In de vragenrubriek kom ik regelmatig vragen tegen van mensen met ASS/ hoogbegaafd/ hooggevoelig oid. ADHD kom ik eigenlijk nooit tegen. Nu heb ik zelf ADHD en ik denk dat die uitdagingen ook wel doorwerken binnen het geloofsleven en/ of jezelf handhaven binnen die cultuur.
Ik heb er niet echt specifieke vragen over, maar een topic voor wellicht herkenning, tips en adviezen.
Ik zal een lijstje maken van de dingen die ik ervaar, en die ik herken in andere ADHD'ers. Sommige dingen zullen ook een karaktertrek zijn, ik kan dat nooit zo scheiden bij mezelf.
Focus tijdens een lange kerkdienst: inkoppertje natuurlijk. Ik heb het liefst preken waar goed de vaart in zit, achter elkaar steeds nieuwe informatie zodat mijn hoofd scherp moet blijven. Dominees die veel herhalen, en tussendoor samenvatten, ben ik snel kwijt. Wat wel helpt is het meeschrijven.
Stilzitten, inkoppertje 2: ik wiebel en wriemel wat af. Mogelijk is mijn gezin het enige gezin in de kerk waarin het kind de ouder aanstoot dat ze stil moet zitten. Gezien het meeschrijven uit punt 1 zit ik ook graag te rommelen met mijn pen, die dan weer valt. Ik heb gelukkig behulpzame en geduldige mensen voor me die de pen teruggeven als hij net te ver naar voren rolt. Het zij zo.
Dingen moeten 'kloppen' in mijn hoofd: psalm 63:5 (mijn handen heffen naar omhoog) zingen terwijl je je handen naar beneden houdt, klopt niet. Het leidt me vreselijk af van de tekst an sich. Niks aan te doen.
Informatie moet concreet zijn: onze refo-cultuur staat bol van de geijkte uitspraken 'die je moet beleven aan je ziel' die vervolgens niemand concreet lijkt te kunnen maken. Ik wil altijd weten wat dat dan concreet inhoudt. Ik beleef heel veel, maar als we er geen concrete woorden aan geven weten we niet of we hetzelfde beleven.
Ik kan slecht tegen 'lijdelijkheid': ik wil graag weten wat ik moet DOEN want ik wil in actie komen. We moeten 'opwassen in genade' maar als ik vraag wat ik daarvoor moet doen, wordt dat snel als activistisch/ Arminiaans gezien. Ik vind met name het NT simpelweg een heel activistisch boek met z'n oproepen tot groei, strijd en volharding. Overigens krijg ik op mijn werk ook feedback als ik bij een probleem direct naar de oplossing schiet ipv eerst even 'te denken'.
Ik denk zwart- wit, ongenuanceerd: als tiener kon ik simpelweg niet begrijpen waarom ik geen popmuziek mocht luisteren, nadat ik wel mijn hele jeugd kinderliedjes mocht luisteren. Alles wat op popmuziek tegen was (niet tot eer van God, geen christelijke boodschap, de wereld luistert er ook naar) kon je m.i. ook toepassen op kinderliedjes. Hoewel ik inmiddels alleen naar christelijke muziek luister, kan ik nog steeds wel genieten van de manier waarop muziekteksten spelen met taal.
Datzelfde geldt voor broeken, dat mocht niet in mijn jeugd. Wel met sporten, skeeleren, schaatsen, slapen (pyjamabroek), pretpark, werken etc. Ik vond dat maar raar: als God een broek afkeurt, doet Hij dat in alle situaties toch?
Hyperfocus: begin ik me te verdiepen in een bepaald thema of bijbelboek, moet ik er gelijk alles van weten en er de hele dag mee bezig zijn. Al het andere gaat er dan onder lijden (huishouden enzo) maar ik houd me maar voor dat ik het goede deel gekozen hebt.
Structuur: voor een christelijk leven is een beetje structuur rondom bijbellezen/ bidden wel zo handig. Nu heb ik om de chaos in mijn hoofd/ leven de baas te blijven een nogal strakke planning voor mezelf qua huishouden, ADL etc, dus ook bijbellezen/ bidden zit daarin. En omdat ik me zo obsessief strak aan mijn eigen structuur houdt (omdat anders mijn hele leven verzand in chaos) levert dat eigenlijk geen problemen op.
Dingen moeten doen omdat 'het heurt': ik maak nogal een scheiding tussen 'bijbelse regels' en 'reformatorische cultuur'. Ik kan er heel slecht tegen als dingen worden opgelegd, terwijl ze niet in de bijbel staan. Ben al menig keer beschuldigd van 'alles moeten redeneren' of 'de randjes opzoeken' of 'tegen alles aanschoppen'. Maar toon me waar God zegt dat het moet, en ik zal me eronder buigen. Kom alleen niet met 'de HC zegt...' en al helemaal niet met 'de dominee zei pas in de preek...' want alles wat je niet uit Gods Woord zelf kunt tonen, is cultuur, en dus 'christelijke vrijheid'. Naar mijn ervaring kunnen veel kerkleden daar makkelijker gewoon in meegaan/ accepteren dan ik.
Moeite met autoriteit: tja, dat haakt natuurlijk aan het voorgaande. Als iemand zegt 'je moet even...' gaan mijn haren al overeind staan. Toch, hoewel we allemaal 'kinderen van Adam' zijn, heb ik niet het idee dat het buigen onder God problemen opleveren wat te leiden is naar ADHD. Misschien het vertrouwen dat God mij daadwerkelijk kent en het goede voor mij zoekt i.t.t. heel veel mensen die de werking van mijn hoofd gewoonweg niet begrijpen.
