Zeemeeuw schreef:Beste marnix,
Ik heb geen verkering ben ook niet verloofd/getrouwd.
Maar ik zit dus te twijfelen of ik wel wil trouwen omdat ik geen kinderwens heb en vrouwen dit meestal wel hebben.
Je zou het wil de lusten maar niet de lasten kunnen noemen.
Ik heb geen kinderwens omdat ik het niet zie zitten om kinderen in deze wereld op te voeden.
Verder ik er een kans dat een kind gehandicapt is etc.
Mijn zusje is dit ook ik kan hier niet of slecht mee omgaan.
Verder erger mee vreselijk als ik bijv in een supermarkt een paar kinderen hoor zeuren janken etc.
Verder zie ik vreselijk op tegen de bevalling van mijn vrouw ik kan er slecht tegen als iemand pijn lijd er ik er niets aan kan doen en bij het zien van bloed val ik al flauw.
De laatste reden is dat ik geen zin heb om kinderen op deze wereld te hebben waarover wij verantwoordelijk zijn later voor gods aangezicht te verschijnen en ze doorverwezen worden naar de hel in wil deze verwoording niet dragen.
Bedankt voor je eerlijke reactie.
- wel de lusten en niet de lasten zou ik het niet noemen. Je maakt zo’n keuze niet zomaar. Overigens zou ik kinderen juist niet als lasten bestempelen maar dat terzijde. Ik ken ook mensen die later het niet hebben van kinderen juist als last zijn gaan zien.
- wat je onderbouwing betreft valt er een hoop te zeggen:
1. De kans dat je een gehandicapt kind krijgt (tenzij het erfelijk is bij jullie in de familie) is natuurlijk niet groot.
2. Je ergeren aan andere kinderen wil natuurlijk niet zeggen dat je dat bij eigen kinderen ook hebt. Daarnaast is gedrag voor een deel ook het gevolg van opvoeding. Nogmaals, ik ken mensen die dit ook wel hadden totdat ze zelf een kind kregen. Toen gingen ze daar heel anders tegen aankijken en was hun eigen kind echt geen last voor ze.
3. Een bevalling is doorgaans geen pretje maar miljarden vrouwen hebben het gedaan en heel veel partners hebben dan ook wel overleefd
4. De laatste reden is wel wat zorgwekkender. Ik moet denken aan de gelijkenis van de talenten waarbij een man zijn talent in de grond begraaft uit angst voor zijn heer. Het wijst op een mate van ongeloof en angst voor God. Waarom krikgen gelovigen dan nog kinderen als het zo’n grote verantwoordelijkheid is? Omdat ze geloven dat God hun Vader is die als Hij kinderen geeft, daar ook beloften bij geeft aan de ouders en hun kinderen. Je kan daarover lezen in het doopformulier. God wil de kinderenman gelovigen niet bestemmen voor de hel, Hij neemt ze aan tot Zijn kinderen. Met zijn kracht kan je die verantwoordelijkheid juist aan. Je moet God leren vertrouwen hierin, en liefhebben. Niet uit angst.
- ik weet niet hoe oud je bent maar je gevoel kan wel veranderen. Toen ik jong was moest ik ook niet aan kinderen denken. Toen de eerste kwam vond ik dat ook wel spannend maar ik heb nu ook wel ontdekt hoe ontzettend leuk en mooi het is en dat God het is die voor ons zorgt, dat het ook echt een zegen is.
- jij kan geen kinderen willen maar als je een relatie krijgt heb je natuurlijk kans dat je partner dit wel heel graag wil.
- als je een relatie krijgt en je trouwt hoef je echt niet direct te proberen kinderen te krijgen.
Zomaar een paar dingen die ik je graag mee wil geven. Nogmaals, ik zat er vroeger ook niet op te wachten. En ik ken er wel meer die dat hadden, nu toch kinderen hebben en er heel anders tegenaan zijn gaan kijken.
Bespreek het met anderen, met je partner als je die krijgt en bovenal met je Vader in de hemel, in geloof, liefde en vertrouwen.