Gelovig en niet gelovig...

[nieuw_hier]

Goedemiddag,

Geen idee hoe ik dit verhaal eigenlijk moet beginnen. Laten we bij het begin beginnen. Ik ben inmiddels alweer 4 jaar enorm gelukkig samen met mijn vriendin. We wonen samen maar zijn nog niet getrouwd. We willen dit zeker wel en daarna ook kinderen,.

Ik ben zelf gelovig opgevoegd in de gereformeerde gemeente maar heb hier nooit heel veel mee gedaan. In de kerk eigenlijk nooit echt opgelet zegmaar…

Mijn vriendin is niet christelijk opgevoed en snapt er eigenlijk niet zoveel van. Wat ik helemaal snap als je er nog nooit wat mee te maken hebt gehad.

Zelf geloofde ik wel altijd maar deed hier kort door de bocht gezegd niet heel veel mee. Dit is nu al een aardige tijd veranderd. Maar daar wordt het nu net lastig. Ik weet dat ik zelf echt wel veranderd ben en anders tegen dingen aan kijk dan aan het begin van onze relatie.

Bijvoorbeeld de zondag is dan enorm lastig. Nu doen we eigenlijk niets meer wat naar mijn gevoel niet “mag”. Om er meer van te snappen lazen we eerst uit de Bijbel maar dat was nogal lastig om “koud” mee te beginnen. We kijken nu elke zondag een aflevering van de serie The Choosen en hebben een kinderbijbel.

Maar voor mij vriendin is dit natuurlijk wel heel lastig. Ineens niets meer kunnen op de zondag… En als de schoonfamilie een feestje heeft of uit eten gaat ineens niet meer komen opdagen kan natuurlijk ook niet.. En dan plukt Jezus op zondag koren en vertelt Paulus dat voor sommige mensen alle dagen gelijk zijn. Daar heb ik eigenlijk dan ook weet niets tegenin te brengen.

Om heel eerlijk te zijn vindt ik het lastig. Het voelt niet goed hoe ik nu leef. .. Maar ik snap ook de standpunten van mijn vriendin. Nooit meer even spontaan ergens een koffietje doen op zondag.. Daar heeft ze natuurlijk ook niet voor gekozen. Ik merk buiten de zondag om dat hoe ik nu leeft niet helemaal de bedoeling is.. Een tijdje terug in een gesprek noemde me vriendin me als grapje nog een extremist. 100% Als grap maar eigenlijk snap ik haar wel. Ik hou bizar veel van haar, buiten het geloof om is alles perfect.

Elke avond bidden we samen voordat we gaan slapen en vraag ik of het allemaal goed mag komen (met de uitleg erbij). Alleen wordt het gevoel steeds erger dat het zo eigenlijk echt niet goed is. Tot slapeloze nachten en drama dagen aan toe…

Ik praat hier wel over maar dan komen we wel tot een compromis. Bijvoorbeeld zondag niets doen, maar als het echt niet anders is wel met de familie op zondag mee als er iets gepland is en het niet anders in de planning past. Maar het is een drama. Waarschijnlijk loop ik er dan bij alsof er 3 bakstenen op me maag heb liggen. Dan heb ik het uitje ook gelijk "verpest" wat ik vanuit mijn vriendin heel goed kan snappen.

Daarnaast beweegt ze enorm mijn kant op en om eerlijk te zijn ik voor mijn gevoel veel minder. Maar dan komt ook gelijk het stemmetje in mijn hoofd dat het zwart/wit alles/niets is. Wel de Bijbel volgen of niet... Een compromis voelt daarom vanuit mijn kant niet te geven.

Kortom: Help .

[benefietdiner]

Lastig dilemma zit je in.
Je geweten veroordeelt je, je zit min of meer in gewetensnood.
Dat geweten is een ingeschapen geweten (zoals bij ieder mens) gevormd en opgevoed bij de Gereformeerde Gemeente.
Je zegt wel dat je niet goed opgelet en met de kerk niet veel gedaan hebt maar de kerk heeft toch wel wat met jou gedaan. Het lijk wel of je toch weer terug wil naar de grondbeginselen van de kerk.
Als ik dit juist heb zou ik je aan willen raden loop niet zo hard!
Weest liefde vol tot elkaar, je vriendin moet alles verwerken, zij is er niet bij opgevoed!
Ik wil de Gereformeerde Gemeente zeker niet veroordelen (ik ben er ook opgevoed) maar zij hebben wel wat regels en wetten waar je je strikt aan moet houden die soms ook wel wat overdreven zijn.
Daarom gaat naar een christelijke kerk bij jullie in de buurt, waar een kruis op staat , en leg dit voor aan bijvoorbeeld de predikant, ouderling of wie daar dan ook voor aangesteld is zodat ze jullie kunnen helpen om het dilemma op te lossen. Maar……. houd daar rekening mee, dat duurt echt jaren voordat jullie het over het godsdienstige eens zullen.
Sterkte met alles.

[Mortlach]

Bijvoorbeeld de zondag is dan enorm lastig. Nu doen we eigenlijk niets meer wat naar mijn gevoel niet “mag”. Om er meer van te snappen lazen we eerst uit de Bijbel maar dat was nogal lastig om “koud” mee te beginnen. We kijken nu elke zondag een aflevering van de serie The Choosen en hebben een kinderbijbel.

Maar voor mij vriendin is dit natuurlijk wel heel lastig. Ineens niets meer kunnen op de zondag… En als de schoonfamilie een feestje heeft of uit eten gaat ineens niet meer komen opdagen kan natuurlijk ook niet.. En dan plukt Jezus op zondag koren en vertelt Paulus dat voor sommige mensen alle dagen gelijk zijn. Daar heb ik eigenlijk dan ook weet niets tegenin te brengen.

Om heel eerlijk te zijn vindt ik het lastig. Het voelt niet goed hoe ik nu leef. .. Maar ik snap ook de standpunten van mijn vriendin. Nooit meer even spontaan ergens een koffietje doen op zondag.. Daar heeft ze natuurlijk ook niet voor gekozen. Ik merk buiten de zondag om dat hoe ik nu leeft niet helemaal de bedoeling is.. Een tijdje terug in een gesprek noemde me vriendin me als grapje nog een extremist. 100% Als grap maar eigenlijk snap ik haar wel. Ik hou bizar veel van haar, buiten het geloof om is alles perfect.

Verander je zondag alsjeblieft niet in een gevangenis, want dat kan toch toch niet de bedoeling zijn? Als zondag een rustdag is, en je komt tot rust als je tijd samen met je familie doorbrengt, met een etentje of koffie of wat dan ook, wat is het probleem dan precies?

Kijk, als je die familie-aangelegenheden nou boven je kerkgang zet, of als je op zondag totaal niet met je geloof bezig bent, dan kan ik me daar nog iets bij voorstellen. Maar na de dienst bij de familie aanwippen voor wat gezelligs, daar lijkt me niks mis mee. Het is toch van een totaal andere orde als op zondag even 12 uur aan je freelancebedrijfje werken ofzo.

Daarnaast beweegt ze enorm mijn kant op en om eerlijk te zijn ik voor mijn gevoel veel minder. Maar dan komt ook gelijk het stemmetje in mijn hoofd dat het zwart/wit alles/niets is. Wel de Bijbel volgen of niet... Een compromis voelt daarom vanuit mijn kant niet te geven.

Dit is wel een probleem en die "grap" die je partner maakte, die maakt ze natuurlijk ook niet in een vacuum. Een partnerschap vergt compromissen en als je die niet kunt of wilt maken, dan moet je daar eerlijk in zijn en de gevolgen onder ogen zien. Voordat zij dat doet.

Maar die zwart/wit-houding is niet behulpzaam. Als je naar de talloze verschillende christelijke stromingen kijkt, nu en door de eeuwen heen, dan moet je toch erkennen dat de invulling van het geloof eindeloos variabel is. Want al die mensen geloven/geloofden oprecht, ook al deden ze dingen anders dan jij denkt te moeten doen. Wees daar dus niet te star in; je hebt immers niet altijd gelijk en je moet de realiteit niet uit het oog verliezen.

En als je echt geen compromissen wilt sluiten, dan zul je op zoek moeten naar iemand die precies zo compromisloos wil leven als jij; waar je het altijd en over alles mee eens bent. Je zult zelf hoop ik ook wel begrijpen dat dat niet realistisch is.

Dus spreek om te beginnen af dat familiebezoek op zondag gewoon kan (na de kerkgang) en oefen dan om je daar niet schuldig over te voelen.

[Marnix]

Goedemiddag,

Geen idee hoe ik dit verhaal eigenlijk moet beginnen. Laten we bij het begin beginnen. Ik ben inmiddels alweer 4 jaar enorm gelukkig samen met mijn vriendin. We wonen samen maar zijn nog niet getrouwd. We willen dit zeker wel en daarna ook kinderen,.

Ik ben zelf gelovig opgevoegd in de gereformeerde gemeente maar heb hier nooit heel veel mee gedaan. In de kerk eigenlijk nooit echt opgelet zegmaar…

Mijn vriendin is niet christelijk opgevoed en snapt er eigenlijk niet zoveel van. Wat ik helemaal snap als je er nog nooit wat mee te maken hebt gehad.

Zelf geloofde ik wel altijd maar deed hier kort door de bocht gezegd niet heel veel mee. Dit is nu al een aardige tijd veranderd. Maar daar wordt het nu net lastig. Ik weet dat ik zelf echt wel veranderd ben en anders tegen dingen aan kijk dan aan het begin van onze relatie.

Bijvoorbeeld de zondag is dan enorm lastig. Nu doen we eigenlijk niets meer wat naar mijn gevoel niet “mag”. Om er meer van te snappen lazen we eerst uit de Bijbel maar dat was nogal lastig om “koud” mee te beginnen. We kijken nu elke zondag een aflevering van de serie The Choosen en hebben een kinderbijbel.

Maar voor mij vriendin is dit natuurlijk wel heel lastig. Ineens niets meer kunnen op de zondag… En als de schoonfamilie een feestje heeft of uit eten gaat ineens niet meer komen opdagen kan natuurlijk ook niet.. En dan plukt Jezus op zondag koren en vertelt Paulus dat voor sommige mensen alle dagen gelijk zijn. Daar heb ik eigenlijk dan ook weet niets tegenin te brengen.

Om heel eerlijk te zijn vindt ik het lastig. Het voelt niet goed hoe ik nu leef. .. Maar ik snap ook de standpunten van mijn vriendin. Nooit meer even spontaan ergens een koffietje doen op zondag.. Daar heeft ze natuurlijk ook niet voor gekozen. Ik merk buiten de zondag om dat hoe ik nu leeft niet helemaal de bedoeling is.. Een tijdje terug in een gesprek noemde me vriendin me als grapje nog een extremist. 100% Als grap maar eigenlijk snap ik haar wel. Ik hou bizar veel van haar, buiten het geloof om is alles perfect.

Elke avond bidden we samen voordat we gaan slapen en vraag ik of het allemaal goed mag komen (met de uitleg erbij). Alleen wordt het gevoel steeds erger dat het zo eigenlijk echt niet goed is. Tot slapeloze nachten en drama dagen aan toe…

Ik praat hier wel over maar dan komen we wel tot een compromis. Bijvoorbeeld zondag niets doen, maar als het echt niet anders is wel met de familie op zondag mee als er iets gepland is en het niet anders in de planning past. Maar het is een drama. Waarschijnlijk loop ik er dan bij alsof er 3 bakstenen op me maag heb liggen. Dan heb ik het uitje ook gelijk "verpest" wat ik vanuit mijn vriendin heel goed kan snappen.

Daarnaast beweegt ze enorm mijn kant op en om eerlijk te zijn ik voor mijn gevoel veel minder. Maar dan komt ook gelijk het stemmetje in mijn hoofd dat het zwart/wit alles/niets is. Wel de Bijbel volgen of niet... Een compromis voelt daarom vanuit mijn kant niet te geven.

Kortom: Help .

Volgens mij benoem je twee problemen:

1. Het verschil van visie binnen je relatie
2. Hoe je met de bepaalde regels omgaat.

Het eerste is natuurlijk afhankelijk van de interesse van je vriendin. Maar los van of ze ervoor open staat om zelf te gaan geloven is het denk ik wel goed als ze er wat meer over leert, al is het alleen maar om jou en je keuzes beter te begrijpen. Er zijn allerlei basiscursussen en basisboeken die dat uiteenzetten. Je zou eens samen ergens een Alpha-cursus kunnen gaan doen bijvoorbeeld, misschien wordt die niet in je eigen gemeente (nog steeds Gereformeerde Gemeente neem ik aan?) wordt gegeven maar anders zijn er vast andere plekken waar ze worden aangeboden.

Het tweede gaat over hoe je met regels omgaan en je opvoeding speelt duidelijk ook wel een rol in hoe je daarmee omgaat. Je haalt zelf al Jezus aan die aren plukt op de sabbat maar zo zijn er nog meer dingen over te vinden, als je daar objectief naar kijkt kan dat ook wel invloed hebben op je visie op de rustdag. De rustdag is er voor de mens en niet andersom. De rustdag is een zegen, geen dag om je allerlei beperkingen op te leggen. Zelfs niet over hoeveel kerkdiensten je moet bezoeken. De rustdag is uitstekend geschikt om spontaan een koffietje te doen met mensen goed en fijne gesprekken met ze te voeren, na de kerkdienst bijvoorbeeld. Of om samen een wandeling of een fietstocht in de natuur te maken. Ook op dat gebied zou een Alpha Cursus op een andere plek misschien wel goed voor je zijn, je ontmoet dan verschillende christenen uit allerlei hoeken, die hier anders naar kijken en mee omgaan en waarom, het kan helpen om de Bijbel met een andere bril te lezen als het gaat over dit soort onderwerpen.

En nog belangrijker, ik merk iets van angst en oordeel, over dat je je wel aan allerlei regeltjes moet houden om op die manier ervoor te zorgen dat het goed is tussen hou en God, dat Hij naar je kijkt en denkt: Die leeft toch wel keurig. Maar heb je dan wel begrepen wat het Evangelie echt inhoudt? Dat er in Hem geen oordeel is, dat jij genade niet moet verdienen door jou gedrag maar dat het offer van Jezus Christus onverdiend genade brengt? Jezus Christus brengt ware vrijheid, wat niet inhoudt dat je alles doet wat Hij verbiedt, integendeel. Maar wel dat je niet onder de vloek van de zonde en angst voor de straf hoeft te leven.

Laat dan niemand u blijven oordelen inzake eten en drinken of op het stuk van een feestdag, nieuwe maan of sabbat, dingen, die slechts een schaduw zijn van hetgeen komen moest, terwijl de werkelijkheid van Christus is.
(...)
Als u met Christus dood bent voor de machten van de wereld, waarom laat u zich dan geboden opleggen alsof u nog in de wereld leeft? ‘Niet aanraken! Niet proeven! Afblijven!’ – het zijn menselijke voorschriften en instructies over zaken die door het gebruik vergaan. Dat moet allemaal voor wijsheid doorgaan, maar het is zelfbedachte vroomheid, zelfvernedering en verachting van het lichaam; het heeft geen enkele waarde en dient alleen maar tot eigen bevrediging. (Kol 2)

[Lalage]

Ik sluit met aan bij wat hierboven is gezegd!

Waarom focus je zo op de zondag? Er zijn zoveel aspecten aan een gelovig leven en die gaat helemaal niet zo over regeltjes. Ik herken wel dat je het zwart-wit ziet als je jong bent of jong in het geloof, maar hoe ouder je wordt, hoe meer je de nuance zult zien. Tenminste, zo is het bij mij gegaan. Er zijn ook een heleboel christenen die er geen enkel probleem mee hebben om op zondag naar een koffiehuis te gaan of met de trein te reizen; daar zijn verschillende opvattingen over. Het is boeiend om erover te discussiëren, maar leg jezelf niet meteen allerlei beperkingen op.

Begin maar eens gewoon bij wat het christendom inhoudt. Bijbel lezen is een mooi begin. Je kunt ook eens luisteren naar 'Bidden onderweg' (een dagelijkse podcast) of bidden via http://www.gewijderuimte.org Online kan je naar verschillende kerkdiensten kijken, maar ik wil je aanmoedigen om ook eens ergens op zondag binnen te stappen en te kijken hoe het daar is. In de meeste kerken zul je hartelijk worden ontvangen. En als dat niet zo is, weet je meteen dat je daar niet wilt zijn Het kan wel een zoektocht zijn naar wat bij jou/jullie past, dus neem daar de tijd voor.

[nieuw_hier]

Bedankt voor de reacties! Duidelijk en eens met alles! Het loslatend van de regeltjes voelt alleen nog erg lastig maar zou toch moeten om het te laten werken ja… ik dacht en vond het een fijn idee om dan inderdaad naar een wat lossere kerk te gaan.Ik dacht wellicht 1 keer per maand samen. Helaas ziet ze dit echt niet zitten en wil ze dit niet. Het wordt echt een irritatie van haar omdat ik er al dagen mee zit en er echt niet uit kom. Helaas is dit idee hem dus ook niet geworden. En alleen naar de kerk voelt echt heel erg eenzaam om zo iets alleen te doen. Maar ik kan haar natuurlijk niet dwingen en snap ook dat ze het niet helemaal ziet zitten. Ben er 24/7 mee bezig afgelopen dagen en heb het er bizar lastig mee. Zelfs werken gaat amper meer door de continue gedachtes.

[Marnix]

Bedankt voor de reacties! Duidelijk en eens met alles! Het loslatend van de regeltjes voelt alleen nog erg lastig maar zou toch moeten om het te laten werken ja… ik dacht en vond het een fijn idee om dan inderdaad naar een wat lossere kerk te gaan.Ik dacht wellicht 1 keer per maand samen. Helaas ziet ze dit echt niet zitten en wil ze dit niet. Het wordt echt een irritatie van haar omdat ik er al dagen mee zit en er echt niet uit kom. Helaas is dit idee hem dus ook niet geworden. En alleen naar de kerk voelt echt heel erg eenzaam om zo iets alleen te doen. Maar ik kan haar natuurlijk niet dwingen en snap ook dat ze het niet helemaal ziet zitten. Ben er 24/7 mee bezig afgelopen dagen en heb het er bizar lastig mee. Zelfs werken gaat amper meer door de continue gedachtes.

Sterkte daarmee. Ik zou daar ook wat aan proberen te doen. Twee dingen:

1. Ga niet naar een lichtere kerk omdat dat wel goed uitkomt voor je relatie of zo. Onderzoek de Bijbel, verdiep je in de visies en als je je in de Bijbelse onderbouwing van een minder zware visie kan vinden, overweeg het dan. Wat kerkgang betreft, er zijn genoeg mensen zonder partner die alleen naar de kerk gaan, het is best te doen en het kan ook een plek zijn waar je met anderen kan praten, ook over dit soort zaken.

2. Probeer het een beetje los te laten, aan Hem te geven. Ook jij als partner kan haar niet tot geloof brengen, alleen Hij kan mensen bekeren. Bidt erom en durf dan ook een beetje los te laten. Ik hoop dat dat je wat rust geeft voor jezelf en ook voor je partner want het kan voor haar ook lastig zijn als je er zo op ieder moment mee bezig bent. Het kan zelfs averechts werken. Probeer er dus iets rustiger mee om te gaan en leg het in Zijn handen neer.

[nieuw_hier]

Wederom dank voor de uitgebreide reactie. Helaas gaat alles compleet anders dan ik ooit had durven denken. De laatste dagen ben ik compleet in de war.

Het zakt voor mijn gevoel ineens compleet de afgrond in. Van probleem met de zondag, na de afwijzing om (ooit) mee te gaan naar de kerk (wat ik snap) is alles 1 grote ellende geworden.

Ik heb heel Google en dit platform uit gelezen en loop nu tegen zoveel aan wat ik eigenlijk ergens wel wist maar nooit “last” van had. Van het samenwonen wat we doen en wat daarbij komt kijken tot het bijbelstuk over de ongelijke span.

Ik wist niet meer of we nog bij elkaar kunnen blijven…. Helaas is het nu over en uit. Wat een ellende! Diep van binnen wil ik dit helemaal niet. Ik voel me compleet verslagen. Ik vind het ook zo oneerlijk van mezelf naar mijn vriendin…

[Tonny]

Dat is een lastige situatie. Weet dat satan álles zal doen om je weer terug in de duisternis te brengen. Breng ál je wanhoop bij God en Hij zál je helpen.

1 korinthe 7 vanaf vers 12 geeft adviezen over een 'gemengd huwelijk'.
1 Petrus 3:1 zegt dat je je partner door je eigen levenswandel tot geloof in God kunt brengen. Dus gewoon door te laten zien welk positief effect het christen-zijn op je heeft zonder te pushen.

Heb je christenen in je omgeving? Bijvoorbeeld je familie of vrienden van vroeger, aangezien je een christelijke opvoeding hebt gehad. Vraag iemand eens om een tijdje met je 'mee te lopen'. Bezoek samen kerkdiensten van verschillende organisaties. Ben je op dit moment vast aangesloten bij een kerk?
Vraag eens aan christenen of ze lid zijn van een bijbelstudie-groep oid, dat je daar aan kan sluiten. Ik weet niet waar jij woont, maar mocht dat omgeving westland zijn kan je mij een PB doen om bij ons aan te sluiten. Of we delen onze nummers uit dat we online contact hebben. Het is zó belangrijk dat je nu omgeven wordt door christenen die je steunen, beschermen, bemoedigen en vertroosten. Gewoon iemand die met je bid, die voor je bid, bij wie je terecht kan met vragen.
Ik ben zelf lid van de gereformeerde gemeente.

Ik lees hier de Alpha-cursus. Dat is ook een goede manier om mensen te leren kennen die net als jij op zoek zijn. Met elkaar sta je sterker.

Via websites van kerken kun je soms ook wel zien waar/ wanneer er bijbelkringen zijn. Je zal daar altijd mogen aansluiten, ook als je geen lid bent. En daarom is het fijn als je een mede-christen hebt die met je mee wilt gaan want alleen is dat best spannend. Dus nogmaals: als je in de buurt woont mag je me contacten. (Contacten mag altijd, maar als je in Groningen woont is het wat lastiger om met je mee te gaan naar kerken ).

Ga dagelijks bijbellezen. Het liefste een vertaling die je begrijpt. Ik lees de HSV maar als je het 'bijbeljargon' nog niet machtig ben, is de basisbijbel een optie. Die lees ik met mijn kinderen. Persoonlijk vind ik de brieven het fijnste om mee te beginnen. Ze zijn vrij praktisch in het vormgeven van een christelijke levensstijl.

Er zijn podcast voor het vergroten van je bijbelkennis. Bijv 'de leerlingen' van jurjen ten Brinke. Laagdrempelig maar zeker niet oppervlakkig. Ik luister ook graag naar Jacques Brunt. Kan je opzoeken via spotify/ youtube voor zijn lezingen.

En boven alles: bid met alle vormen van bidden en smeken. Laat ál je verlangens, noden en zorgen bekend worden bij God. Hij gaat je écht helpen, al lijkt nu alles in te storten.

[Marnix]

Wederom dank voor de uitgebreide reactie. Helaas gaat alles compleet anders dan ik ooit had durven denken. De laatste dagen ben ik compleet in de war.

Het zakt voor mijn gevoel ineens compleet de afgrond in. Van probleem met de zondag, na de afwijzing om (ooit) mee te gaan naar de kerk (wat ik snap) is alles 1 grote ellende geworden.

Ik heb heel Google en dit platform uit gelezen en loop nu tegen zoveel aan wat ik eigenlijk ergens wel wist maar nooit “last” van had. Van het samenwonen wat we doen en wat daarbij komt kijken tot het bijbelstuk over de ongelijke span.

Ik wist niet meer of we nog bij elkaar kunnen blijven…. Helaas is het nu over en uit. Wat een ellende! Diep van binnen wil ik dit helemaal niet. Ik voel me compleet verslagen. Ik vind het ook zo oneerlijk van mezelf naar mijn vriendin…

Wat verdrietig, hoe is het zo snel zo enorm geëscaleerd? Als ik dit lees ben je er wel wat verkrampt mee omgegaan, van opeens niets meer mogen op zondag van jezelf (Jezus leert dat totaal niet) naar eigenlijk je relatie niet meer mogen hebben, bakstenen op je maag (ik citeer jezelf). Je zei dat het een grapje was dat je vriendin je een extremist noemde maar was het toch meer de waarheid dan je dacht? Ik denk niet dat er voor deze relatie nog wat aan te doen is, maar ik denk dat het wel goed is dat je voor jezelf en een mogelijke volgende relatie probeert om hier anders mee om te gaan, want blijkbaar kan het nogal afschrikken. En ik denk dat het nog steeds goed is om je eens wat breed te orienteren met verschillende christenen, via bijvoorbeeld een Alphacursus om wat meer van de breedte van het christelijke geloof te ontdekken want het volgen van Jezus geeft je juist ook vrijheid ipv gebondenheid en verkramping en ik heb het idee dat je jezelf (en daarmee dus ook je omgeving) een veel zwaarder juk oplegt dan dat van Jezus. Veel sterkte gewenst!

[Huisje_op_de_hei]

@ nieuw_hier

Wat erg voor je!! Het is heel verdrietig als je zoveel spanning hebt met degene van wie je houdt en dat dit nu zo loopt.

Ik heb jouw reactie(s) gelezen en ook die van de anderen. Daar zitten mooi adviezen bij waar ik het mee eens ben. Helpende adviezen die wegen bieden zodat je toch met je vriendin samen kan zijn.

Heb je voor jezelf helder waarom je een gelovig leven wil leiden? Waarom is het nu wél belangrijk voor je en eerst niet? Wat drijft jou deze kant op? Geloof is meer dan een aantal wetten en regeltjes die je na moet leven (las ik bij de anderen ook). Daar kun je eindeloos over discussiëren en daarbij hoeft het niet altijd goed of fout te zijn. Zelf heb ik een overijverig geweten waardoor ik sommige dingen niet aandurf.
Maar het is niet het hart van de zaak! Geloof is meer dan dat!

Sterkte!!

[Lalage]

Wat verdrietig dat het ineens over is, al speelde dit natuurlijk al een tijdje bij jullie.
Ik hoop dat je de rust weer mag vinden.

[nieuw_hier]

Goedemorgen, dank wederom voor de reacties! Wat blijft het een mega lastig verhaal! Toch besloten om het samen te proberen maar ik blijf het enorm lastig vinden. Ik hou zo mega veel van haar, juist dat maakt het lastig.

Zondag met de familie naar een theater voorstelling geweest en ik zat er inderdaad met 3 bakstenen in mijn maag… Iets wat voor haar natuurlijk ook echt niet leuk is.

Wel hebben we samen gepraat over het geloof maar ze geeft ook aan dat ze zelf echt niet gelovig is en het niets voor haar is. En dat het wellicht nooit gaat komen.

Ik zit er heel erg mee. Zelfs de positieve stukjes uit de Bijbel zijn ineens negatief. (Bijvoorbeeld: opdat ieder die in Mij gelooft, eeuwig leven zal hebben). Ik denk dan gelijk aan mijn niet gelovige vriendin. En dat geeft heel veel verdriet.

Maar ik kan haar het geloof niet geven.. Wel bid ik ervoor en dan bidden we samen. Maar voor haar is dat natuurlijk compleet anders.

En later met kinderen wordt dit verdriet vrees ik alleen maar groter. Aan de andere kant kan ik ook echt niet zonder haar. Ze is me echt alles. We wonen samen, hebben huisdieren en zijn in alles naast dit vreselijk gelukkig met elkaar.

Maar het gevoel is zo vreselijk sterk. Ineens dook het op en het gaat nu al een week niet meer weg. Ik blijf er 24/7 over nadenken…

[Tonny]

Dit bijbelgedeelte kwam direct in mij op:

Matteüs 10:37-39 BB
[37] Als je meer van je vader of moeder houdt dan van Mij, ben je Mij niet waard. En als je meer van je zoon of dochter houdt dan van Mij, ben je Mij niet waard. [38] En als je het kruis niet opneemt en Mij volgt, ben je Mij niet waard. [39] Iedereen die zijn leven vindt, zal het verliezen. Maar iedereen die zijn leven verliest omdat hij van Mij houdt, zal juist leven krijgen.

Ik zeg hiermee niet dat je je vriendin moet verlaten. 1 kor 7 en 1 Petrus 3 zeggen er namelijk ook 1 en ander over.

Misschien is het goed als jullie duidelijke afspraken maken. Als jij op zondag niet naar een theatervoorstelling wil, moet je daar niet heengaan. Bespreek dat met je vriendin. Laat haar uiteraars vrij om dit wel te doen, maar niet mét jou. Daar zijn 6 andere dagen voor. Laat haar hier dan ook echt mee akkoord gaan.

Bedenk of je dit (een gemengde relatie) echt wilt. Of dit jou dichter bij God gaat brengen.

Je begint zelf al over kinderen. Dat wordt inderdaad lastig. Want heb jij de vrijheid om vóór je vriendin te bepalen dat ze op zondag jullie kinderen niet mee mag nemen naar iets. Of zou jij het kunnen accepteren dat je kinderen op de zondag wél de dingen doen die je zelf niet wil? Kan jij, als we nog iets verder zijn, je pubers mee naar de kerk krijgen als moeder wel thuis blijft? Je bent verantwoordelijk voor je kinderen, ook om ze bij God te brengen. Kan jij zeggen dat je daar echt alles aan gedaan hebt wanneer je bewust aan kinderen begint met een ongelovige vrouw?

De discipelen lieten álles achter om Jezus te volgen.
Neem uw kruis op, en volg Mij.

Ik zeg, wederom, niet dat je je vriendin moet verlaten. Jouw kruis ligt misschien wel in het liefdevol dienen van haar. Breng het in gebed. En gehoorzaam wat Hij je probeert te vertellen.

En verzamel christenen om je heen. Prediker 4:12.

[Marnix]

Goedemorgen, dank wederom voor de reacties! Wat blijft het een mega lastig verhaal! Toch besloten om het samen te proberen maar ik blijf het enorm lastig vinden. Ik hou zo mega veel van haar, juist dat maakt het lastig.

Zondag met de familie naar een theater voorstelling geweest en ik zat er inderdaad met 3 bakstenen in mijn maag… Iets wat voor haar natuurlijk ook echt niet leuk is.

Wel hebben we samen gepraat over het geloof maar ze geeft ook aan dat ze zelf echt niet gelovig is en het niets voor haar is. En dat het wellicht nooit gaat komen.

Ik zit er heel erg mee. Zelfs de positieve stukjes uit de Bijbel zijn ineens negatief. (Bijvoorbeeld: opdat ieder die in Mij gelooft, eeuwig leven zal hebben). Ik denk dan gelijk aan mijn niet gelovige vriendin. En dat geeft heel veel verdriet.

Maar ik kan haar het geloof niet geven.. Wel bid ik ervoor en dan bidden we samen. Maar voor haar is dat natuurlijk compleet anders.

En later met kinderen wordt dit verdriet vrees ik alleen maar groter. Aan de andere kant kan ik ook echt niet zonder haar. Ze is me echt alles. We wonen samen, hebben huisdieren en zijn in alles naast dit vreselijk gelukkig met elkaar.

Maar het gevoel is zo vreselijk sterk. Ineens dook het op en het gaat nu al een week niet meer weg. Ik blijf er 24/7 over nadenken…

Ik sluit me aan bij Tonny. Maak afspraken met elkaar. Bijvoorbeeld over de zondag. Maak van die dag geen vervelende dag want zo is het niet bedoeld. Je kan aangeven dat de zondag is bedoeld als rustdag, een dag waarop je niet hoeft te werken en dat je er graag zo mee om wil gaan. Maar dat het prima is om op die dag samen ontspannende dingen te doen, wat mensen te bezoeken want daar is de rustdag dan weer wel voor bedoeld.

En daarnaast wat ik al eerder zei, durf ook dingen aan Hem te geven. Vertrouw op hem. Ga er niet te verkrampt mee om want als ze ziet dat het geloof je vraagtekens en onrust geeft denkt ze allicht: Mij niet gezien, als ik zie wat dit met mensen doet, ze worden onrustig en mogen niks meer, maken zich opeens om alles druk, daar hoef ik niet meer van te weten. Maar als ze ziet dat het evangelie je hoop, kracht, troost, zekerheid en daarmee rust geeft kan dat een hele ander verhaal worden.

12Verder geef ik zelf nog – niet de Heer – het volgende voorschrift: wanneer een broeder een ongelovige vrouw heeft die bij hem wil blijven, mag hij niet van haar scheiden. 13Dit geldt ook voor een zuster: wanneer ze een ongelovige man heeft die bij haar wil blijven, mag ze niet van hem scheiden. 14Want de ongelovige man behoort dankzij zijn vrouw God toe en de ongelovige vrouw dankzij haar man eveneens. Zou dat niet zo zijn, dan zouden uw kinderen onrein zijn. Maar nu zijn ze geheiligd. 15Maar als de ongelovige partij wil scheiden, moet dat maar gebeuren; in dat geval is de broeder of zuster niet gebonden. Bedenk echter dat u door God geroepen bent om in vrede te leven. 16Wie weet kunt u uw man wel redden! En wie weet kunt u uw vrouw wel redden!
17In het algemeen: laat ieder in de positie blijven die de Heer hem heeft gegeven, blijven wat hij was toen God hem riep. Dat schrijf ik voor aan alle gemeenten. (1 Korinthe 7:12-17)