Acire schreef::
Oh, was jij dat
Ik wist dat iemand bij het CB werkte of had gewerkt, goed dat je reageert
Je bent arts toch?
Mijn CB zit bij Vitras, zegt dat je wat?
Ik heb er nog eens over nagedacht. Het lastigste vind ik om mijn eigen houding te bepalen. Ik kan, zoals anderen ook schrijven, het gesprek het ene oor in en het andere oor uit laten gaan, ja knikken en lief lachen. Maar dan neem ik de arts/vpk totaal niet serieus en dan kan ik ook niet verwachten dat ze mij serieus nemen. Dus tot nu toe heb ik dat niet gedaan. Ik ga het gesprek aan, wat dan vervolgens heel irritant wordt, omdat het totaal niet aansluit bij elkaar.
Je moet haar wakker wegleggen. (werkt niet)
Je kunt haar gerust even laten huilen (wil ik niet)
Je kunt haar gewoon in dr kamer leggen en weglopen en dan ga je na een paar minuten kijken, dan leert ze dat je niet echt weg bent (doe ik niet, ze blijft bij mij in de kamer.)
Ik weet niet wat ik daarmee moet. Moet ik die mevrouw gaan overtuigen dat mijn aanpak beter is? Moet ik haar artikelen geven met de wetenschappelijke onderbouwing van mijn aanpak?
Bij de arts die ik sprak de laatste keer miste ik het stukje: je moet de beslissing nemen waar je achter staat. Zij vond mijn aanpak overduidelijk niet goed (en ik die van haar niet). Ik hoop dat het de volgende keer weer beter is.
Ja dat was ik
, wij hebben trouwens volgens mij nog in een ver verleden samen een bijbaantje gehad bij een supermarkt in M. (geen idee of je me nog herinnert
).
Maar om even op dat CB terug te komen. Vitras ken ik van naam, thuiszorgorganisatie toch? Geen idee hoe ze daar verder werken en hoe het inhoudelijk gaat.
Ik werk inmiddels (na een jaartje thuis gezeten te hebben) bij een andere organisatie.
Tof dat je wel het gesprek aangaat. Ik denk dat dat het beste is wat je kunt doen.
Wat ik zelf probeer is altijd aan te sluiten bij de vraag van de ander. En als mensen advies willen dan kan ik dat wel geven, maar ik vraag wel erbij wat ze hier van vinden, dat ze er rustig over na moeten denken en vooral ook moeten doen waar ze achter staan.
Kijk als een 2 jarige bij ouders in bed slaapt en ouders vinden dat een probleem kunnen we een plan maken om dat af te leren (als ouders dat dus willen en dat hun vraag is) En dat samen met ouders. Als ouders datzelfde slapen in bed geen probleem vinden, vind ik dat ook niet
, ik ga geen problemen creeeren die er niet zijn en vind het belangrijk om een goede band te hebben, ook al kunnen we verschillend over dingen denken.
En als jij het op jouw manier doet, wat past bij jouw visie op het ouderschap is dat toch prima? Wie ben ik om daar iets van te vinden, ook al doe ik zelf sommige dingen met mijn kids misschien anders?
Ongevraagde adviezen probeer ik niet te geven, tenzij ik echt het idee heb dat het niet goed gaat in een gezin. Bijv een kind met overgewicht, achterstand in spraak/taal etc. Daar ga ik dan gewoon het gesprek over aan en wil altijd weten hoe ouders dat zien.
Maar goed, ik werk dan ook in een krachtwijk in een van de grote steden, en daar is het al een uitdaging om ouders bewust te maken van een gezonde leefstijl en voorkomen van overgewicht (absurd wat je soms hoort aan voedingspatronen, gewoon door onwetendheid) en het belang van stimulatie van de taalontwikkeling etc.
Ik heb het idee dat ik daar in sommige gezinnen wel verschil kan maken.