Moeite met 'geen kinderwens'

[Kapoentje92]

Bedankt voor al jullie reacties! Ik ga maar niet reageren op de hele anti-conceptie of niet discussie, daar ging mijn vraag ook niet echt over. Wat ik vooral zoek, is herkenning. Niet persé een advies in de een of andere richting, een afstraffing of een oordeel over mijn huwelijk. Laat ik duidelijk zijn: ons huwelijk is fantastisch, we zijn erg gelukkig met elkaar en hebben geen strijd om het onderwerp kinderen. Er is een verschil in denken, maar dat zorgt niet voor ruzies of crises. Gelukkig maar, volgens mij moet je binnen een huwelijk gewoon normaal met elkaar kunnen praten over allerlei onderwerpen, ook als het gaat om (het ontbreken van) een kinderwens. Begrijp me goed, er zijn hier twee partijen die hier verdriet van hebben. Mijn man natuurlijk, maar ook ik. Ik zou graag een kinderwens hebben en het doet mij verdriet dat ik hierin mijn man niet kan geven wat hij graag zou willen.

Wat betreft alle bijbelse liefdevolle adviezen om dit voor te leggen aan God: hartelijk bedankt! Dit is zeker iets wat ik dagelijks bij de Heere neerleg, maar zoals iemand terecht al opmerkte: er komt niet een briefje uit de hemel vallen Misschien wordt het later duidelijk, misschien heeft God een andere taak voor mij weggelegd in dit leven.

Ik begrijp alle reacties van ouders die inmiddels dolgelukkig zijn met hun kinderen heel goed. Maar ik ben geen ouder, heb geen kinderen en het is misschien makkelijker praten 'achteraf' dan wanneer je ervoor staat.

Wat ik wel opmerk, is dat er toch een soort taboe op dit onderwerp rust. Sowieso, in het algemeen, is het 'niet willen van kinderen' een beetje gek, heb ik het idee. Alsof je een hekel hebt aan kinderen en egoïstisch alleen maar met jezelf bezig bent. In refokringen is dat al helemaal iets dat niet besproken wordt. Misschien ligt het ook aan het verwachtingspatroon dat er in onze gezindte heerst. Ik merk dat mensen ons niet durven vragen of wij misschien geen kinderen kunnen krijgen, maar wel heel terloops iets laten vallen in een gesprek en dan kijken hoe je daarop reageert. Bijvoorbeeld: bij ons duurde het ook een jaar hoor, voordat we zwanger waren. Maar ja
Misschien moet ik het ook meer loslaten en me er niet zo druk om maken dat ik dat hele moederinstinct mis en geen kinderen wil.

[Kapoentje92]

maar hoe zit het met jullie trouwbeloften aan elkaar? Dat je man en jij als drie eenheid in dit leven staan
Zijn dit soort zaken eenzijdige besisslingen?

Ik begrijp niet helemaal wat je hiermee bedoelt.. Ik heb mijn man niet beloofd om kinderen met hem te krijgen volgens mij, wel om hem een steun en toeverlaat te zijn. Wat dat betreft vind ik het huwelijksformulier zoals dat in onze kerk gebruikt wordt, ook niet echt ideaal. Daarin wordt gezegd dat de kinderen 'die zij krijgen zullen' opgevoed moeten worden tot Gods eer. Volgens mij is het huwelijk niet in eerste instantie bedoelt om kinderen voort te brengen, maar om samen door het leven te gaan. En wie zegt dat elk stel dat op de knielbank ligt ook daadwerkelijk kinderen kán krijgen? Ik begrijp de strekking van het formulier wel, maar zoals het er staat en vaak geinterpreteerd wordt, krijg ik er een beetje de kriebels van

Er is geen beslissing genomen trouwens. Ik heb geen kinderwens, hij wel. Zo ligt het nu eenmaal. Als het andersom zou zijn, zou ik denk ik mijn man niet willen dwingen om toch kinderen te krijgen tegen zijn wil. Ik worstel hier nu al ruim een jaar mee een aangezien het een redelijk onbespreekbaar onderwerp is in onze omgeving, heb ik het maar hier gepost

[naamloos]

En jij kunt willen denken dat je het zelf in de hand hebt, of je wel of geen kinderen krijgt, dat mag je denken.
Ik heb geleerd, dat God dat beslist, wat de mens er ook voor of tegen doet.

Ik zeg niet dat mensen gewoon die middelen moeten gebruiken en als God het wil, dan komt het toch wel
Ik vind juist dat ze niks moeten gebruiken en als God het wil, dan komt het wel.

Ik vind het juist triest om te zien, hoe weinig vertrouwen er in God is en de mens zelf alles in de hand wil hebben. Er is zelfs een vrouw zwanger geworden zonder baarmoeder. En die heeft gewoon een gezond kind op de wereld gezet
Mijn moeder mocht na mij geen kinderen meer krijgen, omdat haar lichaam dat niet aan kon. Daar heeft ze niks voor gedaan of gelaten, het kwam gewoon niet meer, omdat God dat beslist heeft

Nou sorry hoor, maar dit is net zo'n theorie als ''wanneer ik uitverkoren ben kom ik er toch wel, dus ik hoef de middelen niet te gebruiken''.
kSnap trouwens niet waarom je niet wilt dat mensen anticonceptie middelen gebruiken als het resultaat (volgens jou) toch geen bal uitmaakt.
Ik lees je reacties vaak met instemming maar deze keer totaal niet!

Begrijp me goed, er zijn hier twee partijen die hier verdriet van hebben. Mijn man natuurlijk, maar ook ik. Ik zou graag een kinderwens hebben en het doet mij verdriet dat ik hierin mijn man niet kan geven wat hij graag zou willen.

Verdriet lijkt me een goed woord hiervoor, schuldig en-of egoïstisch beslist niet.
Je kunt niet naar eigen believen verlangens in je hart kweken. Je hebt jezelf niet gemaakt!
Beter is om maar gewoon eerlijk en nuchter de zaken te bespreken. Jammer dat er een taboe op dit onderwerp schijnt te rusten.

Inderdaad hoor je vaak ervaringen als 'kinderen hoefde voor mij niet zo, maar nu ik ze eenmaal heb wowwww!!!!'
Niet om je te ontmoedigen hoor maar voor de balans: het verhaal hoor je ook andersom. (ws wel minder, want zoiets komt niet makkelijk uit je mond omdat de meeste ouders ondanks alles toch onnoemelijk veel van hun kinderen houden. En dan heb je met dubbele gevoelens te maken)

[meribel]

@kapoentje,

ik reageer enkel op basis van een OP.

[/Het krijgen van kinderen was voor mij logisch, maar dat hoefde niet meteen zodra de trouwakte ondertekend was. Tot ik mij na een x aantal jaar af begon te vragen: wil ik wel kinderen? Iets dat mijn man niet zo grappig vond, aangezien hij - zeker weten - graag kinderen wil. Ik ben tot de conclusie gekomen dat ik geen kinderwens heb

kwam op mij over alsof het nogal rauw op zijn dak viel.


ALs dat niet het geval is en er geen crisis is, mijn excuses.



Betreft wel of geen kinderwens; ieder zijn ding. Lijkt me vooral belangrijk dat je samen op één lijn zit voor je trouwt ( daarom hebben we er ook over gesproken toen ) , en lijkt me moeilijk als halverwege je wens veranderd.

Betreft taboe; ik ben er een keer in een gesprek achter gekomen dat er overtuiging is dat het krijgen van kinderen ook een onderdeel is van het bouwen aan Gods Kerk.
De kerk waar ik in zit daar was die gedachte vroeger ook sterk maar is inmiddels achterhaald,
wellicht in de refo gemeente heerst die opvatting nog steeds.

[Chaya]

Wat ik wel opmerk, is dat er toch een soort taboe op dit onderwerp rust. Sowieso, in het algemeen, is het 'niet willen van kinderen' een beetje gek, heb ik het idee. Alsof je een hekel hebt aan kinderen en egoïstisch alleen maar met jezelf bezig bent. In refokringen is dat al helemaal iets dat niet besproken wordt.

Een taboe, maar niet anders dan een 44 jarige vrouw die dacht dat haar gezin nu kompleet was en bemerkt dat ze (waarschijnlijk) zwanger is en daar helemaal niet blij mee kan zijn, omdat ze zo moe is en het jongste kind nu naar school is en eindelijk tijd voor zichzelf of een baan dacht te hebben.
Of dat een zwangere vrouw zo uitkijkt naar een dochter en het toch (weer) een jongen is, teleurstelling hierover uiten is dan ongepast en ondankbaar, want het kind is toch gezond?

Je kunt niet naar eigen believen verlangens in je hart kweken. Je hebt jezelf niet gemaakt!

Hiermee leg je dus de schuld bij God.
Gevoelens en verlangens worden niet alleen aangeboren, die veranderen ook in de loop van het leven door allerlei ervaringen en gebeurtenissen.

Ik begrijp niet helemaal wat je hiermee bedoelt.. Ik heb mijn man niet beloofd om kinderen met hem te krijgen volgens mij, wel om hem een steun en toeverlaat te zijn. Wat dat betreft vind ik het huwelijksformulier zoals dat in onze kerk gebruikt wordt, ook niet echt ideaal.

Ik zag dat in 2008 ook een topic geopend was, misschien heb je nog iets aan deze reacties?
forum.refoweb.nl/viewtopic.php?t=22171

Dit is de eerste reactie van t.s.:
Dit topic is bedoeld voor mensen die willen praten over de andere kant van de kinderwens. Die een gezin stichten niet als vanzelfsprekend ervaren om wat voor redenen dan ook. Of gewoon enorm twijfelen. En omdat het vaak zo onbespreekbaar is, vooral in de reformatorische gezindte.
Terwijl dit toch echt wel voorkomt! Hoe ga je er dan mee om?

[Marnix]

Bedankt voor al jullie reacties! Ik ga maar niet reageren op de hele anti-conceptie of niet discussie, daar ging mijn vraag ook niet echt over. Wat ik vooral zoek, is herkenning. Niet persé een advies in de een of andere richting, een afstraffing of een oordeel over mijn huwelijk. Laat ik duidelijk zijn: ons huwelijk is fantastisch, we zijn erg gelukkig met elkaar en hebben geen strijd om het onderwerp kinderen. Er is een verschil in denken, maar dat zorgt niet voor ruzies of crises. Gelukkig maar, volgens mij moet je binnen een huwelijk gewoon normaal met elkaar kunnen praten over allerlei onderwerpen, ook als het gaat om (het ontbreken van) een kinderwens. Begrijp me goed, er zijn hier twee partijen die hier verdriet van hebben. Mijn man natuurlijk, maar ook ik. Ik zou graag een kinderwens hebben en het doet mij verdriet dat ik hierin mijn man niet kan geven wat hij graag zou willen.

Wat betreft alle bijbelse liefdevolle adviezen om dit voor te leggen aan God: hartelijk bedankt! Dit is zeker iets wat ik dagelijks bij de Heere neerleg, maar zoals iemand terecht al opmerkte: er komt niet een briefje uit de hemel vallen Misschien wordt het later duidelijk, misschien heeft God een andere taak voor mij weggelegd in dit leven.

Ik begrijp alle reacties van ouders die inmiddels dolgelukkig zijn met hun kinderen heel goed. Maar ik ben geen ouder, heb geen kinderen en het is misschien makkelijker praten 'achteraf' dan wanneer je ervoor staat.

Wat ik wel opmerk, is dat er toch een soort taboe op dit onderwerp rust. Sowieso, in het algemeen, is het 'niet willen van kinderen' een beetje gek, heb ik het idee. Alsof je een hekel hebt aan kinderen en egoïstisch alleen maar met jezelf bezig bent. In refokringen is dat al helemaal iets dat niet besproken wordt. Misschien ligt het ook aan het verwachtingspatroon dat er in onze gezindte heerst. Ik merk dat mensen ons niet durven vragen of wij misschien geen kinderen kunnen krijgen, maar wel heel terloops iets laten vallen in een gesprek en dan kijken hoe je daarop reageert. Bijvoorbeeld: bij ons duurde het ook een jaar hoor, voordat we zwanger waren. Maar ja
Misschien moet ik het ook meer loslaten en me er niet zo druk om maken dat ik dat hele moederinstinct mis en geen kinderen wil.

Dat bemoeien van anderen is inderdaad verschrikkelijk.

Maar nogmaals, dat je geen kinderwens hebt betekent natuurlijk niet direct dat je hierin je man niet kan geven wat hij wil. Daar moet je samen uit komen en zou het kunnen zijn dat als hij dat graag wil en jij niet, je er toch voor open gaat staan? Of is als hij ja zegt en jij nee, het volr jou per definitie nee?

En wat de voorbeelden betreft, je bent geen ouder en hebt geen kinderen maar ik ben ook ooit geen ouder geweest en heb geen kinderen gehad en anderen met mij dus wij weten wel hoe dat was maar ook hoe dat nu is, iets wat jij niet weet. Daarom wilde ik die ervaringen wel delen. Want ik merk dat mijn beeld van hoe het met kinderen zou zijn, anders was dan hoe het echt is, veel negatiever en zou dat bij jou ook zo kunnen zijn? En komt het misschien daardoor dat je geen kinderwens had? Ik had die ook niet echt maar ben achteraf dolblij dat ik er nu een heb gekregen. Zou dat misschien bij jou ook zo kunnen zijn? Dat het beeld dat je ervan hebt veel negatiever is dan dat het echt is? Want dan zou het jammer zijn als je nooit kinderen krijgt op basis van een verkeerd beeld terwijl je er in werkelijkheid misschien wel heel gelukkig van zou worden.

[naamloos]

Je kunt niet naar eigen believen verlangens in je hart kweken. Je hebt jezelf niet gemaakt!

Hiermee leg je dus de schuld bij God.
Gevoelens en verlangens worden niet alleen aangeboren, die veranderen ook in de loop van het leven door allerlei ervaringen en gebeurtenissen.

Schuld? Hoezo schuld? Waarom zou je je schuldig moeten voelen voor aangeboren verlangens, of gebrek aan verlangens?
Mee eens dat verlangens kunnen veranderen, door wat voor omstandigheden dan ook. Maar wat heeft dat met schuld te maken?

[Chaya]

Schuld? Hoezo schuld? Waarom zou je je schuldig moeten voelen voor aangeboren verlangens, of gebrek aan verlangens?
Mee eens dat verlangens kunnen veranderen, door wat voor omstandigheden dan ook. Maar wat heeft dat met schuld te maken?

Kijk nog eens wat je geschreven hebt:

Je hebt jezelf niet gemaakt!

Daarmee leg je de schuld bij God neer, want Hij heeft je gemaakt.
En is Hij dan ook niet in staat om dit verlangen in ons te leggen?
En daar mag je om bidden.

[naamloos]

Daarmee leg je de schuld bij God neer, want Hij heeft je gemaakt.
En is Hij dan ook niet in staat om dit verlangen in ons te leggen?
En daar mag je om bidden.

Ik leg helemaal geen schuld bij iemand, noch bij God noch bij de mens.
Als hij je heeft gemaakt zonder verlangen naar het moederschap, dan is dat gewoon zo. (ik zou niet weten waarom dat verkeerd zou zijn)
Natuurlijk kan God alsnog verlangen naar kinderen geven, en ik zou er zeker ook voor bidden als je als echtpaar daarin verschilt.
Maar als dat niet het gevali is zou ik niet weten waarom je voor iets zou moeten bidden waar geen enkele behoefte voor bestaat.

[Kapoentje92]

Maar nogmaals, dat je geen kinderwens hebt betekent natuurlijk niet direct dat je hierin je man niet kan geven wat hij wil. Daar moet je samen uit komen en zou het kunnen zijn dat als hij dat graag wil en jij niet, je er toch voor open gaat staan? Of is als hij ja zegt en jij nee, het volr jou per definitie nee?

Dat weet ik niet Wie weet als er meer tijd overheen gaat...

Zou dat misschien bij jou ook zo kunnen zijn? Dat het beeld dat je ervan hebt veel negatiever is dan dat het echt is? Want dan zou het jammer zijn als je nooit kinderen krijgt op basis van een verkeerd beeld terwijl je er in werkelijkheid misschien wel heel gelukkig van zou worden.

Terechte opmerking, dat zou ook best kunnen. Misschien is dit vooral wat ik in mijn omgeving zie. Vrienden die haast nooit meer af kunnen spreken, omdat ze met de kinderen zitten. Ouders die het zo druk hebben met hun gezin dat hun huwelijk eronder lijdt. Schreeuwende en jengelende kinderen in restaurants, waarbij je eigen eten koud is voor je daaraan toekomt Er speelt ook wel iets mee dat deze wereld gewoon erg rot in elkaar zit, ik daar zelf ook wel het een en ander van heb meegemaakt in mijn leven, wil je daar dan (nog meer) kinderen op zetten? Ook de enorme verantwoordelijkheid, niet alleen qua opvoeden, maar ook omdat je kind een ziel heeft en met God in het reine moet komen. Gigantisch...
Maar goed, wat je zegt: ik kan eigenlijk alleen negatieve kanten bedenken :p Misschien moet ik nodig op zoek naar mensen in mijn omgeving die het, mijns inziens dan, wel lukt om een eigen leven te hebben naast hun kinderen!

[Kapoentje92]

Natuurlijk kan God alsnog verlangen naar kinderen geven, en ik zou er zeker ook voor bidden als je als echtpaar daarin verschilt.
Maar als dat niet het gevali is zou ik niet weten waarom je voor iets zou moeten bidden waar geen enkele behoefte voor bestaat.

Hierin ben ik het toch niet helemaal met je eens. Ik denk dat ik hier zeker voor kan bidden dat dit verlangen wel ontstaat. Tot op heden is dat echter niet gebeurd, dus misschien is dit niet Gods bedoeling met mijn leven.

Maar, @Chaya, verlangens die er niet zijn, kun je niet 'maken'.. Net zo min als dat je verplicht verliefd kunt worden op iemand. Het is niet hetzelfde als het leren eten van bepaald voedsel. Bedankt trouwens voor je link naar de oude forum.

Het lijkt me dat, als ik mezelf 'dwing' om deze gevoelens te hebben, het 'nep' zou zijn. Als ik niet oprecht, vanuit een diep verlangen, een kind wil, is dat dan verstandig? Ik moet er niet aan denken..

[Johan100]

Vragenstelster/topicstartster wordt overspoelt met informatie. Men vervalt in een heftige discussie en vergeet dat het om kapoentjes vragen gaat? Kun je het allemaal nog verwerken, kapoentje?

[Kapoentje92]

@Johan100 haha ja hoor, ik filter eruit wat mij raakt en waar ik iets aan heb. Ik ga er vanuit dat iedereen het goed bedoelt met zijn/haar advies!

[Marnix]

Terechte opmerking, dat zou ook best kunnen. Misschien is dit vooral wat ik in mijn omgeving zie. Vrienden die haast nooit meer af kunnen spreken, omdat ze met de kinderen zitten. Ouders die het zo druk hebben met hun gezin dat hun huwelijk eronder lijdt. Schreeuwende en jengelende kinderen in restaurants, waarbij je eigen eten koud is voor je daaraan toekomt Er speelt ook wel iets mee dat deze wereld gewoon erg rot in elkaar zit, ik daar zelf ook wel het een en ander van heb meegemaakt in mijn leven, wil je daar dan (nog meer) kinderen op zetten? Ook de enorme verantwoordelijkheid, niet alleen qua opvoeden, maar ook omdat je kind een ziel heeft en met God in het reine moet komen. Gigantisch...
Maar goed, wat je zegt: ik kan eigenlijk alleen negatieve kanten bedenken :p Misschien moet ik nodig op zoek naar mensen in mijn omgeving die het, mijns inziens dan, wel lukt om een eigen leven te hebben naast hun kinderen!

Haha ja misschien wel. In sommige kringen draait het heel erg om de kinderen maar ik ken ook genoeg mensen die een voor jou en mij gezonde balans hebben tussen hun kinderen en zichzelf, zodat ze zelf ook nog een leven hebben. (niet dat die anderen dat niet hebben, ze zijn juist gelukkig als hun kind gelukkig is en zo, dat is gewoon een hele andere invalshoek). Maar geloof me, je kan prima kinderen hebben en zelf ook leuke dingen doen. Allereerst vind ik uit eten met kinderen sowieso nog niet zo'n ramp (kan nog komen ) maar je kan ook prima af en toe samen uit eten, zonder kinderen. Of andere leuke dingen doen zonder de kids. Die een dagje bij vrienden, kennissen, opa en oma of zo stallen. Doen wij ook wel regelmatig. En je bent natuurlijk met z'n tweeën dus je hoeft niet constant allebei thuis te zijn. Misschien ben je dat wel iets vaker maar ik vind dat ook wel weer leuk

En wat al die ellende betreft, je hebt gelijk. Maar aan de andere kant weten jullie in deze tijd blijkbaar toch prima te genieten, dus dan weet je ook heel goed dat het leven, ondanks verschrikkelijke dingen die gebeuren, toch ook heel mooi en de moeite waard is. En je weet dat God er is die zorgt. In dat vertrouwen mag je ook kinderen opvoeden. En daar wordt naast je relatie met elkaar, je relatie met God ook alleen maar sterker van!

[Johan100]

@Johan100 haha ja hoor, ik filter eruit wat mij raakt en waar ik iets aan heb. Ik ga er vanuit dat iedereen het goed bedoelt met zijn/haar advies!

Dat geloof ik ook zeker!