Mijn man slaat mij, en ik houd zielsveel van hem.

[*Annet*]

Deze vraag, gesteld in de vragenrubriek is misschien een beetje van toepassing op jouw situatie. En schroom niet om hier in je moeilijkheden om advies te vragen!

[Mortlach]

Ben je bang dat de psycholoog je aanraadt om weg te gaan of ben je bang voor het begrijpen van de situatie zoals die zich heeft ontwikkeld? Het is altijd spannend je kwetsbaar op te stellen, zeker bij een psycholoog, maar aan de andere kant lijkt me dat je situatie toch wel reden genoeg is eens kritisch naar jezelf en naar je verhouding tot andere mensen te kijken. Je bent er tenslotte zelf bij als je een gesprek hebt, misschien word je wel meer jezelf dan daarvoor.

Dit herken ik wel. Soms lijkt het dat de shit die je kent minder erg is dan de shit die je niet kent. Hoe slecht de situatie ook is, je durft niet te veranderen, want de nieuwe situatie zou wel nog erger kunnen zijn. Dat gevoel is zo geniepig, zo verraderlijk.

[Gruzelement]

In mijn jaren op verschillende fora is een verhaal als de jouwe niet de eerste die ik tegenkom en vrijwel altijd is het alleen posten en 'klagen', maar wordt er vervolgens niets mee gedaan. En dan heb ik het dus niet persé over weggaan, maar er wordt ook niet gekeken naar zichzelf in dat hele verhaal.

Ik heb mijn verscheurdheid geprobeerd te delen. Ik heb veel lieve of goede reacties gehad, ook van jou. Ik ben daar dankbaar voor. Ik hoop dat ik de kracht heb om advies op te volgen. Niet van de 1 dan van de ander. Ik heb het gevoel dat, als het me ook maar lukt om het advies van 1 persoon uit de vele reacties op te volgen, ik al beter af ben.

Als je denkt dat ik niet naar mezelf kijk, dan hoor ik het hopelijk van je. Ik vind alle reacties vreselijk confronterend en ben er continu mee bezig.
Ik heb ook eerst gezocht in forums op dit onderwerp maar ik vond het moeilijk iets te vinden waarbij de reacties me toepasbaar op mezelf leken. Na het posten besef ik pas dat de kloof tussen het leven van de meeste mensen en iemand als ik enorm is. Daardoor zijn de reacties niet minder waardevol.

Ik heb altijd min of meer gedacht dat geweld zoals ik het bij mijn ouders gezien heb, en nu weer meemaak, redelijk normaal was. Ik wist dat het niet goed is, maar ik nam onbewust aan dat het moeilijk te vermijden is.
Er is trouwens niemand die ik meer bewonder dan mijn moeder.

[Jedi]

Lieve Gruzelement, ik heb je verhaal en alle reacties daarop met aandacht en bewogenheid gelezen. Wat ik herken in jouw posts is de opvatting dat als zaken in je jeugd je normaal voorkomen, dat ook lijkt door te werken in je wereldbeeld/maatschappijbeeld. Om een voorbeeld te noemen: mijn vader loste nooit iets met woorden op. Hij sloeg meteen. Geen tikje, nee, het was echt enorm hard beuken, en soms ook schoppen. Ik bleef altijd buiten schot omdat ik een rustig, niet-provocerend karakter had, maar wat meer onstuimige brusjes hadden minder geluk. Mijn vader had een groot probleem met woedebeheersing. Slaan en schoppen leken zijn enige bruikbare uitlaatkleppen te zijn.
Later, toen ik meer omgang kreeg met leeftijds- en ontwikkelingsgenoten, en zag hoe het er bij hen thuis aan toeging, begon ik te begrijpen dat het gedrag van mijn vader verre van normaal was. Ik heb hem daar ooit mee geconfronteerd, waarna hij tot mijn stomme verbazing huilend bekende er ook enorm mee te zitten. Toch wees hij alle hulp van de hand. Zijn trots verbood hem hulp bij anderen te zoeken.
Was mijn vader altijd een beukend monster? Welnee. Hij was gul en behulpzaam voor zijn kinderen, nam ze frequent mee. Soms hoorde ik hem voor ons bidden. Maar owee als ik hem overliep als hij dat deed: dan was hij onmiddellijk weer woest. Extreme trots kan tot een verwrongen geest leiden. We mochten hem niet ''zwak'' zien, als iemand met ook behoeften en ''toegeeflijke'' emoties.
Hoe was de gezinssituatie bij jouw man? Was zijn vader ook zo? Het is soms erg moeilijk om uit ingesleten patronen te komen. Toch is er een weg ter ontkoming. Even bij hem weggaan is echt geen slechte optie. Ik wil je wel het advies geven niet weg te SLUIPEN, hij lijkt me nogal een controlfreak, maar om dat eerlijk te zeggen. Als er werkelijk nog zoveel liefde bij hem aanwezig is, moet hij dat kunnen begrijpen.
En nu een confronterende vraag aan jou: ben je emotioneel afhankelijk van je man? Betekent jullie relatie zoveel voor jou, dat je zonder hem niet kunt bestaan? Want dan kan ik heel goed begrijpen dat je dit doodeng vindt! Ook dit is een ingeslepen gedragspatroon, dat heel destructief voor je eigen persoonlijkheid, en je zelfbeeld kan zijn. Een twee-eenheid zijn betekent niet dat je in hem moet overvloeien, lichamelijk en geestelijk overgeleverd zijn. Ik noem dat zelf altijd een ''navelstrengrelatie''. Lief en leed delen betekent niet dat jou maar leed aangedaan moet worden.
Ik veroordeel je man niet. Hij heeft een groot probleem met woedebeheersing, en kennelijk ben jij de enige in zijn omgeving die dat voor LIEF neemt. Paradoxaal genoeg voelt hij zich door jouw lijdzaamheid juist gesterkt, als een stilzwijgende aanmoediging. Doe hem geen geweld aan, en jezelf ook niet. Neem even afstand in overleg. Heb je vrienden in het land waarin je woont? Ik begrijp dat je in een spaanstalige omgeving woont. Of toch in Nederland? Heb je er met je moeder over gepraat? Het klinkt wrang, maar zij is je naaste ervaringsdeskundige.....
Soms is een storm in je hoofd nodig om de lucht op te klaren. Wees er niet bang voor. Ik zeg het uit ervaring.
Dikke vette HUG van mij!

[saartje]

er is al ontzettend veel geschreven, en ik wil je allereerst heel veel sterkte wensen.

Ik wil wat Mortlach schreef onderstrepen: Dit herken ik wel. Soms lijkt het dat de shit die je kent minder erg is dan de shit die je niet kent. Hoe slecht de situatie ook is, je durft niet te veranderen, want de nieuwe situatie zou wel nog erger kunnen zijn. Dat gevoel is zo geniepig, zo verraderlijk.

Dat is zo menselijk. Dit is ook de reden waarom veel straatkinderen terug gaan naar de straat als ze hulp hebben gekregen...dat was hun leven wat ze kennen, en voelt dus veiliger dan het onbekende leven. En dat is ook precies wat wij zelf doen in bepaalde situaties en waar ik ook aan moet denken als ik dit verhaal lees.
Het allermoeilijkst voor jou gruz om de stap te zetten lijkt me dat de hele situatie dan verandert. Hoe stom het ook klinkt: het lijkt er op dat je jezelf enigzins veilig voelt in de situatie waarin je nu zit, want zo is 'ie al zolang dus dit ken je. En daarom is hulp zoeken cq veranderen zo moeilijk!
Maar als je daadwerkelijk wil dat er iets verandert, dat alles dus gaat 'rollen' dan zul je stappen moeten zetten. En al begin je met praten met een PS, hoeft dit niet te betekenen dat je weg 'moet'. Een beetje goede psycholoog duwt niet in een richting maar laat zelf denken. Als je nu al zegt dat het oplucht hier op het forum, lijkt me annoniem praten (niemand hoeft te weten dat je daarheen gaat nl) met een psycholoog ook opluchten.
Lucht vooral je hart, en dat zal je enigzins opluchten misschien, maar het zal je situatie niet veranderen. En dat is wat je jezelf misschien af moet vragen: wil ik dit of wil ik verandering. Als je dit wil, hoef je niets te doen, dan blijft het zo. Wil je verandering zul je stappen moeten nemen, hoe verschrikkelijk moeilijk dit ook is! En dan heb ik het niet perse over weg gaan..
Sterkte!

[mohamed]

Wat een verhaal zeg, het is zo bizar dat ook ik het nauwelijks kan geloven. Uit ervaring weet ik hoe moeilijk het is om een relatie te beëindigen waar je zelf nog in gelooft, maar bedenk je goed dat angst de meest beroerde raadgever is. Ook mijn ex haalde me bij tijd en wijle het bloed onder de nagels vandaan, ze heeft in mijn gezicht geschreeuwd en zelfs op me ingehakt maar ik heb haar nooit één keer geslagen. Desondanks heb ik genoeg fouten gemaakt waar ik spijt van heb, maar nu we uit elkaar zijn weet ik dat het beter is.

De belofte die jullie elkaar aan het altaar gedaan hebben heeft je man verbroken toen hij je voor het eerst sloeg, denk daar maar eens over na. Veel sterkte gewenst en wijsheid.

[mohamed]

er is al ontzettend veel geschreven, en ik wil je allereerst heel veel sterkte wensen.

Ik wil wat Mortlach schreef onderstrepen: Dit herken ik wel. Soms lijkt het dat de shit die je kent minder erg is dan de shit die je niet kent. Hoe slecht de situatie ook is, je durft niet te veranderen, want de nieuwe situatie zou wel nog erger kunnen zijn. Dat gevoel is zo geniepig, zo verraderlijk.

Dat is zo menselijk. Dit is ook de reden waarom veel straatkinderen terug gaan naar de straat als ze hulp hebben gekregen...dat was hun leven wat ze kennen, en voelt dus veiliger dan het onbekende leven. En dat is ook precies wat wij zelf doen in bepaalde situaties en waar ik ook aan moet denken als ik dit verhaal lees.

Helemaal mee eens, zo denkt nagenoeg iedereen en daarom is het gezegde dat angst een slechte raadgever is ook een waarheid als een koe. We zijn bang voor het onbekende dus blijven we liever in de huidige situatie ook als die zeker niet goed voor ons is. Doch is dat niet de juiste keuze en als we geluk hebben verandert de situatie, maar als we kracht hebben veranderen we de situatie.

[654321]

Ik heb 1 brandende vraag: op de momenten dat het goed is tussen jullie (kan dit niet begrijpen...) hoe kijkt je man dan tegen de situatie aan??? Op wat voor manier praat je er dan met elkaar over? Hoe ziet hij dan de toekomst? Wil hij er dan wat aandoen? Op wat voor manier is er openheid aanwezig, ook in andere dingen?
Is dit wel het enige probleem? Is niet je hele huwelijk 'verziekt'?

ZOEK HULP!

[Gruzelement]

Ik heb 1 brandende vraag: op de momenten dat het goed is tussen jullie (kan dit niet begrijpen...) hoe kijkt je man dan tegen de situatie aan??? Op wat voor manier praat je er dan met elkaar over? Hoe ziet hij dan de toekomst? Wil hij er dan wat aandoen? Op wat voor manier is er openheid aanwezig, ook in andere dingen?
Is dit wel het enige probleem? Is niet je hele huwelijk 'verziekt'?

Ik snap dat dat moeilijk te begrijpen is, het is voor mij ook het lastigste om te begrijpen wat er gebeurt in mijn hoofd waardoor ik het allemaal naast me leg en verder ga met leven, min of meer. Mijn man laat het rusten, doet vaak wel extra lief, waaruit ik merk dat hij wil dat ik het hem vergeef, en waaruit ik merk dat hij weet dat er iets niet in orde is. Hij doet de eerste dagen meer extra dingetjes in huis, haalt me extra werk uit handen. Dan keren we langzaamaan terug naar het normale leven. Zoals nu (nadat het vorige week fout ging).
Hoe langer het normale leven tussendoor duurt, hoe meer hoop en vertrouwen ik heb dat het gewoon niet meer gebeurt.
Hij ziet de toekomst als een tijd waarin alles beter zal zijn. We zijn heel open, we hebben het ook over het geweld wat plaatsvindt. We proberen er uit te komen door over die dingen te praten. Dat soort gesprekken kunnen spannend zijn, maar lopen in zichzelf eigenlijk bijna nooit uit op ruzie.

Er zijn andere problemen maar die durf ik niet op dit forum te zetten omdat het misschien te herkenbaar wordt.
Of ons hele huwelijk verziekt is kun je proberen op te maken uit ons verhaal. De meeste mensen die alles gelezen hebben denken van wel, of ze denken in ieder geval dat ik hulp moet zoeken om er uit te komen. Dat geloof ik ook wel, de vraag is of ik dat durf.

Wat mij betreft is ons huwelijk redelijk verziekt, in de zin dat liefde voor mij pijn doet, en dat hoort niet bij liefde, maar voor mij heet het nog steeds liefde, ook al doet het pijn. Dus is het huwelijk alleen maar verziekt, kan nog beter worden.

Afgezien van dat ik wakker geschud ben door de reacties, hoop ik dat sommige mensen hier ook iets hebben opgepikt: liefde en geluk kunnen heel erg verknipt en verdraaid zijn, maar dan is het nog steeds liefde, geluk. Het is niet zo zwart-wit.

[Gruzelement]

Nu zit ik hier met buikpijn van de zenuwen want ik ga hem vanavond iets vragen wat hij normaal niet altijd leuk vindt. Een vriendin waaraan hij een beetje een hekel heeft wil met me afspreken. Ik wil graag met haar afspreken maar ik vraag het eerst aan hem. Hij vindt het soms gelijk goed en soms wordt hij boos.

[schelpje3]

Gruz houdt ons eigenlijk wel een spiegeltje voor. Als iemand anders mij boos gemaakt heeft en ik kan het niet goed kwijt, ben gefrustreerd, loop ik soms ook tegen mijn man te foeteren wat erg onredelijk is. Zodat hij verbaasd vraagt: heb ik iets verkeerds gezegd ?
Dat is in het klein. Je reageert je af op degene die het dichtst naast je staat denk ik, bij wie je je veilig waant om het te kunnen doen.
Misschien is het wel zo met de echtgenoot van gruz. Heeft hij bepaalde frustraties die zo hoog oplopen, de boel inwendig zo opfokken, dat in 1 x stoppen doorslaan. Een voorbijganger durft hij niet aan, want die slaat misschien terug. Maar je eigen vrouw, dat is bekend terrein, die reageert altijd hetzelfde.
Misschien heeft hij nooit geleerd om met zijn boosheid om te gaan, of sloeg zijn eigen vader ook. Een jongen spiegelt zich immers aan zijn vader ?
Maar wie van ons kan zeggen dat wij alleen vertoornd zijn op het voorwerp van onze woede ?

[*Annet*]

Nu zit ik hier met buikpijn van de zenuwen want ik ga hem vanavond iets vragen wat hij normaal niet altijd leuk vindt. Een vriendin waaraan hij een beetje een hekel heeft wil met me afspreken. Ik wil graag met haar afspreken maar ik vraag het eerst aan hem. Hij vindt het soms gelijk goed en soms wordt hij boos.

Een ieder die dit leest en gelooft in God, laten wij bidden!

God kan een engelenwacht om je heen zenden.

[DDD]

Nu zit ik hier met buikpijn van de zenuwen want ik ga hem vanavond iets vragen wat hij normaal niet altijd leuk vindt. Een vriendin waaraan hij een beetje een hekel heeft wil met me afspreken. Ik wil graag met haar afspreken maar ik vraag het eerst aan hem. Hij vindt het soms gelijk goed en soms wordt hij boos.

Het is niet normaal dat je zoiets vraagt. Ik begrijp dat je niet op mijn bijdragen reageert maar het is echt goed als je je eigen rol hierin beter leert begrijpen.

[schelpje3]

Het is niet normaal dat je zoiets vraagt. Ik begrijp dat je niet op mijn bijdragen reageert maar het is echt goed als je je eigen rol hierin beter leert begrijpen.

Nouwww, ik ken genoeg mannen die van hun vrouw verlangen zoiets eerst te vragen. Die gaan dan niet slaan of zo, maar manlief moet het wel goedvinden.
Ik heb een vriendin die altijd het humeur van haar man even moet afwachten, meestal vindt hij het wel goed, maar ze moet het toch vragen !

[DDD]

Nouwww, ik ken genoeg mannen die van hun vrouw verlangen zoiets eerst te vragen. Die gaan dan niet slaan of zo, maar manlief moet het wel goedvinden.
Ik heb een vriendin die altijd het humeur van haar man even moet afwachten, meestal vindt hij het wel goed, maar ze moet het toch vragen !

Er zijn ook heel veel mensen waarbij het zo doorslaat dat het tot mishandeling komt. Dat wil niet zeggen dat dat normaal is. Het is volkomen idioot. Dat je natuurlijk altijd even overlegt voordat je een avond weg bent is iets anders.