Speedy schreef:Ik hoor het al de leugen en degene die de regels overtreden, die zorgen voor Gods eer.
Als je dit durft goed te praten onder het mom van Gods eer, dan heb je er werkelijk niets van begrepen.
Ik begrijp echt wel dat het bastion, namelijk de regels en afspraken waaraan men zich moet houden, nu als onneembare hobbel, en als laatste bastion, wordt ingezet. En inderdaad, het kan zo zijn dat het procedureel terecht is om daaraan vast te houden. En misschien moet je dan ook correct zeggen: Nee, helaas er is qua afspraak en procedure nu geen mogelijkheid om de vernieuwers van dienst te zijn.
Maar er is, ondanks dit beroep op de procedure en de regels (en de overtredingen daarvan,) natuurlijk iets anders aan de hand. En dat is een verandering van zienswijze die zich niet meer laat stoppen. Het ligt in de rede om te verwachten dat die zienswijze zich doorzet. Bij alle maatschappelijke veranderingen die zich van buiten de kerk in de kerk hebben opgedrongen, heeft de vernieuwing altijd gezegevierd. Iets dergelijks gaat ook gebeuren bij ethisch lastige, maar onvermijdelijke zaken. Eerst komt het helemaal niet op de agenda, dan komen er openlijke meningsverschillen uit voort, vervolgens trekken met name hardliners aan weerszijden hun conclusie, stappen op of beginnen voor zichzelf, en als dat zo'n 10 a 20 jaar heeft voortgeduurd, dan blijkt het strijdpunt inmiddels al te zijn begraven, omdat iedereen langzamerhand om is, vaak ten faveure van de nieuwe kijk op de zaken.
Een overwinning van de conservatieven is in dit soort gevallen bijna altijd een Pyrrusoverwinning. De tijd haalt ons is, en ook de bittere strijd wordt er op de lange termijn door overwonnen. Dit wordt vaak over het hoofd gezien te midden van het slagveld vol bloed en vuur- en rookdamp. Maar eens trekken de dampen weer op en dan ziet de (kerkelijke) wereld er echt anders uit.
Conclusie is eigenlijk: conservatisme is gedoemd om te mislukken, omdat je de tijd niet stil kunt zetten. Hooguit houd je je adem heel lang in, net te lang misschien, maar om in leven te blijven komt er toch een moment waarop je weer een ferme teug hedendaagse lucht moet nemen.
gravo