Grotere kinderwens dan partner

[HJ1989]

Wij, ongetrouwd stel, schelen elkaar in leeftijd 10 jaar. In de afgelopen 4 jaar hebben we 3 prachtige kinderen mogen krijgen. Mijn partner is mij tegemoetgekomen in mijn wens, want voor hem was 2 ook genoeg. Hij werkt veel, is de hele week druk behalve op zondag. Ik neem alle zorgtaken voor mijn rekening en doe dit met heel veel liefde.

Nu zou ik dolgraag een vierde kindje willen. Mijn partner is stellig en wil dit niet. Hij gebruikt argumenten waar ik niet achter sta. Zijn leeftijd (mocht het ons gegeven zijn zal er niet zoveel tussen zitten), mocht er iets met mij gebeuren dat hij dan met 4 kinderen achter blijft (nu zijn het er 3). Het grootste argument is, denk ik, dat hij al eens eerder overstag is gegaan en mij tegemoet is gekomen. Hij geeft aan dat ik al eens mijn zin heb gehad en dat hij het ondankbaar vindt. Dat vind ik juist niet. Ik geniet er zo enorm van.

Mijn gezin is mijn grootste geluk. Ik begrijp niet dat hij er niet voor open staat. Hij heeft het druk met zijn werk, maar hoeft thuis niets te doen. Ik durf het onderwerp bijna niet meer aan te snijden omdat ik bang ben voor ruzie. Maar toch wil ik zo dolgraag.

Heeft iemand van jullie weleens in een vergelijkbare situatie gezeten? En heeft er iemand advies?

[tulp]

Probeer je te focussen op het feit dat hij al een keer overstag is gegaan. Hij had hooguit 2 kinderen gewild, jij wilt er 4. Je hebt er nu 3, wees daar dankbaar voor.
Daarnaast ben je verdrietig om wat je niet hebt. Dat is een reëel verdriet, dat hoef je niet weg te moffelen of tegen elkaar weg te strepen maar richt je daarnaast ook bewust op wat je wel hebt.
Dat klinkt makkelijk maar het zal misschien best moeite kosten.

Je kunt niet achter zijn argumenten staan maar dat maakt natuurlijk niet uit. Het zijn zíjn argumenten en voor hem wegen ze wel zwaar. Je man en jij 2 verschillende mensen zijn met ieder eigen voorkeuren, wensen en gevoelens.
Dat jij enorm geniet van je gezin staat los van je ondankbaarheid. Hij heeft je al een keer je zin gegeven: een derde kind. Dat vind ik nogal wat dat je man het zo formuleert en ervaart. Blijkbaar was het voor hem een offer wat hij gebracht heeft.

Probeer dingen naast elkaar te laten staan: je kunt genieten van je gezin (met zelfs 3 kinderen!) en daarnaast verdriet hebben om de kinderen die je niet krijgt. Het is er allebei.
Ook al begrijp jij je man hierin niet, forceer alsjeblieft niet nog een zwangerschap. Het 4e kind zal altijd voelen dat het door de vader niet gewenst is. Doe dat een kind niet aan.

[Jess]

In mijn omgeving is het bij veel vrouwen zo dat ze meer kinderen willen dan hun partner.

Je zegt dat jij alles alleen prima aan kan. Er kan altijd een periode komen dat het minder met jou gaat, dat er veel zorgen om de kinderen zijn. Kun je het dan nog alleen aan?

Nu zou ik dolgraag een vierde kindje willen. Mijn partner is stellig en wil dit niet. Hij gebruikt argumenten waar ik niet achter sta. Zijn leeftijd (mocht het ons gegeven zijn zal er niet zoveel tussen zitten), mocht er iets met mij gebeuren dat hij dan met 4 kinderen achter blijft (nu zijn het er 3). Het grootste argument is, denk ik, dat hij al eens eerder overstag is gegaan en mij tegemoet is gekomen. Hij geeft aan dat ik al eens mijn zin heb gehad en dat hij het ondankbaar vindt. Dat vind ik juist niet. Ik geniet er zo enorm van.

Het klinkt mij een beetje drammerig in de oren. Net je zelf erg je zin wilt doorzetten. Een kind heeft liefde nodig, betrokkenheid van beide ouders. Ik ben bang dat een kindje erbij eerder er voor verwijdering zal zorgen tussen jullie. Stel dat het een zorgenkindje zou worden? Die mogelijkheid is er ook. Zie het ook als bezorgdheid van je man naar jou toe.

Voor mij persoonlijk was de overgang van 3 naar 4 veel groter als van 2 naar 3. Dat hoorde ik in mijn omgeving meer.

Ik denk wel dat het voor veel vrouwen een pijnlijk, verdrietig moment is, het feit dat je je realiseert dat het beter of wijzer is om geen kinderen meer te krijgen. En gun jezelf dit ook.

[Marnix]

Plus dat je samen kinderen krijgt. Je moet dus ook samen achter de beslissing staan. Dat je man 10 jaar ouder is dan ook best een valide argument. Als hij er twee wilde, jij meer en je hebt er nu drie en het in het huwelijk geven en nemen is, is dan dan ook niet iets om in je overwegingen mee te nemen?

Maar misschien kan je ook iets vertellen over waarom je het zo dolgraag wil dat bovenstaande argumenten voor jou niet echt goed lijken te zijn. Daar ben ik wel benieuwd naar. Ook aangezien ik uit een redelijk groot gezin kom, nu zelf twee kinderen heb maar ook wel de voordelen van een iets kleiner gezin zie. Meer van het goede is niet altijd beter.

[HJ1989]

Natuurlijk weet ik dit met mijn verstand. Ik begrijp het vanuit zijn standpunt bekeken ook echt. En ik ben hem heel dankbaar dat er een derde mocht komen. Maar voor mij voelt het anders. Ik kom zelf uit een groot gezin en heb dit altijd als heel fijn ervaren. Ik heb vooraf nooit de wens gehad voor vier kinderen, maar nu we er zelf drie hebben, lijkt het me gewoon fantastisch. Het is een soort onverklaarbaar gevoel. Het gevoel van nog niet helemaal compleet te zijn, zonder ondankbaar te willen klinken.

Onze jongste is nog klein. Ik ga nergens vanuit en ga het ervaren alsof het de laatste babytijd zal zijn. Maar misschien kan ik er over een aantal maanden nog eens over beginnen. Of zou dit niet verstandig zijn?

[tulp]

Dat is het frustrerende hè, dat je het met je verstand allemaal weet, maar je gevoel roept iets anders.
Het kan nooit kwaad dat gevoel serieus te nemen en te erkennen. Dat gevoel mag verdriet hebben en boos zijn. Je zult merken dat gevoel wat er mag zijn, waar je echt naar luistert, kleiner wordt omdat het niet meer zo hard hoeft te roepen om aandacht te krijgen.

Knap hoor, dat je deze babytijd als de laatste gaat ervaren. Geniet er van.
Ik denk dat nu je vriend zo duidelijk is, het weinig zin heeft om er over een poosje weer over te beginnen. Ik denk dat dat wat drammerig overkomt.
Wat je wel zou kunnen doen is vragen of je dit verdriet met hem mag en kunt delen. Misschien kan hij je troosten zonder dat hij zich daarom schuldig gaat voelen? Als je dit samen zou kunnen delen, geeft dat verbinding met je vriend en dat is heel waardevol voor de relatie.
Zo zou je hem omgekeerd misschien ook kunnen steunen in de verantwoordelijkheid voor jullie gezin die hij als heel groot voelt.
Hoe meer dit soort dingen een 'samen' worden, hoe meer diepgang het aan je relatie geeft en dat voedt dan weer je tevreden gevoel

[Marnix]

Natuurlijk weet ik dit met mijn verstand. Ik begrijp het vanuit zijn standpunt bekeken ook echt. En ik ben hem heel dankbaar dat er een derde mocht komen. Maar voor mij voelt het anders. Ik kom zelf uit een groot gezin en heb dit altijd als heel fijn ervaren. Ik heb vooraf nooit de wens gehad voor vier kinderen, maar nu we er zelf drie hebben, lijkt het me gewoon fantastisch. Het is een soort onverklaarbaar gevoel. Het gevoel van nog niet helemaal compleet te zijn, zonder ondankbaar te willen klinken.

Onze jongste is nog klein. Ik ga nergens vanuit en ga het ervaren alsof het de laatste babytijd zal zijn. Maar misschien kan ik er over een aantal maanden nog eens over beginnen. Of zou dit niet verstandig zijn?

Ik snap dat het heel lastig is als je hierin niet op één lijn zit maar uiteindelijk moet je dat wel komen en anders zul je het toch moeten accepteren.

- tel je zegeningen, dat is het belangrijkste. Wees dankbaar voor wat je hebt. Want kom je er niet uit, blijft je gezin zoals het nu is, dan hoop ik niet dat je over een paar jaar alsnog zegt: het voelt niet compleet. Je kan niet altijd je zin krijgen en als dat hier nou het geval is, is dat dan ook goed?

- ik kan me niet voorstellen dat als jullie relatie goed is, je hier niet op een manier met elkaar over kan praten zonder dat je hem direct voor het blok zet. Vertel eens over je gevoel, bidt samen, zoek samen naar wqt Gods wil, zeg gewoon eens hoe leuk je kinderen zijn en vraag of hij er echt niet nog zo’n schatje bij wil. En als het nee blijft, besef dan hoe gezegend je bent met een man en drie kinderen en dank God.

Succes en zegen voor jou en je gezin!

[meribel]

Ken een gezin daar ging man overstag maar het bleek een drieling. Hup van 3 naar 6..


Je schrijft jij bent thuisblijfmoeder en hij werkt fulltime. Dat is een hele zware financiële verantwoordelijkheid. Nog een valide reden om een extra kind niet aan te durven.

[ajl]

Wij, ongetrouwd stel, schelen elkaar in leeftijd 10 jaar. In de afgelopen 4 jaar hebben we 3 prachtige kinderen mogen krijgen. Mijn partner is mij tegemoetgekomen in mijn wens, want voor hem was 2 ook genoeg. Hij werkt veel, is de hele week druk behalve op zondag. Ik neem alle zorgtaken voor mijn rekening en doe dit met heel veel liefde.

Nu zou ik dolgraag een vierde kindje willen. Mijn partner is stellig en wil dit niet. Hij gebruikt argumenten waar ik niet achter sta. Zijn leeftijd (mocht het ons gegeven zijn zal er niet zoveel tussen zitten), mocht er iets met mij gebeuren dat hij dan met 4 kinderen achter blijft (nu zijn het er 3). Het grootste argument is, denk ik, dat hij al eens eerder overstag is gegaan en mij tegemoet is gekomen. Hij geeft aan dat ik al eens mijn zin heb gehad en dat hij het ondankbaar vindt. Dat vind ik juist niet. Ik geniet er zo enorm van.

Mijn gezin is mijn grootste geluk. Ik begrijp niet dat hij er niet voor open staat. Hij heeft het druk met zijn werk, maar hoeft thuis niets te doen. Ik durf het onderwerp bijna niet meer aan te snijden omdat ik bang ben voor ruzie. Maar toch wil ik zo dolgraag.

Heeft iemand van jullie weleens in een vergelijkbare situatie gezeten? En heeft er iemand advies?

Mijn ervaring is dat de meeste vrouwen moeite hebben met het afscheid nemen van de babyperiode. Ik heb ( na 4 kinderen) ook nog lang het gevoel gehad dat we nog voor een 5e moesten gaan. Verstandelijk wist ik dat 4 voor ons gezin prima was. Eigenlijk ging dat gevoel pas over nadat de jongste ruimschoots op de basisschool zat.

Jouw man geeft aan dat voor hem 3 'genoeg'is. Dan zou ik mijn zegeningen tellen en het hierbij houden. De ervaring leert dat de pubertijd intensiever is dan de babyperiode. Genoeg te doen de komende tijd.

[Broeder]

Wij, ongetrouwd stel, schelen elkaar in leeftijd 10 jaar. In de afgelopen 4 jaar hebben we 3 prachtige kinderen mogen krijgen. Mijn partner is mij tegemoetgekomen in mijn wens, want voor hem was 2 ook genoeg. Hij werkt veel, is de hele week druk behalve op zondag. Ik neem alle zorgtaken voor mijn rekening en doe dit met heel veel liefde.

Nu zou ik dolgraag een vierde kindje willen. Mijn partner is stellig en wil dit niet. Hij gebruikt argumenten waar ik niet achter sta. Zijn leeftijd (mocht het ons gegeven zijn zal er niet zoveel tussen zitten), mocht er iets met mij gebeuren dat hij dan met 4 kinderen achter blijft (nu zijn het er 3). Het grootste argument is, denk ik, dat hij al eens eerder overstag is gegaan en mij tegemoet is gekomen. Hij geeft aan dat ik al eens mijn zin heb gehad en dat hij het ondankbaar vindt. Dat vind ik juist niet. Ik geniet er zo enorm van.

Mijn gezin is mijn grootste geluk. Ik begrijp niet dat hij er niet voor open staat. Hij heeft het druk met zijn werk, maar hoeft thuis niets te doen. Ik durf het onderwerp bijna niet meer aan te snijden omdat ik bang ben voor ruzie. Maar toch wil ik zo dolgraag.

Heeft iemand van jullie weleens in een vergelijkbare situatie gezeten? En heeft er iemand advies?

Dit zijn heel fundamentele kwesties die in een huwelijk ter sprake kunnen komen. En, zoals je al eerder lijkt te beseffen, dit gesprek is er niet één van argumenten. De reden dat jij of je man wel/niet meer kinderen willen heeft niet te maken met "de meest redelijke positie voor ons gezin". Dus is de vraag: wat wordt er niet gezegd, waar heb je nog niet de woorden voor en wat wordt er nog niet begrepen (van jezelf en van elkaar)?

Welk verlangen schuilt er onder jouw wens van een vierde kind? Het is niet het krijgen van een gezin (dat heb je al), het is niet het kunnen zorgen voor kinderen (dat doe je al). Dus: wat is het wel?

Ik kan heel wat suggesties doen die ik in de praktijk ben tegengekomen van vrouwen die soortgelijke vraagstukken hadden, maar allereerst is het voor jou belangrijk dat je helder krijgt welk verlangen meespeelt in je wens tot nog een kind. In hoeverre speelt je eigen grote gezin waaruit jij zelf komt mee en probeer je je eigen jeugd opnieuw te creëren? Speelt bijvoorbeeld mee dat je de roze wolk van zwanger zijn zo fijn vindt? Sommige vrouwen zeiden tegen mij dat ze het zo fijn vonden dat er een wezentje was dat hen echt nodig had (soms in combinatie met: mijn man lijkt mij soms niet meer zo nodig te vinden.)?
Dit zijn maar denkrichtingen en misschien herken jij jezelf in helemaal niets van dit alles. Mijn advies aan jou is: wees eerlijk over je verlangen naar jezelf toe en probeer toch iets met dat gevoel dat zo duidelijk meespeelt. Welk gevoel is dat?

Daarnaast is belangrijk dat jullie samen (jij en je man) in contact blijven. Eerlijk gezegd gaan bij mij wel wat alarmbelletjes af als ik de kinderwens hoor besproken worden in termen als "toen kreeg jij je zin" en "overstag gaan". Een kind is niet hetzelfde als die ene dure vakantie naar Lissabon waar iemand al zo lang op hoopte.
Waar zit de weerstand van je man echt? Hij noemt enkele praktische bezwaren en er is de kwestie van "jij hebt al je zin gekregen". Hoe gelukkig is hij met zijn gezin? Hoe fijn vindt hij het om vader te zijn? Welk geluk haalt hij daaruit of is het ouderschap echt iets van de moeder?

Dit zijn lastige gesprekken, zeker als er zulke diepe verlangens meespelen. Luisteren, echt luisteren, is dan zo lastig, want eigenlijk wil je dat er naar jou wordt geluisterd (en dat zou wederzijds ook zo moeten zijn).

[Marnix]

Mijn ervaring is dat de meeste vrouwen moeite hebben met het afscheid nemen van de babyperiode. Ik heb ( na 4 kinderen) ook nog lang het gevoel gehad dat we nog voor een 5e moesten gaan. Verstandelijk wist ik dat 4 voor ons gezin prima was. Eigenlijk ging dat gevoel pas over nadat de jongste ruimschoots op de basisschool zat.

Jouw man geeft aan dat voor hem 3 'genoeg'is. Dan zou ik mijn zegeningen tellen en het hierbij houden. De ervaring leert dat de pubertijd intensiever is dan de babyperiode. Genoeg te doen de komende tijd.

Mooie eerlijke reactie. Ik denk dat als je fulltime moeder bent, dat ook wel eerder op de loer ligt, want alles focus zich dan op het gezinsleven, de kinderen, dat is waar alle aandacht naar uitgaat. En dat daar veel
aandacht naar uitgaat is goed, maar toch ben ik er wel voorstander van als dat niet het enige is. Dat is voor de moeder goed omdat ze op
meer vlakken waardevol is dan alleen in het gezin. En voor de vader ook omdat die dan ook bepaald zorgtaken in het gezin op zich zal mogen nemen. De moeder wordt dan meer dan de moeder / huisvrouw en de man meer dan de kostverdiener die op zaterdag wat aandacht aan het gezin besteedt (en op zondag het vlees komt snijden)

Wat dat betreft zie ik veel voordelen tov het oude klassieke model
van man die fulltime werkt en de vrouw die fulltime voor het gezin en het huishouden zorgt.

[ajl]

Of wel/ niet werken in deze keuze en gevoelens uitmaakt, betwijfel ik. Ik werk zelf namelijk ook en hoor dit veel terug bij vrouwen. De keuze voor wel) geen kind wordt rationeel gemaakt. Hun gevoel zegt vaak wat anders.

[Marnix]

Of wel/ niet werken in deze keuze en gevoelens uitmaakt, betwijfel ik. Ik werk zelf namelijk ook en hoor dit veel terug bij vrouwen. De keuze voor wel) geen kind wordt rationeel gemaakt. Hun gevoel zegt vaak wat anders.

Ik denk ook niet dat het daar alleen mee te maken heeft hoor, maar ik denk dat je het wel meer kan hebben als je 100% met je kinderen, je gezin bezig bent want dan heb je daar fulltime de focus op. Overigens denk ik ook wel dat er meer factoren meespelen, bijvoorbeeld je verleden en je subcultuur. Ik merk tegenwoordig ook juist wel een soort tegenovergestelde tendens als je vertelt dat je uit een gezin van 5 kinderen komt of als iemand meer dan drie kinderen heeft dat mensen tegenwoordig vaak denken: Pfff, zoveel? Ik moet er niet aan denken. Maar dat komt denk ik ook juist weer omdat vrouwen veel meer werken dan vroeger en dan is het allemaal juist ook wel meer lastiger te managen dan zoals vroeger met een fulltime of weinig werkende vrouw.

[ajl]

Dat ligt ook aan de emotionele buffer die je als stel hebt. Ik denk dat mijn man en ik een 5e en 6e kind ook nog wel hadden kunnen handelen.

[Marnix]

Dat ligt ook aan de emotionele buffer die je als stel hebt. Ik denk dat mijn man en ik een 5e en 6e kind ook nog wel hadden kunnen handelen.

Zeker. En hoe fit je beiden bent, hoe druk je beiden met je werk bent, hoe makkelijk je kinderen zijn wat ook weer afhankelijk is van hoe makkelijk je als ouders bent. Het maakt ook wel weer uit hoe je avonden eruit zien, hoeveel tijd je hebt om ook weer op te kunnen laden.

Maar goed, ik kom zelf uit een gezin met 5 kinderen waarvan de jongste twee ook wel flink extra aandacht nodig hadden en ik heb als kind wel weer gemerkt dat het daardoor lastiger is om allemaal ook voldoende persoonlijke aandacht te krijgen van je ouders. Wat dat betreft vind ik het hebben van een kleiner gezin ook wel weer heel waardevol omdat er meer ruimte is voor persoonlijk contact, persoonlijke aandacht. Een keer een dagje met eentje weg, of er een weekendje mee kamperen of een dag / nacht kanoën en op een eilandje in een meer slapen zoals afgelopen zomer met de oudste. Dat soort dingen doe je wel makkelijker als je met een kleiner gezin bent en dat heb ik vroeger wel eens gemist. Ik sportte maar mijn ouders hebben daar nooit wat van meegekregen want er waren er dan nog vier. Nou ben ik ook weer geen voorstanden van wat je nu vaak ziet, dat als de kinderen sporten de ouders zich zo ongeveer verplicht voelen om aanwezig te zijn maar ik zie op dit punt wel echt de waarde van kleinere gezinnen zodat je meer tijd / kwaliteit is voor persoonlijke aandacht en contact. Ach ja, zo heeft elk voordeel zijn voor- en nadelen.