lekkerbek schreef:Nee eens hoor Mortlach, een studiegenoot van mij vertelde ook steeds over de problemen met haar vriend waarmee ze samenwoonde, ook haar jonge kind woonde daar. Hij had waanideeën, als ze op school was belde hij wel 30 x, hij voelde dan iets, was bang dat hij dood ging etc. Zij trok het niet meer, maar nee zei ze, de agressie die hij naar de hulpverlening toonde was niet naar haar gericht.
Tot we op school hoorden dat ze finaal in elkaar was geslagen, ze had alles gebroken wat je maar kón breken, ze heeft ontzettend lang in het ziekenhuus gelegen,kreeg daarna een ander adres en telefoonnummer, we hebben niets meer van haar gehoord. Afschuwelijk!
Ik heb soms het idee dat vrouwen niet altijd helemaal doorhebben hoe veel sterker mannen over het algemeen zijn. Op Reddit zie je wel eens een topic voorbijkomen met "Wanneer/Hoe ontdekte jij dit" en daar lees je soms wel een grappige anecdotes. Zo was er een dame die aan zelfverdediging deed en dacht dat ze mannen wel aan kon. Tot een mannelijke kennis van haar (1 meter 80, 100+ kg) zei: okee, probeer maar iets, voluit! En het bleek dat ze net zo goed tegen een muur had kunnen slaan voor het effect dat ze had. Zijn advies: het enige wat je kunt doen als er iemand zoals ik op je af komt, is proberen weg te rennen.
Het blijkt altijd dat mannen zich tijdens het stoeien enorm inhouden omdat als het serieus was ze letterlijk met 1 hand op de rug zonder enig probleem zouden winnen.
Een deel van de reacties in dat soort onderwerpen is ook altijd "En daarom zijn wij vrouwen bang voor mannen", terwijl de mannen iets als "ik had geen idee dat wij zo intimiderend zijn, maar nu begrijp ik dat wat beter" zeggen.
Ze bleef naar haar hand boven zijn hoofd houden, hij is ziek, hij is boos op de situatie niet op mij. Toen ze erachter kwam was ze te laat. Haar zoontje heeft het zien gebeuren, ook hij is voor zijn leven getraumatiseerd.
En nee ze was niet gelovig.
Het is ook niet exclusief iets voor gelovigen, hoewel daar wel het taboe op scheiden en de sociale druk uit de gemeente meespeelt. Er zijn altijd wel redenen, vaak schaamte, soms financiële redenen. Het is ook geen keuze: of in doodsangst leven of straatarm worden (goede reden om voor Universeel basisinkomen te zijn, trouwens, want dan kan iemand gewoon weg zonder te vrezen direct dakloos te worden.)
Scheiden nag niet. Maar slaan ook niet.
Tja, maar als je toch moest kiezen, dan wist ik het wel.
Ik zou geen dag langer in t zelfde huis blijven wonen, t zou mij daarom ook niet gebeuren, hij zou t 1 keer kunnen doen maar dan ben ik weg. Als je zo'n houding niet hebt en alleen verdrietig bent dan krijgen ze geen tegengas, dan gebeurt het zo weer!
Ik ben blij dat je daar zo van overtuigd bent. Het blijkt helaas in de praktijk vaak dat er toch wordt ontkend, toch goedgepraat, want de kinderen, want de huisdieren, omdat je het anders niet in je wereldbeeld gepast krijgt. Cognitieve dissonantie heet dat.
Ik zou als hij hulp zoekt wel samen in therapie gaan, omdat voor mij scheiden ook een laatste stap zou zijn die ik liever niet zou maken. Maar eerst verandering zien voor ik weer terug zou gaan. En met kleine stappen. Ik zou mijn grenzen heel duidelijk aangeven en hij zou er met geen millimeter overheen mogen gaan!
Hmm, tja, ik zou dat niet willen/kunnen. Dan krijg je zo'n gespannen huwelijk waarbij je continu op je hoede moet zijn en hoe ga je dan nog normaal met elkaar om? Er zijn situaties waarin teruggaan volledig is uitgesloten. Bij verkrachting binnen het huwelijk, bij geweld.
Maar goed, ik volg het niet goed. Scheiden mag niet maar je zegt vervolgens ook dat het een laatste stap zou zijn. Wat nou als hij niet verandert en geen hulp zoekt. De rest van je leven gescheiden van tafel en bed leven? Dus in feite alleen? Maar wel nog gelijkwaardige partners zijn als er kinderen bij betrokken zijn? Dat is toch ook niks.