Neeltje Jans schreef:Ik heb geen vrienden, alleen kennissen en collega's. Net als Annette in voorgaand bericht kan ik me soms ook erg eenzaam en jaloers voelen (hoewel ik wel een lieve man heb en 4 kinderen).
Ik kan gewoon geen vriendschappen onderhouden, de vriendin van de lager school raakte ik kwijt als echte vriendin toen we allebei een andere richting op VO gingen doen, de vriendin van VO raakte ik kwijt toen we van de middelbare school afgingen. En nieuwe vriendschappen aanknopen lukt me niet. Een praatje maken met nieuwe mensen lukt me nog net, ken ik ze al iets langer dan weet ik al niet meer wat ik moet zeggen. Bovendien denk ik vaak: die mensen hebben allemaal zelf al hun leven, op die leeftijd zit je niet meer op nieuwe vrienden te wachten.
Toen 1.5 jaar geleden bij mijn zoon de diagnose PDD-NOS gesteld werd dacht ik...zou dat het dan bij mij ook zijn? waardoor het mij niet lukt om met mensen te praten en vriendschappen te houden? Ik weet gewoon echt niet hoe het moet, in een gesprek voel ik me alsof ik naar mezelf kijk, en vind dan alles gek van mezelf, waardoor ik blokkeer en ga stotteren... daarom zie ik er al tegenop om ergens heen te gaan, een verjaardag ofzo, zelfs binnen de familie.
iemand tips?
Heel herkenbaar allemaal!
Ben zelf ook moeder van 4 kids en door mijn huwlijk naar van het westen naar het oosten van het land verhuisd. Daardoor ben ik al mijn vrienden kwijtgeraakt.
Woon je niet toevallig in het oosten van het land?
Heb zelf één vriendin overgehouden aan de periode dat ik op zang zat, maar dat is ook het enige wat ik hier in de buurt heb.
Misschien kunnen we af en toe van gedachte wisselen.ben zelf ook niet zo'n prater hoor, maar soms is het wel lekker om alles even van je af te kunnen kletsen.
In ieder geval sterkte!