schaapje schreef:. Met enige terughoudendheid heb ik het bij God gebracht en gevraagd of Hij mij wilde helpen om los van hem te raken.
schreef je cestmoi.
Geen idee wat je bedoelt, bedoel je dat God je moet helpen de pijn wat te verdragen?
Ik denk dat je behoorlijk fout zat en dat heb jezelf ook ontdekt, is het niet nodig aan God vergeving te vragen?
Hoe sta je hierin?
Met terughoudend bedoel ik dat ik me niet heel vrij voelde om bij Hem te komen, aangezien er nogal wat tussen Hem en mij instond. Vanzelfsprekend heb ik als eerste om vergeving gevraagd, ik zou zijn hulp niet kunnen/durven vragen zonder... en het gaat me niet om zijn hulp om de pijn te verdragen, maar om los te komen van deze ander. Het contact was verslavend en daar stap je niet 123 vanaf, daar heb je m.i. Gods hulp echt voor nodig. De terughoudendheid zat in mijn schroom...
Chaya schreef:...Je bent zwanger van je eigen man en gaat dan zwanger en wel vreemd met een ander?
...
In je voorsteltopic noemde je jezelf een getrouwde meid.
Zo voel je je dus?
Het is misschien woordgezeur,
maar in feite ben je een getrouwde vrouw EN moeder en dat is m.i. toch iets anders dan een meid.
Dat geeft ook verantwoordelijkheid, naar je beide kinderen, maar zeker ook naar je ongeboren baby!
Digitaal, maar idd zwanger en wel... de hormonen van de zwangerschap hebben daar aardig invloed op. Niet dat ik de hormonen de schuld geef, verre van, ik ben zelf verantwoordelijk voor mijn daden. Maar ik erken wel dat die hormonen wat met me doen en het moeilijker maken.
En ja, getrouwde meid. Ik ben een vrouw van 32, een zus van 32, een dochter van 32, een tante van 32... en zo kan ik nog wel doorgaan, allemaal woorden die van toepassing zijn. Ik ben zeker vrouw, zowel qua geslacht als qua positie tov mijn man. Maar tegelijkertijd hebben meid en vrouw een andere gevoelswaarde (voor iedereen weer anders) en aangezien ik mijn hele leven overal de jkngste ben en me ook niet per se oud voel, zie ik me eerder als meid dan als vrouw (let wel: geen meisje....). Niet om verantwoordelijkheden uit de weg te gaan, want qua verantwoordelijkheden ben ik wel degelijk een vrouw. Tis slechts n uiting ervan dat ik me jong voel? Vriendinnen van mijn leeftijd zie ik ook als leuke meiden ipv leuke vrouwen...
Dus zeker geen teken dat ik mijn verantwoordelijkheid niet wil nemen, naar het hele gezin toe, dat zeker wel! Dat staat los van mij woordgebruik
Chaya schreef:En nu vraag je steun via de app. Persoonlijk denk ik niet dat dit de juiste wijze is. We zijn tenslotte allemaal wildvreemden voor je.
En hoe stel je je dat dan voor, je hebt een moeilijk moment, je appt naar je buddy en die moet net op dat moment beschikbaar zijn voor je.
Als dat dan niet kan en het duurt een aantal uren voordat zij (of hij) je app kunt beantwoorden?
Je moet jezelf stevig aanpakken. Je eigen verantwoordelijkheid nemen. Zo van: het was zo, maar dit wil ik niet meer.
En dan mag je de Heere vragen om hulp.
Wat ik me afvraag, als je zoveel huilt, merkt je man dan helemaal niets? Of je kinderen?
Klopt, iedereen hier is wildvreemd voor me, klopt. Maar in eerste instantie heb ik daar geen problemen mee, en daarnaast weet ik ook dat dat niet zo hoeft te blijven en - zeker 1 op 1 - heel goed bekend en vertrouwd kan worden. Ik heb meerdere digitale contacten die ik nooit heb gezien maar die ik toch heel erg persoonlijk ken.
En nee, het gaat niet om instant response. Het gaat om een contact, 1 op 1, waarbinnen ik open kan zijn, mag zijn, en die hierin naast me wil staan. En me tegelijk durft te vragen hoe het gaat, nu maar ook later.
En is er dan meteen reactie omdat je elkaar toevallig treft, prima, fijn. Maar zo niet, dan heb ik iig mijn hart kunnen luchten - of waar ik dan aan toe ben - en dat alleen helpt al...
En wat mij betreft een zij... het risico van een hij wil ik niet lopen...
En ik ben het helemaal met je eens dat ik mezelf stevig moet aanpakken en mn verantwoordelijkheid moet nemen. En dat ontegenzeggelijk samen met God, alleen kan ik dat niet. Maar daar is het niet mee afgelopen. Ik zie de hele christelijke familie die er voor elkaar mag zijn. Zoals ik er ook voor anderen probeer te zijn, zoek ik nu enkel iemand die er voor mij wil en kan zijn...
Dat huilen was slechts de eerste paar uur, waarbij ik ook nog boven op bed lag (omdat ik momenteel lichamelijk veel rust moet nemen) terwijl de rest beneden was. Dus die merkten er idd niet veel van. Mijn man heel even, maar aangezien hij er niet tegen kan als ik huil, was hij al snel weer weg toen ik aangaf dat hij me maar even moest laten...
Jess schreef:Dit is heeeeeeeeeel herkenbaar voor mij en je bent hier bij lange na de enige niet in die hiermee worstelt.
Bij mij is het begonnen met chat, ja hier op Refoweb.
Toen ik tot geloof kwam heb ik hier enorm mee geworsteld en heb het moeten belijden aan God en aan mijn man.
Het was erg moeilijk, heel erg moeilijk maar hierdoor heb ik het langzaamaan los kunnen laten en als ik (het is zeker 5 jaar geleden als het niet meer is) de neiging voel om hem weer te mailen denk ik daaraan terug.
Je hoeft echt niet meteen naar een professional te gaan, God is de Enige die je echt kan, wil en zal helpen!
Sterkte!
Wat fijn om herkenning te vinden! Dankjewel Jess... En God is zeker de enige die mij hierin echt kan helpen. En gelukkig doet Hij dat ook. Is er naast jouw man iemand anders die het ook weet, en waar je eea mee zou kunnen delen als je dat wilt/daar behoefte aan hebt? Nu of destijds...
coby5 schreef:Je moet die preken van Dan Mohler opzoeken op youtube over huwelijk en seks en relaties en over gebed. Die man heeft zo'n relatie met God. Ik werd gewoon jaloers.
De vrouw bij de bron had geen man nodig om d'r te vervullen, maar Jezus. Ik heb jarenlang gezocht naar een man na m'n scheiding. Man man man. Het is gewoon afgoderij. Daar spreekt die Dan Mohler over en over een relatie hebben met God en Hem echt kennen.
Thnx voor de tip, ik zal m eens opzoeken. Jezus is zeker de beste vulling, van welke leegte dan ook, daar is een man primair niet voor nodig... De vrouw uit Johannes 4 - of meer nog Jezus' reactie op haar - biedt mij zeker troost, dankbaarheid en een schop onder mijn achterste - als ik dat zo mag zeggen - om niet nog eens hierin te trappen...