Refoweb pubers

[Sophie77]

Aan de andere kant kan je hem ook de keuze geven en er met hem over praten. Benoemen dat bepaald gedrag niet acceptabel is en onhoudbaar is in huis en hem zeggen dat hij naar therapie moet of anders??? En daar dan een bepaalde consequentie aan verbinden.

Aan welke consequenties denk je dan, ajl? Ben ik wel benieuwd naar, misschien kan ik er m'n voordeel mee doen . En niet vervelend bedoeld, maar toen wij nog alleen maar kleintjes hadden, dacht ik te weten wat ik wel en niet zou accepteren en wat ik wel of niet zou doen, maar de praktijk blijkt anders te zijn - en pittiger dan ik me had voorgesteld. Gelukkig zijn er ook genoeg mooie momenten, zodat de balans gelukkig min of meer in evenwicht blijft.

[ajl]

Dat een pubertijd van kinderen pittig kan zijn begrijp ik heel goed. Ik houd nu al mijn hart vast. Onze kinderen zijn nu al best wel temperamentvol en hebben allemaal een erg sterk karakter. Daarnaast zijn zij verbaal erg sterk. Ik merk duidelijk verschil tussen de kinderen van vrienden van ons en onze kinderen. Die kinderen vind ik vaak echt makke schapen. Natuurlijk speelt daar ook wel eens wat, maar vergeleken met het temperament van onze kinderen, is het appeltje eitje. Onze kinderen zijn absoluut geen probleem kinderen, maar wel pittig, maar ook enorm vrolijk, extravert en sociaal. Ik maak mij door hun temperament geen illusie dat de pubertijd vlekkeloos zal verlopen

Ik kan echter nu al bij 3 van de 4 kinderen zien waar de strijd over zal gaan in de pubertijd, een kind wil tot een bepaalde hoogte graag binnen een groep vallen, een kind is wars van al het 'moeten' in zijn leven en eentje hecht veel waarde aan zijn autonomie en wil graag veel vrijheid. Een kind heeft namelijk een bepaald karakter en zal daarmee gaan puberen. Dat betekent denk ik ook dat je al op vroege leeftijd een kind moet gaan sturen en bij verkeerd gedrag daar consequenties aan moet verbinden. Waar je een kind mee raakt ( of beloond!! dat is nl ook erg belangrijk, verschilt nl ook per kind).

Uit het verhaal van Jess maak ik op dat haar zoon erg respectloos naar zijn omgeving is. Dat begint niet ineens op zijn 16e verjaardag. Daar moet al van jongs af aan een aanloop van zijn geweest. En ik vermoed dat dit eveneens de zoon is die zich niets aantrekt van regels mbt mediagebruik, games, niet mee wil helpen thuis en weinig doet op school. Althans dat maakte ik op uit eerdere postings van Jess. Als ik het mis heb, moet je het zeggen Jess
Dit zijn geen dingen die ineens ontstaan, maar heeft een aanloop. Ik heb ooit eens gelezen dat je het respect voor je ouders de eerste 6 jaren kan krijgen/verdienen van een kind. De tweede 6 jaren kan het bijgeschaafd worden en daarna zal de basis voor respect er moeten zijn, ongeacht de ruzies die komen in de pubertijd.

Als er dermate respectloos gedrag is ( en ik ben het met Sabra eens dat het hebben van gemeenschap misschien nog wel het minste is waar je je zorgen over moet maken), dan moeten daar consequenties uit volgen. Ik heb natuurlijk geen flauw idee hoe oud de zoon van Jess is, maar dan moet je iets hebben wat hem raakt, ongeacht de ruzies die daarop zullen volgen. Een kind dat jarenlang geen acht heeft geslagen op correcties, zal dat ook niet doen als hij 16/17 is. En als het onhoudbaar wordt, dan kan hij zich vanaf zijn 18e zelf gaan redden. Dan zal je een kind, hoe pijnlijk dit ook is voor de ouders, los moeten laten en in gebed bij God brengen. Het is nl een illusie dat je een kind ouder dan 18 nog kan opvoeden en bijschaven.

[Boerin]

Aan welke consequenties denk je dan, ajl?

Kappen en verplicht bevrijding krijgen van die onreine zooi en een dagje Jan uitnodigen. Gewoon zeggen dat je die rotzooi niet accepteert in je huis, klaar.

[Jess]

@ Boerin: het is geen toverspreuk hoor die je zomaar even uitspreekt!
En, wie is Jan?

Ik hoop niet dat jullie denken dat ik hem maar een beetje zijn gang heb laten gaan en nu het gedrag te bizar wordt ik ineens aan de rem wil trekken. Het is altijd al boksen geweest, net zoals met een huilbaby hoop je elke dag dat het morgen over is. Met dit kind liep ik in groep 3 al bij GGZ, voor zijn 4e jaar al extra bezoek van wijkverpleegkundige aangevraagd enz. Naar een speciale school maar nooit een diagnose gesteld. Ja moet dat? Soms is het wel makkelijker om het voor jezelf als ouder een plekje te kunnen geven.

En toch he, gister weer een enorm conflict gehad en vandaag ging het best redelijk. Dus het kan wel! Wel heeft mijn man gezegd dat ie de deur maar uit moet als zijn gedrag niet verandert. Nou prima, graag zelfs, was het antwoord en: ik kom dan niet meer terug.

[ajl]

En toch he, gister weer een enorm conflict gehad en vandaag ging het best redelijk. Dus het kan wel! Wel heeft mijn man gezegd dat ie de deur maar uit moet als zijn gedrag niet verandert. Nou prima, graag zelfs, was het antwoord en: ik kom dan niet meer terug.

Natuurlijk roept hij dat. Dat deed ik ook op die leeftijd. Je zegt natuurlijk niet tijdens een ruzie tegen je ouders dat je dat erg vindt. Als jullie dat de consequentie vinden, moet je dat bespreken tijdens een moment zonder ruzie en het dan ook uitvoeren bij misdragen. Daarom moet je vrij zeker zijn van deze consequentie. Anders heeft het geen zin

[Boerin]

@ Boerin: het is geen toverspreuk hoor die je zomaar even uitspreekt!
En, wie is Jan?

Ik hoop niet dat jullie denken dat ik hem maar een beetje zijn gang heb laten gaan en nu het gedrag te bizar wordt ik ineens aan de rem wil trekken. Het is altijd al boksen geweest, net zoals met een huilbaby hoop je elke dag dat het morgen over is. Met dit kind liep ik in groep 3 al bij GGZ, voor zijn 4e jaar al extra bezoek van wijkverpleegkundige aangevraagd enz. Naar een speciale school maar nooit een diagnose gesteld. Ja moet dat? Soms is het wel makkelijker om het voor jezelf als ouder een plekje te kunnen geven.

En toch he, gister weer een enorm conflict gehad en vandaag ging het best redelijk. Dus het kan wel! Wel heeft mijn man gezegd dat ie de deur maar uit moet als zijn gedrag niet verandert. Nou prima, graag zelfs, was het antwoord en: ik kom dan niet meer terug.

Jan van refoweb met z'n hel-preken. Je kunt beter iemand onsympathiek waarschuwen dat ie het Koninkrijk niet beërft als ie zo doorgaat. Er zit zo'n tiener op christian forums, die keek naar homoseksuele porno etc., was enorm rebels naar z'n ouders en iedereen, nu had ie wat over de hel gelezen, maar hij wil wel steeds stoppen, maar dat lukt niet, dus ik heb 'm aangeraden om naar een kerk te gaan en gebed te krijgen voor innerlijke genezing en bevrijding van die onreine machten. Maar hij is al overtuigd dat het slecht is. Je man kan duidelijk genoeg zijn zie ik, vaders moeten hun zonen tuchtigen, maar hem het huis uitzetten lijkt me niet zo handig. Had m'n ex z'n moeder gedaan toen ie 16 was, hop, rot maar op naar je tante. Daar wordt het alleen maar erger van. Hij ging gelijk aan de drugs. Ik zou 'm meenemen naar een kerk waar bekering wordt gepredikt en voor bevrijding en innerlijke genezing laten bidden.
In Amerika als zo'n kind een vriend/vriendin heeft en seks, zetten ze gewoon die andere persoon eruit, omgang verboden, niks mee te schaften.

[Boerin]

Is er niet iemand uit de kerk die kan helpen? Die reguliere hulpverlening is heel goed, maar niet met dit soort dingen, want die vinden meestal alles best, alhoewel de vrouw die ik had gewoon zei dat ik moest doen wat ik wilde en de regels bepalen en er consequenties aan verbinden. Ik was altijd nogal van: eehhh ja ik heb dat liever niet. Ze zat hier. Hoe vaak heb je nou gezegd dat dat niet mag? Eh, een stuk of 30. Ja, dan gaat het het ene oor in en het andere uit als je er geen consequentie aan verbindt. Een keer duidelijk zeggen en waarschuwen dat het bij de tweede keer de gang op is. Met een tiener met een vriendinnetje waarbij jij dat gerotzooi niet wilt, bepalen jullie gewoon dat dat kind evt. op visite mag komen met jullie erbij, maar niks samen van alles doen als ze niet te vertrouwen zijn. Tante van me kreeg een jongen op de stoep die uit wilde met d'r 16 jarige dochter, zo'n vent van in de 20. Ze heeft 'm gewoon weggestuurd. Ja maar, dat mag zij zelf weten. Niks hoor, ze is 16, dat bepalen wij. Daag!
Wij hadden zo'n stel in de gemeente met twee rebelse tieners, een had al bijna een meisje zwanger gemaakt op z'n 16e, kind was 15, moest een morning after pil, moeder boos. Ze liepen gewoon drugs te dealen met 16. Luisterden gewoon niet meer naar hun ouders en die vader was een slap ei, de enige naar wie ze nog luisterden was de voorganger, vader van mijn kids, reuze handig als ik te slap ben en ze luisteren niet. Hij wist wel hoe ie dat moest regelen, die heeft gewoon natuurlijk overwicht en blijft toch heel aardig. Hij heeft ook gewoon voor ze gebeden, was niet veroordelend, maar wel duidelijk.

[Chaya]

Boerin: je hebt kinderen die ontsporen doordat de opvoeding te slap is, maar Jess heeft het over een kind met een probleem en dan helpt strengheid en de harde hand meestal niet.
Het is wel zo dat ik ouders al snel hoor zeggen: ja, maar je kunt het toch niet verbieden? Hij is AL 15 of 16.
Nou dan ben je dus nog steeds een kind.
Tot je 18e heb je de ruimte om te klooien en de grenzen te ontdekken.
Kinderen worden nu eerder als kleine volwassenen gezien. Ze mogen hun mening hebben.
Dat was vroeger wel anders
Moeder's wil was wet als pa niet thuis was, daarna nam hij het over.

Maar Jess en haar man hebben een groot probleem met deze puber. En dan kunnen er gevoelens naar boven borrelen die je helemaal niet wil voelen als moeder.
Want waarom lukt het nu niet met dit kind?
Ook al heeft het misschien een diagnose gekregen, dan kreeg je handvatten aangereikt en dan lukt het nog steeds niet.
Dat kan verdriet en onmacht teweeg brengen, want zo had je het echt niet in gedachten toen dat schattige babytje in je arm lag.

Ik denk dat DE oplossing er niet is. Het is fijn als je precies de goede hulpverlener kunt vinden, dat kan soms een zoektocht van jaren zijn!
Laten we hopen en bidden voor Jess dat het goed zal komen met haar puber.
Want het kan levenslange consequenties hebben, soms!

[Boerin]

Boerin: je hebt kinderen die ontsporen doordat de opvoeding te slap is, maar Jess heeft het over een kind met een probleem en dan helpt strengheid en de harde hand meestal niet.
Het is wel zo dat ik ouders al snel hoor zeggen: ja, maar je kunt het toch niet verbieden? Hij is AL 15 of 16.
Nou dan ben je dus nog steeds een kind.
Tot je 18e heb je de ruimte om te klooien en de grenzen te ontdekken.
Kinderen worden nu eerder als kleine volwassenen gezien. Ze mogen hun mening hebben.
Dat was vroeger wel anders
Moeder's wil was wet als pa niet thuis was, daarna nam hij het over.

Maar Jess en haar man hebben een groot probleem met deze puber. En dan kunnen er gevoelens naar boven borrelen die je helemaal niet wil voelen als moeder.
Want waarom lukt het nu niet met dit kind?
Ook al heeft het misschien een diagnose gekregen, dan kreeg je handvatten aangereikt en dan lukt het nog steeds niet.
Dat kan verdriet en onmacht teweeg brengen, want zo had je het echt niet in gedachten toen dat schattige babytje in je arm lag.

Ik denk dat DE oplossing er niet is. Het is fijn als je precies de goede hulpverlener kunt vinden, dat kan soms een zoektocht van jaren zijn!
Laten we hopen en bidden voor Jess dat het goed zal komen met haar puber.
Want het kan levenslange consequenties hebben, soms!

Die ene tiener uit de kerk had ADHD. Kan wel zo wezen, maar als je goedkeurt dat ie gewoon met z'n vriendinnetje kan doen wat ie wil dan gaat ie dat doen.
Ze zijn nu allebei in de 20 en goed terecht gekomen, die ene zit bij ons in de kerk en mist niet een studie of bidstond, super serieus met God bezig. Wij hebben ook van die encounters, waar je God kon ontmoeten, daar zijn ze toen ook geweest, toen ze ook aan die drugs zaten, om gewoon gebed te krijgen. Die moeder was extreem streng en dat werkte nogal averechts. Ze hadden ook gewoon liefde nodig en genezing, maar ook grenzen. Met 18 kun je alleen nog maar bidden, heeft die moeder ook continu gedaan, nu kun je nog hem verplichten om hulp te zoeken in de kerk, straks heb je er niks meer over te zeggen.

[MissF]

Ik denk dat het makkelijker is als je kinderen temperamentvol zijn en weten wat ze willen dan andersom, ajl.
Zelf ben ik nooit echt onzeker geweest, ook als puber niet, en wist ik (iets te) goed wat ik wilde. Daarom was ik als peuter een drama voor mijn ouders, en als puber heb ik heel wat gesmeten met de deuren, maar dat was allemaal niet erg, want écht van 'het rechte pad' afgaan zijn mijn ouders nooit bang voor geweest, omdat ik zo goed wist wat ik wilde en ook geen behoefte had aan me aanpassen aan de pubers om me heen.

Ik merk dat ik me meer zorgen maak, altijd al, over onze oudste dan over de jongste. De oudste is gewoon wat onzekerder, al gaat dat nu wel steeds beter gelukkig. Dan lopen ze sneller met de meute mee. De jongste weet prima hoe en wat ze wil, en daar ben ik dolblij om, want volgens mij is de pubertijd dan echt makkelijker (voor de ouders dan, niet voor het kind zelf, elke puber ervaart volgens mij de pubertijd als niet heel makkelijk).
Maar laat ze later alsjeblieft lekker temperamentvol met de deuren smijten als ze straf krijgen als ze niet op tijd thuis zijn, bij wijze van. Dat kan ik prima handelen. Maar als ze met een slechte groep vrienden mee gaan lopen omdat ze onzeker zijn of een stoornis hebben waardoor ze niet anders kúnnen.

Daarom is dat voor ons eigenlijk het speerpunt van de opvoeding van de kinderen: proberen om ze zo zeker mogelijk de wereld in te sturen. En dan blijft elk kind anders, maar we proberen er hard aan te werken

[Boerin]

Ik merk dat ik me meer zorgen maak, altijd al, over onze oudste dan over de jongste. De oudste is gewoon wat onzekerder, al gaat dat nu wel steeds beter gelukkig. Dan lopen ze sneller met de meute mee.

Ach ik was als puber extreem onzeker, zolang je maar met de goede meute meeloopt toch? Ik ben als puber tot bekering gekomen en liep lekker met de meute van de kerk die ik had ontdekt mee.

[Chaya]

Die ene tiener uit de kerk had ADHD. Kan wel zo wezen, maar als je goedkeurt dat ie gewoon met z'n vriendinnetje kan doen wat ie wil dan gaat ie dat doen.
Ze zijn nu allebei in de 20 en goed terecht gekomen, die ene zit bij ons in de kerk en mist niet een studie of bidstond, super serieus met God bezig. Wij hebben ook van die encounters, waar je God kon ontmoeten, daar zijn ze toen ook geweest, toen ze ook aan die drugs zaten, om gewoon gebed te krijgen. Die moeder was extreem streng en dat werkte nogal averechts. Ze hadden ook gewoon liefde nodig en genezing, maar ook grenzen. Met 18 kun je alleen nog maar bidden, heeft die moeder ook continu gedaan, nu kun je nog hem verplichten om hulp te zoeken in de kerk, straks heb je er niks meer over te zeggen.

Zo waar wat je zegt. Maar een kind met ADHD of PDDNos vereist nu eenmaal een andere aanpak dan een gemiddelde dwarse puber. Je moet zeker grenzen blijven stellen, want daar vragen ze eigenlijk zelf ook om, al lijkt het daar niet op.
Met 18 jaar kun je nog wel meer dan alleen bidden, al is dat wel het belangrijkste geworden. Maar aansturen kan vaak ook nog wel.
Wij hebben toch echt bepaalde huisregels die onder en boven de 18 gelden!
En je blijft altijd hopen dat er toch iets landt en beklijft.

[Jess]

@ Mortlach: ik zal je gerust stellen, hij doet het veilig zijn we inmiddels achter gekomen.

en dan nog de brutaliteit om te vragen wat ik van de kwaliteit van de condooms vind van een bepaalde winkel.

Ja jullie zullen er misschien om lachen maar het doet ons als ouders ontzettend pijn dat hij alles wat wij hebben geprobeerd bij te brengen achter zich neergooit. Niet alleen op dit gebied, op veel andere gebieden ook. Ik kan het niet goedkeuren maar ik kan toch niet heel de dag achter hem aangaan?

Hulp zoeken, nee ik weet niet waar. We hebben een kleine gemeente en ik heb er geen behoefte aan om aan die broeders mijn moeilijkheden bekend te maken. Onze ouders hoeven onze kinderen niet op te voeden en onze broers en zussen hebben genoeg aan hun eigen gezinnen.

[vanellus]

Jess: jullie hoeven dit niet alleen op te lossen. Op dit moment lijkt hij jullie te kwetsen om het kwetsen. En het is vast omdat hij weet dat hij bij jullie veilig is, maar het sloopt jullie. Ik zou echt de huisarts vragen om een verwijzing naar een instelling die hier iets mee kan. Wellicht weet zij/hij ook een christelijke. Al was het alleen maar om jullie de handvatten te geven hier mee om te gaan en om jullie niet jezelf de schuld te laten geven.

Mijn kinderen zijn nog maar klein, maar ik heb honderden pubers lesgegeven. En kinderen uit nette gezinnen, zonder noemenswaardige problemen kunnen soms zo ontsporen en hun ouders tot wanhoop drijven. En die ouders schamen zich, ze willen het zelf oplossen, hun andere kinderen waren zo anders, hoe kunnen ze zo'n kind gemaakt hebben, al die onmacht, je moet het niet alleen willen oplossen.

[*Annet*]

sja, hier zou ik ook hele verhalen kunnen posten

ze zijn nu allemaal in de tienerleeftijd