Marvinwelmoed schreef:Ik heb veel onzekerheid in mijn leven, zeker als gaat om van geloof.
Nu lees ik vaak over vertrouwen op God. Maar hoe kan ik nou vertrouwen op God, die ik niet ken.. Ik ken God niet in mijn hart. En hoe weet ik dat ik op het juiste vertrouw? Wat als ik van het pad afdwaal, omdat ik niet op het juiste vertrouw.
Ene kant voelt het dat ik niets te verliezen heb, want ik lig toch al verloren.. Maar aan de andere kant ervaar ik heel erg de angst om te vertrouwen.
Ik bid vaak op wijsheid etc. En als ik dan soms een tekst krijg, waarvan ik denk dat God tot mij spreek. Dan ervaar ik ook echt dat het tegen mij versteende hart weg kaatst. Het lijkt nooit binnen te dringen.
Ik wordt er moedeloos van. Soms denk ik van "laat ook maar".. Ik zou willen dat God me met alle overtuiging zou leiden. Dat ik niet meer twijfel.
De kunst van het geloof is om juist wanneer er niets te zien is, wanneer je normaalgesproken zou twijfelen omdat het zo stil en zo leeg blijft, toch vol te blijven houden. Dat betekent soms wachten, verlangen, tegen-beter-weten-in blijven hopen.
Maar dat is wel de essentie.
Dat betekent niet dat ik je oproep om neerslachtig te worden, om het bijltje er bij neer te gooien, om hopeloos en onmachtig in totale apathie te vervallen.
Nee, juist niet.
Deze houding van constante verwachting, van verlangen, van uitzien en hopen op God, is de houding die je bij veel Bijbelse figuren terugziet en dat is altijd een houding vol vreugde en vrede in je hart. Je weet dat je het niet van mensen moet hebben, niet van jezelf, niet van goud, zilver of andere rijkdom. Je weet dat er maar één weg is en dat is de weg van geloof.
En juist die wetenschap, dat je op de juiste wacht, op de ware, dat geeft zoveel rust en blijdschap.
Juist dat ellenlange wachten, dat Abraham heeft gedaan, de profeten, het hele volk Israël (verwachtende de Messias), is de kern van onze godsdienst.
Het geloof is een bewijs van de dingen die we niet zien.In dat wachten wordt het geloof langzamerhand gevormd en geoefend.
Dat wachten wordt langzamerhand de levensstijl waarin we ons aan God verbinden.
En dit verwachtingvolle uitkijken naar Zijn komst vind ik ook een teken van het ware geloof. Het troost, het geeft vrede, rust en blijdschap en ook zekerheid. Zekerheid dat God er zal zijn.
Dan wordt het feit dat je niets ziet, niets ervaart, niets kan aanwijzen en ook niets bezit waarop je kunt pochen...een zegen!
Lege handen, maar een vervuld hart!
Sola fide.
Zalig die niet gezien hebben en nochtans geloofd!
Wie op God wacht, naar Hem uitkijkt...bewandelt het pad van het geloof. Het vreemde en gelukkige besef ontstaat dat Gods afwezigheid helemaal geen probleem is. Dat we Hem niet zien, spoort ons juist aan om de weg van het geloof te blijven kiezen. Wie volhardt tot het einde, zal zalig worden. Wie gelooft, zal zalig worden! En dat geloof is door niemand weg te nemen, door niemand uit je hoofd te praten. Het is een zeker weten.
En wie zo op de weg van het geloof stapt, zal merken dat de diepste drijfveer niet meer is om God nu eens "in het echt" te zien of om iets concreets van Hem te merken, maar dat we steeds meer gedreven worden door de liefde tot Hem! En die liefde is sterker dan Zijn afwezigheid.
Zo ik opvoer ten hemel, Gij zijt daar; of bedde ik mij in de hel, zie, Gij zijt daar.Het wachten op God vuurt de liefde aan. Zoals een bruid wacht op haar bruidegom. De ware! De omstandigheden doen niet ter zake.
De liefde is zelfs sterker dan de dood!
Al zou ik mijn hele leven hebben gewacht op God, maar Hem nooit merkbaar hebben ervaren, dan nog zou dat geloof genoeg zijn om zalig te leven en te sterven.
Groot is uw geloof zegt Jezus tegen mensen die onophoudelijk zijn blijven geloven, ook als alles tegen zat.
gravo