Jbkb schreef:Als iemand in zonden volhardt is het logisch dat je geen lid meer mag zijn. Een kerk hoort niet vrijblijvend te zijn.
lekkerbek schreef:Wel uitsluiten als dit de regels van het kerkgenootschap zijn, en daar heeft het lid zelf mee ingestemd toen hij/zij belijdenis deed, dat hij/zij zich aan de "regels" zou houden die de Bijbel voorschrijft. Maar de persoon mag altijd in de kerk zitten, er zal hem/haar nooit de toegang worden geweigerd!
Persoonlijk wens ik niemand toe, hetzelfde mee te maken als ik.
Reacties zoals hierboven tonen aan dat men totaal geen enkel besef heeft wat het betekent om uitgeloten/geëxcommuniceerd te worden, waarbij men in één klap alle sociale contacten verliest, aangezien er bijna nauwelijks sociale contacten buiten het kerkgenootschap plaatsvonden.
Al je vrienden kwijt, alle mensen waarmee je van kleins af aan mee bent opgegroeid, waarvan je vele 'oom' en 'tante' noemde, die geen woord meer met je spreken en al helemaal geen gezellige omgang meer met je hebben.
Maar oh, wat zijn we barmhartig. Je mag altijd in de kerk zitten, de toegang werd me niet geweigerd. Alleen ziet niemand je staan, je wordt niet begroet, niemand zegt wat tegen je.
Maar als lid had ik toch ingestemd met de 'regels'? Dat klopt, maar wat doet iemand die feitelijk niets anders kent dan zijn eigen kerkgenootschap waar hij is in opgegroeid. Een wereld die altijd bekend en vertrouwd is geweest. Die denkt niet eens over die regels na. Bovendien kan iemand gedurende zijn leven tot nieuwe inzichten komen, Zoals bijvoorbeeld dat een homoseksuele relatie geen zonde is. Zoals in de verschillende discussies op dit forum blijkt, valt er meer te zeggen dan dat alleen afwijzing een Bijbelse uitleg zou zijn.
Wat levert het op als leden worden uitgesloten? Het kerkgenootschap heeft aangetoond waar het voor staat, het heeft de kerk zuiver gehouden, maar het leven van het individu kan ernstig beschadigd zijn.
Wat heeft het mij opgeleverd? Het is inmiddels 7,5 jaar later, maar het litteken zit er nog steeds:
Eerst twijfel je en voel je je heel eenzaam in je strijd tegen je homoseksuele gevoelens, er vloeien veel tanen 's avonds alleen in bed, je durft niemand in vertrouwen te nemen.
Toen iemand erachter kwam, vindt er allerlei roddel en achterklap plaats.
Je ernstige vermoedens beginnen uit te komen, je merkt dat je vrienden al minder met je beginnen om te gaan. Je begint steeds vaker geen zin hebben om de diensten bij te wonen.
Uiteindelijk kom je zelf tot een ander inzicht, je gaat een relatie aan. De procedure van uitsluiting wordt gestart en uiteindelijk sta je daar alleen, van alles en iedereen afgesneden. Alles waar je ooit bang voor was is uitgekomen.
En dan sta je daar in een wereld die volkomen vreemd voor je is. Een wereld die je niet kent en een wereld die soms erg bedreigend overkomt. En in die wereld moet je zien een weg te vinden. Je geloof is totaal aan het wankelen gebracht, je hebt geen vrienden meer en je weet het allemaal niet. Uiteindelijk krijg je je leven wel weer op de rails. Maar het geloof heeft wel een enorme deuk opgelopen.
Ik zal me NOOIT maar dan ook NOOIT meer verbinden met welk kerkgenootschap dan ook, hoewel ik van de andere kant wel de behoefte voel om iets van het geloof met anderen te delen en samen te beleven.
Is het dat allemaal waard? gelukkig heb ik mijn leven weer goed op de rails, maar ik ken genoeg mensen die iets soortgelijks hebben meegemaakt die nu nog elke dag worstelen met hun uitsluiting. Mijn geluk is dat ik nooit mijn contact met mijn ouders en zussen verloren heb, maar ik ken genoeg mensen waarbij zelfs de eigen ouders geen enkel contact met je onderhouden, vanwege heft feit dat je uit de kerk gezet bent.
Dus aub kom niet aanzetten met opmerkingen dat het logisch is dat je geen lid meer mag zijn van een kerk als iemand in "zonden" volhard, want met dat "logisch" wordt er een zeer onbarmhartige praktijk toegepast.
