Moderators: Memmem, Moderafo's
meribel schreef:maar hoe zit het met jullie trouwbeloften aan elkaar? Dat je man en jij als drie eenheid in dit leven staan
Zijn dit soort zaken eenzijdige besisslingen?
Nou sorry hoor, maar dit is net zo'n theorie als ''wanneer ik uitverkoren ben kom ik er toch wel, dus ik hoef de middelen niet te gebruiken''.Bambi schreef:En jij kunt willen denken dat je het zelf in de hand hebt, of je wel of geen kinderen krijgt, dat mag je denken.
Ik heb geleerd, dat God dat beslist, wat de mens er ook voor of tegen doet.
Ik zeg niet dat mensen gewoon die middelen moeten gebruiken en als God het wil, dan komt het toch wel
Ik vind juist dat ze niks moeten gebruiken en als God het wil, dan komt het wel.
Ik vind het juist triest om te zien, hoe weinig vertrouwen er in God is en de mens zelf alles in de hand wil hebben. Er is zelfs een vrouw zwanger geworden zonder baarmoeder. En die heeft gewoon een gezond kind op de wereld gezet
Mijn moeder mocht na mij geen kinderen meer krijgen, omdat haar lichaam dat niet aan kon. Daar heeft ze niks voor gedaan of gelaten, het kwam gewoon niet meer, omdat God dat beslist heeft
Verdriet lijkt me een goed woord hiervoor, schuldig en-of egoïstisch beslist niet.Kapoentje92 schreef:Begrijp me goed, er zijn hier twee partijen die hier verdriet van hebben. Mijn man natuurlijk, maar ook ik. Ik zou graag een kinderwens hebben en het doet mij verdriet dat ik hierin mijn man niet kan geven wat hij graag zou willen.
[/Het krijgen van kinderen was voor mij logisch, maar dat hoefde niet meteen zodra de trouwakte ondertekend was. Tot ik mij na een x aantal jaar af begon te vragen: wil ik wel kinderen? Iets dat mijn man niet zo grappig vond, aangezien hij - zeker weten - graag kinderen wil. Ik ben tot de conclusie gekomen dat ik geen kinderwens heb
Kapoentje92 schreef:Wat ik wel opmerk, is dat er toch een soort taboe op dit onderwerp rust. Sowieso, in het algemeen, is het 'niet willen van kinderen' een beetje gek, heb ik het idee. Alsof je een hekel hebt aan kinderen en egoïstisch alleen maar met jezelf bezig bent. In refokringen is dat al helemaal iets dat niet besproken wordt.
naamloos schreef:Je kunt niet naar eigen believen verlangens in je hart kweken. Je hebt jezelf niet gemaakt!
Kapoentje92 schreef:Ik begrijp niet helemaal wat je hiermee bedoelt.. Ik heb mijn man niet beloofd om kinderen met hem te krijgen volgens mij, wel om hem een steun en toeverlaat te zijn. Wat dat betreft vind ik het huwelijksformulier zoals dat in onze kerk gebruikt wordt, ook niet echt ideaal.
Kapoentje92 schreef:Bedankt voor al jullie reacties! Ik ga maar niet reageren op de hele anti-conceptie of niet discussie, daar ging mijn vraag ook niet echt over. Wat ik vooral zoek, is herkenning. Niet persé een advies in de een of andere richting, een afstraffing of een oordeel over mijn huwelijk. Laat ik duidelijk zijn: ons huwelijk is fantastisch, we zijn erg gelukkig met elkaar en hebben geen strijd om het onderwerp kinderen. Er is een verschil in denken, maar dat zorgt niet voor ruzies of crises. Gelukkig maar, volgens mij moet je binnen een huwelijk gewoon normaal met elkaar kunnen praten over allerlei onderwerpen, ook als het gaat om (het ontbreken van) een kinderwens. Begrijp me goed, er zijn hier twee partijen die hier verdriet van hebben. Mijn man natuurlijk, maar ook ik. Ik zou graag een kinderwens hebben en het doet mij verdriet dat ik hierin mijn man niet kan geven wat hij graag zou willen.
Wat betreft alle bijbelse liefdevolle adviezen om dit voor te leggen aan God: hartelijk bedankt! Dit is zeker iets wat ik dagelijks bij de Heere neerleg, maar zoals iemand terecht al opmerkte: er komt niet een briefje uit de hemel vallen Misschien wordt het later duidelijk, misschien heeft God een andere taak voor mij weggelegd in dit leven.
Ik begrijp alle reacties van ouders die inmiddels dolgelukkig zijn met hun kinderen heel goed. Maar ik ben geen ouder, heb geen kinderen en het is misschien makkelijker praten 'achteraf' dan wanneer je ervoor staat.
Wat ik wel opmerk, is dat er toch een soort taboe op dit onderwerp rust. Sowieso, in het algemeen, is het 'niet willen van kinderen' een beetje gek, heb ik het idee. Alsof je een hekel hebt aan kinderen en egoïstisch alleen maar met jezelf bezig bent. In refokringen is dat al helemaal iets dat niet besproken wordt. Misschien ligt het ook aan het verwachtingspatroon dat er in onze gezindte heerst. Ik merk dat mensen ons niet durven vragen of wij misschien geen kinderen kunnen krijgen, maar wel heel terloops iets laten vallen in een gesprek en dan kijken hoe je daarop reageert. Bijvoorbeeld: bij ons duurde het ook een jaar hoor, voordat we zwanger waren. Maar ja
Misschien moet ik het ook meer loslaten en me er niet zo druk om maken dat ik dat hele moederinstinct mis en geen kinderen wil.
naamloos schreef:Je kunt niet naar eigen believen verlangens in je hart kweken. Je hebt jezelf niet gemaakt!
Schuld? Hoezo schuld? Waarom zou je je schuldig moeten voelen voor aangeboren verlangens, of gebrek aan verlangens?Chaya schreef:Hiermee leg je dus de schuld bij God.
Gevoelens en verlangens worden niet alleen aangeboren, die veranderen ook in de loop van het leven door allerlei ervaringen en gebeurtenissen.
naamloos schreef:Schuld? Hoezo schuld? Waarom zou je je schuldig moeten voelen voor aangeboren verlangens, of gebrek aan verlangens?
Mee eens dat verlangens kunnen veranderen, door wat voor omstandigheden dan ook. Maar wat heeft dat met schuld te maken?
naamloos schreef:Je hebt jezelf niet gemaakt!
Ik leg helemaal geen schuld bij iemand, noch bij God noch bij de mens.Chaya schreef:Daarmee leg je de schuld bij God neer, want Hij heeft je gemaakt.
En is Hij dan ook niet in staat om dit verlangen in ons te leggen?
En daar mag je om bidden.
Marnix schreef:Maar nogmaals, dat je geen kinderwens hebt betekent natuurlijk niet direct dat je hierin je man niet kan geven wat hij wil. Daar moet je samen uit komen en zou het kunnen zijn dat als hij dat graag wil en jij niet, je er toch voor open gaat staan? Of is als hij ja zegt en jij nee, het volr jou per definitie nee?
Marnix schreef:Zou dat misschien bij jou ook zo kunnen zijn? Dat het beeld dat je ervan hebt veel negatiever is dan dat het echt is? Want dan zou het jammer zijn als je nooit kinderen krijgt op basis van een verkeerd beeld terwijl je er in werkelijkheid misschien wel heel gelukkig van zou worden.
naamloos schreef:Natuurlijk kan God alsnog verlangen naar kinderen geven, en ik zou er zeker ook voor bidden als je als echtpaar daarin verschilt.
Maar als dat niet het gevali is zou ik niet weten waarom je voor iets zou moeten bidden waar geen enkele behoefte voor bestaat.
Kapoentje92 schreef:
Terechte opmerking, dat zou ook best kunnen. Misschien is dit vooral wat ik in mijn omgeving zie. Vrienden die haast nooit meer af kunnen spreken, omdat ze met de kinderen zitten. Ouders die het zo druk hebben met hun gezin dat hun huwelijk eronder lijdt. Schreeuwende en jengelende kinderen in restaurants, waarbij je eigen eten koud is voor je daaraan toekomt Er speelt ook wel iets mee dat deze wereld gewoon erg rot in elkaar zit, ik daar zelf ook wel het een en ander van heb meegemaakt in mijn leven, wil je daar dan (nog meer) kinderen op zetten? Ook de enorme verantwoordelijkheid, niet alleen qua opvoeden, maar ook omdat je kind een ziel heeft en met God in het reine moet komen. Gigantisch...
Maar goed, wat je zegt: ik kan eigenlijk alleen negatieve kanten bedenken :p Misschien moet ik nodig op zoek naar mensen in mijn omgeving die het, mijns inziens dan, wel lukt om een eigen leven te hebben naast hun kinderen!
Kapoentje92 schreef:@Johan100 haha ja hoor, ik filter eruit wat mij raakt en waar ik iets aan heb. Ik ga er vanuit dat iedereen het goed bedoelt met zijn/haar advies!
Terug naar “Psychologie & Gezondheid”
Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 5 gasten