Mortlach schreef:Misschien, maar toch lees ik er vrij vaak over; het lijkt haast deel van de traditie om zwaarmoedig aan een van de belangrijkere sacramenten (of is dat een katholieke term?) deel te nemen. Ik kan dat maar moeilijk rijmen met de boodschap van het goede nieuws.
Je mag het sacramenten noemen hoor.
Het is goed nieuws. Het is een blijde boodschap. Maar je zult eerst iets moeten begrijpen van de aard en de natuur der bevindelijken. Jammer dat je niet in Nederland woont (maar is wel via internet te bekijken, ik kan je misschien wel enkele links geven) er zijn diverse programmamakers geweest die bij de bevindelijken in huis zijn geweest en een kerkdienst hebben bijgewoond. (De Hokjesman, Andries Knevel, Leo Blokhuis)
Dat zijn "vermakelijke" en leerzame docu's, deze mensen zijn altijd weer verrast. Ze hadden inderdaad een muffe bedompte sfeer verwacht, waarin nooit gelachen mocht worden. Allemaal kromgebogen mensen, die elkaar controleren op elk wettisch puntje.
Maar het tegendeel bleek waar.
De verslaggever van het AD die door het land trok en maar 5 euro per dag mocht uitgeven, belde onwetend aan bij een pastorie. Hij werd daar zeer hartelijk ontvangen door mevrouw. Dominee zat in de k.r. vergadering.
Hij had heerlijke koffie gehad met koek, een maaltijd, een comfortabele slaapplek, een heerlijk ontbijt en helemaal geen preek.
Hij kende ook alleen die stereotiepen die rondgingen, maar was meteen genezen.
Ik hoorde eens een groep meisjes praten over hun typlessen. Er is nu een man bijgekomen, hij ziet eruit als een soort dominee, maar het is echt lachen met hem. Hij is zo lief en zorgzaam, maar hij is zo grappig. Het bleek over mijn vader te gaan.