@BasH91
Ik heb je reactie gelezen. En wil er nu op gaan reageren. Je schrijft dat je niet weet wat je met jezelf en het leven aan moet. Dat raakte me omdat ik dat over mijn eigen persoon ook niet weet. Een stukje herkenning dus. Tegelijkertijd is mijn verdriet niet jouw verdriet en kan ik het (sowieso) niet wegnemen door een relaas over mijzelf te gaan vertellen. Schiet jij niets mee op. Ken je ze ook die mensen? Die als je zelf in de knoop zit het alleen over zichzelf kunnen hebben? Zo wil ik je niet gaan antwoorden.
Op de een of andere manier voel ik me geroepen (door mijn geweten?) om je te zeggen dat ik qua christelijke geloofsstromingen meer binnen de orthodoxen thuis hoor. Misschien omdat ik zo opgevoed ben, maar ook omdat ik er zelf achter sta.
Je zegt dat je op mannen valt en ook dat je smoorverliefd bent op iemand maar dat het onbeantwoord blijft. Dat laatste begrijp ik niet helemaal. Ben jij degene die ondanks je gevoelens geen relatie met hem wil aangaan of is hij degene die ze niet beantwoord? Nu begrijp ik het als volgt: jij zou best een relatie met hem willen aangaan maar hij voelt geen liefde voor jou. Jij vindt het dus oké als een man met een man een seksuele relatie heeft. Met dat punt heb ik wel moeite. Ik geloof dat seksualiteit thuis hoort in het huwelijk met een man en een vrouw. Dat iemand seksuele gevoelens heeft naar een ander toe kan ons allemaal overkomen. God heeft seksualiteit aan ons mensen gegeven in het begin van de Schepping. Maar sinds de zondeval is ook daar het een en ander aan stuk gegaan.
In Leviticus 18 vind je een heel hoofdstuk over seksualiteit. God heeft zijn geboden gegeven aan Zijn volk (de joden) opdat het hen goed zou gaan. Leviticus is een Bijbelboek wat ik (in het begin) al zuchtend en steunend gelezen heb. Het lijkt er soms op of God aan discriminatie doet. Ik leer nu pas bij stukjes en beetjes dat God Zijn wetten heeft gegeven om de mensen te beschermen.
In een van je reacties las ik dat je kerkt bij een Mozaïek-gemeente? Kun je daar om pastorale hulp vragen? Ik weet natuurlijk niet welk standpunt zij aannemen binnen het LHBTQIA gebeuren. Ik viel zowat van mijn stoel toen ik erachter kwam dat ergens in Nederland binnen de PKN een praktiserende homoseksuele dominee voorgaat. Hij woont met zijn partner in de pastorie en de gemeente heeft er geen problemen mee. Ik kerk ook binnen de PKN maar als zoiets gebeurt dan ga ik geloof ik echt weg.
Verliefde gevoelens kunnen (wat ik echt een troost vind) weer overgaan. Het kan ons allemaal overkomen dat we verliefd worden (ook binnen een huwelijk). Daarom vind ik het zo’n troost dat het ook weer over kan gaan want stel je wordt verliefd op iemand en het zou niet goed zijn om daar een relatie mee aan te gaan…; dan hoef je daar niet altijd onder te lijden.
Dan wat mijzelf betreft; ik ben nu een 37-jarige vrouw die geen huisje-boompje-beestje verhaal heeft. Wat ik dus wel altijd graag gewild heb. Gewoon een plekje waar je geliefd bent en gewild. Zo het er nu naar uitziet moet ik leren dat het er wel niet meer van zal komen. Behalve het verlangen naar… (geborgenheid, intimiteit, een stukje geluk) wat ik dan af moet gaan leggen; moet ik ook leven met de voortdurende schaamte die ik bij me heb als ik onder de mensen kom. Mensen die het wel allemaal zo goed voor elkaar (lijken) te hebben. Ik heb niets gemeenschappelijks met ze. Waardoor ik me vaak eenzaam en raar voel. Natuurlijk mag je bij God altijd komen zoals je bent. Hij wil toch het goede voor alle mensen; dat geloof ik (graag). Alleen betekend dat niet automatisch dat Hij je leven wel in zoete valleien zal leiden. En je nooit struikelt over de een of andere steen. Of steenklomp.
Wat betekent het om een christen te zijn? Dat vraag ik me dagelijks af. Ik probeer om daarnaar te leven. En zo mijn leven nuttig en waardevol te laten zijn.