Speedy schreef:Ik heb een paar zaken onderstreept en zwart gemaakt die mij opvielen. Als mensen eerlijk hun mening geven dan komt het op jou hard aan? Je wilt geen aai over je bol, maar je wil wel meeleven? Zie je dan niet dat zo lang jij ZELF je elke keer weer in het gebied van de verleiding begeeft dat je jezelf in problemen brengt? Als een vriendin hetzelfde zou reageren, dan pas jij ervoor ...... kan jij dan wel tegen de waarheid of wil je toch het liefst je leven in je eigen hand houden en van twee walletjes eten? Je zegt zelf 'zondaar te zijn', maar ben je dat werkelijk, want ik lees dat je alleen anderen het verwijt. Je hebt een eigen man, waar jij aan verbonden bent, dan moet jij naar hem keren, dan moet je die andere man de rug toe keren. Dan moet je God niet de schuld geven dat als je het Hem gevraagd hebt en jij je gevoelens voor die andere man niet kwijt raakt, dan moet jij zelf je verantwoording nemen. Met zelfmedelijden red je het echt niet. Er is aangegeven om hulp te zoeken, doe dat dan ook. Via huisarts, via GGZ, via allerlei instanties zijn er mogelijkheden om zelfs anoniem hulp te zoeken. Op deze manier blijf je in het mijnenveld lopen en word je pijn alleen maar dieper en je komt er niet meer uit.
Gezien je reactie krijg ik de indruk dat niet goed overkomt wat ik schrijf.
Het contact is afgesloten en ik wil dat niet opnieuw, ik wil dit goed afsluiten, stap voor stap, zodat het echt eens en voor altijd voorbij is. Dus nee, ik begeef me niet zelf in het gebied van verleiding. Ik zoek niet willens en wetens toch weer contact. Verleiding hoef je niet te zoeken, die komt ook ongewild. Ik heb een zeer associatief brein en er zijn veel dingen die me aan hem doen denken, al is t maar n afbeelding van n boot omdat dat met zn werk te maken heeft. Ik zoek die afbeeldingen vanzelfsprekend niet op, maar als ik r zie, komt ongewild de gedachte aan hem. Naarmate de tijd verstrijkt zal dit gelukkig minder worden, maar voor nu zorgt het voor verleiding, die ik niet zelf opzoek.
Nee, ik wil niet van twee walletjes eten. En ja, dat heb ik wel gedaan en ik walg zelf van die gedachte. Het is dus verleden tijd, iets wat hier niet overkomt blijkbaar gezien veel reacties. De verleiding om ernaar terug te gaan is echter nog actueel. Niet mijn wil of verlangen, maar verleiding... Een alcoholist kan na 10 jaar nuchter zijn en willen blijven, maar desondanks nog moeite hebben bij het zien van een fles drank. Lijkt me ergens logisch dat ik na 2, 3 dagen niet ineens vrij ben van verleiding, daar nog moeite en strijd meer mee heb... Ik zoek niks, als dat het enige was wat ik hoefde te doen was het inderdaad een stuk eenvoudiger.
En ja, de waarheid is hard en die hou ik mezelf ook voor. Er zijn alleen ook andere dingen die vrienden of mede-christenen voor elkaar kunnen doen dan enkel de waarheid voorhouden...
En nee, ik verwijt anderen niet zondaar te zijn, ik erken volledig zelf zondaar te zijn, maar weet ook dat ik niet de enige ben. Dat is het enige wat ik heb gezegd. Geen verwijt, enkel een constatering.
Ik geef God ook niet de schuld, nergens heb ik dat gedaan. Ik heb enkel geschreven dat ik Hem heb gevraagd mij te helpen los van hem te komen. Nergens een verwijt naar God toe dat dat nog niet gebeurd is. Volgens mij heb ik zelfs aangegeven dat God me daarin al tegemoet is gekomen. Nee, idd niet in één klap 100%, maar nergens een verwijt naar God toe. Zou je me dat dan ajb ook niet in mijn schoenen willen schuiven?
Nee, ik heb geen zelfmedelijden, het is eerder zelfveroordeling wat mij momenteel verlamt. Ik heb dit allemaal zelf over mij uitgestort en niemand is daar mede verantwoordelijk voor, en ik geef niemand de schuld dat het nog niet is opgelost. Het enige wat ik vraag is iemand die dit eventueel herkent en wil meelopen. Ja, ik ben de dader, maar dat maakt mij niet minder een hulpbehoevend mens...
Chaya schreef:Beste Cestmoi,
Als jij een aai over je bol zoekt en iemand die met je meehuilt via de telefoon, ben je verkeerd. Inderdaad. Je kent de achtergronden van al deze forummers niet. Lekkerbek schreef er dan wel over, dat zij het momenteel meemaakt in haar omgeving en hoe pijnlijk dit is voor ALLE betrokkenen.
Als jij je kind of je zus ziet fietsen en jij weet dat er aan het einde van de straat een diepe afgrond is, blijf je dan ook rustig staan en zeg je: meid, doe voorzichtig?
Nee toch? Je zou haar van de fiets sleuren, dwingen om te stoppen, want het wordt haar ondergang! Misschien valt ze en bloedt ze, misschien vallen jullie samen, maar je hebt haar wel gered!
Zo is het hier ook. Wij dwingen jou als het ware om te stoppen. NU!
Want dit wordt je ondergang, hoe dan ook. Het is het niet waard. Ook al zou je een "slecht" huwelijk hebben, overspel is nooit de manier.
Jezus heeft ons geleerd om te bidden: Leid ons niet in verzoeking. En hoe noodzakelijk is dat, voor ons allemaal!
Want we hebben allemaal onze zwakheden, ik ook. En alleen kan ik dat gevecht zeker niet aan. Ook niet met behulp van een vriendin, want die hebben ook hun eigen leven en zorgen.
Verwacht het niet van mensen, maar van Hem!
Richt je op het nieuwe leven dat je in je draagt en laat deze affaire je tot een leerschool zijn. Wie meent te staan, zie toe dat hij niet valle.
Het kan zomaar gebeuren, bij iedereen.
Sterkte en Goede Kerstdagen met je gezin.
Beste Chaya,
Bedankt voor je reactie.
Die aai over mijn bol en een meehuiler zoek ik juist niet zoals ik zei...
Wat betreft je vergelijking met die fietser, die snap ik en is duidelijk. Het enige verschil is dat ik al van die fiets ben afgestapt en niet meer op de afgrond af fiets. Het contact is verbroken. Ik sta al stil, ben al gestopt en probeer bij te komen van de enorme schok, al bibberend van schaamte en pijn dat ik er zo op af raasde. Zou je daar naast gaan staan en diegene enkel uitfoeteren dat het intens slecht was dat ik er zo op af fietste? Tuurlijk moet dat ook gezegd kunnen worden, helemaal mee eens, maar als er alleen maar de harde confrontatie is, durf ik geen stap meer te zetten...
En ik bid zeker, ik doe dit zeker samen met Hem. Maar zoals ik in het verleden in andere situaties heb ervaren, heeft God ons ook een christenfamilie om ons heen gegeven, zodat wij niet alleen met Hem hoeven te staan, maar Hij ook door anderen heen bij ons kan zijn, dat we samen kunnen zijn met Hem en broers/zussen (enkelvoud of meervoud).
En het feit dat ieder z'n eigen leven en zorgen heeft, en dus ook ik, geeft mij niet het excuus er niet voor anderen te zijn...
Deze afgelopen maand en de periode nu is zeker een leerschool en ik meen zeker niet te staan... Juist daarom is het fijn mede-christenen om je heen te hebben staan die af en toe vragen hoe het gaat.
StillAwake schreef:Hij wist niet dat je getrouwd bent?
Bizar...
waar ken je iemand dan van? Ik ken verschrikkelijk veel mensen, maar de meesten daarvan weten dat ik getrouwd ben. Zeker de mensen die ik regelmatig spreek.
Als je je huwelijk voor deze man verborgen hebt gehouden heb je niet alleen je echtgenoot, kinderen en dergelijke belazerd, maar ook deze man die blijkbaar op zoek is naar iets wat wel oprecht is.
En waarom heb je twee telefoons? Als je die hebt om met een alternatief nummer mensen lastig te vallen zou ik die telefoon eerst maar eens weggooien.
Bovendien: als hij je tweede nummer niet kent, en een appje krijgt van een volslagen onbekend nummer kan ik me niet voorstellen dat hij dat gaat beantwoorden...
Je belazerd de kluit bewust, maar als iemand daar hard over oordeelt is dat fout.
JIJ zit fout, maar legt de schuld voor een harde veroordeling van je daden bij degene die jou veroordeelt...
Wordt eens volwassen, en neem je verantwoordelijkheid nou eens.
Je zegt sneller volwassen geworden te zijn dan veel anderen, maar bij volwassen zijn hoort ook dat je jezelf verantwoordelijk acht voor je eigen daden. En dat je staat voor je beslissingen. En dat je je niet anders voordoet als je bent.
Dat doe je naar eigen zeggen bij je man, dat doe je bij de man die je het hoofd op hol hebt getracht te brengen, dus dat doe je ook hier. Ik kan me niet voorstellen dat die de enige plaats is waar je wel open en eerlijk bent (zelfs anoniem).
Je stelt dat je je gedrag niet geheim wilt houden, maar reageert anoniem.
Er zit hier (waarschijnlijk) niemand op het forum die jou moet vergeven, dus hier vergeving vragen is wat onzinnig.
Je geeft je zwangerschapshormonen de schuld, maar stelt verder dat je al 16 jaar met dit soort gedrag bezig bent. Ik kan me niet voorstellen dat je al 16 jaar non stop met zwangerschapshormonen te kampen hebt.
Als je eerlijk wilt zijn op dit forum: be my guest, maar gun anderen dan ook een eerlijke reactie.
Vooralsnog heb ik het idee dat je een aandachtverslaafde bent en geloof ik geen klap van je verhaal (ik zie teveel tegenstrijdigheden).
Je kunt mensen ook online leren kennen? En daarbij hoeft niet meteen duidelijk te zijn dat iemand getrouwd is. Ja, ik heb het op een gegeven moment expres achtergehouden, klopt. Ik heb mijn eigen man en kinderen bedrogen, en hem ook. En ook dat laatste doet mij pijn, en draagt ws bij aan het verlangen om hem nog even te spreken omdat ik ook pijn heb om wat ik hem heb aangedaan. Ziek he?
En nee, dit sluit niet uit dat ik pijn heb om wat ik mijn man heb aangedaan, die pijn gaat onbeschrijflijk veel dieper en zal niet weggaan...
Twee telefoons is enkel werktechnisch, dus niet om mensen te belazeren en weggooien geen optie. Ik ben slecht, dat erken ik, maar ook weer niet zo ziek...
Ik heb ook niet gezegd dat het fout is als iemand hard over mij oordeelt. Die oordelen zijn juist. Maar ik hoopte hier een christelijk hart te vinden dat - naast die terechte veroordeling - ook mijn hulproep hoorde en het niet enkel bij die veroordeling zou laten...
En dat ik heb gelogen en bedrogen, betekent dat dat ik nooit meer oprecht kan zijn? Dat als ik mijn man, kinderen en die ander heb bedrogen, DUS ook hier de boel bij elkaar lieg? Juist door die anonimiteit durf ik hier open te zijn. Voor het geval je niet bekend bent met zwakte en domme fouten: als je je intens kwetsbaar voelt, kan het soms helpen om juist (in eerste instantie) anoniem over zaken te praten...
Naar mijn idee heb ik hier ook nergens om vergeving gevraagd. De enige plek waar ik dat tot op heden heb gedaan is bij die ander, en nu nog keer op keer bij God. Bij mijn man heb ik daar de kracht nog niet voor, maar niet vanuit het verlangen alles geheim te houden, enkel uit intense schaamte en zelfveroordeling. Het is absoluut iets wat ik wil doe, hoe moeilijk dat ook zal zijn, maar momenteel kan ik dat nog niet aan.
Daarbij heb ik juist heel bewust geschreven dat ik mijn zwangerschapshormonen NIET de schuld geef, dus wil je mij dat ajb dan ook niet verwijten? Ja, ik heb ze genoemd, omdat ik weet dat ze een libido-verhogend effect op me hebben, dus dat deze zwakke plak van mij daardoor wat verder bloot komt te liggen. Ik heb geschreven dat het daardoor moeilijker is, niet dat dat de oorzaak is of dat ik de verantwoordelijkheid op hormonen afschuif. Zou je ajb beter willen lezen voor je iemand iets verwijt wat juist niet gezegd is?
Ik weet dat ik hier oprecht ben, ik weet dat ik verknipt ben en misschien dat ik daardoor tegenstrijdig overkom, maar juist dat is getuige van de worsteling waar ik in zit, geen bewijs van leugenachtigheid. Of jij t gelooft of niet is jouw zaak, ik weet dat het waar is, hoe ziek en verschrikkelijk ook....
tulp schreef:Ik kan me niet goed iets bij je verleiding voorstellen maar ik lees wel dat je het er moeilijk mee hebt, er vanaf wilt en dat dat erg moeilijk voor je is.
Wat je doet/deed is niet goed, dat zie je zelf ook een dan lijkt het me alleen maar moeilijker om tóch dat verlangen te voelen.
Ik vind het knap van je dat je een eerste stap hebt gezet om hiervan los te komen. Okee, het is misschien niet de goede stap maar je probeert in ieder geval wel iets.
Misschien zou je via google eens kunnen zoeken naar online hulpverlening?
Ik denk dat het goed is om te werken naar voldoende stevigheid in jezelf zodat je moeilijke gesprekken (bijvoorbeeld met je man) aan kunt gaan en ook om steviger in je schoenen te staan zodat je verleidingen kunt weerstaan.
Ik gun je dat dat gaat lukken en ik denk dat je daar beter professionele hulp bij kunt zoeken zodat je niet alleen van deze verleiding los komt maar in het algemeen minder open komt te staan voor verleidingen.
Dat kost je nu een hoop maar je kunt er je leven lang plezier van hebben en het helpt je om anderen geen pijn meer te doen. Dat is toch winst, zou ik denken.
Sterkte!
Beste Tulp,
Bedankt voor je reactie, die doet me veel. Ik ben inderdaad op zoek naar meer kracht nog, merk dat ik daar tijd voor nodig heb. Tijd samen met God, maar ook met iemand naast me - die me niet met handschoenen aan benadert, maar die ook niet enkel met de harde waarheid komt en alleen maar voor de slachtoffers staat.
Het heeft me al 16 jaar heeft gekost om uberhaupt om hulp te vragen en ik denk dat de gang naar professionele hulp me daarom drie drempels te hoog is. Zeker icm mijn immobiliteit momenteel. Maar als er online hulp te vinden is, zal ik daarnaar zoeken... zo ook mijn poging hier...
Nogmaals bedankt voor je reactie...
coby5 schreef:Oooh okay. Nou da's mooi. Dan ben je een goeie tegengekomen. Hoef je je ook niet druk te maken of je valt voor de verleiding om contact op te nemen, want dan zal ie waarschijnlijk zeggen hoepel op. Blokkeer 'm of gooi die telefoon weg. Breng jezelf niet in verzoeking. M'n ex keek jaren terug toen we net getrouwd waren ranzigheid op tv. Hij smeet op een gegeven moment gewoon de tv eruit.
M'n broer had een tijd contact met een getrouwde vrouw. Hij wilde niks van d'r, maar zij wel van hem. Hij heeft gewoon z'n telefoon weggesmeten. Handig. Nou kan ik 'm ook nooit meer bellen.
Ja, hij is een goede man. Des te kwalijker van mij. En de verleiding contact met 'm op te nemen is er wel, maar ik hoef idd geen reactie te verwachten, het contact kan niet opnieuw opgebouwd worden, dat scheelt weer. Al doet dat wel pijn... En juist dat het pijn doet (omdat ik geen ijskonijn ben), daar voel ik me ook weer schuldig over... Hem blokkeren heeft geen nut, want hij zal toch geen contact met mij opnemen en daarbij heb ik zijn nummer gewist. En telefoon weggooien is helaas niet mogelijk aangezien het een werktelefoon is... Maar goed, desondanks kan ik tegen de verleiding vechten en ik merk dat die afneemt. Slowly but surely.
Vervelend om te lezen over je broer... Hopelijk zijn er wel andere manieren om contact met hem op te nemen?