Ongelukkig getrouwd

[Sabra]

Ben ik de enige die zich verbaasd over de stelligheid waarmee " scheiden" genoemd wordt? Er worden a.d.h.v. 1 verhaal psychiatrische diagnoses gesteld alsof het niets is. Lekker makkelijk allemaal.

Ik ga er van uit dat het geen fantasie verhaal is. Ik stel vast dat er sprake is (geweest) van (voortdurend) fysiek en verbaal geweld. Indien de echtgenoot niet zijn gedrag verandert is er slechts een goede oplossing, echtscheiding.

[Sabra]

Natuurlijk moet je niet als eerste aan scheiden denken.

Niet als eerste, maar je moet het wel doen als de echtgenoot zijn gedrag niet wil veranderen. De echtgenoot in dit kader typeren als slachtoffer doet geen recht aan de zaak en is een totaal misplaatste voorstelling van zaken.

[ajl]

Het is 1 kant van het verhaal. Hoor en wederhoor is op een forum moeilijk, maar de stelligheid van beweringen verbaast mij echt. Idem met co ouderschap. Natuurlijk wil hij dat. Het is ook zijn kind. Een vader heeft net zover recht op zijn kind als een moeder.
Het enige advies dat m.i. gegeven moet worden, ga het gesprek aan, ga in therapie samen i.p.v. Je gelijk proberen te halen op de forum, waar een ieder afgaat op de eenzijdig verhaal.

[Sabra]

Het is 1 kant van het verhaal. Hoor en wederhoor is op een forum moeilijk, maar de stelligheid van beweringen verbaast mij echt. Idem met co ouderschap. Natuurlijk wil hij dat. Het is ook zijn kind. Een vader heeft net zover recht op zijn kind als een moeder.
Het enige advies dat m.i. gegeven moet worden, ga het gesprek aan, ga in therapie samen i.p.v. Je gelijk proberen te halen op de forum, waar een ieder afgaat op de eenzijdig verhaal.

Natuurlijk is dit het verhaal van de echtgenote. Bij uitoefening van geweld of het dreigen daarmee lijkt me niet dat het verhaal van de echtgenoot iets toevoegt. Hetzelfde voor de ervaren verbale vernedering, de verklaring van de echtgenoot voegt niets toe, het is namelijk de ervaring van de echtgenote dat de echtgenoot haar kleineert, etc.

Dat je na scheiding gezamenlijk verantwoordelijkheid draagt voor het kind, is in mijn ogen niet meer dan vanzelfsprekend, in welke vorm dat dan ook wordt gegoten.

[ajl]

Inderdaad, het is haar verklaring. En dat is ook juist het punt. Zijn verklaring kennen wij niet. Misschien vertoont zij hetzelfde gedrag of zijn er nog andere dingen die spelen. Daarom "kunnen" wij hier niets van vinden. Het enige advies is ; samen het gesprek aangaan evt met een derde. Communiceren, daar zit veelal het probleem.

Misschien ben ik erg scherp, maar ik zie momenteel te veel relaties stranden door miscommunicatie of het ontbreken van communicatie. Wie zijn de dupe? Juist, de kinderen die je samen op de wereld hebt gezet.
Een paar jaar terug stond in de volkskrant elke week een interview met een kind van gescheiden ouders. Alle 52 kinderen ondervonden problemen met de scheiding en hechting in latere leven, ongeacht de leeftijd waarop ouders uit elkaar gingen en hoe de relatie tussen de ouders nadien was.

[Sabra]

Inderdaad, het is haar verklaring. En dat is ook juist het punt. Zijn verklaring kennen wij niet. Misschien vertoont zij hetzelfde gedrag of zijn er nog andere dingen die spelen. Daarom "kunnen" wij hier niets van vinden. Het enige advies is ; samen het gesprek aangaan evt met een derde. Communiceren, daar zit veelal het probleem.

Ik deel je opvatting over therapie, maar niet dat de verklaring van de echtgenoot van belang is om er iets van te vinden. Ik gebruikte bewust het werkwoord "ervaren". Dat impliceert naar mijn mening per definitie subjectiviteit.

Misschien ben ik erg scherp, maar ik zie momenteel te veel relaties stranden door miscommunicatie of het ontbreken van communicatie. Wie zijn de dupe? Juist, de kinderen die je samen op de wereld hebt gezet.
Een paar jaar terug stond in de volkskrant elke week een interview met een kind van gescheiden ouders. Alle 52 kinderen ondervonden problemen met de scheiding en hechting in latere leven, ongeacht de leeftijd waarop ouders uit elkaar gingen en hoe de relatie tussen de ouders nadien was.

Ik weet niet of die Volkskrant populatie representatief is, maar dat terzijde. Punt is dat je niet ten koste van alles bij elkaar moet blijven. De vraag die in dit kader gepast is of continu aanschouwen van fysiek en verbaal geweld wel goed is voor kinderen ook op de lange termijn. Het antwoord lijkt me evident.

[Mortlach]

Het is 1 kant van het verhaal. Hoor en wederhoor is op een forum moeilijk, maar de stelligheid van beweringen verbaast mij echt. Idem met co ouderschap. Natuurlijk wil hij dat. Het is ook zijn kind. Een vader heeft net zover recht op zijn kind als een moeder.
Het enige advies dat m.i. gegeven moet worden, ga het gesprek aan, ga in therapie samen i.p.v. Je gelijk proberen te halen op de forum, waar een ieder afgaat op de eenzijdig verhaal.

Het kind heeft anders ook recht op veiligheid.

En natuurlijk kunnen we alleen maar afgaan op wat de ander schrijft. Puur op basis van die gegevens, komt er een vrij onvermijdelijke conclusie uit. Ik ga er eerlijk gezegd van uit dat de topicopener dit niet allemaal gisteren heeft bedacht, maar al het een en ander heeft geprobeerd - wat vervolgens niet werkt.

[Mortlach]

Inderdaad, het is haar verklaring. En dat is ook juist het punt. Zijn verklaring kennen wij niet. Misschien vertoont zij hetzelfde gedrag of zijn er nog andere dingen die spelen. Daarom "kunnen" wij hier niets van vinden. Het enige advies is ; samen het gesprek aangaan evt met een derde. Communiceren, daar zit veelal het probleem.

Misschien ben ik erg scherp, maar ik zie momenteel te veel relaties stranden door miscommunicatie of het ontbreken van communicatie. Wie zijn de dupe? Juist, de kinderen die je samen op de wereld hebt gezet.
Een paar jaar terug stond in de volkskrant elke week een interview met een kind van gescheiden ouders. Alle 52 kinderen ondervonden problemen met de scheiding en hechting in latere leven, ongeacht de leeftijd waarop ouders uit elkaar gingen en hoe de relatie tussen de ouders nadien was.

Sorry, Ajl, maar dit is dus precies de reden waarom scheiden zo moeilijk wordt gemaakt. Want de persoon die wil scheiden, wordt impliciet niet geloofd, hij/zij heeft nog niet genoeg moeite gedaan, hij/zij is vast zelf ook schuldig aan de situatie, etc, etc. Wanneer is het goed genoeg? Hoeveel communicatie is er nodig?

Is scheiden ideaal? Nee, natuurlijk niet. In een ideale wereld is elk huwelijk een gelukkig huwelijk met respect en liefde voor elkaar. We leven helaas niet in een ideale wereld en wat is erger voor de kinderen, denk je; scheiden, of toezien hoe een van je ouders de ander mishandelt?

[ajl]

Het feit blijft dat wij het hele verhaal niet kennen en degene die gereageerd hebben niet bevoegd zijn om diagnoses te stellen. Dan past ons in feite 1 antwoord; ga hiermee naar jouw huisarts.

[Marnix]

Ben ik de enige die zich verbaasd over de stelligheid waarmee " scheiden" genoemd wordt? Er worden a.d.h.v. 1 verhaal psychiatrische diagnoses gesteld alsof het niets is. Lekker makkelijk allemaal.

Inderdaad, het is haar verklaring. En dat is ook juist het punt. Zijn verklaring kennen wij niet. Misschien vertoont zij hetzelfde gedrag of zijn er nog andere dingen die spelen. Daarom "kunnen" wij hier niets van vinden. Het enige advies is ; samen het gesprek aangaan evt met een derde. Communiceren, daar zit veelal het probleem.

Misschien ben ik erg scherp, maar ik zie momenteel te veel relaties stranden door miscommunicatie of het ontbreken van communicatie. Wie zijn de dupe? Juist, de kinderen die je samen op de wereld hebt gezet.
Een paar jaar terug stond in de volkskrant elke week een interview met een kind van gescheiden ouders. Alle 52 kinderen ondervonden problemen met de scheiding en hechting in latere leven, ongeacht de leeftijd waarop ouders uit elkaar gingen en hoe de relatie tussen de ouders nadien was.

Het gaat hier zo te zien om narcisme. Ik weet niet in hoeverre je weet wat dat is? Klik anders even op de link en de links die daarbij staan in mijn eerste reactie. Bij narcisme gaan de problemen veel verder dan miscommunicatie. Narcisme houdt in dat de schuld volgens iemand per definitie aan de ander ligt. Dat zie je ook terug. Zij moet veranderen. Zij doet alles fout. Hij niet. Hij doet volgens zijn optiek alles goed. Met die instelling gaan narcisten doorgaans ook in therapie als dat moet. We doen samen therapie maar het probleem ligt bij haar.

Desondanks heb ik (en volgens mij ben ik niet de enige) gezegd: Probeer therapie. Wil hij niet, dwing hem door te zeggen dat het anders klaar is. Als dat niet werkt denk ik echter dat scheiden de beste overgebleven mogelijkheid is in de hier beschreven situatie (als die dus klopt, waar ik vanuit ga).

Ja, scheiden is nooit een ideale oplossing. Het is ook niet goed voor het kind. Maar zoals ik eerder zei, er is 1 ding nog veel slechter voor het kind en dat is opgroeien in een onveilige omgeving waarbij de ouders niet van elkaar houden en de vader de moeder fysiek heeft mishandeld en dat verbaal telkens weer doet, waar de vader de moeder kleineert, negeert, vernedert enz. Allemaal totaal onbijbelse zaken die niet thuishoren in een huwelijk en als dat niet samen of met therapie wordt opgelost is scheiden de beste keuze. Ook vanuit christelijk oogpunt. Ook voor het kind. Het feit dat Sammie zelfs co-ouderschap al een vreselijk idee vindt geeft wel aan hoe schrijnend de situatie is.

Het is echt niet zo hier makkelijk gedacht wordt over scheiden. Het moet waar mogelijk voorkomen worden. Maar soms is het niet te voorkomen. En als je je een beetje verdiept in narcisme en hoe het relaties stuk maakt, mensen kapot maakt en het alle geluk in een relatie laat verdwijnen snap je misschien waarom het hier (als therapie niet helpt) toch als mogelijkheid wordt genoemd.

[Marnix]

Het feit blijft dat wij het hele verhaal niet kennen en degene die gereageerd hebben niet bevoegd zijn om diagnoses te stellen. Dan past ons in feite 1 antwoord; ga hiermee naar jouw huisarts.

Dit is een forum en iemand beschrijft een situatie en daar wordt op gereageerd. Daarbij reageer je op de beschreven situatie, er van uitgaand dat die klopt. En daarbij heeft ongeveer iedereen gezegd: Zoek hulp. En als dat niet werkt, ga dan bij hem weg.

[Sabra]

Het feit blijft dat wij het hele verhaal niet kennen en degene die gereageerd hebben niet bevoegd zijn om diagnoses te stellen. Dan past ons in feite 1 antwoord; ga hiermee naar jouw huisarts.

Wil je mij er buiten laten? Ik heb nergens een diagnose gesteld over de gesteldheid van de echtgenoot. Sterker nog, mijn stapsgewijze advies was vrij genuanceerd, zie mijn eerste reactie:

1. therapie
2. scheiding van bed en tafel
3. echtscheiding

Je advies om naar de huisarts te gaan begrijp ik niet. Wat heeft een huisarts te maken met huwelijkse problemen? Je kunt beter naar een relatietherapeut gaan.

[Sammie40]

Aji, jouw antwoorden en opmerkingen snap ik. Maar dit waren dezelfde antwoorden van onze vrienden. Ik wilde dat hij ter verantwoording geroepen werd, hulp zou krijgen, etc
Maar ipv daarvan vroegen ze zich ook af wat mijn rol is, en wat ik doe dat hij zo kwaad kan worden etc. Met hem in gesprek gaan is natuurlijk ook heel moeilijk, dat weet ik wel.
Begrijp mij niet verkeerd: ik heb miljoenen fouten maar er is niemand op de wereld van wie mijn man zo verbaal agressief moet zijn, zelfs al heb ik boosheid verdiend, dan nog scheld je je partner niet uit voor de meest erge dingen.

[Sammie40]

De laatste twee jaar heb ik veel gelezen over narcisme en is veel herkenbaar.
Maar natuurlijk kan ik geen diagnose stellen!

Ik houd zijn gedrag waarschijnlijk ook grotendeels in stand door steeds minder grenzen te stellen en mij onderdanig op te stellen uit angst dat m'n kind zijn buitensporige woede moet mee maken maar ook zodat ik minder gekwetst wordt.

Dus ik ben zeker geen slachtoffer, zo voel ik me ook niet. Eerder een soort zelfhaat en schuldgevoel.

Ik ben erg onder de indruk van jullie reacties. Ook de minder mooie: zet me erg aan het denken.

[Chaya]

De laatste twee jaar heb ik veel gelezen over narcisme en is veel herkenbaar.
Maar natuurlijk kan ik geen diagnose stellen!

Ik houd zijn gedrag waarschijnlijk ook grotendeels in stand door steeds minder grenzen te stellen en mij onderdanig op te stellen uit angst dat m'n kind zijn buitensporige woede moet mee maken maar ook zodat ik minder gekwetst wordt.

Dus ik ben zeker geen slachtoffer, zo voel ik me ook niet. Eerder een soort zelfhaat en schuldgevoel.

Ik ben erg onder de indruk van jullie reacties. Ook de minder mooie: zet me erg aan het denken.

Een huwelijk is aan beide kanten schaven. In veel relaties is het zo dat het evenwicht er niet helemaal is, m.a.w. er is dan 1 toegeeflijker partner, omdat de ander wat "moeilijker" is.
Ook met een PDDNosser of een narcist, moet je je eigen grenzen blijven bewaken.
Het kan niet zo zijn dat de overheersende en dominante partner alle ruimte opeist en de ander steeds verder terug moet wijken.
Dus je mag rustig aangeven dat je zijn geschreeuw niet tolereert en dan eens weglopen als dat kan. Naar een andere kamer, of naar buiten.
En lichamelijk geweld is helemaal uit den boze!

En met die gevoelens van zelfhaat en schuldgevoel, zul je toch iets moeten gaan doen. Met hulp van een deskundige.