Bruno schreef:Wel er zijn verschillende fases geweest.
Daarnet liet ze mij foto’s vanuit onze jeugd zien, maar liefst 20 jaar geleden. Er was nog levenslust in onze ogen, we waren ongeschonden. Grote vriendenkringen rond ons heen, uitstappen, jong, onbezonnen, vrij in het leven met de armen open en rond elkaar.
We zijn toen uit elkaar gegaan (in goede termen) en hebben onze psychologische problemen gekend. Door omstandigheden zijn we terug bij elkaar gekomen, maar er was geen levenslust meer in onze ogen aanwezig. We hadden onze eigen persoonlijke problemen en daarbij kwamen dan nog eens relationele problemen. Alsof we onszelf niet geplaatst krijgen.
Telkens er over gevoelens gepraat wordt ontstaat er ruzie, telkenmale, ik kan het zo voorspellen. Ik heb aan de start van onze relatie fouten gemaakt, maar ik ben toen tot inkeer gekomen en mijn wegen veranderd. Ik had zoveel blinde vlekken dat ik niet meer helder kon zien. Alleen lijkt het nu jaren later dat ik als enige mijn aandeel erken en haar aandeel geminimaliseerd wordt door mijn verleden. Dan voelt het aan alsof ze wraak neemt en vol wrok tegen mij zit. Ik merk dat ook op aan de verwijten in de kleinste dingen hedendaags. Zelfs soep kan ruzie veroorzaken, soep! Alsof alles afgewogen wordt en ik daarin geen bewegingsvrijheid meer heb. Ik krop mijn gevoelens al zo lang op, ik ben ook uitgepraat tegen de meeste. Ik wil ze niet meer laten verschijnen, want dat zou mijn zwakte zijn, mijn ondergang kunnen zijn.
Ik zie het einde, ik weet dat het gedaan is. Maar ik kan ze niet lossen. Gisteren en daarnet nog makkelijk praten.. maar ik voel me er wel heel sneu bij.
Je bent wel heel eerlijk over je eigen aandeel dus. Dat vind ik al heel wat!
Ik heb dan wel een langdurige relatie (meer dan 35 jaar) maar dat is geen verdienste. Bij mij staat trouw altijd vooraan, in alles. Daar sta ik ook om bekend en vind ik fijn. Trouw en betrouwbaar. Ook dat is geen verdienste, ik heb het wel meegekregen in mijn genen, maar volhard daarin en blijf eraan werken. Een huwelijk gaat niet vanzelf. Mensen die zeggen dat ze nooit iets hebben gehad, geloof ik niet.
Je gaat nooit als twee individuele personen altijd gelijk op. Als je het vergelijkt met een spoor, zal er altijd eentje links of rechts afbuigen van tijd tot tijd. Want je bent niet altijd beide in dezelfde, mijn verdriet is niet altijd ook het zijne, zijn blijdschap niet altijd de mijne.
Je belooft geen levenslange verliefdheid, maar trouw. En trouw betekent, volhouden ook als het niet leuk en gezellig is. Als er verwijdering dreigt te komen.
En je verandert zelf ook. Ik ben niet meer die bep lachebek van toen. Daarvoor heb ik te vaak de ernst van het leven meegemaakt.
Nu zit ik in de leeftijd dat er veel lege plaatsen zijn gekomen, klasgenoten, vrienden, leeftijdsgenoten, familieleden, tragische verliezen geleden. En dat vormt je.
Als je jong bent en je begint net met een relatie, denk je dat het iedere dag spetteren wordt.
Maar je ziet aan de ander dat je ouder bent geworden en beter kan relativeren.
coby6 schreef:Met psychologische problemen is het 100 keer zo zwaar als normaal.
Als je daar autisme, borderline en narcisme bij rekent, zeker! Niet te doen.
Een recent voorbeeld, bij mijn zusje zit nu een moeder met haar kinderen in de opvang. Haar eigen man heeft twee keer geprobeerd aan te rijden. Diagnose narcisme, maar hij accepteert het niet. Zij is uiteindelijk bij hem weggegaan, stak de straat over en gaf gas. Het is net goed gegaan, al had ze de 2e keer wel wat verwondingen omdat ze viel toen ze wegsprong.
Nu wordt bekeken of hij opgesloten kan worden.