HSP Higly Sensitive Person, ik ben hoog sensitief.

[esra]

dank je

[liza]

Ach ja label of geen label... ik weet dat ik hsp ben en ga dat heus niet aan iedereen vertellen.

Iedereen is anders
niemand is als jij
Iedereen is anders
ik ben ik
en jij bent jij.

[elvira (gast)]

Als psycho-therapeute zeg ik: HSP is niet te diagnostiseren. De 'symptomen' die mensen beschrijven laten meer zien dat het een grondstructuur, een onderdeel van het karakter is dan iets anders.

Persoonlijk ben ik bang dat dit het nieuwe modeverschijnsel gaat worden, net als ADHD bij kinderen een aantal jaar geleden. (kind nogal actief en weinig luisterend? Mensen riepen meteen ADHD! Die zouden eens moeten zien hoe een kind dat echt ADHD heeft, doet!)

En... zeg nou zelf: HSP klinkt toch veel gaver (hoog-intelligent, gevoelig, enz) dan zoiets als ADHD?
elvira

[liza]

Je hebt helemaal gelijk.... het is ook een onderdeel van je karakter en hooggevoelig is nog niet echt erkend volgens mij in de psychische wereld.

Ik ben er nog niet zolang achter, maar ik merk wel dat er veel puzzelstukjes op z'n plaats gaan. IK dacht altijd dat ik gewoon overdreven gevoelig was en mensen zeiden vaak... ach stel je je niet een béétje aan....

Als je gevoeliger bent dan de doorsnee mens dan moet je ook leren dat je niet overal te diep over na gaat denken, maar ermee leren omgaan en dingen te leren relativeren.

[elvira (gast)]

@ Liza: je beschrijft, dat er steeds meer puzzelstukjes op hun plaats vallen.. Dat begrijp ik niet. Hoezo vallen er puzzelstukjes op hun plaats? Heeft het idee 'HSP' jou dan veranderd? Heeft het je gedrag beinvloed? iets anders...?

elvira

[Heidebloem]

Persoonlijk interesseert het mij niet zo of HSP wel of niet officieel erkend wordt of dat het een modegril is, het heeft mij ook geholpen, net als Liza. Gewoon de beschrijving alleen al.

En of ik nu wel of geen labeltje HSP zou krijgen, dat maakt mij ook niet uit. Het is ook geen aandoening, idd een karakterstructuur. Maar het heeft voor mij veel verklaard, net als Liza had ik ook het idee dat de puzzelstukjes op zijn plek vielen. Het is prettig om precies beschreven te zien wat ik al jaren beleef maar niet onder woorden kan brengen. Ik zal proberen een aantal voorbeelden te geven.Misschien een beetje ingewikkeld uitgelegd, maar ik doe mijn best:

- Het idee dat 'alle informatie ongefilterd binnen komt' heeft mij geholpen te accepteren dat ik moe word van werken, verjaardagen en verhalen van anderen. Op dat moment niet zozeer en ik kan er echt wel tegen, maar de grens van 'vol=vol' is eerder bereikt.
Zo werk ik parttime en heb ik de rest van de tijd nodig om mijn hoofd weer leeg te maken, mijn lichaam op te laden en genoeg energie te vinden voor de rest van de week.
Het heeft mij geholpen inzicht te krijgen dat het voor mij nu eenmaal zo werkt (dat mijn hoofd nu eenmaal eerder vol zit, omdat de ' filter' niet goed werkt) en dat ik geen 'loser' ben ofzo.

- Het idee dat ik dingen in mijn omgeving 'teveel aantrek' heeft mij ook geholpen om om te gaan met informatie die ik krijg over de ziekten, moeilijkheden, zorgen e.d van anderen. Ik weet nu dat ik af en toe bewust afstand moet nemen (naar mijn kamer gaan als de toestand van jan en alleman beneden besproken wordt).

- Het feit HSP te 'zijn' heeft mij ook geholpen te accepteren dat ik niet de opleiding heb kunnen afmaken die ik qua intelligentie makkelijk aan kon. Het gaf een gevoel van falen te moeten stoppen, maar nu weet ik dat het niet alleen de intelligentie is die je nodig hebt, maar ook de energie. En die ontbrak, omdat het leven mij al genoeg energie kost.

- Het is ook een gave; ik voel soms dingen van anderen feilloos aan.

- Ook eenvoudige dingen: ik word altijd onrustig en naar van het geluid van de stofzuiger. Het helpt mij te weten dat ik ' gewoon wat overgevoelig ben voor prikkels'

Overigens vertel ik het zelden aan iemand dat ik een HSP'er zou zijn, daar ben ik uiterst voorzichtig mee.

[NdW]

@ Liza: je beschrijft, dat er steeds meer puzzelstukjes op hun plaats vallen.. Dat begrijp ik niet. Hoezo vallen er puzzelstukjes op hun plaats? Heeft het idee 'HSP' jou dan veranderd? Heeft het je gedrag beinvloed? iets anders...?

elvira

Ik denk gewoon het feit dat je weet wat je hebt. Het is een eyeopener. Daarnaast kun je tips krijgen, zodat het voor jezelf leuk blijft.

[elvira (gast)]

Tja, precies dat hoor ik van mijn clienten ook altijd. Toch blijft het raar, dat mensen hun karakter/gedrag/aandoening beter kunnen accepteren, wanneer ze weten 'wat ze hebben'.

@Heidebloem: wat je beschrijft, hoor ik ook vaker. Dat mensen die zeggen HSP te zijn, omdat ze sneller vermoeid raken, overprikkeld zijn, meer afstand/tijd voor ontspanning nemen ... toch vraag ik me af of dat de enige manier is om daar mee om te gaan.

Ontspanningsmethoden (sport, yoga, noem maar op) zijn natuurlijk altijd goed, maar ik vraag me gewoon af of, in aanvulling daarop, een goede anti-stress-training oid niet beter zou helpen.
Als therapeut vraag ik me gewoon altijd af: waar komt die beschreven hooggevoeligheid vandaan? Het is natuurlijk onderdeel van je karakter, maar ook (in mijn opinie) deels gevormd door je omgeving, je jeugd, etc.
dus zou ik vragen: wat zou je er, naast accepteren, nog meer aan kunnen doen? (meer actieve methoden ipv passieve, zeg maar)

groetjes, elvira

[liza]

@ Liza: je beschrijft, dat er steeds meer puzzelstukjes op hun plaats vallen.. Dat begrijp ik niet. Hoezo vallen er puzzelstukjes op hun plaats? Heeft het idee 'HSP' jou dan veranderd? Heeft het je gedrag beinvloed? iets anders...?

elvira

Ik denk gewoon het feit dat je weet wat je hebt. Het is een eyeopener. Daarnaast kun je tips krijgen, zodat het voor jezelf leuk blijft.

Als kind was ik bijvoorbeeld heel bang van een muziekcorps... nu snap ik dus dat er te veel prikkels komen en ik dacht dat het oorlog werd.. als kind hoefde ik maar het woord oorlog te zien in de krant en ging weer huilen

Ook mijn ziekenhuis opnames hebben die ingehakt in mijn leven en de verschillende operatie's.

Nu snap ik waarom ik zo bang was...
nu begrijp ik dat ik ook geen harde muziek kan draaien...
dat ik overprikkeld raak en ineens ontzettend moe kan zijn.
Je voelt haarfijn aan...wanneer je ergens binnenloopt... of de sfeer daar goed is of gespannen.

Ik heb zelfs een keer meegemaakt dat er bij de overburen een bedrijf de schoorsteen gedaan werd. Die man klom op het dak..... wat ik al eng vind.. Ik zei tegen mijn zus... je hoort eigenlijk nooit dat die mensen weleens vallen.... Je raad het nooit... ik had het nog niet gezegd en ik zie die man van het dak af vallen.... Het eerste wat ik dacht.. o nee die leeft niet meer, maar gelukkig viel het mee. Ik heb dat beeld weken op mijn netvlies gehad... afschuwelijk. Zo zijn er wel meer dingen die ik aanvoel en dan ook echt uitkomen, maar ik zeg het niet altijd, want zelf ben ik daar niet zo heel blij mee dat is dat heb.

[Heidebloem]

@ Elvira,

Tuuurlijk is accepteren lang niet het enige/eerste wat ik 'eraan' doe!

Het is juist het laatste wat ik eraan doe!

Na de meest mogelijke methoden, therapieen, weet ik het wat al niet, geeft dit me tenminste rust en handvatten om door te gaan en mijn leven zo goed mogelijk in te delen.

Het is echt niet zo dat ik moe was, van HSP hoorde en hup, een naampje en hup geaccepteerd!
Daar hoort een lang verhaal bij

Mocht je meer willen weten; pb dan ff.

[elvira (gast)]

@Heidebloem: nee, natuurlijk is acceptatie een proces. Het spijt me als ik de indruk heb gewekt dat dat zo simpel is...
Wat ik bedoel is, dat mensen hun aandoening/gedrag/karakter (of hoe je het ook wilt noemen, in dit geval) BETER kunnen accepteren als er een diagnose is, of ze het gevoel hebben dat er meer mensen met deze verschijnselen zijn.... en dat dat gegeven eigenlijk vreemd is.
Want zeg nou zelf: in hoeverre helpt het nou echt, te weten wat je hebt, als er geen duidelijke behandelmethodes/therapieen/oplossingen zijn?
Ik hoop dat ik me nu wat duidelijker heb uitgedrukt,
groetjes, elvira

[Heidebloem]

ah, het wordt me duidelijk!

Weet niet of het echt aan zo'n diagnose ligt of je het beter kunt accepteren. Voor mij hoeft de diagnose HSP niet zo nodig gesteld te worden. Het is gewoon prettig als je je herkent in iets en eindelijk onder woorden kunt brengen (voor jezelf) wat je hebt/hoe je bent.
En over het ontbreken van behandelmethodes: soms is het accepteren dat het nu eenmaal zo is een goede behandeling

Soms zijn er gewoon van die dingen waar je eerst geen vinger op kunt leggen.

Ter illustratie: al jaren heb ik regelmatig het gevoel dat als ik met mijn ogen draai er iets geks in mijn hoofd gebeurd, dat ik iets voel. Dat klinkt hartstikke vaag, ik heb het ook nooit tegen de huisarts gezegd ofzo. Nu hoorde ik laatst van mijn vader dat hij dat ook heeft, het wel gemeld heeft aan de huisarts en het een bekende bijwerking blijkt te zijn van een medicijn wat wij allebei gebruiken.
Aan die bijwerking is niets te doen, behalve dan stoppen met de medicatie, maar dat is helaas geen optie. Dus geen behandelmethode.
Maar toch is het prettig om het te herkennen, eindelijk te kunnen benoemen. Als ik het nu voel denk ik: 'o ja' en dan laat ik het verder zo.

[Mortlach]

- Het idee dat 'alle informatie ongefilterd binnen komt' heeft mij geholpen te accepteren dat ik moe word van werken, verjaardagen en verhalen van anderen. Op dat moment niet zozeer en ik kan er echt wel tegen, maar de grens van 'vol=vol' is eerder bereikt.

Heel herkenbaar. Na twee uur voel ik me mezelf helemaal terugtrekken en merk dat ik het echt helemaal heb gehad.

- Ook eenvoudige dingen: ik word altijd onrustig en naar van het geluid van de stofzuiger. Het helpt mij te weten dat ik ' gewoon wat overgevoelig ben voor prikkels'

Geluid is sowieso altijd erg lastig. Ik heb vaak dat geluid "niet klopt" en daar wordt ik heel snel heel erg kriegel van. Voorbeeldje. Mijn ouders hebben de tv aangesloten op de stereo installatie. Alleen staan allebei de luidsprekers aan één kan van de tv. En als het geluid over de speakers gaat zie je dus voor he iemand het nieuws lezen, maar de stem komt van rechts. Gelukkig heb ik ze kunnen overtuigen dat niet meer te doen.

[Heidebloem]

Geluid is sowieso altijd erg lastig. Ik heb vaak dat geluid "niet klopt" en daar wordt ik heel snel heel erg kriegel van. Voorbeeldje. Mijn ouders hebben de tv aangesloten op de stereo installatie. Alleen staan allebei de luidsprekers aan één kan van de tv. En als het geluid over de speakers gaat zie je dus voor he iemand het nieuws lezen, maar de stem komt van rechts. Gelukkig heb ik ze kunnen overtuigen dat niet meer te doen.

Hahah, herkenbaar ja, zou ik ok kriegel van worden.

[Ixus]

sinds enige tijd ben ik erachter dat ik hoog sensitief ben.
in t kort uitgelegd betekent dat ik alle prikkels van buiten binnenkrijg, net als ieder ander, maar wat ik er mee doe is anders. ik probeer ook op alle prikkels te reageren op de een of andere manier. daardoor overvoer ik mezelf vaak en wordt ik overprikkeld. ook voel ik goed aan wat er bijvoorbeeld in mijn omgeving gebeurt of hoe andere mensen zich voelen.
ook ben ik extreem gevoelig voor dingen als alcohol en cafeine, omdat ze mijn hoofd overvoeren. ik kan echt heel extreem druk worden als ik teveel cola op heb. en ik ben extreem gevoelig voor pijn. ik voel elk speldeprikje, elke naad in mijn panties. (heb 1 merk die goed zitten, maar oh als ik eens andere aanheb...) je kan mij heel snel aan het schrikken maken. javaca prikt me nog wel eens in mijn zij en dan zit ik echt met mijn kop in het plafond. en als ik een hele drukke dag heb gehad dan wil ik alleen maar in mijn bed kruipen en mijn hoofd onder de dekens houden. vroeger toen ik thuis woonde ging het daarom nog wel eens mis.

het is soms best lastig om anders te zijn. gewoon omdat mensen mijn reactie niet snappen. als ik overprikkeld raak dan kan ik echt even een potje gaan zitten janken. maar dat mag schijnbaar niet als je 22 bent. mensen snappen niet waarom ik bepaalde dingen vermijd. ik wil dolgraag een keer naar het flevofestival, maar alleen de gedacht aan al die mensen maakt me van tevoren al moe.

ik wil zo veel, maar soms zorgt mijn hsp ervoor dat ik niet meer kan. laatst heb ik een heel weekend gehuild, gewoon uit vermoeidheid en stress. javaca wist niet meer wat hij met me aanmoest. de tranen bleven maar komen.

soms dan zou ik willen dat ik normaal was, dat ik niet elke dag op mijn tenen hoefde te lopen, maar aan de andere kant weet ik ook dat ik zp geschapen ben met een reden. god heeft me zo gemaakt.

ik wil graag weten of hier nog meer mensen zijn die zich hierin herkennen. want het is vaak zo moeilijk om christenen te vinden die hoog sensitief zijn.

bedankt, groetjes esra

Hey

Met even een opmerking c.q. vraag. Ik heb alle reactie,s ( hield dat 4 pagina,s vol ) dus niet gelezen en heb deze vragen c.q. opmerkingen die dus wellicht eerder gesteld zijn ...

Hoog Sensitief ( iemand opperde dat het een gepimpte term voor adhd zou zijn ) valt dat in de psychiatrie niet onder emotieregulatie-stoornissen ? Klinkt al wat minder leuk, maar in de volksmond nog even iets negatiever, de borderline persoonlijksheids stoornis.

Als ik mis zit kun je mij dan uitleggen wat het verschil is tussen Hoog Sensitief ( een term die vooral onder Christenen gebezigd wordt ) en de benaming van wat heet te zijn in de wetenschap hede ten dage als emotitie - regulatiestoornis ?

Is het niet een geschiktere benaming voor een afwijking die eigenlijk op hetzelfde neerkomt, het worstelen met uitersten van gevoelens / emotie,s door welke oorzaak ( fysiologisch of psychologisch ) dan ook ?

Ixus