Verschil tussen relatie en religie.

[Artdubois1948]

Ik lees vaak over de moeiten die gelovigen hebben in de relatie met God. Hoe moet ik dat zien en hoe werkt het? Ten eerste geloof ik Gods woord zoals dat tot ons komt via de Bijbel. Dat mensen tijdens concilies veranderingen aanbrachten en gingen sleutelen aan wat wel en niet van de Heere zou zijn en op welke wijze we met teksten moeten omgaan, vind ik een inbreuk op wat God ons gaf zodat we kunnen communiceren via de Heilige Geest.
De Bijbel is helder als Paulus zegt in 1 Korinthe 2:10 dat God het ons geopenbaard heeft door de Geest.
In 1 Korinthe 2:12 lezen we vervolgens dat we daardoor weten wat God ons door genade heeft geschonken. We geven te weinig aandacht aan het feit dat we de dialoog mogen aangaan met God omdat Hij een sprekend God is en ons op meerdere manieren openbaart. Ingegeven beelden en woorden, dromen en visioenen en op nog veel meer manieren. We hebben geen monoloog met de Heere (alleen van beneden naar boven) maar wel een dialoog, een tweegesprek. Dat onderscheidt ons van religies. God woont in ons door Zijn Geest die we ontvingen bij onze wedergeboorte (Handelingen 2:38-39). Dat de hemel soms van koper lijkt en God zich soms lijkt te verbergen, doet niets af van het feit dat we een levende God mogen dienen en we een Hogepriester in de hemel hebben die voor ons pleit zodat we vrijmoedig voor Zijn troon van genade mogen komen.(Hebreeën brief). We me mogen met onze lofprijs en aanbidding naar Hem toegaan, evenals met onze noden. Goddank is de God van Abram, isaac en Jacob onze God die naar ons luistert en op de gelegerner tijd antwoord geeft.Amen

[Marnix]

De moeiten kunnen dus zijn: zelf geen tijd in de relatie steken omdat je druk bent met andere dingen, je geloof in een dal of op een laag pitje staat bijvoorbeeld. Of er wel tijd voor hebben hebben maar soms het idee hebben dat God er niet is. Je theorie klopt, de praktijk is soms anders.

[Tonny]

Religie: het klakkeloos volgen van regels, voorschriften. Geen vragen stellen. Angst voor een almachtige godheid die straft omdat hij streng op je toeziet. Ongeacht welke naam je deze god geeft.

Relatie: een vast en zeker vertrouwen dat de enige God er áltijd is, omdat Hij dat in Zijn Woord belooft. Geen klakkeloos gehoorzamen omdat het moet, maar een gehoorzamen uit vertrouwen omdat God óók de beloftes erbij geeft.
Een God waar Jacob mee geworsteld heeft en waar wij ook mee mogen worstelen in onze gebeden als alle 'waarom' vragen ons overspoelen. Ik denk dat we niet altijd durven te 'worstelen' omdat een 'waarom-vraag' al snel de indruk wekt dat we God ter verantwoording roepen. Dat terwijl de psalmen vol staan met de 'waaroms' en we dit ook terug zien bij Mozes ('Waarom stuurt u mij?').
Een relatie is de plaats bij uitstek waarin je mag worstelen, mag 'sparren'. En juist dat geeft diepe verbinding.

Daarnaast denk ik dat we te vaak gericht zijn op 'voelen en ervaren'. Als we God voelen, weten we zeker dat Hij er is. Het komt op geloof aan wanneer we nog steeds weten dat Hij er is wanneer we Hem niet voelen. Dat we het weten omdat het in de bijbel staat ('Ik ben met je, als dagen, tot aan het einde der wereld'). Dat ligt vast in Zijn beloften en niet in ons gevoel. Gelukkig maar. 'Zal Ik hét geloof nog op aarde vinden als Ik terug kom?' slaat dan ook niet direct op het algemene geloof in God, maar specifiek op geloofsvertrouwen, gezien de context. Het vers daarvoor spreekt over Zijn uitverkorenen die volharden in gebed wanneer Hij lang wacht met Zijn hulp.

[EJ]

Ik lees vaak over de moeiten die gelovigen hebben in de relatie met God. Hoe moet ik dat zien en hoe werkt het? Ten eerste geloof ik Gods woord zoals dat tot ons komt via de Bijbel. Dat mensen tijdens concilies veranderingen aanbrachten en gingen sleutelen aan wat wel en niet van de Heere zou zijn en op welke wijze we met teksten moeten omgaan, vind ik een inbreuk op wat God ons gaf zodat we kunnen communiceren via de Heilige Geest.
De Bijbel is helder als Paulus zegt in 1 Korinthe 2:10 dat God het ons geopenbaard heeft door de Geest.
In 1 Korinthe 2:12 lezen we vervolgens dat we daardoor weten wat God ons door genade heeft geschonken. We geven te weinig aandacht aan het feit dat we de dialoog mogen aangaan met God omdat Hij een sprekend God is en ons op meerdere manieren openbaart. Ingegeven beelden en woorden, dromen en visioenen en op nog veel meer manieren. We hebben geen monoloog met de Heere (alleen van beneden naar boven) maar wel een dialoog, een tweegesprek. Dat onderscheidt ons van religies. God woont in ons door Zijn Geest die we ontvingen bij onze wedergeboorte (Handelingen 2:38-39). Dat de hemel soms van koper lijkt en God zich soms lijkt te verbergen, doet niets af van het feit dat we een levende God mogen dienen en we een Hogepriester in de hemel hebben die voor ons pleit zodat we vrijmoedig voor Zijn troon van genade mogen komen.(Hebreeën brief). We me mogen met onze lofprijs en aanbidding naar Hem toegaan, evenals met onze noden. Goddank is de God van Abram, isaac en Jacob onze God die naar ons luistert en op de gelegerner tijd antwoord geeft.Amen

1. Historisch-theologisch tegenargument: De Bijbel is mensenwerk
De tekst stelt dat "de Bijbel helder is" en dat het Gods Woord is zonder inbreuk van mensen. Maar historisch gezien is de Bijbel samengesteld door mensen, via concilies, vertalingen, redactie en overlevering. De canon (bijvoorbeeld het Nieuwe Testament) is pas eeuwen na Christus vastgesteld. Dat betekent dat de menselijke factor in het ontstaan van de Bijbel groot is. Dit maakt het lastig om te stellen dat alles letterlijk Gods stem is zonder menselijke inmenging.

2. Hermeneutisch tegenargument: Interpretatie is altijd subjectief
De tekst lijkt te suggereren dat de boodschap van de Bijbel rechtstreeks en eenduidig via de Heilige Geest wordt geopenbaard. Maar in de praktijk blijkt dat gelovigen vaak tot heel verschillende interpretaties komen van Bijbelteksten, zelfs als zij allemaal bidden en zich openstellen voor Gods Geest. Dit wijst erop dat interpretatie óók een menselijke activiteit is, met culturele en psychologische invloeden.

3. Wetenschappelijk-psychologisch tegenargument: Geestelijke ervaringen zijn niet objectief toetsbaar
Dromen, ingevingen en visioenen kunnen sterke indruk maken, maar ze zijn subjectieve ervaringen. Psychologie en neurologie kunnen verklaren hoe mensen zulke ervaringen kunnen hebben zonder dat ze per se van een goddelijke oorsprong zijn. Er zijn ook niet-christenen die dromen of spirituele ervaringen hebben die zij toeschrijven aan andere goden of krachten. Dit maakt het lastig om aan te nemen dat dergelijke ervaringen exclusief bewijs zijn van de christelijke God.

4. Vergelijkend-religieus tegenargument: Andere religies claimen ook directe communicatie met God(en)
De tekst beweert dat de dialoog met God uniek is voor het christendom, maar ook in andere religies (zoals het jodendom, islam, hindoeïsme of soefisme) spreken mensen over communicatie met God of het goddelijke, via dromen, gebed, meditatie of openbaringen. Dit ondermijnt de claim dat tweerichtingsverkeer in het geloof iets is wat het christendom uniek maakt.

5. Praktisch-spiritueel tegenargument: Stilte of afwezigheid van God is voor velen een reëel probleem
De tekst zegt dat de hemel "soms van koper lijkt" maar dat dit niets afdoet aan Gods levendigheid. Toch ervaren veel gelovigen die langdurige stilte als geloofscrisis of als reden voor twijfel. Het suggereren dat God altijd spreekt, terwijl velen Hem langdurig niet ervaren, kan voor deze mensen beschuldigend of simplificerend overkomen. Hun ervaring verdient erkenning in plaats van relativering.

6. Filosofisch tegenargument: De veronderstelling van één juiste geloofsbeleving sluit andere vormen uit
De tekst impliceert dat wie zich echt openstelt voor de Geest een levende dialoog met God zal ervaren. Maar wat zegt dat over gelovigen die dat níet ervaren? Zijn zij dan minder gelovig? Deze implicatie roept morele en pastorale vragen op over exclusiviteit en geloofswaardigheid.

[Pcrtje]

Religie: het klakkeloos volgen van regels, voorschriften. Geen vragen stellen. Angst voor een almachtige godheid die straft omdat hij streng op je toeziet. Ongeacht welke naam je deze god geeft.

Relatie: een vast en zeker vertrouwen dat de enige God er áltijd is, omdat Hij dat in Zijn Woord belooft. Geen klakkeloos gehoorzamen omdat het moet, maar een gehoorzamen uit vertrouwen omdat God óók de beloftes erbij geeft.

Flauwekul.

[EJ]

De moeiten kunnen dus zijn: zelf geen tijd in de relatie steken omdat je druk bent met andere dingen, je geloof in een dal of op een laag pitje staat bijvoorbeeld. Of er wel tijd voor hebben hebben maar soms het idee hebben dat God er niet is. Je theorie klopt, de praktijk is soms anders.

1. Drukte is een keuze, geen overmacht
Veel mensen zeggen dat ze geen tijd hebben, maar het gaat vaker om prioriteiten. Als iemand echt waarde hecht aan zijn relatie met God, dan zou hij daar bewust tijd voor vrijmaken. Het argument “druk zijn” kan dus soms een vermomde desinteresse zijn.

2. Geloof op een laag pitje – of onvoldoende fundament?
Als je geloof makkelijk “in een dal” komt, is het misschien onvoldoende geworteld. Moeilijke periodes horen erbij, maar een volwassen geloof zou juist in zulke tijden houvast moeten bieden. Het voortdurend schommelen kan ook duiden op een te emotioneel gebaseerde relatie met God, in plaats van een die op overtuiging en discipline rust.

3. Gods afwezigheid is niet hetzelfde als Zijn werkelijke afwezigheid
Het idee dat “God er niet is” is een gevoel, geen feit. De Bijbel stelt dat God altijd nabij is (bijv. Psalm 139:7-10). Vertrouwen op gevoelens in plaats van op geloof kan misleidend zijn. Praktijk en theorie hoeven niet uit elkaar te lopen als men meer op waarheid dan op gevoel vertrouwt.

4. Praktijkverschil als excuus?
Door te zeggen “de praktijk is soms anders”, kan iemand onbewust zijn verantwoordelijkheid afschuiven. Dat de praktijk weerbarstig is, is waar – maar het betekent niet dat je de norm (de theorie) moet loslaten of relativeren. Het zou juist motivatie moeten zijn om trouw en discipline te ontwikkelen.

5. Verwachtingen van Gods aanwezigheid zijn soms onrealistisch
Het idee dat God altijd voelbaar of zichtbaar aanwezig moet zijn, is een moderne invulling. In veel Bijbelverhalen (denk aan Job of de Psalmen) lijkt God ook afwezig, maar dat betekent niet dat Hij dat is. Misschien moeten onze verwachtingen bijgesteld worden in plaats van Gods aanwezigheid ter discussie te stellen.

[EJ]

Religie: het klakkeloos volgen van regels, voorschriften. Geen vragen stellen. Angst voor een almachtige godheid die straft omdat hij streng op je toeziet. Ongeacht welke naam je deze god geeft.

Relatie: een vast en zeker vertrouwen dat de enige God er áltijd is, omdat Hij dat in Zijn Woord belooft. Geen klakkeloos gehoorzamen omdat het moet, maar een gehoorzamen uit vertrouwen omdat God óók de beloftes erbij geeft.
Een God waar Jacob mee geworsteld heeft en waar wij ook mee mogen worstelen in onze gebeden als alle 'waarom' vragen ons overspoelen. Ik denk dat we niet altijd durven te 'worstelen' omdat een 'waarom-vraag' al snel de indruk wekt dat we God ter verantwoording roepen. Dat terwijl de psalmen vol staan met de 'waaroms' en we dit ook terug zien bij Mozes ('Waarom stuurt u mij?').
Een relatie is de plaats bij uitstek waarin je mag worstelen, mag 'sparren'. En juist dat geeft diepe verbinding.

Daarnaast denk ik dat we te vaak gericht zijn op 'voelen en ervaren'. Als we God voelen, weten we zeker dat Hij er is. Het komt op geloof aan wanneer we nog steeds weten dat Hij er is wanneer we Hem niet voelen. Dat we het weten omdat het in de bijbel staat ('Ik ben met je, als dagen, tot aan het einde der wereld'). Dat ligt vast in Zijn beloften en niet in ons gevoel. Gelukkig maar. 'Zal Ik hét geloof nog op aarde vinden als Ik terug kom?' slaat dan ook niet direct op het algemene geloof in God, maar specifiek op geloofsvertrouwen, gezien de context. Het vers daarvoor spreekt over Zijn uitverkorenen die volharden in gebed wanneer Hij lang wacht met Zijn hulp.

1. Religie is niet per definitie "klakkeloos volgen"
Je stelt dat religie neerkomt op "klakkeloos volgen van regels, geen vragen stellen."
Tegenargument:
Religie kan juist een rijke traditie van vragen stellen, interpreteren en worstelen omvatten. Binnen het jodendom bijvoorbeeld is het stellen van vragen een essentieel onderdeel van geloofsopvoeding (denk aan de Pesach Haggadah). Ook in de christelijke theologie bestaan eeuwenoude stromingen die ruimte maken voor twijfel, onderzoek en debat (zoals de scholastiek of mystieke tradities).

2. Regels kunnen ook bevrijdend en richtinggevend zijn
Je ziet religieuze voorschriften vooral als iets beperkends.
Tegenargument:
Regels kunnen ook als kaders functioneren die vrijheid en veiligheid bieden. Zoals muziek harmonie nodig heeft om schoonheid voort te brengen, zo kunnen religieuze regels richting geven aan het leven en het samenleven. Ze bieden structuur, ethische handvatten en een gedeelde taal van betekenis.

3. De tegenstelling tussen religie en relatie is een valse dichotomie
Je schetst een scherpe tegenstelling tussen "religie" (regels, angst) en "relatie" (vertrouwen, diepgang).
Tegenargument:
In werkelijkheid zijn religie en relatie vaak met elkaar verweven. Religieuze rituelen kunnen juist de relatie met God verdiepen. Denk aan avondmaal, doop, of liturgie — allemaal religieuze praktijken die bedoeld zijn om een persoonlijke, levende relatie met God uit te drukken en te versterken.

4. Angst voor God kan ook eerbied zijn
Je spreekt negatief over de "angst voor een almachtige godheid".
Tegenargument:
In veel religieuze tradities (zoals het christendom en de islam) betekent "Godsvrees" niet paniek of verlammende angst, maar eerder ontzag, eerbied en bewustzijn van Gods heiligheid. Deze houding kan leiden tot nederigheid en verdieping van het geloof, niet noodzakelijk tot afstand of slavernij.

5. Ervaringen en gevoelens zijn niet per definitie onbetrouwbaar
Je lijkt kritisch op het belang dat sommigen hechten aan het "voelen en ervaren" van God.
Tegenargument:
Hoewel geloof niet alleen op gevoel mag rusten, kunnen ervaringen juist krachtige bevestigingen zijn van Gods aanwezigheid. Denk aan Paulus op de weg naar Damascus — een radicaal, ervaringsgericht moment. Of aan de mystieke ervaringen van mensen als Franciscus van Assisi of Teresa van Ávila. Geloof en gevoel hoeven elkaar niet uit te sluiten.

6. Geloofsvertrouwen is moeilijk zonder basis van gemeenschap en traditie
Je legt veel nadruk op individueel geloofsvertrouwen.
Tegenargument:
Zulk vertrouwen ontstaat vaak niet in een vacuüm. Het groeit binnen een gemeenschap, gevoed door rituelen, onderricht, symboliek, geschiedenis en de Bijbel. Juist religieuze tradities kunnen dat vertrouwen voeden en ondersteunen, in plaats van onderdrukken.