Chaya schreef:(...)Maar als er niet gepreekt wordt naar Gods Woord, mag dat, nee moet, dat benoemd worden!
Toch wringt daar iets volgens mij. Je gaat er van uit dat je kunt beoordelen of er naar Gods Woord gepreekt wordt. Maar je weet zelf ook dat het Woord van God niet naar de mens is. Dat het vaak anders, heel anders is dan je verwachtte. Vermanend of juist liefdevol.
Ulieder gedachten zijn niet mijn gedachten, zegt God.
Oftewel, het kan nooit aan ons oordeel worden overgelaten of er naar Gods Woord gepredikt wordt. Want wij baseren ons oordeel op wat wij verwachten dat er gezegd gaat worden, op wat willen dat er gezegd gaat worden, op wat wij gewoon zijn dat er gezegd wordt.
Maar soms is het gepredikte Woord daar strijdig mee. Dan worden we geconfronteerd met een verrassing, een schok-effect, een waarschuwing, een oproep. Bedoeld om ons te veranderen! Ons te bekeren! ons een andere weg te laten gaan dat we zelf voor ogen hadden.
Op dat moment kun je niet meer terugvallen op je eigen inzicht. Want dan wedersta je Gods Woord. Dan wil je het niet horen, niet aannemen, niet overnemen. Dan is je eigen oordeel en inzicht belangrijker dan wat net als Gods Woord gepredikt is.
Volgens mij geldt dat in veel gevallen. Ook in die gevallen dat je het ergens niet mee eens bent. Zelfs die houding moet niet leiden tot gesloten oren en een innerlijk oordeel over de predikant. Dan denk je: de predikant brengt niet Gods Woord! Maar hoe zeker ben je daarvan? Hoe zeker kun je daar van zijn?
Hoe zeker kun je op je eigen oordeel bouwen? Moet dat niet eens benoemd worden als antwoord op onze eigen kritiek en als antwoord op andermans kritiek op eender welke dominee of predikant?
Wie ore heeft om te horen, die hore.
gravo