Mijn man slaat mij, en ik houd zielsveel van hem.

[mopje]

Dat lijkt mij ook. Laten we nou met zijn allen - inclusief gruz! - geen diagnoses gaan stellen. Daar zijn proffesionals voor.[/quote]


Het was van mijn kant absoluut geen conclusie, kwilde alleen mijn mening erover geven. Maar sommigen hebben dat andere gedachten over. Ik wilde er alleen maar mee aangeven dat alleen hulp het beste is!!!!

[*Annet*]

Ik word al ouder maar heb de afgelopen tien jaar nooit gedurfd om tijdens de eisprong gemeenschap te hebben. Ik vind namelijk deze omgeving niet goed voor een kind. Het doet me pijn om hierdoor kinderloos te blijven

Ik word hier als naief gezien door mensen die waarschijnlijk jonger zijn dan ikzelf.

Denk dat dat wel meevalt, een aantal posters in dit topic hebben kinderen dus zijn geen 16 meer en hebben de nodige levenservaring.

We hebben het met je te doen en vinden de situatie ongelovelijk. Krijgt je man dan zo'n waas voor zijn ogen dat hij niet weet wat ie doet? Kan je niet een glas water naar hem toegooien ofzo zodat ie afkoelt? onderga je het allemaal in stilte? Horen de buren niets? Waarom geef je hem geen schop tussen zijn benen? 'k Zou het wel weten.....

[schaapje]

quote="Gruzelement"
Ik twijfel of hij wel van me houdt, of dat hij misschien uit gemakzucht bij me blijft, omdat ik voor hem zorg.

Ergens anders zeg je dat je er zeker van bent dat hij van je houdt.

Ik blijf tegenstrijdigheden vinden in je verhaal, het rammelt aan alle kanten.

[schaapje]

Op momenten dat hij niet boos is, twijfel ik echter niet: hij houdt wel degelijk van mij.

Wat is het gruzelement?
Ben je wel zeker van zijn liefde of toch niet.
En dat verhaal over dat botte aardappelschilmesje dat moeten we ook maar slikken.

[schelpje3]

Hey Annet, ik vrees dat een glas water niet genoeg is
Dat zal een hele emmer moeten worden, maar dan moet gruz nog dweilen ook.
En ik denk dat ik de pil zou gaan slikken. Zo'n man als vader
Maar hoe kun je zoiets verantwoorden t.o.v. God ? Ik wil wel een kind, maar nu nog niet, even wachten tot manlief niet meer schopt en slaat
Ik loop er de hele dag al over te prakkizeren

[DDD]

In het boek Leven aan de onderkant beschrijft een Engelse psychiater (Theodore Dalrymple is zijn pseudoniem) hoe het komt dat sommige mensen aan de lopende band relaties hebben met mannen die hen mishandelen en wat de factoren zijn die daarbij een rol spelen. Daar moest ik aan denken bij het lezen van dit verhaal. Zulke dingen komen vaak voor.

Mij zul je niet horen zeggen dat je bij je man weg moet gaan. Dat heeft geen zin. Maar de manier waarop je jezelf en zijn gedrag bekijkt zal toch wel moeten veranderen. Ook in zulke relaties kan verbetering komen, als door middel van professionele begeleiding mensen met de ogen van de partner naar zichzelf leren kijken.

Je schrijft ook: mijn vader heeft een dergelijk probleem. Dat zegt al een hoop. Het hele verhaal is niet zo bijzonder als je zou denken. In duizenden relaties ontwikkelt het zich zo. De vraag is of je er echt iets aan wilt doen. Dat begint ermee dat je een deskundige (niet zomaar een maatschappelijk werker, maar via de huisarts een gespecialiseerd psycholoog) jou laat helpen om op een rijtje te zetten hoe je naar deze gebeurtenissen kijkt en welke verantwoordelijkheden je daarin ziet voor jezelf en voor je man. Ik denk dat je daarmee al een heel eind komt. Als je zelf geholpen wordt kan worden bekeken of het inderdaad nodig is dat je man hulp krijgt. Voor jou is het eenvoudiger om die stap te zetten.

[zomaariemand]

Ik inmiddels ook niet meer.
Ik denk dat ik afgeleid werd ergens door en iets anders wilde quoten.
Sorry, laat verder maar

Geen probleem.

[zomaariemand]

'k Zou het wel weten.....

Dat zeggen buitenstaanders heel erg vaak, maar in de praktijk werkt het maar zelden zo.

[zomaariemand]

In het boek Leven aan de onderkant beschrijft een Engelse psychiater (Theodore Dalrymple is zijn pseudoniem) hoe het komt dat sommige mensen aan de lopende band relaties hebben met mannen die hen mishandelen en wat de factoren zijn die daarbij een rol spelen. Daar moest ik aan denken bij het lezen van dit verhaal. Zulke dingen komen vaak voor.

Mij zul je niet horen zeggen dat je bij je man weg moet gaan. Dat heeft geen zin. Maar de manier waarop je jezelf en zijn gedrag bekijkt zal toch wel moeten veranderen. Ook in zulke relaties kan verbetering komen, als door middel van professionele begeleiding mensen met de ogen van de partner naar zichzelf leren kijken.

Je schrijft ook: mijn vader heeft een dergelijk probleem. Dat zegt al een hoop. Het hele verhaal is niet zo bijzonder als je zou denken. In duizenden relaties ontwikkelt het zich zo. De vraag is of je er echt iets aan wilt doen. Dat begint ermee dat je een deskundige (niet zomaar een maatschappelijk werker, maar via de huisarts een gespecialiseerd psycholoog) jou laat helpen om op een rijtje te zetten hoe je naar deze gebeurtenissen kijkt en welke verantwoordelijkheden je daarin ziet voor jezelf en voor je man. Ik denk dat je daarmee al een heel eind komt. Als je zelf geholpen wordt kan worden bekeken of het inderdaad nodig is dat je man hulp krijgt. Voor jou is het eenvoudiger om die stap te zetten.

Goed gezegd.

[Gruzelement]

Voor iedereen die twijfelt aan mijn verhaal:
Ik kan daar weinig over zeggen zonder mijn anonimiteit te verliezen. Ik hoop dat jullie begrijpen dat ik anoniem probeer te blijven. Ik heb gisteravond met mijn stomme kop al vrij veel informatie gegeven.
Ik kan wel ingaan op tegenstrijdigheden, maar ik doe niet net alsof ik me daarmee ‘afdoende’ kan verdedigen. Maar tegenstrijdigheden uitleggen zorgt misschien nog voor reacties van mensen die toch duidelijk het beste voor hadden met me.
Als eerste: ik zeg op het ene moment dat ik zeker weet dat hij van me houdt, en op het andere moment twijfel ik daaraan. Ik vind het moeilijk uit te leggen hoe dat voelt, maar je kunt je makkelijk indenken dat ik twijfel op het moment dat hij erg boos is. Het is moeilijker voor te stellen dat ik diezelfde avond nog, als alles weer goed is (ik begrijp dat het heel makkelijk is om over dit woordje ‘goed’ een beetje cynisch te doen, ik geef het maar gelijk aan, het is een open deur), om dan weer heel veel van hem te houden en heel zeker te weten dat dat wederzijds is.
Tegelijkertijd zie ik reacties van mensen die zich niet kunnen voorstellen dat een man van je houdt en toch gewelddadig kan zijn, en dan slaat bij mij ook de twijfel toe. Ik hoef het gevoel op de grond te liggen janken maar op te roepen, de vernedering, en ik twijfel. Toch leef ik dagelijks in de volle overtuiging dat mijn man van mij houdt. U mag denken dat ik mijzelf voor de gek houd. Toch is hij ontzettend lief voor mij. Soms liever dan een gemiddelde man die ik mij kan voorstellen die niet slaat. Absurd?! Ja!
Lieve mensen, als er geen tegenstrijdigheden zouden zijn in mijn verhaal, zou ik het zelf misschien snappen, en dan zou ik niet naar dit forum komen. Ik zit in de knoop. Ik heb nooit geweten dat liefde zo verknipt kon zijn. Als er geen liefde was van beide kanten zou er ook niet zoveel pijn kunnen zijn in mijn geest.
Verder is geluk niet zwart-wit. Iedereen voelt zich weleens heel gelukkig en ook wel eens diep ongelukkig. Ik ken ook beide. Binnen deze relatie die velen van jullie je niet kunnen voorstellen.
Dan nog over een discussie tussen sommige over of het een zonde of een ziekte is. (Simplistisch samengevat). Ik denk zelf dat het beide is, het is iets wat in zijn geest gebeurt, waardoor hij anders reageert dan je zou verwachten, wat uitmondt in een enge situatie. In die zin kan het een ziekte of afwijking zijn. Daarvoor zou ik hulp moeten zoeken maar nu durf ik dat onderwerp nog niet aan te snijden. Tegelijkertijd is het mijn en zijn zonde dat het uitloopt op geweld. Als er iets zou gebeuren waardoor wijzelf verlost zouden zijn van de grote zonde die we begaan door elkaar zo veel pijn te doen, zouden we vast met de eventuele afwijking om kunnen gaan.
De laatste uitbarsting is al bijna een week geleden, dus ik hoop steeds objectiever te worden en een beetje afstand te kunnen nemen om erover na te denken. Ik merk dat het forum me veel meer helpt dan gedacht.

[*Annet*]

Je hoeft toch niet tegen hem te zeggen dat je hulp zoekt?

Mijn man weet ook niet alles van mij. er zijn zaken die ik liever met vriendinnen bespreek, ook al zou hij het wel "behoren" te weten.

[zomaariemand]

Ik heb (en later nog een ander lid) gezegd dat gesprekken met een goede psycholoog misschien ook kunnen helpen - voor jou!
Wat vind je daarvan? Je hoeft niets te doen, maar gaat praten-praten-praten. Je kunt dingen zo gemakkelijker op een rijtje krijgen en iig jouw eigen positie in dit leven beter bekijken. Misschien kun je dan het 'gedoe' met je man ook in beter perspectief zien.
Maar eigenlijk ben ik bang dat ik gewoon tegen dovemansoren praat en ga jij er helemaal niets mee doen. Jammer, maar helaas. Het is een veelvoorkomend fenomeen en ik heb er ook aan meegedaan vroeger.

[Gruzelement]

@zomaariemand,
Ik kan je hier en nu wel beloven dat ik dat ga doen, maar ik weet het niet. Ik kan niet garanderen dat ik dat aandurf. Ook ben ik bang dat ze op me in gaan praten om bij hem weg te gaan.
Daarom lijkt het of ik niet luister, maar in tegenstelling tot wat sommigen denken (ik lijk op een troll?), ga ik heel serieus met dit forum om. (Ik neem die mensen overigens niks kwalijk. Ik neem niemand iets kwalijk, dat is al wel gebleken.(Dit laatste is sarcastisch.))

[zomaariemand]

Een goede psycholoog laat je dingen zelf ontdekken. Die drukt je niet in een bepaald hoekje.
En sorry als ik wat negatief overkomen. In mijn jaren op verschillende fora is een verhaal als de jouwe niet de eerste die ik tegenkom en vrijwel altijd is het alleen posten en 'klagen', maar wordt er vervolgens niets mee gedaan. En dan heb ik het dus niet persé over weggaan, maar er wordt ook niet gekeken naar zichzelf in dat hele verhaal.

[DDD]

@Gruzelement:

Ben je bang dat de psycholoog je aanraadt om weg te gaan of ben je bang voor het begrijpen van de situatie zoals die zich heeft ontwikkeld? Het is altijd spannend je kwetsbaar op te stellen, zeker bij een psycholoog, maar aan de andere kant lijkt me dat je situatie toch wel reden genoeg is eens kritisch naar jezelf en naar je verhouding tot andere mensen te kijken. Je bent er tenslotte zelf bij als je een gesprek hebt, misschien word je wel meer jezelf dan daarvoor.

Er zijn genoeg (christelijke) psychologen die heus niet zomaar zeggen: ga maar weg. Daar help je jezelf niet mee, namelijk.