Ik ben één van die mensen met Pectus Excavatum (in de volksmond trechterborst /schoenmakersborst).
Een aandoening die toch niet heel erg bekend is hoewel hij bij één á acht op de duizend mensen voorkomt.
Meer informatie http://www.pectus4life.nl/index.php?id=7
Ik wist dat ik een afwijkende borstkas had, maar kwam toch pas op mijn 19e op het idee om even te gaan googlen (waar ik dus spijt van kreeg
Ben ermee naar de dokter geweest, maar die wist er niet zo veel van...
Wat werk van gemaakt en toen een gesprek gehad met ene Morshuis in Nieuwegein.
In mijn geval betreft het een matig-ernstige (dus niet matig tot ernstig) trechterborst, waarvan deze arts dacht dat ik er geen last van zou krijgen en er dus gewoon oud mee kan worden. Dus een opluchting, andere kant een teleurstelling omdat het wel een goede reden was om met een litteken ipv een trechterborst te mogen rondlopen. Uiteraard kan ik altijd nog mijn trechterborst recht laten maken, (tenminste binnnen een paar jaar gaat het nog prima), maargoed of het me wat oplevert naast de gezondsheids kwestie en het cosmetische is nog maar de vraag, hoewel men beweert dat men psychisch een stap vooruit maakt.
Ook is het niet wetenschappelijk aangetoond dat er sprake is van erfelijkheid, maar toch komt Pectus in 35% van de gevallen voor in de zelfde familie.
Dit is wat mij nogal dwars kan zitten,
Hoe moet je daar nu mee omgaan?
Toen ik erachter kwam dat ik deze aandoening heb, nou dan voel je jezelf wel even heel erg rot.
Nou om eerlijk te zijn is onderstaande echt niet uit de luchtgegrepen:
Reacties van patiënten van 11 jaar en ouder met een trechterborst
Hoge graad van zelfobservatie 94%
Hoog latent bezorgdheid 82%
Minder motivatie 82%
Gevoel van brandmerking 78%
Verlegenheid op sociaal contact 74%
Gestoord lichaamsbeeld 72%
Ambivalentie 72%
Hoge latente agressiviteit 66%
Remmingen 66%
Op één of andere manier drukt dit gewoon een stempel op iemand, waar je soms wel even onderuit komt, maar toch een groot deel van je leven bepaald.
Gezien mijn vader deze aandoening ook heeft, en één broer ook hoewel in mindere mate dan ik, is de kans dus redelijk aanwezig dat eventuele nakomelingen van mij dit ook kunnen hebben.
Daar heb ik dus moeite mee, wat als ik een leuk meisje tegenkom en ermee wil trouwen zoals 'iedereen'
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Optie 1: Vertellen van mijn afwijking, de keus aan haar laten. Als ze blijft: accepteren dat eventuele kinderen dit ook kunnen hebben.
Optie 2: Niet vertellen, hopen dat ze er niet teveel naar vraagt en hopen eventuele kinderen geen trechterborst of kippenborst hebben. Vervolgens doen alsof je het niet wist
Optie 3: Bidden om een meisje dat om een andere reden geen kinderen kan, mag of wil krijgen.
Optie 4: Vrijgezel blijven..
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Optie 2 heb ik er wel neergezet, maar ik mag die niet doen...
Mag ik zo égoistisch zijn om optie één open te laten?
Denk ik nu juist, of denk ik teveel de mens die perfect moet zijn terwijl iedereen een afwijking zichtbaar of onzichtbaar, te merken of niet te merken met zich meedraagt?