Alleenstaand het hoofd boven water kunnen houden

[ajl]

Toch een beetje proberen los te gaan laten. Het is maar geld he. Je hebt het nodig om te kunnen eten en wonen en zo maar verder maakt het niet gelukkig als je er meer van op je rekening hebt staan of zo. Sterker nog, als je er teveel van gaat houden kan het je juist ongelukkig maken. Maak je er niet teveel zorgen over, God zorgt voor ons. Niet onze spaarrekening.

Enerzijds is dat waar, anderzijds zie ik in mijn nabije omgeving wat het doet met een mens als je elke maand geldzorgen hebt. Geld maakt in dat opzicht wel degelijk gelukkiger.

[ajl]

Ja het kost wel wat (2x 75 plus 2x 39 hier) maar dan kan je voor dat geld wel in een jaar naar Nemo, Spoorwegmuseum, Aviodrome, Naturalis, Rijksmuseum enz. Allemaal
musea waar je anders flink voor betaalt, ook tussen de 15 en 20 euro per kind. Na 2 musea betaalt de kaart zich al uit dan. En die musea zijn leuk, leerzaam, goed voor de ontwikeling en culturele vormimg. We gaan het vast geen jaren doen maar ik heb er zeker geen spijt van. Maar als je het totaal niet breed hebt is het inderdaad wel heel veel geld.

Klopt en dan tik je toch zomaar als gezin €300,00 af. Wij hebben deze nu 2x een jaar gehad , maar ik vraag mij af of we het nog een keer gaan doen.

[Gruezi]

.

[Marnix]

Klopt en dan tik je toch zomaar als gezin €300,00 af. Wij hebben deze nu 2x een jaar gehad , maar ik vraag mij af of we het nog een keer gaan doen.

Ja het is een investering, die zichzelf terugbetaalt als je voldoende musea bezoekt. En die de drempel om dat te doen ook wel flink verlaagt. Maar je moet inderdaad wel eenmalig flink betalen. Aan de andere kant wat je dan voor dat geld een jaar lang kan doen is wel weer heel veel.

Enerzijds is dat waar, anderzijds zie ik in mijn nabije omgeving wat het doet met een mens als je elke maand geldzorgen hebt. Geld maakt in dat opzicht wel degelijk gelukkiger.

Klopt, er is zeker een ondergrens. Ik bedoel meer wat de houding het beste kan zijn als je genoeg hebt om van te leven. Zoveel mensen hebben genoeg geld om zich geen zorgen te hoeven maken maar maken zich er toch nog zo druk om....

[Marnix]

Het is zeker maar geld, en begrijp me niet verkeerd, ik ben niet voorzichtig omdat ik perse een X bedrag op mijn spaarrekening wil hebben, of als ik het bedrag op de spaarrekening zie, daar gelukkig van word, en er meer van wil. In dat opzicht hou ik helemaal niet van geld. Ik geef jaarlijks juist veel geld weg. Het is maar geld en ik heb meer dan genoeg, en ik geef echt niet om rijkdom of dure spullen. Wij hebben niet eens een auto bijvoorbeeld, omdat we het makkelijk zonder kunnen, en als het echt handig is dan huren er eentje voor een dag of zo.

Het gaat meer om de afweging in mijn hoofd die er sinds kind in zit en waar ik maar niet overheen lijk te komen. Ik heb bijvoorbeeld destijds een mountainbike gekocht die ik echt al heel lang graag wilde. Ik ga het bedrag maar niet noemen maar toen ik het ding eenmaal, na weken afweging, gekocht had, voelde ik me toch een beetje beschaamd in de trant van 'dat had best wat minder gekund'. Daar kwam ik, net zoals met alle andere grote aankopen, echt wel overheen en ik geniet er volop van, maar het is meer dat ik nog steeds even een moment heb van 'nou nou, moet dan nou'. Zoiets. Ik hoop dat het duidelijk is

Ja, het calvinisme cq. de Hollandsche zuinigheid zit soms diep in de genen. Maar als je dat (en dat je genoeg hebt) een beetje kan relativeren kan je dit soort uitgaven misschien ook wat meer relativeren. Ik herken wat je schrijft wel maar denk tegenwoordig wel steeds meer: Ach, in hoeverre ga ik het geld echt missen, het is een aankoop waar je jaren veel plezier van gaan hebben, dus niet te lang over nadenken, gewoon uitgeven en door.

[Lalage]

Ik herken wat Gruezi zegt. Als je lang zuinig hebt moeten leven, dan blijft dat bedachtzame erin zitten. Al kan ik inmiddels best goed geld uitgeven en daarvan genieten.

Dat je naar je inkomen gaat leven is deels waar, deels niet. Ik vind het bijvoorbeeld erg prettig om een klein huis te hebben en geen tuin, geen auto en geen kinderen. Dat scheelt een hoop tijd die ik dan mooi kan besteden aan wandelen en boeken lezen enzo. En geld dat je over hebt, kan je ook nog weggeven aan wie het minder heeft via de kerk en goede doelen.

De topicstarter is al lang gevlogen, dat vind ik wel jammer.

[StillAwake]

-

[Lalage]

Klopt allemaal. Toch denk ik dat een stapje terug makkelijker te maken is als je in je jeugd hebt geleerd om beheerst met geld om te gaan. En ik heb de indruk dat niet alle jongeren dat leren. Vroeger trouwens ook al niet.

[ajl]

Ik ben het hierin wel met lalage eens. Wij hebben ook in ons werkende leven wel eens een forse stap terug moeten doen. Dit kwam door verandering van werkgever en hele hoge kosten kinderopvang ( netto kosten hiervan waren hoger dan mijn nettoloon). Toen bleek dat wij met heel weinig net zo gelukkig konden zijn. Dagjes uit werden wandelingen in de natuur met eten en drinken mee en alle boodschappen bij de Lidl. ( toen de Lidl nog echt goedkoper was). Datzelfde proberen wij onze kinderen ook mee te geven

[StillAwake]

-

[meribel]

Mooi als God je veel inkomen geeft. Zou dat betekenen dat je ook veel weg mag geven. Hoe meer geld hoe meer verantwoordelijk je krijgt van hem




Mbt eerder dat iedereen vooral veel moet sparen voor later. We zijn het als mens geneigd (niet iedereen maar veel wel). En maar plannen maken, als ik nu heeel veel spaar voor mezelf dan kan ik stoppen met werken als ik 55 ben
Het doet denken aan een gelijkenis van Jezus vinden jullie niet? Blijkbaar was die neiging er toen ook al.

[StillAwake]

-

[Marnix]

Dat klopt zeker. Ik heb dat wel geleerd, maar merk wel dat ik steeds makkelijker wordt in het uitgeven van grote bedragen.
Zeker nu er geen grote hypotheek meer is en we in principe alle vaste lasten van het salaris van mijn vrouw kunnen doen is er ineens heel erg veel geld over.
En dan ga je ineens andere keuzes maken. Nu mijn inkomen niet meer strikt noodzakelijk is ben ik voor mijzelf begonnen, omdat ik mijn uurtarief dan hoger kan maken.
Het is heel bizar, en ik vind het ergens genant, maar het besef dat je echt niet meer op geld hoeft te letten resulteert erin dat je een hoger uurtarief kunt vragen, meer uren gaat maken omdat je nu eenmaal zelfstandige bent.

Terwijl de logische keuze had moeten zijn om te minderen met werk, en wellicht op mijn 50e van mijn pensioen te gaan genieten.

Geld werkt ergens heel verslavend blijkbaar.

Of werk. Zeker als zelfstandige die zijn werk leuk vindt. Bij een baas werk je doorgaans max een uur of 40 en dan mag / moet je weer naar huis, als je teveel overuren maakt trekt hij op een gegeven moment aan de bel (want dan kan je opeens maanden vrijnemen) maar meestal doe je dat zelf want als je ze moet laten uitbetalen is dat niet gunstig. Maar als je je eigen baas bent gaat niemand dat voor je doen. Maar kan je tegen bepaalde dingen geen nee zeggen als je genoeg geld hebt? Je woont in een prachtige regio in een schitterend land, waarom zou je zoveel werken als dat helemaal niet nodig is? De keuze om minder te werken en meer te genieten is uiteindelijk toch aan jezelf.

[Marnix]

Het gekke is dat we bij alle stappen die we gezet hebben eigenlijk alle keren een stap omhoog hebben gezet.
En dat maakt dat ik neit zo goed weet of ik een stap terug makkelijk zou kunnen hebben.

En het klinkt heel luxe om financieel onafhankelijk te zijn, ik merk dat ik het wel lastig vindt om daarin mijn kinderen de juiste dingen mee te geven.
Wat dat betreft vindt ik het bepalen van de hoogte van een zakgeldtarief erg lastig.

Je ziet dat nog wel bij topsporters, acteurs enz die heel veel hebben verdiend en na hun carrière niet meer terug kunnen naar hun oude leefniveau en dan financiele problemen krijgen.

[StillAwake]

-