je gebruikt het woord "onderdrukken", dat klinkt als een gevecht en worsteling. Maar iedereen heeft een seksuele oriëntatie en voor velen is dat een normaal onderdeel van hun zijn.
Bijvoorbeeld, als ik (hetero man) een aantrekkelijke vrouw zie lopen, dan kan dat een seksuele prikkel geven en bewondering van schoonheid. Maar het is geen worsteling om er verder geen vervolg aan te geven. Een paar momenten later ben ik het waarschijnlijk al weer vergeten. Ik accepteer mijn seksualiteit, het hoort bij mij en het maakt het leven kleurrijk.
Maar als ik zou gaan onderdrukken, mezelf ga afkeuren en verbieden dat ik überhaupt dergelijke gevoelens ervaar, dan wordt het krampachtig en gaat het in mijn hoofd rondspoken.
Met acceptatie van seksuele oriëntatie bedoel ik niet "accepteren van een juk dat gedragen moet worden", maar veeleer: volledig en als vanzelfsprekend aanvaarden.
Soms wordt gedacht dat dit dan aanleiding is om bandeloos los te gaan, maar dat is onzin. Net zomin een hetero man die zijn seksualiteit accepteert, daarom noodzakelijk iedere loslopende vrouw bespringt. Het toepassen van een normale dosis zelfbeheersing zie ik niet als onderdrukken. Net zomin als het verkeerd is om gezond verstand te gebruiken teneinde al te grote verleidingen uit de weg te gaan. Iedereen met een beetje zelfkennis weet waar voor hem/haar (ongeacht hetero of LGB) de grenzen liggen.
Mijn vrouw accepteert haar SSA, en kijkt dus wel eens met interesse naar een aantrekkelijke dame (net zoals ik), en ze vindt dat prima van zichzelf, het hoort bij te zijn wie ze is. Ik accepteer mijn vrouw, dus ik doe daar ook niet moeilijk over. Het kan zelfs leuk zijn als ik het in de gaten heb en er een opmerking over maak. We gaan er dus totaal relaxed mee om, uiteraard kan dit alleen zo gaan omdat we op veel meer vlakken de boel op orde hebben. Hoe we precies "de boel op orde kregen" is een heel verhaal, aspecten als communicatie en openheid, vertrouwen, begrijpen wat werkelijke liefde is, omgaan met gevoelens en meer. Dat was een proces (jaren), maar achteraf zien we het belang hoe het fundament van totale acceptatie (ieder van zichzelf én van elkaar) in het geheel speelde.
Het gaat niet alleen om acceptatie van seksuele oriëntatie, maar ook van het geheel dat iemands persoonlijkheid maakt. In de huidige cultuur wordt seksualiteit nogal eens gezien als enige en meest belangrijke aspect, de rest wat iemand maakt wie hij/zij is, doet er bijna niet toe lijkt het. Maar in een huwelijk speelt zoveel meer dan de seksuele oriëntatie. De betekenis van trouw, liefde voor de partner, je geloof, het gericht zijn om elkaars belang te dienen, het beeld dat je uitdraagt naar de kinderen etc etc.
Seksualiteit en intimiteit in de relatie is echter zeker wel belangrijk, je bent immers meer dan goede vrienden of huisgenoten.
Juist dit aspect lijkt hopeloos door de war geraakt als de partner "uit de kast komt". Hoewel het essentieel is om te beseffen dat dit niet het enige belangrijke aspect is, moet dit (volgens mij) uiteindelijk wel een bloeiend onderdeel van de relatie worden. Ik schrijf bewust "worden", aangezien dit zich moet ontwikkelen. Voor ons was dit het sluitstuk van de weg die we samen gegaan waren en de kers op de taart. Dit kwam voor ons overigens geheel onverwacht. Ik mag wel zeggen dat we overdonderd waren (op een heel plezierige manier). Maar het was achteraf helder dat dit het gevolg was van de ontwikkeling die we doorgemaakt hadden.
(In geval van biseksualiteit ligt dit anders, omdat seksualiteit dan makkelijker "functioneert" om het wat plastisch te zeggen).
Het gevoel van gemis dat je benoemd herken ik zeker wel. Voor mijn vrouw dat ze haar SSA niet kon uitleven en ervaren. Dat was nu eenmaal de consequentie die ze te dragen had omdat ze met ons huwelijk verder wilde. Ons huwelijk in seksueel opzicht openen voor anderen was voor ons een absolute no-go.
Ook ik voelde een gemis, ik wilde me als (fysieke) man gewenst en gewaardeerd voelen. Haar seksuele voorkeur (lesbisch) voelde voor mij als een impliciete afwijzing van wat en wie ik ben op een heel fundamenteel niveau. Beiden met een gemis in onszelf, maar ook naar elkaar toe gemis, vanwege het niet (volledig) te kunnen voldoen aan wat de ander verlangde. We hielden het seksuele aspect van onze relatie bewust in stand en we probeerden elkaar voldoening te geven. Tot op zekere hoogte lukte dat wel, maar de echte emotionele connectie was er niet. Ik leed daar meer onder dan mijn vrouw, misschien omdat ik meer een innerlijk besef had van wat het zou moeten zijn.
We hebben beiden dit "gemis" moeten doorbreken. Eigenlijk ieder afzonderlijk en op een verschillende manier.
Ons geloof speelde in dat opzicht een belangrijke rol. Niet een wonderbaarlijke genezing of zo, maar de echte veranderingen kwamen ook niet door "kracht om stilletjes ons kruis te dragen".
Ik zat in zak en as door het gevoel van afwijzing op intiem gebied, het was een slijtageslag voor mijn eigenwaarde geworden, wat en wie ben ik als man voor een vrouw? Het was zo anders dan ik wenste en hoopte te vinden. We hielden oprecht van elkaar en toch was die connectie er op emotioneel/seksueel gebied niet.
Tot een dag dat er een sterke gedachte in mij kwam: "Christus ging zijn weg uit liefde voor de mens, ongeacht de gevolgen die dat voor Hem had".
Ik besloot dat ik dat voorbeeld wilde volgen, want dat is ware Liefde! Dat is wat werkelijk goed en juist is.
Christus is de kern van mijn geloof, ik nam die beslissing met volle overtuiging vanuit hart en verstand. Zo van: Het kan me niet schelen wat de gevolgen voor me zijn, zo beslis ik en dat doe ik!
De negatieve gevoelens raakten me daardoor niet meer. En als dat innerlijk gevoel van afwijzing toch opkwam, dan zei ik in mezelf: "tja gevoelens, jullie zijn er, maar ik heb wat beters om mijn aandacht op te richten en waar ik voor ga". Na een tijdje gaven die negatieve gevoelens de moed op en verdwenen.
Onze relatie verbeterde hierdoor met een belangrijke stap, want de kwetsbaarheid die er bij mij tot dan toe was geweest, verdween uit onze communicatie. Daarvoor praatten we echt wel regelmatig met elkaar over de situatie, maar nu konden we minder omzichtig met elkaar praten. Direct en transparant zijn, veel dieper en meer open onze gedachten en gevoelens uiten. Ook op seksueel gebied werd het gewoon leuker en ontspannen.
Voor wat betreft mijn vrouw was de kern dat ze zichzelf confronteerde met de prioriteit die ze stelt en de keuze die ze daaruit en daarom maakt. De aanleiding was een terloopse opmerking die iemand maakte "Je mag (in een huwelijk) Christus in de ander naar boven halen". Dit maakte iets in haar los, ze bedacht het belang wat zij voor mij had en wat ik als man voor haar was. Een diepe bewustwording van de waarde van de ander, haar man.
Als ze koos voor haar huwelijk en haar man, dan is dát haar prioriteit. Maar als ze dan toch nog vasthoudt aan het wensen van iets wat ze niet heeft, dan maakt ze geen werkelijk keuze. Ze is dan niet echt. Echt authentiek zijn is die keuze volledig maken. Niet 50% of 90%, maar voor de volle 100%. Dan is ze echt en authentiek naar zichzelf én haar man.
Ze besloot om "het gemis" los te laten, iets wat haar eigenlijk gevangen had gehouden. Een beetje zoals een aap die een banaan in een vaas pakt en zo gevangen wordt. (haar eigen woorden
)Niet dat ze haar seksuele oriëntatie kwijtraakte, maar het vasthouden er aan als iets dat centraal in haar wezen staat (en waar haar man en de relatie als het ware omheen moest werken).
Want ze had mij eigenlijk als vanzelfsprekend gezien, haar aandacht was innerlijk gericht op haar seksuele oriëntatie, waar de waarde die ik had feitelijk en ten diepste ondergeschikt aan was. Niet dat ze zich dat zo expliciet bewust was, pas achteraf werd ze zich bewust wat er eigenlijk diep in haar gespeeld had.
Die terloopse opmerking was als een steentje dat de start van een serie van gedachten vormde die een lawine werd. De schellen vielen van haar ogen, voor mij en bewustwording van haar eigen denken.
Zoals we kort daarna merkten had dit tot gevolg dat ze me emotioneel kon toelaten op seksueel gebied. Het innerlijke deurtje was open, waardoor haar gevoel naar mij en mijn gevoel naar haar, vrijelijk kon stromen. Vanaf dat moment is onze (seksuele) relatie radicaal veranderd. Zodanig dat er feitelijk niets ontbreekt, integendeel we hebben wat we wensen en het voelt volledig goed voor ons beiden. Er is geen gevoel van gemis meer en ook in de jaren daarna is dit niet veranderd.
Er zijn dingen die we niet hebben, geen villa aan het water en geen triootje met een blonde stoot
. Dit is op het niveau: jammer dan, je kunt niet alles hebben. Tevreden zijn en de waarde inzien van wat we met elkaar hebben is voor ons ruim voldoende. Als christen is er nog een extra dimensie aan het huwelijk: Het beeld dat je als man en vrouw draagt zoals in Efe 5 staat. Het is een buitengewone eer dit beeld van Christus en de gemeente te mogen dragen, iets wat God zo bedoeld heeft en aan de mens gegeven heeft. Een huwelijk draagt niet automatisch en zomaar dit beeld, het is iets wat tot stand komt in het leven en is buitengewoon kostbaar om te leren. We zouden wel gek zijn om dat te grabbel te gooien omdat we ons door een seksueel gevoel laten meeslepen. veel beter is echt en authentiek zijn, in geloof, trouw, liefde en alles wat je als complete persoon bent. Goed weten wie en Wat werkelijk prioriteit heeft. Keuze maken en daar dus ook gevolg aan geven, want anders is het geen keuze maar een halfslachtig poging. Het gevoel geeft daarna aan in hoeverre die keuze werkelijk en echt is. Voor ons is seksuele oriëntatie eigenlijk een bijzaak geworden.
De hele ervaring is nogal wat, het is buitengewoon ingrijpend en heeft vele aspecten. Ik heb het uiteraard in vogelvlucht en met zeven-mijls-laarsen aan beschreven.
Jouw situatie is verschillend, maar ik hoop door mijn/ons verhaal te beschrijven je er onderdelen in herkend waar je wat aan hebt.
