altijd beter wanneer het de tijd is.

Succes en sterkte!

[StillAwake]

Hallo allemaal. Ik wil graag even zelf reageren, want één en ander is duidelijk een eigen leven gaan leiden.
Ik ben de negenentwintigjarige man, ofwel de vraagsteller.

Mag ik voorop stellen, dag het niet de bedoeling was dat deze vraag tot boosheid zou leiden.
Allereerst kan ik bevestigen dat mijn originele vraag volledig geplaatst is. De enige extra informatie die ik gegeven heb is mijn e-mailadres voor eventueel contact. Als je mijn e-mailadres googlet is mijn identiteit gemakkelijk te achterhalen. Dat geeft wel iets te denken over de anonimiteit van de vragenrubriek. Inderdaad ben ik op sociale media herkenbaar als homo (en trots), maar dat is volgens mij niet zo relevant.
Ik stelde deze vraag met een oprecht doel. je geloof verliezen is heus niet leuk. Daar ging jaren overheen met veel twijfel, soms slapeloze nachten. De manier waarop je naar de wereld kijkt verandert en geloof het of niet, dat is een pijnlijk proces.
De beantwoorder van de vraag gaat mij betreft wat kort door de bocht. Ik kreeg bijna het gevoel dat homo (=plat plezier?) en niet-geloven logisch aan elkaar gekoppeld werden. Dat is natuurlijk niet zo. Het is niet zo dat ik het geloof ben kwijtgeraakt, zodat ik dan kan doen wat ik wil. Ik vind dat een gemene beschuldiging.
Ik geloof het allemaal gewoon niet meer. Het christelijk geloof houdt voor mij geen steek meer. Ik wilde het heus geloven (er zijn stromingen waar je als homo helemaal welkom bent, en waar ik dus ook voor mijn belijdenis koos), maar zoals ik in de vraag zei: de feiten haalden mijn geloof in.
Ik ben inderdaad wel degelijk uit de kast bij mijn familie. Als homo, maar niet als niet-meer-gelovend. En dat is best lastig. Refoweb schets een mooi plaatje met 'verloren gaan' enzo. Dat is ook het verdriet dat ik mijn ouders graag wil besparen. Niet omdat ik geloof in eeuwig verloren te gaan, maar omdat zíj dat (mogelijk) geloven. En eerlijk gezegd is dat een zorg of een stress die ik ze na alles wat ze meegemaakt hebben niet wil aandoen.

Allereerst: respect voor de wijze waarop je dit oppakt.
Mijn advies is om toch open kaart te spelen. Bij mijzelf ging het andersom, ik kom uit een ongelovig nest, en ben christen geworden.
Mijn ouders en verdere familie hebben het daar moeilijk mee (gehad?), maar de openheid over en weer geeft ook ruimte voor begrip over en weer.
Mijn moeder heeft zelfs mijn doopdienst bezocht, en mijn vader heeft mijn oudste zoon de kerk in gedragen...

Ik kan me voorstellen dat het pijn doet om je geloof te verliezen, maar benadruk dat dan ook naar je familie.
Je kunt niet altijd mooi weer blijven spelen, bovendien geeft de openheid die jij mijns inziens moet geven ook ruimte voor gesprek (waarin je in eerste instantie hoogstwaarschijnlijk inderdaad vooral oproepen tot bekering zult krijgen) en wederzijds respect en begrip (op langere termijn).

Ik begrijp dat jij het 'verloren gaan' niet gelooft, maar dat je je familie dat leed wilt besparen. Dat begrijp ik, en daar kan ik begrip voor opbrengen, maar ook dan: leven met een leugen geeft altijd meer problemen dan dat het oplossingen biedt.

Sterkte met je besluit.

[Pcrtje]

Hallo allemaal. Ik wil graag even zelf reageren, want één en ander is duidelijk een eigen leven gaan leiden.
Ik ben de negenentwintigjarige man, ofwel de vraagsteller.

Welkom op het forum!

Bij de vraag zat wat nadere info en die wijst naar iemand die zeer openlijk is in zijn seksuele voorkeur. Dat de familie hier niet van weet, lijkt dus grote onzin.

Allereerst kan ik bevestigen dat mijn originele vraag volledig geplaatst is. De enige extra informatie die ik gegeven heb is mijn e-mailadres voor eventueel contact. Als je mijn e-mailadres googlet is mijn identiteit gemakkelijk te achterhalen. Dat geeft wel iets te denken over de anonimiteit van de vragenrubriek. Inderdaad ben ik op sociale media herkenbaar als homo (en trots), maar dat is volgens mij niet zo relevant.

Wij kunnen het e-mailadres uiteraard niet zien. Dat kunnen alleen de beheerders van de website. Maar als ik het goed begrijp hebben de beheerders dus het internet afgezocht met behulp van het door jou opgegeven e-mailadres om zo extra privé-informatie te vergaren. Begrijp ik dat goed?

Het is uiteraard niet verboden, maar ik vind het een uiterst merkwaardige zet van de vraagbeantwoorder(s). Hadden de vragenrubriekleden niet genoeg informatie in de vraag alleen? Waarom zouden ze de extra informatie willen hebben? Waarom gebruikt men die extra informatie in de beantwoording van de vraag - ook al is dat vrij subtiel?

Ik kan me nog enigszins voorstellen dat men dit doet wanneer men twijfelt aan de oprechtheid van de vraagsteller of de echtheid van een vraag, maar in dit geval lijkt mijns inziens de vraag helemaal niet onoprecht of onecht. Ik begrijp echt niet waarom de beantwoorder(s) extra privé-informatie vergaren om die vervolgens te gebruiken bij het beantwoorden van een vraag.

Of begrijp ik dit nu verkeerd?

[StillAwake]

Wij kunnen het e-mailadres uiteraard niet zien. Dat kunnen alleen de beheerders van de website. Maar als ik het goed begrijp hebben de beheerders dus het internet afgezocht met behulp van het door jou opgegeven e-mailadres om zo extra privé-informatie te vergaren. Begrijp ik dat goed?

Het is uiteraard niet verboden, maar ik vind het een uiterst merkwaardige zet van de vraagbeantwoorder(s). Hadden de vragenrubriekleden niet genoeg informatie in de vraag alleen? Waarom zouden ze de extra informatie willen hebben? Waarom gebruikt men die extra informatie in de beantwoording van de vraag - ook al is dat vrij subtiel?

Ik kan me nog enigszins voorstellen dat men dit doet wanneer men twijfelt aan de oprechtheid van de vraagsteller of de echtheid van een vraag, maar in dit geval lijkt mijns inziens de vraag helemaal niet onoprecht of onecht. Ik begrijp echt niet waarom de beantwoorder(s) extra privé-informatie vergaren om die vervolgens te gebruiken bij het beantwoorden van een vraag.

Of begrijp ik dit nu verkeerd?

Wees eerlijk, als jij een naam tegenkomt haal je hem ook even door google om te kijken welk gezicht er achter de vraag zit.
Ik doe dat wel altijd in elk geval, en kan dat een ander niet kwalijk nemen.

Maar of je dat dan vervolgens in je antwoord mee moet nemen...

Maar eerlijk is eerlijk, een sollicitant die alleen maar foto's in dronken toestand op zijn social media had staan is ook door mij afgewezen, terwijl het de droomkandidaat leek te zijn.
Vrijwel iedereen kijkt even wie zijn gesprekspartner is, en je acteert daar (onbewust) vervolgens ook naar...
In die zin kan ik dat nog wel begrijpen (zonder dat ik hiermee het antwoord goed wil praten...).

[Pcrtje]

Wees eerlijk, als jij een naam tegenkomt haal je hem ook even door google om te kijken welk gezicht er achter de vraag zit.

Nouja, alleen wanneer dat belangrijk is. Ik heb nog nooit mede-Refowebbers gegoogled om te kijken wat het gezicht achter die persoon is. (Behalve Mortlach, trouwens. Maar dat was omdat hij het mij vroeg. )

Maar eerlijk is eerlijk, een sollicitant die alleen maar foto's in dronken toestand op zijn social media had staan is ook door mij afgewezen, terwijl het de droomkandidaat leek te zijn.

Ik vind een pastorale situering iets heel anders dan een sollicitatieprocedure.

[henkie]

Het antwoord was rauw en koud, vond ik. Ik had liever gehad dat iemand de vraag had beantwoord die ervaring heeft met de situatie: een ouder met een niet-gelovig kind. Wát doet dat met je? Want ik begrijp ook wel dat je dat niet leuk vindt als vader of moeder. Juist omdat er vanuit het reformatorische oogpunt nogal wat te verliezen valt.
Maar verandert dat je relatie met je kind?
'Je blijft toch een kind, een broer' scheef de beantwoorder. Dat was nagenoeg de enige regel waar werd ingegaan op mijn vraag (of wat ik op het oog had). Bij nader inzien had ik misschien bepaalde details uit de vraag moeten laten, omdat die duidelijk tot een dwaalspoor leidden.

De weblog van mensen die uit de refo-hoek die niet meer geloven, waar eerder naar verwezen is, geven handrijkingen, maar dan vooral uit het gezichtspunt van mensen die het geloof zijn kwijtgeraakt en dus niet van mensen die zelf wél geloven en nu 'te doen hebben' met een naaste die het geloof zijn kwijtgeraakt.

Hoi, dank voor je nadere uitleg! Een stuk minder hysterisch dan voorgaande reacties...

Ik denk inderdaad dat een groot deel van het probleem in de vraagstelling ligt en de interpretatie daarvan. Vraag je een reactie van een panellid waarvan een kind niet meer gelooft dan wordt het een heel ander verhaal.

[Tante Pollewop]

Een stuk minder hysterisch dan voorgaande reacties...

Leuke sneer naar de gebruikers hier. Die het een stuk beter begrepen dan jij en de deskundige.